1 reacties

goede voornemens?



30.12.2010

Goede voornemens? Nee, die maak ik niet. Het kan zomaar helemaal anders lopen in mijn leven en dan moet alles weer bijgesteld worden.
Wel ben ik een mens van ergens een streep onder zetten met het gevoel overnieuw te kunnen beginnen. Ik kijk nu al uit naar de streep die ik zondagmorgen zet onder alle festiviteiten die de maand december gebied.Alle versierselen weer in hun dozen en naar zolder, achterstallig huishoudelijk onderhoud wegwerken. Dan komt er vanzelf ook weer ruimte in mijn hoofd en kan ik weer denken.
Heus, ik geniet volop van de decembermaand met alle gezelligheid en drukte. Tegelijkertijd legt die gezelligheid en drukte een verlammende neerslag in mijn hoofd. Te veel prikkels, denk ik, van lijstjes met boodschappen die beslist op tijd gedaan moeten worden. Een kerstfoto maken en rondsturen, afspraken met en koken voor....
Nu lijkt het of ik klaag, maar dat is niet mijn bedoeling, want zou niets van die hierboven genoemde dingen nodig zijn, dan zou ik mijzelf echt zielig voelen.Alleen, deze maand, hoe gewaardeerd ook, kost mij zoveel energie dat ik opgelucht adem haal nu het einde in zicht is. Het is mooi geweest. Het enige dat er straks nog toe doet is het zorgen voor de vogels en het straatje vegen, zodat in het voorjaar niet al het zaad voor volgend jaar opschiet tussen de stenen.
Vanaf januari maak ik mijzelf wijs, dat, nu het licht terugkeert, ook de lente in zicht komt.Eén januari loop ik traditiegetrouw mijn tuin in om de eerste sprieten van de sneeuwklokjes te zien. Het is een beschermde tuin, alleen nu nog met een ijsmuts op. Ik maak mij sterk dat de wind weer gevoel aan mijn wangen geeft in plaats van er in te bijten. De kleur van het licht wordt weer levendiger en de aarde gaat weer geuren.Kortom, dag oud jaar, drijf maar tot achter de horizon, hallo nieuw jaar,we gaan er weer wat positiefs van maken.

0 reacties

zwaartekracht





22.12.2010

Een laatste sneeuwfoto, dacht ik, toen ik deze flard sneeuw zag, die alle zwaartekracht tart.Omdat ik ook de verlichting wilde vastleggen en omdat ik nog steeds niet vertrouwd genoeg ben met mijn toestel ben ik mij even te buiten gegaan aan de "sfeerverlichting". Oefening baart kunst, ik blijf optimistisch.
Zo optimistisch dat ik toch ook maar een paar lekkere hapjes heb ingeslagen voor de kerstdagen. Stel je voor dat de ijzel inderdaad gaat vallen en de autowegen en spoorbanen in glijbanen veranderen. Dan zit ik mooi vast in mijn eigen huis. Een lekker hapje biedt dan troost.Nu vind ik mijn huis beslist een aangename plek om te zijn, alleen, het jaarlijks terugkerend familiekerstdiner met familie van heinde en ver is een dierbaar ritueel.
De weergoden beslissen denk ik voor veel mensen.We leven zo verspreid door het hele land, tegenwoordig. Ik houd van een winter die echt winter is, hoe lastig ook.
Straks ga ik op de kidskids passen, ik trek twee uur uit voor een rit van één uur, met openbaar vervoer....

0 reacties

feestgroet


21.12.2010

Voor alle mensen die van tijd tot tijd mijn blog lezen en voor die mensen waarvan ik de blog lees, heb ik een kerstfoto neergezet.
Goede feestdagen voor iedereen en voor het nieuwe jaar een goede gezondheid toegewenst.

Vriendelijke groet, Athy.

