tag:blogger.com,1999:blog-18208769544881653042024-02-19T18:22:27.096+01:00Athy van MeerkerkAthyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.comBlogger413125tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-87962698123327976992017-11-22T17:46:00.000+01:002017-11-22T18:45:30.142+01:00Uitstel Een blog schrijven, dat dringt al een tijdje in mijn hoofd. Maar in dat zelfde hoofd is iets veranderd waar ik niet de vinger op kan leggen. Vaag, misschien niet of toch wel?
Mijn schrijven is niet meer zoals het was is mijn gevoel. Al een paar jaar.
Is er iets versluierd in mijn hersenen, door de laatste narcose misschien? Of is het gewoon mijn leeftijd. Eens begint toch een soort van stilstand of teruggang.
Noem het kwetsbaarheid. Al die vage gevoelens, niet eens zichtbaar voor een buitenwereld, het maakt onzeker.
Een blog is zwaarder dan een Facebook-bericht, zo denk ik. Een drempel dus.
Ik ga maar mijn bed opmaken, gelukkig is er zo iets als huishouden. Uitstel van.....
Schilderen, ook zo iets. Ik zou wel graag weer willen schilderen, alleen pak ik niet mijn verf, mijn penselen.
In plaats daarvan zoek ik werk op dat ik niet goed genoeg vind om te bewaren en knip daar stukken uit. Fragmenten van een geheel dat niet voldoet maar als fragment op zich goed genoeg.
Uitstel van.....
Maar het jeukt, die behoefte om verf te pakken, penselen.
Kranten lezen doe ik al mijn hele leven. Je moet je vijand kennen, zei ik altijd dus las ik.
Maar ik word er beroerd van. Zoveel ellende overal in de wereld, zoveel oneerlijkheid en vooral zoveel mensen die niet gehoord worden, gezien. Ik ben er van verzadigd.
Alleen zolang ik leef maak ik deel uit van de rest, het grote geheel.
En ik voel mij schuldig. Kan niet meer werken in een bidonville zoals vroeger, in een nederzetting voor clochards zoals toen.
Mijn werkzame leven is voorbij, zei iemand mij laatst. Nu mag je voor jezelf leven en doen waar je zin in hebt. Je hoeft niets meer.
Het past mij nog niet.
En dan lig ik midden in de nacht wakker en denk ineens: Voor iemand van mijn leeftijd en met mijn geschiedenis ben ik verrekte gezond. En ik tel mijn zegeningen, dat zijn er niet zo weinig.
Was dat het signaal dat ik nodig had?
Vanmiddag lekker in de tuin gewerkt of beter gezegd de kas. En zit nu een blog te schrijven, niet helemaal tevreden, een beetje moeizaam maar toch.
Dus ga ik morgen mijn penselen eens uitzoeken en de verf klaar zetten.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvkwW-BVEc8KWf6kxvyQg4U6HiIjQ2ZQL4O-5CG0a-KwAs17RaH1xZaBPGAm7IwWHi2yAfRKYGki6OknDq7VYIwAcAN5vJnEXrOTnPpluA8KEPmfhwgMYlJI46JJJT74VyN6-vXAZOafg/s1600/verjaardag+75+024.JPG" imageanchor="1"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvkwW-BVEc8KWf6kxvyQg4U6HiIjQ2ZQL4O-5CG0a-KwAs17RaH1xZaBPGAm7IwWHi2yAfRKYGki6OknDq7VYIwAcAN5vJnEXrOTnPpluA8KEPmfhwgMYlJI46JJJT74VyN6-vXAZOafg/s320/verjaardag+75+024.JPG" width="180" /></a>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-83640314972850171032017-06-12T17:04:00.003+02:002017-06-12T17:04:43.933+02:00Drang te schilderen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZMQoIdwSFEg41mLthuTt_K8_291LG00kQtEJ3hH2Xxb32WuoofVGogYUyR81yJDAMEFWy-PiAGmq-Q1LEhu0y1ZSU6QMR8iNQ9gsRcJPh-PSm8g_3vtsh_um_U3_Z0Xix9I8yTG_tHwU/s1600/IMG_9415.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZMQoIdwSFEg41mLthuTt_K8_291LG00kQtEJ3hH2Xxb32WuoofVGogYUyR81yJDAMEFWy-PiAGmq-Q1LEhu0y1ZSU6QMR8iNQ9gsRcJPh-PSm8g_3vtsh_um_U3_Z0Xix9I8yTG_tHwU/s320/IMG_9415.JPG" width="320" height="240" data-original-width="1600" data-original-height="1200" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXRy1IM65U5JBVAmO7YmghXMyexNeOhInX4d1g27flfaFesOHKpuGs052c0Ht8pIyxooK8q7xFmSltVCu6kOAz4SIDN0fHYIRtKJK6EDKhUnv6-Ure92TWpdeSUejFh7MjUnIT5KPEhuA/s1600/IMG_9366.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXRy1IM65U5JBVAmO7YmghXMyexNeOhInX4d1g27flfaFesOHKpuGs052c0Ht8pIyxooK8q7xFmSltVCu6kOAz4SIDN0fHYIRtKJK6EDKhUnv6-Ure92TWpdeSUejFh7MjUnIT5KPEhuA/s320/IMG_9366.JPG" width="240" height="320" data-original-width="1200" data-original-height="1600" /></a></div>
Het begint met een kriebel, ergens in mijn geest: Ik wil blauw, denk ik wanneer ik langs mijn atelier loop en absoluut nog geen plan heb daar naar binnen te gaan.
Ik wil blauw, met wit, met lila of violet.
Die gedachte blijft, al draai ik een was, maak een bed op of doe een dansje met mijn stofzuiger. Niet omdat eerst het huis aan kant moet, maar omdat ik een drempel opwerp zo hoog als....ja wat en waarom.
De gedachte aan kleur blijft sudderen en dan snap ik het: ik ga gewoon de spullen klaar zetten en ga een vlak op een doek aanbrengen en daarin nog meer vlakken. Zo zal ik het organisch opbouwen.
