1 reacties

afscheid, 28 september







Afscheid van de zomerzon, dat het herfstkleed al beroert. September,maand van herinneringen.
De goede mensen die ik gekend heb en niet meer van deze wereld zijn, zijn bijna allemaal in de zomer en september geboren.
Met de geboorte van mijn eerste kleinkind kwam er weer blijdschap en verwachting . Een juni-roosje.
Met het wegsterven van de lange lichte zomeravonden komt de melancholie, de weemoed
voor al wat niet meer is. Voor even, want de herfst is ook een tijd van kracht, van besef hoe sterk de levensdrift is.
Symbool, de lange herfstdraden die over de tuin heen geslagen worden en het lage zonlicht vangen.
De plannen die gemaakt worden voor herfst- en wintertijd geven nieuw elan aan wat komen gaat. Weer vrienden ontmoeten nu iedereen weer terug is op honk. Voor elkaar koken en samen eten.
De buitenactiviteiten maken plaats voor binnenplezier.
Ik noemde het al eerder, de stapels boeken die wachten. Het schrijfplezier waar ik mij makkelijker aan overgeef dan in de zomer.Kortom, het nieuwe seizoen heeft handvatten genoeg om er iets van te maken.

1 reacties

Athy van Meerkerk: google

Athy van Meerkerk: google
kijken of het nu gemakkelijker gaat, op de juiste plek.

1 reacties

google

heeft het jasje of de formule van mijn blog "vernieuwd". Waarom weet ik niet. Maar ineens kon er geen reactie meer geplaatst worden. Met dank aan mijn Bloggoeroe Valentijn is dit euvel verholpen. Maar, het ziet er anders uit. Ik heb zelf even op Prinsjesdag gereageerd om te ontdekken hoe het nu moet. Bovendien vind ik het jammer dat niemand daar een reactie op heeft, ik vind het wel een leuke tekst. Dus heb ik even zelf een veer in eigen... gestoken en weer verwijderd ook. Want: iedere reactie op een eerdere tekst komt bovenaan te staan. Dus, commentaar op prinsjesdag stond ineens boven herfst. Ja, dat is geen gezicht. Toen was ook het stukje "meer spinnenleed"weg. Dat kan bij mij gewoon gebeuren, hoe? dat is de vraag. Die heb ik terug kunnen plaatsen via bericht bewerken. Voor mijn doen was ik slim. Kortom, reacties zijn weer mogelijk, alleen langs een andere weg. Via LINKS dat onder mijn tekst staat. Aanklikken op NO COMMENT is beter, ontdek ik net, ruim drie uur later. Waar ik heel blij mee ben is met de links, rechts op het blad. Ik hoop dat nieuwsgierigen daar ook eens naar kijken. Ondertussen ben ik niet zo zeer aan het spelen met ontwikkeling. Iemand anders doet dat. Daar schaam ik mij een klein beetje voor. Daarom:
Valentijn, je bent geweldig. Heel veel dank en waardering, Athy

0 reacties

meer spinnenleed

De laatste kleur van de zomer in mijn tuin en de eerste van de herfst.
Iedere namiddag vind ik de grote spin die op mijn gezicht viel terug in een prachtig web. Een web met resten van ingesponnen lijkjes.Precies voor de deur van de kas.
Iedere dag maak ik het stuk, met excuses aan de spin, maar ik moet toch dagelijks de planten daar water geven.

Morgen trouwt mijn buurvrouw Judith en ik ben er bij. Wat ik heel bijzonder vind.
En de dochter van mijn andere buurvrouw is aan het bevallen. De spanning daarbij, het afwachten, het hopen dat alles goed is, deelt zich op over de buurhuizen.

Ik houd mij bezig met de futiliteit van wat ik aan moet morgen.
Ik ben mij te buiten gegaan aan het kleren kopen, iets wat ik zelden doe. Ik kocht een herfstrok met een winterwitte jumper. Nu te warm. Een tuniek van transparante stof en een zwarte broek. Dat laatste ook te warm. Alles wat normaal in de kast hangt, hangt er nu buiten.
Zo bezig zijn met kleren? Ik ken mij zelf niet terug. Het is lang geleden dat ik een feestje heb gehad, dat zal het zijn.
Ik ga er nog een nachtje over slapen.
Morgen weet ik wel weer wat echt belangrijk is.