0 reacties

meer sneeuw




20.12.2010

Dit is bijna teveel drama voor zo'n kleine tuin.
Er moest ook hard gewerkt worden. Allereerst wilde ik het dak van de kas sneeuwvrij maken. De ruiten zijn maar 3mm dik en er zou nog meer sneeuw komen volgens de voorspelling. Met een ragebol kan ik gemakkelijk alle sneeuw wegvegen.Alleen vergat ik onder de cotoneaster te bukken, zodat een forse sneeuwvlaag mijn nek raakte.Brrr.
Daarna moest de terrasoverkapping van sneeuw ontdaan worden. Dat was lastiger. Vanuit mijn raam met een bezem een dikke laag wegvegen viel niet mee. Uiteindelijk, met behulp van de buurman, die ook een terrasoverkapping heeft, het grootste gedeelte weg gekregen, de tuin in.Nieuwe sneeuwval is uitgebleven, we hebben even rust.Nu gewoon genieten van het uitzonderlijke en de schoonheid van dit winterlandschap. En stiekem hopen dat met kerst de wegen begaanbaar zijn, zodat alle familieleden die van ver moeten komen, ook echt komen kunnen.

0 reacties

foto's in de sneeuw




18.12.2010

Decembermaand, maand van feesten, van symboliek.Dit jaar laat ik weer nieuwe doden achter.De herinnering neem ik mee, maar ik ben een stap verder op weg naar... en zij worden nooit ouder in mijn geest.
Nog even en het feest van het terugkerende licht wordt gevierd.Bergen lichtjes heb ik. Op een lage tafel, in een vaas in de vensterbank, op mijn rode aanrecht waar ook alle wenskaarten een plekje hebben.Simpel dit jaar, daar heb ik behoefte aan.
En dan komt de sneeuw en maakt er ineens een lichte wereld van. Zelfs in de nacht is het helder van sneeuw.
Ik las een inspirerende blog van Catharina Anna Maria van Vliet, pakte mijn fototoestel en ben gaan lopen en fotograferen.
In mijn buurt is het lastig om geen auto in je lens te krijgen of een lantaarnpaal en toch....het lukte.
Harde contouren verzachten, een houten schutting, gewoon een lelijk ding, heeft nu iets dromerigs in haar nieuwe voorkomen.Het grauw is verdwenen, wit licht is er voor in de plaats gekomen. Een poes op hoge pootjes en haar staartje in de lucht wil toch naar de overkant. In mijn tuin vliegen vogels af en aan, voor al het voer dat hangt, ligt en verstopt is tussen takken.
Noemde ik vorig jaar de sneeuw een lijkwade over een dode grond, nu ervaar ik het als een feestkleed voor de dagen voor kerst.Het kan verkeren.

2 reacties

mijn engel


16.12.2010

Een paar dagen heb ik mij bezig gehouden met Linkedin. Het is erger dan puzzelen, daar ben ik ook niet voor in de wieg gelegd.
"Je moet logisch denken", zegt iemand die een zoon in de buurt heeft om haar uit de brand te helpen iedere keer dat er iets mislukt, op haar computer.
Schrijverspunt van Linkedin, gelukkig heeft iemand daar mij de helpende hand geboden
maar knap stom voel ik mij wel.Een kwestie van er dagelijks even langs wippen en vooral uitzoeken hoe het in elkaar steekt.
Dus ga ik voor een beetje troost naar mijn eigen blog.
Ik heb mijn engel gescand. Eens geschilderd op paneel met olieverf. Ik had er een foto van gemaakt voor mijn moeder, die niet meer uit haar stoel kwam, geen boek meer las maar wel nog kon genieten van wat ze zag.
Haar gezicht lichtte op toen ze mijn engel zag. Mooi! Zag ik haar mond zeggen.
"Zelf geschilderd"zei ik trots, als een kind bedelend om een complimentje.
Zij heeft er een jaar naar kunnen kijken. Nu heb ik het origineel zowel als de foto.
Hij staat op mijn kersttafel, dit jaar de enige versiering buiten mijn kleine boompje op mijn terras.
Dit jaar heb ik geen enkele lust om alles van stal te halen aan versieringen.
Een mand met glimmende ballen, verlichte huisjes en mijn engelen, dat is alles.
De ideologie van vrede op aarde en zalig kerstfeest; er is niets vredig en zalig is de wereld al helemaal niet.Overdaad hier, schrijnende tekorten elders, we kunnen onze wereld maar niet in balans brengen.Dan past matigheid.