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAtyE-xbwIKrHgeIh9roq53PDV8wOXhoYO2cV34OEYb4ffgvPSloEsdwHT-VI04AELspoIF-DsvDUzXmTUwhL7gzHHPfAH1Jjab6psbGOKVk0ckESrUe5WbesMW55wZBtWvNBxXB4nTHg/s1600/IMG_9372.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAtyE-xbwIKrHgeIh9roq53PDV8wOXhoYO2cV34OEYb4ffgvPSloEsdwHT-VI04AELspoIF-DsvDUzXmTUwhL7gzHHPfAH1Jjab6psbGOKVk0ckESrUe5WbesMW55wZBtWvNBxXB4nTHg/s320/IMG_9372.JPG" width="240" height="320" data-original-width="1200" data-original-height="1600" /></a></div>
Wanneer ik met die vlakken bezig ben komt een gedachte op de voorgrond, waar ik al vaker over nadenk.
Stapelen, wij stapelen en worden gestapeld.
Wij stapelen mensen in hokjes met een etiket op hun voorhoofd. Hokjes van middenklasse, elitair, a-sociaal; van geleerd en van dom.
Wie buiten een hokje valt, stoppen we in een nieuw..
We stapelen in rijtjeshuizen en we stapelen in hoogbouw, in doorsnee en in opvallend etc.
Ik stapel ook, op mijn doek. Er komen open deuren in want ik wil weg kunnen; er komt een stoel in want ik wil rust.
Al schilderend komt er ook een gevoel van wanhoop. Wanhoop dat ik niet voor elkaar krijg wat ik wil.
Dus loop ik weg en kom weer terug; ga ik voor het slapen gaan nog even kijken en bedenk iets dat ik de volgende ochtend vergeten ben.
Het hoort bij mij zoals ik bezig ben. Zoekend op zoveel vlakken en op dit moment met verf.
Ik schilder het idee van een trap want ik wil er uit.
"Jij hebt altijd licht in je schilderijen" zegt mijn dochter wanneer ze zomaar even langs komt en in mijn schilderruimte naar binnen kijkt.
"Dat vind ik zo prettig bij jou".
Voorlopig zet ik dit doek tegen de muur, ik kan het altijd weer oppakken, en ik ben niet echt tevreden.
Wat ik wilde heb ik te nadrukkelijk geprobeerd te maken, door lijnen aan te brengen.
Ik ga een nieuw doek neerzetten, een andere manier van beginnen.
Bij dit doek heb ik mijzelf klem gezet i.p.v. vrij gemaakt.
Eerst massa op het doek aanbrengen en vandaar uit gaan creëren, de vrijheid zoeken die ik zo graag wil ontmoeten.
Mijn weg, mijn manier.Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-6057917003986413632016-01-24T14:44:00.000+01:002016-01-24T14:44:51.421+01:00Toekomende tijdHet kan niet anders, gezien mijn leeftijd, dat mijn gedachten van tijd tot tijd afdwalen naar de vraag hoe lang ik nog zal leven, waar ik zal zijn en hoe het zal zijn.
Eén ding weet ik zeker, het zal beslist anders zijn dan dat ik denk. Na welke overpeinzing ik weer vrolijk verder ga met iets doen waarin mijn hart ligt. Geen somberheid dienaangaande.
Ik ben niet echt gek op het winkelcentrum waar ik mijn boodschappen doe. Een gemiste kans voor een gezellig winkelplein met een terrasje, een cafeetje en wat wij noemen, de middenstand.
De huren zijn hoog, we hebben geen groenteman meer, geen echte boekhandel, de AKO doet zeker zijn best, vooral veel ketens, Action, Kruidvat etc. Kledingzaken, vooral voor de prettige leeftijd waar 'oud(er)' nog ver in het verschiet ligt.
Maar wat er veel voorkomt, kleine kindjes met moeders en/of vaders. En daar kijk ik graag naar, vaak met een lach.
Het is alweer lang geleden dat mijn kleinkinderen klein waren.
Ik zie een klein spierwit jongetje, naast een vader die te grote stappen neemt. Het kereltje houdt zich stevig vast aan een vinger van zijn vader, hij kan er net bij en moet op een drafje lopen. Ondertussen zingt hij een liedje, het is meer neuriën; sol-mi-do; sol-mi-do. Ik kan niet anders dan ze na kijken.
Verder het winkelcentrum in zie ik een wat groter joch, vier jaar zo ongeveer. Hij holt wat vooruit, kijkt rond en holt weer vooruit. Vader en moeder houden hem wel in de gaten. De wereld is leuk, straalt hij uit terwijl hij verrukt om zich heen kijkt.
Een meisje loopt, kennelijk tussen opa en oma in. Hand in hand en ze wordt op de maat aan haar armen omhoog getrokken totdat ze weer op haar voetjes staat. Nog een keer, roept ze en hup daar gaat ze weer.
En net voor ik naar de viswinkel afbuig hoor ik een stem achter mij:
Hier kreng, vreten en bek dicht.
Geschrokken draai ik mij om. Moeder en dochter, beiden met fel rood gelakte nagels, geplamuurd gezicht en met bling behangen, beiden achter een overvolle winkelwagen. Die zijn al uren bezig, denk ik en zie dan het kleine meisje, dat met de zojuist gehoorde harde woorden een gevulde koek toegestopt krijgt.
Dat komt nooit meer goed, denk ik en kijk naar het vertrokken gezichtje van het kind. Blonde krullen, blauwe ogen en een wit gezichtje.
Hier kreng, vreten en bek dicht.
Ik vergeet de haring en loop richting fietsenrek.
Op weg naar huis passeer ik een moeder die, misschien wel voor de zoveelste keer, achter een weglopend joch aanholt, hij krijgt een tik op zijn hoofd : kankerjong dat je d'r bent. Ook dat komt nooit meer goed.
Dat kleine grut heeft een toekomst, die ik waarschijnlijk niet zal meemaken. Sommigen zullen opgroeien in de overtuiging dat het leven ook leuk kan zijn, sommigen zullen veel harder moeten opboksen tegen negatieve invloeden.