1 reacties

herfst....



Eindelijk is het mij overkomen. Iedere herfst weet ik het nog net te verhinderen, maar nu.... het zal mij nooit meer gebeuren.

Het ene moment bewonder ik, vanachter een kop koffie, de techniek van draden spannen over de hele breedte van de tuin, om daar vervolgens een web aan op te hangen boven een struik. Het volgend moment loop ik, aan iets héél anders denkend van de achterdeur over mijn tuinpaadje naar de kas, pats, met mijn gezicht vol in een mega groot spinnenweb. Met daarin een hele vette dikke kruisspin.

Ik zag hem net te laat.

Verstijfd van schrik probeer ik geluidloos en bewegingloos mijn paniek te onderdrukken. Ik durf niet te gillen want stel je voor dat het beest in mijn mond valt van schrik, stel je voor dat ik hem doorslik, van schrik. Genoeg, stil!

Het hele web zit vastgekleefd aan mijn gezicht, ik wil niet denken waar die spin is.

Vanuit een ooghoek zie ik een beweging, hij heeft zich op mijn trui laten vallen en rent naar beneden. Nu durf ik weer. Ik geef hem een tik richting struiken waarin hij onder een blad weg kruipt.
Goed zo, spin, kruip maar weg en kom bij van de schrik. Er zit iets op mijn neus, ik zie het. Een ingekapselde vlieg grijs en kleverig, ontbijt van spin. Ik veeg mijn gezicht, dat nu voelt als een masker, schoon en ontdek geen enge dingen meer. De spin is ongedeerd, die weeft straks wel weer een web. Alsjeblieft niet meer midden over mijn tuinpad.

Ik vervolg ook mijn weg. Precies voor de deur van de kas, hangt een groot spinnenweb, zachtjes zwevend op de wind. Middenin zit een grote kruisspin.
Dit is te veel, ik draai mij om. In huis ben ik veilig, alhoewel? Ik zag gisteren een Freddie lopen over de muur. Maar die weeft geen webben.

Een Freddie is een wolfspin, ook wel huismoeder genoemd, die in donkere stoffige hoekjes leeft, binnenshuis. Hij is door mijn toen zevenjarige dochter, Freddie genoemd. Nadat er eentje van deze soort dwars over een net wit geschilderde muur liep.
Toen ik er, sprakeloos, zo'n grote spin had ik nog nooit in mijn huis gezien, naar wees, keek Rebekka op van haar bord en zei : O, dat is Freddie, die woont in de werkkast".

1 reacties

prinsjesdag


Even zien wat ze aan hebben, dat vind ik genoeg. Verder is het toch alleen maar Haagse Bluf. Holle woorden en draaien ter verdediging daarvan.

Maar, terwijl ik naar de show zit te kijken bedenk ik mij dat het, gezien de crisis, de koninklijke familie gesierd zou hebben wanneer ze allemaal in een eenvoudig C & Aatje waren verschenen.

Al die koetsen en die paarden met daaraan vooraf gaand vuurwerkdag op het strand, zullen ook een aardig centje kosten.

En ineens zie ik het. Het hele gezelschap bij motor oom agent achterop. Beatrix wippend op een drempel in de weg, haar benen gekruist en met één hand die struisvogel op haar hoofd vasthoudend. Haar andere arm stevig om de tors van de motorrijder.
Maxima zou lachen en roepen, "nog een keer over die drempel". Sjerpen en wimpels zouden achter al die motoren aanzwieren.De tasjes onder de arm geklemd, rode konen van de opwinding en de frisse lucht, de haren wat verward, zo arriveren ze op het Binnenhof en buiten adem maar met een lach wordt dan de troonrede gelezen.

Wat een verademing.

