2 reacties

iron lady


27.01.2012

Wie naar een goede film wil kan ik de Iron Lady aanraden. Een film gelardeerd met historische beelden, terwijl het verhaal de opkomst van Margaret Thatcher verbeeldt en haar neergang.Bijzonder mooi vorm gegeven, in mijn ogen.
Een paar dagen later lees ik in de krant een artikel over de film met de kop: Dementie toont Iron Lady als mens.Na het lezen van dat artikel zat mij iets behoorlijk stevig dwars, zonder direkt de oorzaak te kunnen aanwijzen.Later wist ik het.
Het opgeheven vingertje van het artikel, dat zit mij dwars.Een senioronderzoeker bij het Alzheimercentrum en het UMC St.Radboud en een psychogerontoloog aan de Radboud Universiteit hebben het artikel geschreven.Zij hebben een onderzoeksproject naar de weergave van dementie in films, met subsidie van Alzheimer Nederland.
En de dementie, is hun conclusie, is niet goed verbeeld in de film.
Want de bioscoopbezoeker denkt nu dat een dement persoon mensen ziet die er niet zijn.In haar minder heldere momenten ziet Margaret Thatcher haar man zeer duidelijk, in de film welteverstaan.
Nu kan ik die onderzoekers vertellen dat er heel veel mensen zijn die personen zien die er niet zijn en die mensen zijn niet dement.
Ik heb gewerkt met demente mensen, het was niet mijn favoriete afdeling, moet ik eerlijk bekennen, maar juist de benadering van Meryl Streep is zo ontroerend omdat zij de strijd laat zien die zich afspeelt in het hoofd van Thatcher.
Maar ik keek naar een film. En een film is een samengaan tussen een deel werkelijkheid en een deel vormgegeven verbeelding van die werkelijkheid.Dat doen scriptschrijvers en regiseurs.Dat is hun werk.
De schrijvers van het artikel vinden dat een film waarin dementie voorkomt, de bioscoopbezoeker moet leren wat dementie nu precies inhoudt.Dan krijgen wij wel een andere film.
In mijn optiek moet een film de verbeelding zijn van maatschappelijk engagement, kunstzinnig vormgegeven en tot nadenken stemmen.
De ziekte van Thatcher is tot de verbeelding sprekend, vorm gegeven.
De organisatie Alzheimer Nederland kan natuurlijk altijd haar geld uitgeven aan een pedagogisch verantwoorde film over alzheimer, vanuit een verpleegtehuis.
Ik ben weer terug bij mijn gevoel voor deze film.
Voor wie een goede film wil zien, is de Iron Lady over het leven van Margaret Thatcher, een aanrader.

16 reacties

lezen

23.01.2012

Als een kat om de hete brij zo maak ik omtrekkende bewegingen rondom mijn pc.Ik wil gewoon schrijven, louter en alleen omdat ik het leuk vind.Maar, ik ben onzeker in woord en gebaar. Dat gebeurt bij vlagen, niets te melden, niets beleefd, niets gedaan.Op zulke momenten pak ik mijn fiets en trek erop uit.Harde wind en onvoorspelbare regenvlagen maken fietsen nu niet aanlokkelijk. Want eenmaal de paden op en de lanen in, is er in de verre omtrek geen schuilplek.
Gelukkig ben ik weer aan het lezen. Dat is ook maanden geleden dat ik mij verliezen kon in een boek.
Tonio van Adri v.d.Heijden heb ik gelezen; het boek dat er niet had mogen zijn, aldus de schrijver.Zo goed, zo invoelbaar geschreven. In het hier en nu, het weten dat zijn zoon in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt en zij zich spoeden naar dat ziekenhuis, gaat de vader terug naar het allerprilste begin van de relatie met Tonio's moeder.Dat lezende ,raast het politiebusje mee over de bladzijden
naar de plaats van leven en dood.Het is zo indringend dat ik na een half uur het boek wegleg.Om het een paar uur later, na het doen van een huishoudelijk klusje,even de voetjes op de grond, weer op te pakken en door te lezen, voor opnieuw een half uurtje.
Het vreemde is de ontdekking, dat wij in dezelfde buurten hebben gewoond of gewerkt.In een andere tijd, maar de Banstraat, de Jacob Obrechtstraat, de van Ostadestraat, ik was daar, in dit boek zijn zij daar.
Binnen dit hele grote verdriet, de worsteling om overeind te blijven, heeft de vader van Tonio, een prachtig beeld gegeven van het kindje Tonio, zijn opgroeien tot aan het staan op de drempel van een prachtig leven naar volwassen worden.De stomme toevalligheden die maakten dat de jongen precies daar was waar hij niet geschept zou zijn door een auto, als hij één minuutje later of vroeger op die plaats aangekomen zou zijn.
Niet in staat lang te lezen, kon ik het ook niet laten liggen.Normaal, wanneer een boek mij grijpt, sleep ik het door mijn hele huis mee. Naar de w.c. of de badkamer, mijn slaapkamer, de keuken.Dit boek legde ik zorgvuldig neer op een plekje waar de laagstaande zon het niet kon bereiken.
Ik heb er een paar dagen over gedaan en toen ik het uit had, rouwde ik mee om de jongen Tonio.Eigen verliezen heb ik geleden,genoeg, maar een kind? Goddank niet. Een kind verliezen is de hel op aarde moeten leven.