In mijn directe omgeving wonen kinderen die ik van kleins af aan heb zien spelen, nu gaan ze naar het vervolg onderwijs. Met een beetje geluk zie ik die nog wel in hun twintiger jaren. Ik vind het prachtig om, van een afstand, hun groei en ontwikkeling te kunnen volgen, zoals ook bij mijn eigen kleinkinderen.
Ik geniet er van op mijn manier. Totdat ik ophoud te bestaan. Toch een wonderlijke gedachte.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7uxl2k4g7xGAhfk4ZK659TcqeEYKmokH6kXUqlF1piUXt6_BZcE70EXK9vPO93Ax6l4G_gvTzNPYOtHWkscxNaN5NFOuWxUD2136NCOalvEh5Rlg3oELCCDPCpTjaSJBIzO5n4-ipivc/s1600/IMG_0204.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7uxl2k4g7xGAhfk4ZK659TcqeEYKmokH6kXUqlF1piUXt6_BZcE70EXK9vPO93Ax6l4G_gvTzNPYOtHWkscxNaN5NFOuWxUD2136NCOalvEh5Rlg3oELCCDPCpTjaSJBIzO5n4-ipivc/s320/IMG_0204.JPG" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZEu7K4zjwV3ERtOBXjEu1z-gZqp9d26H3djT3zgh6ThrmylDWz-c3LgX7KDPuR7ejEBpqJ3_I3pv31o7Sb_OTiNfvvCtpp6NXTY_lU4PP9AFL2IcQpACk89_5qHnSMtdlAcB9dCbO8lQ/s1600/IMG_0103.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZEu7K4zjwV3ERtOBXjEu1z-gZqp9d26H3djT3zgh6ThrmylDWz-c3LgX7KDPuR7ejEBpqJ3_I3pv31o7Sb_OTiNfvvCtpp6NXTY_lU4PP9AFL2IcQpACk89_5qHnSMtdlAcB9dCbO8lQ/s320/IMG_0103.JPG" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO0CvHLR2Aux5jNSKwYCINjamAwbTJEYEPGJxDDwVFms9HVRUMr_BNMb_XmHarVM33_gpWQdzYgxPD728cx1cIKK4qiti6YQ6JUEdTKHGv8fNgyy1ra7PCfcCgZE3d4d4qU9ydzImpUGY/s1600/IMG_0841.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhO0CvHLR2Aux5jNSKwYCINjamAwbTJEYEPGJxDDwVFms9HVRUMr_BNMb_XmHarVM33_gpWQdzYgxPD728cx1cIKK4qiti6YQ6JUEdTKHGv8fNgyy1ra7PCfcCgZE3d4d4qU9ydzImpUGY/s320/IMG_0841.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC9zUQEuSzpQv3z-aLJUxs4ohQNjiKChYBamTvYYYQaP9WzxsDMSr67CDU4JLMA9ydUv71M8vzyv0DKxGMyycLx-02lzlNDQlZmHW90nm39AL_66sl78Ufdgh4-IFf10OdMBNgITv1w5U/s1600/IMG_0849.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgC9zUQEuSzpQv3z-aLJUxs4ohQNjiKChYBamTvYYYQaP9WzxsDMSr67CDU4JLMA9ydUv71M8vzyv0DKxGMyycLx-02lzlNDQlZmHW90nm39AL_66sl78Ufdgh4-IFf10OdMBNgITv1w5U/s320/IMG_0849.JPG" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-63251997601535306522015-12-20T15:45:00.000+01:002015-12-20T15:45:17.969+01:00Niet bangHet heeft lang geduurd, voor ik weer het gevoel kreeg dat ik wil (kan) schrijven.
De narcose bleef door mijn hersenspinsels zweven. Wat ik opschreef was een flauwe afspiegeling van wat ik dacht. Kortom...het heeft even geduurd maar nu, een half jaar later wil ik mij er wel aan wagen.
Op de dag van 1 juni, mijn ontslag uit het ziekenhuis vroeg iemand mij of ik niet bang was naar huis te gaan.
Bang? Ik moest er echt over nadenken.
"Er zijn de afgelopen week nogal wat nare dingen gebeurd".
Ja, dat was wel waar maar nee, ik ben niet bang.
"nee, bang ben ik niet en ja, er zijn een paar nare dingen gebeurd maar die zijn ook goed aangepakt en opgelost"
En met die woorden zwaaide ik af, een beetje gespannen wel en nog niet direct naar huis, eerst naar een zorghotel om nog een weekje aan te sterken.
Genoeg tijd om na te gaan waarom ik niet bang ben geweest.
De dag na mijn hartoperatie werd de buis uit mijn strot verwijderd en precies op de manier die ik gehoopt heb, nl. onder zodanige verdoving dat ik niet in paniek raakte.Voelde alleen zachte koele vingers en hoorde even zachte stemmen. Daarna was ik weer weg. Die drempel kon ik afschrijven.
Een dag later kwam de hartchirurg langs om te zien hoe het met mij ging. En vroeg tussen neus en lippen door of ik mijn oude hartklep wilde zien en ja, dat wilde ik wel.
Hij kon mij precies uitleggen waarom die klep na acht jaar slechter ging functioneren; er was eigen lichaamsweefsel over de beweegbare delen gaan groeien waardoor de beweeglijkheid was afgenomen. Dus werd de bio kunstklep vervangen door een mechanische. Daar kleven nadelen aan in de zin van medicijnen en controle en er moeten geen beestjes op gaan zitten.
Maar door het zien van de oude werd mij duidelijk dat de nieuwe een goede keuze was. En dat mijn nadenken (over iets waar ik toch bar weinig vanaf wist) samen liep met de gedachte van de chirurg.
Toen, de andere ochtend een cardioloog mij een model liet zien van de mechanische klep en de werking daarvan was voor mij het beeld rond.
Vanaf dat moment hoefde ik er nooit meer over na te denken.
Toen na twee hartritme stoornissen een derde kwam in de vorm van een te lange periode stilte tussen twee hartslagen en ik, bijgekomen bezorgd aan de nachtverpleegster vroeg waar ze zo van geschrokken was, ze zag namelijk spierwit, was voor de cardiologen de maat vol.