2 reacties

bewust




Vanmorgen bij het koffie zetten ,werd ik mij zo bewust hoe uitgerust ik ben opgestaan.
Dat is wel eens anders geweest.
In de wetenschapskatern van de Volkskrant las ik ooit dat een depressie die langer duurt dan zes weken, als het ware daarvan een afdruk geeft in de hersenen.
Ik dacht dat dat met chronische moeheid ook wel zo zou zijn. Daar moest ik toch echt niet aan denken. Stel je voor, de rest van mijn leven!
Gelukkig kon er aan mij gesleuteld worden. Maar de argwaan steekt nog steeds zijn kop op bij iedere moeheid na gedane arbeid.
Dat was vanmorgen dus een goed begin van de nieuwe week.
Een goed begin van een nieuw seizoen.
Morgen is er weer Open Podium in de bibliotheek van Nieuwegein. Daar lees ik voor uit eigen werk. Een fragment uit één van mijn langere verhalen.
Zondag beginnen we weer met de Maarssense vrouwenschrijfgroep. Niet als zodanig opgezet, maar er kwam geen man op af. Waarom eigenlijk niet? Nu laten wij het graag zoals het is.
Tijd ook weer om boeken te lezen. Er ligt een stapel op mij te wachten.
Bovenop ligt De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Safón. Ooit in begonnen maar op het verkeerde moment. Dat moet dus over. Daaronder ligt van de zelfde schrijver Het spel van de engel.
Dan volgt van Charles Lewinsky Het lot van de familie Meijer.
Maar ! Eerst van Stieg Larsson het derde deel van de Millennium Trilogie, Gerechtigheid.
Bloedstollend en adem benemend. Daarin kan ik maar een half uur lezen, dan moet ik het weg leggen. Om het een uur later weer op te pakken.
Zoals ik al schreef, het nieuwe seizoen begint goed.

0 reacties

in de ban van.....


Zou heel Nederland nu de brochure "zo houden we grip op griep" in de bus gekregen hebben?

Het is een merkwaardig boekje.
Wat moeten wij doen als we griepklachten (koorts,hoesten,spierpijn) krijgen?

Helemaal niets. Ja, rustig thuis blijven. Wij hoeven niet de dokter te bellen, want het is gewoon griep. Alleen wanneer de klachten (te) lang duren moeten wij onze huisarts waarschuwen.
En al die paniek dan, in de krant, op t.v., de radio?
Ik ken een bejaarde dame die de huisartsenpost belde: Ik heb koorts, en spierpijn, dus griep? De doktersassistente reageerde met, in bed blijven mevouw, verder niets.
Maar ik hoor tot de risicogroep. Ik heb hartklachten, diabetes, ik woon alleen!

Een uur later werd er aangebeld en aan de deurknop hing een zakje met Tamiflu. Sindsdien heeft ze niemand meer gezien. Tot een buurvrouw haar liggend op de grond aantrof en meteen de dokter belde, die zeer boos reageerde omdat mevrouw zelf niet had gebeld.
Waarschijnlijk heeft ze iets anders want na de spierpijn kwam er andere pijn. Maar ja, iedereen heeft de Mexicaanse griep op het netvlies staan.

Wat mij zo boos maakt, is dat wij ons zo gek laten maken door de hype Mexicaanse griep, dat zelfs de huisarts zich niet op de hoogte stelt en een patiënte, waarvan zij de geschiedenis kent, aan haar lot over laat.


1 reacties



En altijd weer, het water
eeuwige omhelzing
van zee en lucht.
Parelmoeren glanzen
de einder voorbij.
Een vlucht steltlopers
en meeuwen gaan op
de wieken, schreeuwend
naar een verre horizon.

Eeuwige golfslag van
leven en dood
spoelt aan tegen de dijk.
Ver weg is er nevelschijn
van neerslag op de
grens van water en land.

0 reacties

storm


Dat was een heerlijk weekje weg. Met ongelooflijk veel storm, felle zonnenuren en ook regen.

Al dertig jaar ga ik regelmatig naar Ameland. Ik vind het daar zo ontzettend mooi. Altijd het geluid van de zee; de hoge luchten waarin de roep van een vogel zo helder klinkt. Enorme wolkenluchten. En wat een storm. Eénmaal van de fiets geblazen en één dag met de bus gegaan. Maar verder, de uitdaging van de fiets en alles op alles zetten om tegen de storm in toch die duintop te halen.
Mijn kinderen zijn er zomers achter elkaar opgegroeid.
Mijn kleinkinderen zijn er geweest. Een schat van herinneringen bij elk duin, elk paard, iedere weg.
Bekende gezichten, weer een jaar ouder geworden, zoals het mijne. Een nieuwe generatie van winkeliers, die ik als kind gekend heb.
Mijn kinderen die met een lach begroet worden, waarna de jongste wordt bewonderd.
"En langs het tuinpad van mijn vader...." In die sfeer kom en ga ik. Ameland....