0 reacties

kerstboom



11.12.2010

Gisteren weer sinds jaren een kleine kerstboom gekocht. Ik wilde er een vogelboom van maken. Onder mijn overkapping kan immers niets verregenen.
Sinds de dood van mijn man heb ik geen geluk meer met een kerstboom. Heel praktisch koos ik voor een kunstboom die ik zelf in elkaar kan zetten. Dacht ik. Het werd een ramp en ik gebruik nu alleen de takken.
Maar nu, een kleine boom gekocht om vanmorgen te ontdekken dat de takken te dun zijn en de boom te klein is, voor vogels. Dus van de krentenboom een vogelboom gemaakt en het kerstboompje met lichtjes, stenen engeltjes en rood lint versierd en 's avonds, als alles donker is, staat het best leuk.
Wat een verschil met vroeger, toen de kinderen nog klein waren.
Wanneer het donker werd, gingen wij met z'n allen naar de kerstboommarkt, zochten een mooie boom uit, legden hem op de fiets en liepen in processie terug naar huis.
Pappa voorop bij het stuur, mamma achteraan en aan weerzijden de kinderen.Zij kregen een piepklein boompje dat ze zelf mochten versieren, voor op hun kamer. Het hele huis werd trouwens versierd, van de voordeur tot aan het zolderraam. Aan de zoldertrap kwamen rode linten te hangen, we woonden in kerst, dat duurde tot nieuwjaarsdag.
Van grove chamotte maakte ik een simpel stalletje met kleine figuurtjes en een os en een schaap.De ezel wilde niet lukken.De wijk was nog maar half afgebouwd in die tijd en ik haalde sintels van de nog niet geasfalteerde rijweg, bij wijze van onherbergzaam land. De stal bestaat nog, ik bakte hem op 900 graden in mijn eigen oven en liet hem ongeglazuurd.
Mijn tradities zijn in mijn verleden gebleven, de kinderen met hun gezinnen maken nu hun eigen tradities, waar ik ook deel van uitmaak.
Ik vond oude foto's van het pre-digitale tijdperk en heb ze bij deze tekst gezet.
Een beetje heimwee naar wat eens was, komt in deze tijd wel eens om de hoek kijken.
Dat is niet erg. Ik koester het goede, van toen en van nu.

0 reacties

winterkost


9.12.2010

Winterleven is anders dan zomerleven.Dat laatste is, voor mij, zoveel mogelijk buiten zijn, vooral op de fiets en zo laat mogelijk thuiskomen.In zomernachten wil ik het licht achterna, zolang er nog een streepje van aan de hemel is en het licht tegemoet zodra een vermoeden van ochtendgloren langs de daken strijkt.
Winterleven, is binnenshuis en inkeren tot de ziel, die onaanwijsbare plek ergens in mijn lijf.
Alleen, ik heb een korte spanningsboog, niet in staat een hele dag te lezen, of te schrijven of navel te staren.
Dus gebruik ik de winter om afspraken te maken met vrienden. Heb ik hen liever hier dan dat ik er op uit moet. Dat is 's winters geen pretje met openbaar vervoer en/of fiets.
De meeste avonden in een jaar, eet ik alleen. Maar 's winters...dan verandert mijn eetbehoefte en heb ik plezier in koken voor meer personen.
Ook de behoefte aan voedsel verandert.Met de eerste nachtvorst krijg ik trek in vet. Een stuk zuurkoolspek brengt mij het water in de mond. Geroosterd brood met katenspek, heerlijk. Voor mij geen maaltijdsalades meer of een komkommerzuurtje met tomaatjes.
De weegschaal blijft een stem houden. Want hoe lekker ik die winterkost ook vind, mijn gewicht moet netjes blijven. Het minuscule kleine stukje kalf dat mijn hart goed laat werken moet wel met egards behandeld worden. Aankomen is er niet bij.
Afgelopen maandag had ik de eerste wintergasten aan tafel.
Een schotel van geroosterde wintergroenten. Pompoen, venkel, winterwortel, rode uien en sjalotten. Knofloook, rozemarijn, zout en peper en laurierbladen.
Goede olijfolie erover, drie kwartier in de oven en smullen maar.
De italiaanse dinervolgorde van anti-pasta, groenteschotel en dan een hoofdschotel, vind ik heel lekker voor wintermaaltijden.Zo ontstaat een avondvullend programma rondom een grote tafel, waar elke schotel op zijn eigen tijd wordt neergezet. Tijd voor verhalen, grappen en lachen met een goed glas wijn bij de hand.

