2 reacties

zoete vriendjes

29.04.2011

In de krant van 23 april lees ik, Nederland gaat mogelijk meer doen in Libië. Mijn eerste reactie was 'nou, Rosenthal durft'.
We hebben toch binnen de regering een afspraak, die er net door is, dat alleen militairen worden ingezet om politie in Kunduz te scholen. We hebben als regering toch de garantie dat die nieuwe politieagenten geen gevechtsacties zullen uitvoeren. Hoe ze daar hier in kunnen geloven is mij een raadsel. Lopen daar politieagenten in een hinderlaag, dan zullen ze hun geweer of revolver heus wel gebruiken.
Ik geef ze geen ongelijk. Dus snapte ik de strekking van het stuk niet.
Totdat ik op pagina 11 van de krant kwam.Rosenthal was bij Hillary Clinton op bezoek geweest. Dat verandert natuurlijk alles.
Onze Hil heeft heel veel pijlen in haar kokers en zij zal behoorlijk overtuigend zijn.Onze handicap is, dat wij zo graag vriendjes willen zijn met Amerika. Dat wij net zo goed zijn in het wringen in bochten als de Amerikanen in het gewapenderhand interveniëren in andere landen. De wereld is van Amerika en dat mogen wij nooit vergeten.
Hoe het moet in die landen, weet ik echt ook niet. En ik geloof dat niemand dat weet.
Amerika kan geen goed doen in welk oosters land dan ook. Ze hebben te veel regims de hand boven het hoofd gehouden, die politiek goed uitkwamen.
Er is zo'n groot verschil in denken, dus ook de werkelijkheid wordt zo verschillend beleefd in middenoostenlanden en het westen.
Moslimlanden zijn de nieuwe communistische landen, het nieuwe gevaar. Dus moeten wij zorgen dat de macht daar pro westers blijft.Hussein verjaagd en berecht, Moebarak verjaagd en de roep om revolutie is overgeslagen naar andere landen.
Laten ze het zelf uitvechten. Er is een lange lijst van interventie in Latijns-Amerikaanse landen, Nicaragua, Chili; in het verre oosten Vietnam. Het heeft duizenden het leven gekost en uiteindelijk hebben de betreffende landen het zelf moeten doen.
Rosenthal:Nederlandse hersenen vormen een meerwaarde. Natuurlijk, wij zijn superieur.

12 reacties

in memoriam


23.04.2011

Lieve Peter,
Gisteren voor het laatst naar jou gereisd en voor het eerst hoefde ik 's avonds niet te bellen met de woorden "Ik ben weer thuis!".
Het is natuurlijk ongelooflijk beroerd dat een stom ongeluk een eind aan jouw leven heeft gemaakt. Maar het is goed zoals het is. Zonder jouw zelfstandigheid zou jij diep ongelukkig zijn en had je dit trauma overleefd, dan was je niet meer naar huis gegaan.Jouw eigenzinnigheid was legendarisch, jouw bescheidenheid en soberheid ook.
Veertig lange jaren zijn wij elkaars leven in en uitgelopen en hadden daar veel plezier in.Je kwam op het juiste moment in mijn leven, een periode waarin mijn laatste restje zelfvertrouwen ondergraven werd. In de periodes dat je in Brazilië werkte,sloofden wij ons uit met de mooiste brieven. Terug in Nederland hervatten wij dan onze wandelingen, gesprekken en genoten van ons contact.
Je bent een solist geweest maar je hart ging uit naar de onderkant van de maatschappij, vooral daar in Belo Horizonte. Daar bouwde je een huis voor mensen die nauwelijks een huis hadden.Daar spoorde je de rijken aan om te delen met hen die niets hadden.Je kunst zette je in dienst van dat ideaal. Elk schilderij dat je maakte, iedere tekening die je verkocht, alles ging naar dat doel in Brazilië.
Kreeg ik doodleuk een kaart met het zinnetje 'o ja, je hangt in de slaapkamer van een schoenenfabrikant'. Om welke tekening of portret het dan ging, dat hoorde ik nooit.
Je bent een uniek mens geweest, te vreden en sober levend.Je eruditie bracht menig filosofisch inzicht dat je deelde.Dat het leven, ieders leven eindig is, heeft jou nooit benauwd. Je hebt de leeftijd van de sterken bereikt. Je hebt genoten, had vrienden en tot het laatst werkte je hier in Noord Holland met mensen die wilden schilderen of filosoferen.Je bent zo aanwezig geweest.Geen afscheid hebben kunnen nemen, maar dan denk ik weer, goede vrienden doen dat niet, afscheid nemen.Die gaan met een armzwaai uit elkaar "Tot de volgende keer".
Ik ga je ongelooflijk missen, ik treur om je verlies. Jouw vriendschap, ook al is de wederkerigheid voorbij, maakt dat ik vooral blij ben.
Ik denk dat ik nog wel even met je in gesprek blijf, dat stopt niet zo maar. Maar dat geeft niet, toch?
'Wat er na de dood is, is een geheimenis en dat moet zo blijven', jouw woorden. Het zij zo. Mijn ziel probeert jou nog even te volgen.Ik hou van je.

