3 reacties

Welkom in de wereld, vervolg.

Ze heeft een plaats, dat kind dat zo haar best had gedaan.Na vijf lange en slopende dagen heeft ze een plek op de school van haar tweede keuze. En net zo belangrijk, ook een vriendinnetje uit haar klas gaat naar de zelfde school. Inmiddels weet ik wat een geruchtenstroom kan doen met mensen die zien dat hun schatje misschien naast het net vist.
Zo gaat het gerucht dat sommige scholen in Utrecht bij tweede keus kinderen zeggen:sorry, wij nemen alleen maar kinderen aan waarvan wij eerste keus zijn.Er waren meer dan honderd kinderen in Utrecht die uitgeloot waren en er waren nog maar 18 of 11 of slechts 5 plaatsen op de school van hun tweede keus.
Het is een merkwaardig spel dat gespeeld wordt in de rondedans die schoolkeuze heet, zoveel is zeker.
Ik ken een hogeschooldocent, die gestopt is met docent zijn.
"Het gaat niet om leerlingen maar om geld, in het onderwijs. Om subsidies en om prestige. Dat komt de lessfeer niet ten goede. Ik kap er mee".
Daarop aansluitend weet ik van een studente die goed presteert in haar opleiding, de stage goed heeft doorlopen maar in de komende tijd een overgangsexamen moet doen waarbij zij op 0.1 punt kan zakken en haar propedeuse niet haalt.Dan kan zij vertrekken en heeft ze alles voor niets gedaan.Weggegooid geld, weg kennis en weg toekomst.Onder zulke omstandigheden moet je maar niet over examenvrees inzitten.
Het gaat misschien de scholen zelf wel om leerlingen en hun welbevinden, maar kennelijk zijn zij net zo goed slachtoffer van het huidige systeem van bezuinigen, prestige en subsidies.
Maar goed, mijn schatje heeft de plek gekregen die ze zo graag wilde. Zoveel kinderen in Utrecht niet en het zal in andere grote steden hier in het dicht bevolkte gebied wel net zo zijn.Die kinderen wens ik uit de grond van mijn hart het allerbeste toe. Onze toekomst ligt in de handen van alle kinderen.

Welkom in de grote mensenwereld.

2 reacties

welkom in de wereld

Ze moet nog twaalf jaar worden maar aan het eind van de zomer gaat ze naar de middelbare school.
De cito-toets heeft ze goed gemaakt, havo/vwo advies, en ze is er trots op.
De school van haar voorkeur staat in Bilthoven.Ze is uitgeloot. Haar tweede keus ligt om de hoek, maar daar kan ze niet zomaar heen.
De juffrouw die haar vertelde dat ze haar hart moet volgen in haar schoolkeuze, verzuimde daar bij te zeggen, dat wanneer zij buiten haar woonplaats kiest,zij haar punten kwijt is.Geen probleem wanneer je vwo-advies hebt maar dat wil deze juffrouw haar, ondanks de cito-score, niet geven. Het kind zou het misschien niet vol kunnen houden op vwo. Eén en ander betekent dat zij nu onder aan de lijst van schoolzoekers staat.De school die als tweede is gekozen heeft een brugklas van twee jaar.Daarin wordt de keuze havo of vwo gemaakt.Zonder het vwo advies kan zij zich niet zomaar opgeven. Nu moet er geleurd worden met een kind dat vol vertrouwen de toekomst tegemoet zag.Bovendien is ontdekt dat scholen van 'goede' naam, een kind niet aannemen wanneer is gebleken dat de school in kwestie niet de eerste keus is geweest. Van zelfvertrouwen is inmiddels geen sprake meer.
Mijn idee is, dat scholen uitgekiende spelletjes spelen om zo goed mogelijk, als school, te scoren.Niets mis mee.Maar ten koste van kinderen?
Wij hebben een onderwijsminister die zich met elan overal tegenaan bemoeid.Maar, kan deze gang van zaken door de beugel?