2 reacties

feest





7.12.2010

Het feest van Sinterklaas is naadloos over gegaan in de sfeer van kerst. Vijf december was het 'dag, Sinterklaasje' en maandag waren er op Classic FM al kerstliedjes te horen.In de winkels waren er niet veel klazen en pieten, maar nu zijn er wel al overal kerstbomen en lichtjes.
Maar ja, ook ik heb de eerste Adventkaars in de vensterbank gezet.
Een traditie waarmee ik begon in 1976, toen er in M'broek nog geen straatverlichting was en geen huisnummerwijzers.De wijk was in Oktober opgeleverd en bezoekers konden nooit vinden waar ze wezen moesten. Vandaar mijn lichtje in de duisternis,voor moderne wijzen uit het oosten.
Toen de kinderen wat groter werden mochten ze een bestemming aan de kaarsen geven.Dat deden ze, dicht bij hun beleving blijvend. Alle zieke moeders, om een voorbeeld te noemen. Of, kindjes zonder vriendjes, iets uit hun directe belevingswereld.Het werd op een etiket geschreven en met een rood lintje aan de kandelaar gebonden.
Dit jaar is mijn eerste kaars opgedragen aan alle vrouwen en meisjes, die geen bestaansrecht hebben, juist omdat ze vrouw of meisje zijn.Deze kaars brandt tot aan de kerst en iedere zondag komt er een nieuwe bij, met een nieuwe opdracht.
Daar naast vind ik het heerlijk om mijn huis te versieren, met glanzende ballen, mooie engelen en heel veel lichtjes.
Voor mij is kerstfeest het feest van de zonnewende. De kortste dag en de langste nacht zijn voorbij, het licht komt terug. Dat gaat nog wel even duren en tot zolang geniet ik van onze saamhorigheid als familie, etentjes met en aandacht van en voor vrienden en zachtglanzende kerstboomballen in alle tinten.

2 reacties

lijstjesmaand



4.12.2010

Decembermaand, lijstjesmaand. Feest vieren met alle gezinnen en schoonouders, vergt organisatie.Dan heb ik zelf ook plezier. Het begint natuurlijk al in november. Krijg iedereen maar bij elkaar om lootjes te trekken.Verlanglijstjes op tijd ontvangen is ook een verhaal apart. Schoonzoon had een grandioos idee, een dropbox op de pc. waar iedereen bij kan om zijn of haar lijstje neer te zetten. Alleen voor de kindjes vet drukken wat van hun lijstje afgehaald wordt.Het werkte, redelijk. Ik begon vroeg dit jaar, want het begrip 'op het nippertje'maakt mij nerveus.
Boodschappenlijstjes, mijn volgende feestproject.
Morgen is een vriendin jarig, zij woont in Culemborg en met een andere vriendin bedachten wij een verjaarsontbijt. De één komt van M'broek, de ander van Nijmegen. Alleen, om 13,00 uur wilde ik weer thuis zijn vanwege het sinterklaasfeest dat dit jaar bij mij gehouden wordt.
Lijstjes dus, voor de donderdag, de vrijdag en zo tot en met 6 december.
Toen kwam de vorst, de sneeuw, de gladheid en mijn onzekerheid. Wel naar Culemborg, niet naar Culemborg. Zoveel vertrouwen heb ik niet in het openbaar vervoer, met dit weer. Zou ik zondag niet op tijd thuis moeten zijn, dan had ik de gok genomen.
Na een paar nachten van slecht slapen, hebben we gisteren de knoop doorgehakt en besloten af te zien van het verjaarsontbijt. Met pijn in het hart, want het was een goed plan. Mijn koelkast is nu voorzien en tot de nok vol, met broodjes, eitjes en de rest. De tuin fungeert nu als bijzet koelkast. Daar staat de getrokken bouillon en wachten de kippenpootjes op de braadslee. Alle lijstjes zijn afgewerkt, de kadootjes ingepakt, de gedichten geschreven. Vanmorgen zat ik voor het laatst op de fiets, het was te doen. Inmiddels is het hier flink gaan sneeuwen.
Arme sinterklaas en pieten, wat zullen zij kleumen op het dak. Ik geloof dat ik twee pieten zie staan, of zijn het twee rookkanalen? Dat is niet te zeggen, door de sneeuwwarrel.