11 reacties

schrijven



14.04.2011

Ook wanneer je niet schrijft, ben je bezig met schrijven, zei Nelleke Noordervliet ooit aan het begin van een lezing.Ze heeft gelijk. Soms betrap ik mij erop dat ik in mijn hoofd zinnen formuleer, voor mijn blog, om even later al dat fraais volkomen te zijn vergeten.Omdat weer iets anders mijn aandacht vroeg.
In de Volkskrant van 13 april staat een artikel 'neem de amateur serieus'. Ik ben zo'n amateur en neem mijzelf serieus. Behalve mijn blog schrijf ik ook korte verhalen, waarvan enkelen staan op de site van Schrijverskring Gyrinus Natator. Ik heb voornoemd artikel gelezen en zie er weinig in.In ieder geval niets nieuws.Begin jaren 70 ontstonden in alle lagen van de kunst, alternatieve circuits, beroeps- en amateurniveau.Om nu ineens de amateur te ontdekken vind ik een beetje het wiel uitvinden. Laten ambtenaren en mensen van organisaties alsjeblieft hun handen er vanaf houden.Ik kan natuurlijk alleen maar voor mijzelf spreken, maar mijn amateurstatus is mij altijd goed bevallen.In mijn keramiekperiode, heb ik geexposeerd, op markten gestaan en toen ik dat allemaal gezien had, ben ik mijn eigen cursusatelier gestart en die zijn voor een aantal mensen belangrijk geweest.Schilderen werd mijn hobby maar wel omdat ik het niet laten kan. Zo ook mijn schrijven. Ik schrijf, omdat ik het niet laten kan.
Zelfs wanneer ik niets te schrijven heb, ben ik met schrijven bezig, precies zoals Nelleke Noordervliet dat destijds uitsprak.Met mijn korte verhalen slijp ik mij aan het commentaar binnen de Schrijverskring. Gelukkig krijg ik ook commentaar op mijn blog.Ik wil mijzelf wel verbeteren, van gedachten wisselen, maar ik hoef niet uitgegeven!
Waar ik wel over nadenk is, weer een cursus volgen.Ik heb alle UCK-cursussen gedaan maar van Anne Stinze zou ik wel Collumn schrijven willen herhalen.
Ik geniet van Remco Campert. Zijn taal lijkt zo gemakkelijk. Ik ervaar zijn lichtvoetigheid, zijn relativeren en zijn inzicht als ruimtelijk.Door zijn manier van schrijven krijgt de lezer de kans, eigen gedachten te herkennen.Zo zou ik willen kunnen schrijven.Stijl is persoonlijk, ik leer al lezende.
Gisteren de film Black Butterflies gezien; het leven van Ingrid Jonker. Zij was in staat, ieder woord een hele eigen betekenis te geven. Wat een lading gaf zij haar taal mee.Zo zou ik willen kunnen schrijven en ook dat, zal niet zijn.
Neem de amateur serieus, ja, ik wil serieus genomen worden. Maar niet door ambtenaren of mensen die de amateur 'omhoog willen tillen'. Ik ben goed zoals ik ben, al wil ik mijzelf graag verder ontwikkelen, op mijn manier.