Een medicijn voor mijn migraine was de boosdoener en werd, ook op mijn aandringen, geschrapt.
De volgende ochtend waren er twee cardiologen die zich bogen over de telemetrie, het kastje dat waarschuwde voor naderend hartonheil.
De ene wist er meer van dan de ander en omdat ik aan dat kastje vast zat kreeg ik de uitleg uit de eerste hand.
Zolang hij sprak, de cardioloog, snapte ik precies wat hij zei, ik zou het nu echt niet kunnen navertellen.
Maar wat mij zo boeide was de concentratie van beide mannen, waarmee de één uitlegde en de ander luisterde.
Dat is mijn Leitmotiv, de duidelijke uitleg door deze tien dagen heen die er voor gezorgd heeft dat ik absoluut niet bang was en ben.
Iets anders was dat ik op de dag van ontslag kou vatte en een enorme kriebelhoest ontwikkelde, bij kriebelhoest ben ik altijd angstig.
Midden in de nacht wakker worden om niet te kunnen hoesten, geen lucht te krijgen en de kracht niet om het water naast mijn bed te kunnen pakken.
Ik ontdekte één ding: Mijn bed uitspringen, hollen naar de badkamer, dat verschoof iets in mijn luchtpijp. Het iets dat mij het gevoel gaf te stikken en daar met de handen op mijn borst gedrukt heel voorzichtig een klein kuchje te wagen, een slok water en dan te hoesten totdat ik dacht dat alles wat gehecht was van binnen en van buiten zou openspringen. De verzorging was niet in staat om ook maar één geruststellende opmerking te maken, er was geen hoestdrank in huis. Het duurde een week, het zwakte af en ik ging naar huis.
Mijn eigen alles weer onder handbereik.
Bang voor mijn hart ben ik niet geweest; als alles stil is en ik lig in bed, dan hoor ik het tikken, soms een slag overslaand, soms een halve slag er achter aan klevend. Ik vind dat wel genoeglijk.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1jqL0Pqkp6CszihQF917EEtf73Am1YrUq6_qU3mjbdGRoje3BB9rXOj5PIJCAiEuVYBITQa8rZJ3aFCqKBN6WtC96j0CvjIcuxiy032SWrkf5iw975lzL9Zj8g7VVu4IDS_CdVRKSlJM/s1600/IMG_7440.JPG" imageanchor="1" ><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1jqL0Pqkp6CszihQF917EEtf73Am1YrUq6_qU3mjbdGRoje3BB9rXOj5PIJCAiEuVYBITQa8rZJ3aFCqKBN6WtC96j0CvjIcuxiy032SWrkf5iw975lzL9Zj8g7VVu4IDS_CdVRKSlJM/s320/IMG_7440.JPG" /></a>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-65015382771578491262015-04-19T14:58:00.000+02:002015-04-19T14:58:21.851+02:00Open brief aan het AZU; onderdeel van het UMCL.S.<br />
<br />
Bijgaand het formulier dat ik invulde met vragen n.a.v. mijn hartkatheterisatie.<br />
Ik ben te laat met het opsturen waarvoor mijn excuus. Te druk in mijn hoofd met verwerken van het feit dat na nog geen negen jaar mijn bio kunstklep het laat afweten en te druk met het verwerken van de bijbehorende onderzoeken.<br />
Mij is gevraagd mee te willen werken aan een onderzoek, Predocs genaamd. Een onderzoek met betrekking tot mogelijke achteruitgang bij oudere patiënten die een open hart operatie ondergaan.<br />
<br />
Ik zou u willen voorstellen een ander onderzoek in het leven te roepen.<br />
Een onderzoek met betrekking tot het achteruitgaan van patiënten, vòòr benoemde operatie, die maar verschoven, verschoven en opnieuw verschoven wordt.<br />
<br />
Laat ik u mijn geschiedenis voorleggen.<br />
Juni vorig jaar werd bij mij geconstateerd dat mijn bio hartklep niet meer functioneert.<br />
Slokdarm echografie; hartkatheterisatie en verder de gebruikelijke onderzoeken gaven geen aanwijzing waarom die klep degenereerde.<br />
Ik werd overgedragen in de zorgen van het AZU, maar wel met de boodschap van mijn cardioloog: Mevrouw Everts u bent er slechter aan toe dan voor uw vorige operatie van acht jaar geleden, inmiddels bijna negen jaar.<br />
Met de boodschap: Wanneer u hele erge druk krijgt op uw borst of u wordt zo duizelig dat u dreigt voorover te vallen, meteen 112 bellen en naar het ziekenhuis.<br />
Beide boodschappen waren niet bevorderlijk voor mijn nachtrust, met alle gevolgen van dien.<br />
Eenmaal kwam ik in haast bij mijn cardioloog, die constateerde dat er met mijn hartje niets aan de hand was. En éénmaal bij de huisarts die hetzelfde constateerde.<br />
Samen kwamen wij tot de conclusie "paniekaanval". Die is niet terug gekomen want paniekaanvallen, daar moet ik niets van hebben.<br />
<br />
Maar, mijn conditie gaat achteruit. Nu de winter met zijn storm en regen verleden tijd is, heb ik geen last meer van kortademigheid. Nu ik in staat was een elektrische fiets te kopen, kan ik voorzichtig mijn vleugels wat uitslaan en het beetje vrijheidsbeweging dat ik hiermee gewonnen heb, doet mij goed. Een kinderhand is snel gevuld, nietwaar?<br />
<br />