2 reacties

luchtspiegeling



23.01.2012

Winterwolken
fel wit donker grijs
in een fond van blauw
luchtspiegellandschap
waar ik zo van hou.

9 reacties

Sabri Saad El Hamus

11.01.2012

Twee blogs terug vroeg ik mij af of het wel goed gaat met de maatschappij. Dit n.a.v. schietpartijen in een supermarkt, in Florence en in Luik.Gaat het wel goed met ons en de maatschappij.Ik wist het niet zeker, op dat moment.
In het Volkskrant magazine van 17 december j.l., vond ik een antwoord, in een intervieuw met Sabri Saad El Hamus.
Geboren in Egypte en naar Nederland gekomen in 1978 heeft hij hier een leven opgebouwd als acteur.
In dit intervieuw heeft hij verschillende uitspraken gedaan die mij in mijn hart hebben geraakt.
Hij vertelt dat hij als klein jongetje, vijf keer per dag ging bidden. Hij vertelt hoe hij, eenmaal in Amsterdam, los ging van alles wat hij geleerd heeft, zoals de meeste jongens en meisjes, die strak zijn opgevoed, zodra zij onder het ouderlijk gezag uit zijn, dat enige tijd doen.
Nu is hij op zijn eigen wijze, moslim.En ja, hij bidt,soms.Niet vijf keer per dag; niet als het slecht gaat maar als het goed gaat.Bidden doet hij uit liefde, niet uit angst.Letterlijk zegt hij: Het is een soefistische gedachte, alles uit liefde,niet uit angst.
Probeer maar eens een dag alles uit liefde te doen, dat is verrekte moeilijk, vind ik.Maar heel zeker het oefenen waard.
Tijdens de "Arabische lente"ging hij naar het Tahrirplein om mee te kunnen demonstreren.
Zijn verleden in Egypte, zijn heimwee en ook de zelfkennis dat hij te veel Nederlander is geworden om in Egypte te kunnen leven houdt zijn heimwee naar zijn geboorteland levend. Hij gebruikt dat om hier een betere vader,betere echtgenoot,te zijn.Hij heeft het nodig om die wond van heimwee open te houden, als inspiratiebron.
Uit ervaring wetende dat je jeugdjaren de basis zijn voor de rest van je leven, vind ik het vooral zo knap van Sabri hoe hij in een totaal andere wereld zijn weg heeft gevonden tot zijn eigen unieke zelf. Met liefde voor zijn land van herkomst.
Deze groei gun ik ieder mens, komend van een andere cultuur, komend uit vormingsjaren door die cultuur. Om hier de rest van je leven door te brengen en het goede te behouden, van wat je elders heeft gevormd en het goede hier te omarmen waarop je verder zult leven.Zolang er mensen zijn die dat kunnen, die dat willen, zolang is er hoop voor onze maatschappij.
Dan, als ik even gemakkelijk op mijn storel ga zitten, valt mij opnieuw een zin op,een mooie zin en ik moet aan Geert Wilders denken.
Sabri zegt: 'Acteren is op een heel moeilijke manier normaal doen'.

Sabri Saad El Hamus, dank je wel.

0 reacties

Sabri Saad El Hamus

11.01.2012

Twee blogs terug, schreef ik mijn ongerustheid uit naar aanleiding van