8 reacties

kindje kom je spelen.....



11.04.2011

Ik mag weer buiten spelen, met aarde en wortelkluit.Ik mag weer buiten spelen en alle bloemen komen uit.
Ik graaf een kuil, strooi koeienpoepjes, giet water, poot een nieuwe plant en zie in mijn fantasie, de bloemen wuiven in de wind, ik ben weer kind.
Ik mag weer buiten spelen, draai rondjes op mijn fiets. Rond stoere oude kastelen
en kom ik weer thuis, dan eet ik iets. Moe en voldaan ga ik dan rusten en droom mijn ideeën bij elkaar.Het groen, de wolken, vogels en bomen, alles kan en mag en niets is raar.
Ik mag weer buiten spelen, de dagen zijn lang en licht, nog even wachten dan wordt de nacht niet donker. Ik droom van stergeflonker van avond- en ochtendlicht.
Ik droom van warme nachten, van dagen met zon en veel blauw. Ik droom van een heuse zomer en aarde, ik houd van jou.
Ik mag weer buiten spelen en ben weer het kind dat alles, ja alles, zo geweldig opwindend vindt.

11 reacties

jaloezie



08.04.2011

In de namiddag, het uur waarop ik steevast voel dat ik de hele dag bezig ben geweest, kijk ik soms naar het t.v.programma 'droomhuis onder de zon'.
Dan wil het wel eens gebeuren dat mij een gevoel bekruipt van verlangen dat misschien in de buurt van jaloezie komt. Het aantrekkelijke van wonen in een klein stadje of vlak bij zee; in een huisje, persoonlijker dan de systeemwoningen van de zeventiger jaren.
Het verlangen naar altijd zon, naar potten gevuld met bloeiende Oleanders, Vijgenbomen en Olijfgaard.Wat ik vooral zo aantrekkelijk vind is het leven op straat,het altijd buiten kunnen zijn.
In die serie 'droomhuis onder de zon' zie ik dan paren lopen van 60+ of jonge koppels die het roer om willen gooien, altijd samen.Die tijd heb ik gehad.
Ik kan er mee leven, alleen, kijkend naar die serie bekruipt mij soms het liedje van verlangen, dat dicht bij jaloers zijn ligt.
Een paar dagen geleden was er een gesprek met Rutger Hauer op t.v. Hij fascineert mij altijd weer, omdat hij zo op mijn man lijkt.Het grote verschil tussen die twee is dat bij Rutger Hauer de zelfspot en vechtlust uit zijn ogen spat.Omdat ik zo gevangen werd door die gelijkenis, heb ik niet de vraag gehoord, wel het antwoord:
"Wat je mist in het leven, is niet het doel, maar de weg".
Zelf zeg ik graag "Je hebt je te voegen naar wat aan jou gebeurt in het leven, om van daaruit weer je eigen weg te zoeken. Optimisme is denk ik dan een sleutelwoord.
Het glas van mijn moeder was altijd half leeg, zo voelde ik dat.Ik probeer mijn glas vol te zien. De erfenis van genen, het blijft een worsteling.

De gedachte van de maakbare wereld wat dus betekent het maakbare leven, is van deze tijd. Zelf denk ik dat het niet mogelijk is.
Wij willen alles. Eeuwig jong; beroemd of bekend. De snelle bevrediging van onze wensen in hebbedingen.
De gedachte, hoe heerlijk het moet zijn om altijd onder de zon te leven, altijd buiten te kunnen zijn, is een droomgedachte.
Ik heb een plek onder mijn eigen zon. Mijn kinderen en kleinkinderen hebben hun eigen toekomst.Het is goed zoals het is. Mijn glas is vol.