2 reacties

Voorgoed/Korte verhalen

Mijn voetstappen echoën door de zon overgoten straat.Ik loop gehaast maar de echo lijkt sneller.
Mijn afspraak met jou, ik haast mij, jij hebt alle tijd.Ik ga jou zien, jij mij niet.Nooit meer.
De betekenis van het begrip 'nooit meer'.
Drie dagen geleden liep je vrolijk de deur uit, een handkus en een lach liet je achter.
Nu loop ik naar de plaats waar jij bent en ik niet wezen wil.Ik ga jou meenemen, zo wil ik dat.Ik haal je naar huis,maar eerst wil ik je zien.Ik wil weten met wie ik van doen heb.
Vanuit de felle zon is het binnen donker,op de tast kom ik bij de deur waarachter jij bent. Daglicht in een lege ruimte.In het midden een baar met een groot wit laken.Daaronder lig jij.
Je ligt zo stil,je ziet zo bleek.Een vlieg bromt botsend tegen een raam,het enige geluid op mijn ademhaling na.
Je gezicht is zoals ik het ken en toch ook weer niet.Je lange wimpers als waaiertjes op je wangen,roerloos.Ze hebben geprobeerd je haar netjes te kammen.Dat is niet echt gelukt en ineens glimlach ik.Jouw haar,je eigen bron van wanhoop.
   - Zo zullen ze mij altijd als een jongen behandelen.Ik ben een man,verdorie.Een man met het haar van een kruin-cavia.
Nadat je dat gezegd had schaterde je het ineens uit.
Je vlinderdasje zit ook scheef,zoals altijd.Zelfs nu,zélfs nu.Het doet er niet meer toe,niets doet er ooit nog toe.
Ik wil je in je eigen bed hebben,ons bed.Daar hoor je.Niet op die baar.Ik wil nog naast je kunnen liggen.O mijn God, nooit meer naast je kunnen liggen.Ik strek mijn hand naar je uit,maar trek weer terug.Ik vrees de kou die je uitstraalt,mijn warme man.Dan rollen mijn tranen geluidloos naar beneden en druppen op jou,ons voor even verbindend.

Gisteren wilde ik je oude moeder gaan vertellen dat je er niet meer bent.Met de trein ben ik gegaan,ik durf nu geen auto te rijden.
De trein was vol zomervakantie,vrolijke mensen, koffers en rugtassen.
Verhalen die door de coupé zoemden;vakantie aan het water,naar de bergen en wanneer we dan weer terug zijn, dan gaan we....
Toekomstplannen,zoals wij ook hadden,alleen  voor ons is er geen toekomst meer.

Ik weet niet of je moeder begrepen heeft wat ik haar vertelde.Zij was blij mij te zien,naar jou heeft ze niet gevraagd,niet de groeten gedaan toen ik weer ging.
   - Ga je al?Wat jammer. Ze zwaaide mij vrolijk uit.Voor het eerst was ik opgelucht door haar Alzheimer.Ze zal je heus wel gaan zoeken,een keer,maar daar ben ik dan niet bij.Ik heb de dienst doende verpleegster verteld wat er is gebeurd.Dat is al wat ik kon.
Ik wil alleen jou en mijn verdriet, ik wil jou.
De trein terug reed door de avondschemering,ik zat in mijn hoekje en keek naar buiten.Het was rustig.

De geur van gras drijft naar binnen,ik snuif het op.Gemaaid gras,het ruikt naar overvloed,vruchtbaarheid.Het ligt over het land gespreid,in lange banen.Donker tegen de lichte ondergrond van nieuwe sprieten.In de wei liggen koeien,de kalfjes dicht tegen hun moeder aan.Dan passeer ik een groep schapen met gekleurde achtersten en lammetjes maken nog een sprintje om te eindigen in houterige bokkensprongen,elkaar uitdagend en weer weg rennend.Ik kijk achterom,wil ze zolang mogelijk zien.
Wanneer we langs fruitbomen rijden zie ik de vruchten oplichten in de schemering.Even in vuur en vlam door de laatste zonnestralen.De lucht waaiert uit in een bont kleed van blauwen,licht paars en even,fel roze.Belofte voor een mooie nieuwe dag.
Zoals alles gul de overvloed laat zien voor de komende seizoenen.Alles daar buiten is zo gerangschikt dat het lijkt alsof ik langs een goed gevulde tafel rijd,voedsel voor de volgende periode,belofte dat wij de winter goed zullen doorkomen en dat er genoeg is om te wachten tot een nieuwe oogst.
Ik ben verbijsterd door de aangeboden overvloed.Hoe kan dat allemaal zo zijn terwijl jij,mijn liefste,geen deel meer uitmaakt van deze wereld?
Het leven zelf heeft gezorgd voor overvloed maar jij,waar ben jij.Waar zijn nu jouw gedachten,waar is je geest,waar is wie jij was?

Hier, bij jouw baar, weet ik wat belangrijk is.Nog hoor je bij mij,ik bij jou.Nooit was jij mijn bezit,maar nu wel.Ik beslis.
Jij komt naar huis,bij mij en dan,dan moet ik je loslaten.Hoe dat moet,weet ik nog niet en jij bent er niet meer om mij daarbij te helpen.