Echter<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkJbqqL6AeuFoieTZZJt9zy14ga92CNkc67k-UxdTrpDSpeLFJpkCVfdPMN_eU1DpKL78CebE-RA3VDWZ1VaTOlB9nSsakz6hhrC7phveTm7sw3RuqAglwNoGLZLR8X8vRpJAJYd3Frxk/s1600/IMG_6408.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhkJbqqL6AeuFoieTZZJt9zy14ga92CNkc67k-UxdTrpDSpeLFJpkCVfdPMN_eU1DpKL78CebE-RA3VDWZ1VaTOlB9nSsakz6hhrC7phveTm7sw3RuqAglwNoGLZLR8X8vRpJAJYd3Frxk/s1600/IMG_6408.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
, ik ben bijna 73 jaar, woon al lang genoeg alleen om daaraan gewend te zijn en toch....<br />
Mijn uithoudingsvermogen is klein, die dingen die aan mijn leven kleur geven, kan ik niet doen, hetgeen mij isoleert van de wereld die ik liefheb.<br />
Mijn kinderen laten mij niet in de steek maar hebben zelf jonge kinderen, werk en een studie. Mijn buren staan klaar, als ze kunnen en ook zij werken, hebben kinderen of hun eigen fysieke sores.<br />
Tegenwoordig ga ik na mijn ontbijt terug naar bed, een half uurtje lezen en een half uurtje slapen. Het doet mij goed maar diep in mijn hart? Vind ik het zonde van weer een kostelijke dag.<br />
<br />
Tot slot, laat ik héél duidelijk zijn dat ook in mijn optiek een spoedgeval altijd voorrang heeft. <br />
Ik zou alleen graag gezonder de operatie ingaan dan als spoedgeval.<br />
Een goed onderzoek, bij mensen die langer moeten wachten dan dat in eerste instantie werd afgesproken, lijkt mij daarbij een goede helpende hand.<br />
Wachten vergt veel energie. Energie die afneemt en dat is beangstigend.<br />
<br />
Met vriendelijke groet......<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe2zh7-gIKAdCkU5biF2hPFjqnmTtJ54gybqXVQWJVVI-Y8MrT9fZh-oVfpVXXNV_DYyB-ojgE_ZcTocHXEZWgYOs8p_0myuOozfPi_Q7X9yvEZTGI5QeGRVwOB1_k44-iia3umv8m5Hc/s1600/IMG_6466.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhe2zh7-gIKAdCkU5biF2hPFjqnmTtJ54gybqXVQWJVVI-Y8MrT9fZh-oVfpVXXNV_DYyB-ojgE_ZcTocHXEZWgYOs8p_0myuOozfPi_Q7X9yvEZTGI5QeGRVwOB1_k44-iia3umv8m5Hc/s1600/IMG_6466.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com17tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-11048448150660626562015-01-20T11:43:00.003+01:002015-01-20T11:43:58.708+01:00Mijn droomIn alle kamers van een huis en in de tuin wordt feest gevierd; overal zijn mensen.<br />
Hans, de vader van mijn kinderen en ik zijn ook van de partij. Vrolijkheid alom.<br />
Op zeker moment realiseer ik mij dat ik hem al een tijdje niet gezien heb. We gaan wel vaker ieder onze eigen weg maar wanneer ik hem overal zoek en niet kan vinden, vind ik het niet meer leuk.<br />
Nogmaals dwaal ik door het huis, langs een orkestje, een toneelgebeuren en opnieuw door de tuin. Nergens een spoor van Hans.<br />
Ik loop naar buiten, door de nacht en door het stadje. Een Duits stadje. Dan herken ik de plek waar we onze fietsen hadden neer gezet. Voel mij opgelucht maar ze zijn weg. Er staan alleen een blauwe en een rode paraplu, achter een struik tegen de muur van een huis.<br />
De muur heeft een deur van glas. Wanneer ik aanbel komen een jonge man en vrouw naar de deur en ik herken de man. Een jongere versie van de fietsenman op Ameland.<br />
Zij weten niets van twee fietsen, nee, jammer, maar zij kunnen mij niet helpen.<br />
De paniek die al een tijdje voelbaar was slaat nu toe.<br />
<br />
Hoe moet ik nu thuis komen, vraag ik de omstanders. Hoe kom ik zonder fiets nu thuis, zo ver weg. Ik kan toch dat eind niet helemaal gaan lopen. Niemand reageert op mijn woorden en ik roep het nog harder, nog dwingender: Wat moet ik nu en hoe moet ik nu; hoe kom ik ooit nog thuis! <br />
Ik ben zo verschrikkelijk moe en moet er bijna van overgeven.<br />
Wanneer ik wakker word voel ik de smaak van gal in mijn keel en het dwingende gevoel van verlatenheid.<br />
Even blijf ik liggen om alles goed tot mij door te laten dringen....<br />
Het duurt een halve ochtend voor ik dat nare gevoel kwijt raak.<br />
<br />
________<br />
<br />
In de droomsymboliek staat de fiets voor eigen energie. Het is immers een ding dat door eigen energie wordt voort bewogen.<br />
Deze droom laat zien dat ik mijn energie kwijt ben. Ik zou bijna zeggen dat dat oud nieuws is. Op dit moment ben ik mijn energie kwijt, daar leef ik mee.<br />
Wanneer ik uit ga van alles wat ik droom ben ik zelf, dan kan Hans staan voor mijn mannelijke energie, die energie die besluiten neemt, handelend kan optreden. Dat vermogen zou ik dus ook kwijt zijn. Misschien wel en dat andere mensen mij niet kunnen helpen in deze, dat snap ik. Ik moet hier zelf doorheen.<br />
Er staan twee paraplu's, een rode en een blauwe. Een paraplu beschermt tegen regen en wind, kan zich ook tegen je keren maar toch, het is een hulpmiddel. Rood staat voor 'het gevecht aangaan'.<br />
Blauw is voor mij een sterke, koele kleur, ook de kleur van loslaten. Rood en blauw, dualiteit die zo vaak hoogtij viert in mijn leven.<br />
Wat mij beangstigt is het sterke gevoel, het weten in mijn droom, van niet thuis kunnen komen. Mijn veilige plekje op deze aarde, het plekje waar ik alles verzameld heb dat mij lief en dierbaar is.<br />
