10 reacties

Korte tijdspanne

zondag, 10 augustus 2014

Bijna vier maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Vanaf dat moment heb ik mij afgevraagd waarom of waardoor ik niet meer kon schrijven.
Een nieuw medicijn dat mijn gedachten lamlegde was mijn eerste inval. De bijwerkingen van dat medicijn heb ik, min of meer, overwonnen; behalve het gebrek aan energie dat onregelmatig kan toeslaan,  maar ook daarmee heb ik leren omgaan.
Om een vinger aan de pols te kunnen houden ben ik gaan free writen; zonder bedoeling, mening, oordeel, achter elkaar doorschrijven. Er komt altijd iets naar boven heb ik ontdekt.
Weer wat later ben ik het op facebook gaan gebruiken in combinatie met foto's.
Het feit dat ik het directe reageren van lezers zo leuk vind, het zijn er meer dan bij een blog, maakte dat ik mij ging afvragen of er niet ook wat anders aan de hand was.
Inderdaad, er zijn veel bloggers die leuker, beter, diepzinniger schrijven dan ik. In combinatie met mijn gebrek aan energie dacht ik waarom zo veel moeite doen..... Ha, een kleine slachtofferrol.
Ik ontdekte nog wat.
Op verzoek van mijn kind wilde ik een familiekroniek schrijven over mijn ouders, hun ouders en misschien nog een generatie daarvoor. Op één nicht na, die alles weet wat er maar te weten valt, zijn de voorgaande generaties niet meer in leven. Mijn nicht wil zeker vertellen wat ze weet. Wij hadden exact de zelfde familie. Mijn vader en haar moeder en mijn moeder en haar vader waren broer en zus.
Het werd een heel project, onderzoek, tijd vrij maken, dag bepalen waarop ik schrijven zou.
Het werd het niet. "Ik kan niet meer schrijven", dacht ik en stopte. Met alles.
Trok mij terug uit de schrijverskring Gyrinus Natator; vergat de vrouwenschrijfgroep in Maarssen, regelmatig. Kortom, ik trok mij terug in mijzelf.

De afgelopen week was ik op stap met een goede vriend.
   Hoe denk jij, en hij keek mij aan over zijn latte. Ik keek terug. Denk jij in beelden, vroeg hij of   denk jij in woorden.
   Heb ik mij nog nooit afgevraagd gaf ik toe, maar, ik denk in beelden, geloof ik. Omdat ik vooral in herinneringen denk.
   Hoe komt het dat je niet meer schrijft, was de volgende vraag.
Ik vertelde van het project dat mislukte. Een verhaal dat hij trouwens al kende.
   Heb je je wel eens afgevraagd of dat misschien iets is dat niet bij jou hoort, zo'n project.  Dat het daarom niet gelukt is en niet omdat je niet schrijven kunt?
Zoals ik jou ken, laat jij je vooral inspireren door datgene wat je ziet, door dat wat je overkomt. Het moment zelf, dat is belangrijk. Dan grijp je meteen je pen, maak er een krabbel van. Misschien zet je het zo weg, misschien verfraai je het nog wat.... maar jij bent, in mijn ogen, geen projectmens.
Ik heb er een paar dagen over nagedacht. Vind het altijd leuk om te horen hoe iemand over mij denkt omdat ik daar van nature geen erg in heb.

   Je schrijft voor jezelf, zei iemand mij die ook zelf schrijft.
    Ik zie dat je al heel lang geen blog meer hebt geschreven, mailde iemand mij, jammer.
   Ga je weer eens een blog schrijven, ik mis het, vertelde een derde persoon.

Vandaar, vandaag, dit blog. Een korte tijdspanne heb ik niet geschreven, wie weet wat de toekomst brengt.