10 reacties

van de hak op de tak



03.04.2011

Wanneer ik de fietstunnel uitkom snuif ik onverwacht een heerlijke bloemengeur op.
Zelden ruik ik iets, al fietsend, dit treft mij in volle glorie.Bloesem, de zoete geur van bloesem.Drie smalle bomen staan samen in bloei.Magnolia's met witte bloemen die samengesteld zijn uit langwerpige wilde blaadjes. Wat een geur. (Bovenstaande foto laat de bloesemboom achter mijn tuin zien.De kleine foto, de krent in de tuin).
Het feest van lente is op dreef.
De bomen lopen uit in rose en witte tinten. De krent staat met een crême kleur op uitkomen en de vroege clematis bloeit over tuinschuttingen lichtrose.
Wat de narcissen en hyachinten betreft zijn we al blasé, anemonen bloeien in het verborgene onder het groen van zevenblad en speenkruid.
Verbaasd ontdek ik dat de fietspaden in groen van uitlopende struiken gevangen liggen.
Gisteren nog kaal, nu met een tere waas. Maar hopen dat de baas van de afdeling groenvoorziening niet beslist dat die struiken gesnoeid moeten worden, want dat gebeurt dan meestal voor de bloei. Zijn wij blij gemaakt met een dode mus.
Mussen zijn er trouwens niet meer rondom mijn huis en tuin. Helaas! Zo'n gezellig neuzelend vogeltje. Bij vrienden in Haarzuilens zijn ze wel en gelijk hebben ze.
Veel broedplaatsen voor ze, die hier allemaal gesaneerd zijn.Woningnood onder de mussen.
Vandaag naar Haarzuilens gefietst, even vrienden zien en ja, ook de mussen.
Er zaten een stelletje in de clematis tegen de muur en bij de voederkokers, vredig samen met een muisje, dat tegen de muur opklauterde, zich vervolgens langs een ijzerdraad liet zakken om te ontdekken dt er niets onderaan die draad hing. Vervolgens klauterde het diertje weer vliegensvlug omhoog. De mussen vonden het prima en wij schoten in de lach.
De afgelopen week, bij de ontdekking van de eerste bloesems vroeg ik mij af of er een noodzakelijk verband is, tussen het uitkomen van de knoppen en de daarop volgende harde wind en regen.Ik zag witte blaadjes dwarrelen uit een boom waarvan de knoppen nog niet eens open waren.
Natuurlijk ben ik calvinistisch genoeg om mij af te vragen of het misschien niet de bedoeling is, dat wij genieten van al dat schoons.
Op de terugweg, tussen de beide wateren door, liep een hond los, die kennelijk de geur van zijn baas kwijt was. Zoals honden dat doen rende hij de, drukke autoweg, over en werd op een haar na gemist. Hij rende meteen weer terug en ook dat ging net goed. Er kwam een jogger, uit de weide waar de hond weer naar terug ging. Wie laat hier nou een hond loslopen, bij zo'n drukke weg, riep ik verwijtend. Maar de hond was niet van hem, zo zei hij. Heel in de verte zag ik een stel mensen lopen, ook met een hond. De hond verdween en ik stapte weer op, mijn mobieltje weer wegbergend. Zou ik echt de politie gebeld hebben? 1 1 2 bel je niet zo snel voor een loslopend dier, dat nu misschien z'n baasje wel gevonden had.
Mijn vrienden in Haarzuilens hebben een mooi dakterras en daarop ook een kas. Vol potjes en bakjes en gezaaide plantjes.
Het is toch wel zo'n aparte wereld vol van kiemkracht en beloftes.
Ik realiseer mij dat ik niet veel in mijn kas kom, waar nog niet alles wat doodvroor, opgeruimd is. Wel ontdekte ik, dat mijn dode chocoladeplant, de cosmos atrosanquineus,tussen alle dorre takken en blaadjes, met twee nieuwe scheuten demonstreert dat er leven is wanneer je het niet meer verwacht. Er ligt dus werk op mij te wachten. Een nieuwe pot met nieuwe aarde voor een nieuwe loot!