Maar gaat het wel over dit huis of is het een symbool van mij thuis te weten in mijzelf. Mijn huis als symbool van mijn leven.<br />
Met mijn hartoperatie in het vooruitzicht is dit misschien wel mijn onderhuidse angst die via deze droom aan het licht is gekomen.<br />
De droom heeft mij in ieder geval laten toegeven aan mijzelf, dat ik wel enigszins bang ben.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbSC_6AjggVsKIEOCSLuHY3H_JOkek9RwQ0TA6Qd5s5-cSuZ8w0Pg953nhwfPI7yT9_0KXHEMs9xMKHxD5CcKZEbDZds0VTPSZkmO5uH_6YqlM5SI12Q5gmvcEULQjdUGzzsuB3z6EcH8/s1600/IMG_5977.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbSC_6AjggVsKIEOCSLuHY3H_JOkek9RwQ0TA6Qd5s5-cSuZ8w0Pg953nhwfPI7yT9_0KXHEMs9xMKHxD5CcKZEbDZds0VTPSZkmO5uH_6YqlM5SI12Q5gmvcEULQjdUGzzsuB3z6EcH8/s1600/IMG_5977.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
<br />Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-37712545250461202712015-01-20T11:33:00.000+01:002015-01-20T11:33:21.657+01:00Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-7061966896599938352015-01-06T15:59:00.003+01:002015-01-06T15:59:45.133+01:00Kleuren van een herinneringTerwijl ik, met gure tegenwind, mijn fiets en mijzelf hijgend de fietstunnel uittrap komt een herinnering bij mij op aan een vroeger fietstochtje. En ik vraag mij af of een herinnering steeds mooier gekleurd raakt naarmate er meer grijstinten komen tussen mij en de bewuste herinnering.<br />
De wijken van mijn woonplaats zijn aan elkaar gebreid met fietstunnels; beton en asfalt en vooral niets oogstrelends. Dit in tegenstelling tot het fietsen in welke stad dan ook.<br />
<br />
In mijn herinnering fiets ik door Amsterdam. Krusemanstraat, Museumplein, het Rijksmuseum onderdoor.<br />
Het is, voor mijn doen, een vroege Zaterdachochtend, tien uur. Thuis ligt mijn kind van ruim vier maanden, schoon gebaad en gevoed in haar bedje. Op de tafel in de huiskamer ligt een briefje voor haar vader : flesje voeding in koelkast, zo rond half twaalf, slaap maar lekker uit, ze is gewassen. Tot straks, ik ben naar V&D. Kerstboomballen kopen!!!<br />
Het is rustig in de straten, windstil en een klein zonnetje gooit mijn schaduw ver vooruit op het asfalt. <br />
Onder het Rijksmuseum speelt een saxofonist.<br />
Mijn toekomst ligt voor mij. De man van mijn dromen, een gezond en prachtig kind, een heerlijke plek om te wonen en ik bedacht ineens dat ik geen blauwe of rode of groene uni kleur kerstboom hoef, de nieuwe kerstmode.<br />
De ballen mogen rood en blauw en geel en groen zijn, alles door elkaar. <br />
Van elke kleur koop ik vier grote ballen plus nog vier goudkleurige. Vijf vierkante dozen.<br />
Hoe ik ze op de fiets terug door de stad vervoerd heb herinner ik mij niet meer. Van iedere kleur heb ik nog een bal en elk jaar haal ik ze even te voorschijn.<br />
Ik herinner mij de mooiste boom ooit.<br />
<br />
Mijn huidige woonplek is in de zomer aardig. Afwisselende boomsoorten, singels met eenden en grasgroene stroken. Geen dorpskern, geen café op de hoek of een kruidenier. De enigen die hier rondlopen zijn de hondenbezitters. Maar, even trappen en ik ben in een weide landschap met fraaie vergezichten, koeien en paarden.<br />
Nu is het winter en grijs. De kale bomen geven goed zicht op allemaal eendere type huizen met kleurloze daken.<br />
Zodra de zon schijnt ziet het er wat aangenamer uit dat kan ik niet ontkennen.<br />
Maar ik blijf het mij afvragen : worden herinneringen steeds kleurrijker naarmate er meer grijstinten tussen oude- en hedendaagse tijden komen.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFVJV-8Fxlxxw_QMjrpRieUXmXSoH0NnofcHzwYqEhJy0DJ8zwizfvMTT3slbzXATwklg-e9Ih3iwFXbVnhSoIDuODJmpX30OezBev_TGh6Jh8h4GDe8-YsJcWgh-uTsFiPY4tOWuSyh8/s1600/IMG_0319.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFVJV-8Fxlxxw_QMjrpRieUXmXSoH0NnofcHzwYqEhJy0DJ8zwizfvMTT3slbzXATwklg-e9Ih3iwFXbVnhSoIDuODJmpX30OezBev_TGh6Jh8h4GDe8-YsJcWgh-uTsFiPY4tOWuSyh8/s1600/IMG_0319.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhufmfRNlpj9liIhcG-tBCZaoAKmZGQ-PSfmaid1NXjf9hNt8tEH2KEwCG9hw2l4lMkv0JZgrpL4EM0GDTP51VK0n1YOoEYfFUVs35WTCPg9vTHT8879u9G-DJqJ_589IL-4vX4ctDw7Zo/s1600/IMG_5487.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhufmfRNlpj9liIhcG-tBCZaoAKmZGQ-PSfmaid1NXjf9hNt8tEH2KEwCG9hw2l4lMkv0JZgrpL4EM0GDTP51VK0n1YOoEYfFUVs35WTCPg9vTHT8879u9G-DJqJ_589IL-4vX4ctDw7Zo/s1600/IMG_5487.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Boven buurhuis met nieuwe dakkapel; onder Museumplein en rechts onder de Spiegelstraat.<br />
</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Pq7RjLuQtQSpb6JBtMmSagjS6oKDBR2upxqOcAufdimSyEvKOwMAITtl4o0dsnh_PCPRBW-b_x9cA5wmx0pwscTMybvjSk0vcXDjrR1YWgHGRjFEiK4Cy4aoxTby83gzn_QqjB_WDLA/s1600/IMG_5490.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1Pq7RjLuQtQSpb6JBtMmSagjS6oKDBR2upxqOcAufdimSyEvKOwMAITtl4o0dsnh_PCPRBW-b_x9cA5wmx0pwscTMybvjSk0vcXDjrR1YWgHGRjFEiK4Cy4aoxTby83gzn_QqjB_WDLA/s1600/IMG_5490.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-77832093541512854292014-11-18T10:42:00.000+01:002014-11-18T10:42:08.005+01:00Ode aan mijn liefdeDoor de Spiegelstraat lopend, alweer een paar weken geleden, moest ik toch sterk aan de vader van mijn kinderen denken, mijn liefde. Nu bijna net zo lang dood als ik hem gekend heb.<br />
De dag voordat wij uit Amsterdam verhuisden, van drie- en vierhoog naar een eengezinswoning met tuin, kwam hij de trappen opgestormd en zei, buiten adem:<br />
<br />
Het is toch verschrikkelijk, hoeveel jaren heb ik hier nu gewoond en zonet ontdekte ik op de Willems Parkweg een gevelsteen die ik nog nooit heb gezien.<br />
<br />
Hij was er helemaal ontdaan van.<br />
In dat eerste jaar na de verhuizing, gingen wij vaak terug naar Amsterdam, om ons te laven. Want daar waar wij woonden was helemaal niets. Een bouwput die van tijd tot tijd een paar honderd meter opschoof. Het woonde wel maar wende niet, zoals een goede vriend van ons het eens uitdrukte.<br />
Op een avond na weer een uitstap, terug in de tijd, zei hij:<br />
<br />
Het is goed om hier te wonen. Hier moet je alles uit je tenen halen, in de stad ligt de wereld voor je uitgestald, komt tot je zonder er moeite voor te hoeven doen. Iedere minuut zie je weer wat nieuws, iets oogstrelend of iets waarover je na moet denken. Maar hier....en een wijds armgebaar volgde.<br />
<br />
Een kentering, dacht ik. Inderdaad. De avond dat de warmte tussen de huizen was blijven hangen, de stadsdrukte ons om de oren toeterde en wij na een lange wandeling door de Jordaan ons in de trein lieten zakken, was een teken maar ik was te moe.<br />
Uitstappend op station Maarssen, zei hij ineens, terwijl hij mij bij de arm pakte:<br />
<br />
Ruik je het, het ruikt groen, wat heerlijk ruikt het hier....<br />
<br />
Ik begon te lachen, ja het rook groen die avond, zo ruikt dus groen. Het woonde....wij waren gewend.....<br />
<br />
Wat ik mij deze dagen pas realiseer is, dat hij een enorm offer heeft gebracht en ik alles heel natuurlijk vond.<br />
Zijn hele leven in Amsterdam gewoond, 55 jaren lang. Toen kwam ik zijn leven binnen gehuppeld en binnen een paar maanden was alles geregeld en geordend, een heel nieuw begin kreeg gestalte.<br />
Een klein jaar later was ik zwanger en kwam ons eerste kind, een tweede na bijna drie jaar en toen was drie- en vierhoog wonen niet meer leuk, nieuwe onder buren; met twee kinderen die trappen af en de kinderwagen in de stalling om de hoek, hoog boven mijn hoofd op een plankier.<br />
Reden om te verhuizen naar een woning met tuin en alles onder handbereik.<br />
Zijn werkterrein was verhuisd naar Utrecht, wij kozen voor M'broek onder de rook van.<br />
Ik had er wel oog voor dat het hem kostte maar tegelijkertijd vond ik het zo heel gewoon. Natuurlijk deden wij wat we deden, we waren een gezin nu...<br />
Maar het offer dat hij bracht....Ik wilde wel dat ik dat bij zijn leven had ingezien en niet twintig jaar na zijn dood. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCFVcJambDQhXRnxI_X3Ib0RpWOT6Z_fV4SjKZmlueAqpoUGZtK1IEyWo4FlV91jBnoWk7C7T3aqL_DofAvuCLdTcwgl86M8ZT-og29lVi2aKxlSTxua4uCXzCHjKpLl6Ew6rTSW9EyBA/s1600/hans.1.bmp" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCFVcJambDQhXRnxI_X3Ib0RpWOT6Z_fV4SjKZmlueAqpoUGZtK1IEyWo4FlV91jBnoWk7C7T3aqL_DofAvuCLdTcwgl86M8ZT-og29lVi2aKxlSTxua4uCXzCHjKpLl6Ew6rTSW9EyBA/s1600/hans.1.bmp" height="214" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDGCA72P34ckNnizqGQ2uLgJlbrK6EAoe2V4fMBvykL2NMhS6R0YfFDNyA3QW04f6mJR1xRFcqPVFPrTaTRHzEKbPne_nb1ijI4JJz_9MR5WfBBJ57d3-vbfQQ2VaRXqOyeaD7vho6g8Q/s1600/IMG_5496.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhDGCA72P34ckNnizqGQ2uLgJlbrK6EAoe2V4fMBvykL2NMhS6R0YfFDNyA3QW04f6mJR1xRFcqPVFPrTaTRHzEKbPne_nb1ijI4JJz_9MR5WfBBJ57d3-vbfQQ2VaRXqOyeaD7vho6g8Q/s1600/IMG_5496.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-7375526755812627362014-11-09T12:26:00.002+01:002014-11-09T13:02:06.137+01:00Mijn stad, mijn geschiedenis.Drie fotoboeken van Amsterdam kreeg ik te leen. Twee zijn er weer terug gebracht, één mag ik langer houden: " Wat zie ik; Amsterdam stad van foto's."<br />
Ik merk bij mijzelf dat ik dit boek doorblader met een zekere opwinding al weet ik nog niet precies waarom.<br />
Totdat ik een foto zie, genomen in het Centraal Station. Een trap vol afdalende forensen, spitsuur op het C.S. Een handvol vrouwen, verder alleen mannen.<br />
Mijn vader zou daar zomaar tussen kunnen lopen, met zijn grijze hoed. Wij hadden iedere morgen de zelfde trein. Hij 1ste klas met collega's, ik 2de klas, naar school, met een vriendin en een paar jongens die we altijd troffen in een bepaalde coupé.<br />
Al bladerend zie ik beelden waaraan ik herinneringen heb. Of het nu een foto is van een etalage van de Bijenkorf of het terras van Reijnders.<br />
Een foto van de pont van Amsterdam-noord naar de achterkant van het C.S.<br />
Ik pak er een vergrootglas bij. Mijn broer ging met die pont, mijn vader en ik, met de fiets en dagelijks. Het zou toch zomaar kunnen.<br />
Het wordt een zoektocht naar mijn jonge jaren maar vooral naar mijn vader.<br />
De mannen op de foto's zien er uit zoals ik mij hem herinner. Zijn hoed, zijn ronde bril, altijd in een pak, soms met twee verschillende schoenen. Dan kwam er een loopjongen aan de deur, "Mevrouw, uw man heeft een belangrijke vergadering, hij heeft een bruine of een zwarte schoen nodig, geeft niet welke".<br />
Mijn vader, die geloofde in de traditionele rolverdeling. Hij de kostwinner, mijn moeder de kinderen en het huis. <br />
Ja, de tijden zijn veranderd.<br />
Door dit fotoboek is mijn vader weer naar voren gekomen. Zijn flauwe grapjes, waar ik als kind erg om moest lachen. Zijn voorkeur voor de kleur geel. Moest ik iets van hem gedaan krijgen dan zorgde ik dat ik gele strikken in mijn haar droeg.<br />
Wanneer de krijger thuis kwam na een dag hard werken voor ons dagelijkse brood, mocht niemand hem storen. Sloffen, een glas melk en de krant. Mijn moeder hield zich daar aan en tot haar ergernis, ik niet. Ik klom op zijn schoot, onder de krant door. Knoopte mijn poppenstrikjes in zijn haar, trok zijn mond scheef die zo bleef staan, fronste zijn gezicht in een plooi; hij liet het allemaal toe.<br />
Die vader, die zo in mijn herinnering terugkwam, wilde ik zoeken in de straten van Amsterdam.<br />
De Rivierenbuurt, waar wij woonden tot mijn negende. Vandaar wilde ik de tram nemen naar het centrum, lijn 25. De halte was er nog, op de Churchilllaan maar de tram niet meer. Een bus en dan overstappen bij het museumplein. Vandaar ben ik gaan lopen.<br />
Over het plein, waar ik op de middelbare school zat en, zittend op het dunne hekje van het gazon, bij de rozentuin van het Stedelijk, mijn laatste examenstof leerde.<br />
Over de grachten naar de Munt, het Singel en vandaar met de tram naar het C.S.<br />
Achter het station bij de ponten gestaan, die een kleine afspiegeling zijn van de groten uit mijn tijd, toen er nog geen tunnel onder het IJ was voor alle auto's.<br />
Een heerlijke stad om door heen te lopen. Maar ik heb daar<br />
mijn vader niet gevonden.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtjrMQdg2nzKhzA_ozZfzmV0tb5Ya20OpxqvNwttVavyPVpqWu1ALLMf9uIHNfbD593w78XBJIayp9pFBS6fh83JW8VTgyH79HArc_qLYdi7T0UWzOff19KpMHgZLNgk9QEcBgektQcFw/s1600/IMG_5486.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtjrMQdg2nzKhzA_ozZfzmV0tb5Ya20OpxqvNwttVavyPVpqWu1ALLMf9uIHNfbD593w78XBJIayp9pFBS6fh83JW8VTgyH79HArc_qLYdi7T0UWzOff19KpMHgZLNgk9QEcBgektQcFw/s1600/IMG_5486.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"> </a><br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhtjrMQdg2nzKhzA_ozZfzmV0tb5Ya20OpxqvNwttVavyPVpqWu1ALLMf9uIHNfbD593w78XBJIayp9pFBS6fh83JW8VTgyH79HArc_qLYdi7T0UWzOff19KpMHgZLNgk9QEcBgektQcFw/s1600/IMG_5486.JPG" height="320" style="margin-left: auto; margin-right: auto;" width="240" /></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Roerstraat, Rivierenbuurt</td></tr>
</tbody></table>
Hij is niet een man van deze tijd. Hij stierf in 1996, 87 jaar oud.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX69D-SmO0vO0CWadj4MNZXGGUD6-xInEMeeLgVUeVFCiKtf4X3xNqoqQ4IfufST7F_N7Av72Qv_SMwSKYKwa-8qCcU5Gf3NJbw5hv3l3-vZwBY5voTSo3nRxPJJSLrmaVMZ7cJYCPdlY/s1600/IMG_5494.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX69D-SmO0vO0CWadj4MNZXGGUD6-xInEMeeLgVUeVFCiKtf4X3xNqoqQ4IfufST7F_N7Av72Qv_SMwSKYKwa-8qCcU5Gf3NJbw5hv3l3-vZwBY5voTSo3nRxPJJSLrmaVMZ7cJYCPdlY/s1600/IMG_5494.JPG" height="320" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Oude Spiegelstraat, centrumBijschrift toevoegen</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFmMScdfdo-wtuAeLl88UDAUY21aJWL60WozNHoydUR0DEemEMwFVhdAesJHWl0EEusnUFlexooxnlBrEANYSZD66pwrw6iRPSAk_cCldh1j7biuvxrGm9dEsNUZw39bkT1_jvnxFXOQ4/s1600/IMG_5504.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFmMScdfdo-wtuAeLl88UDAUY21aJWL60WozNHoydUR0DEemEMwFVhdAesJHWl0EEusnUFlexooxnlBrEANYSZD66pwrw6iRPSAk_cCldh1j7biuvxrGm9dEsNUZw39bkT1_jvnxFXOQ4/s1600/IMG_5504.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Prinsengracht</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijBYEEGl4GXgM7vNPocOFeJyhQxhagmU0MFEccW-VfvbDFLZFLyRrgVNNOg2nYeim52y4jQBNeRuHHgy3eZjIu0XMoAv9hQjqkfnisKGCGs3k0V2sLLj3UIjYKxxvIbj6dhJQ0wxcC6lk/s1600/IMG_5516.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEijBYEEGl4GXgM7vNPocOFeJyhQxhagmU0MFEccW-VfvbDFLZFLyRrgVNNOg2nYeim52y4jQBNeRuHHgy3eZjIu0XMoAv9hQjqkfnisKGCGs3k0V2sLLj3UIjYKxxvIbj6dhJQ0wxcC6lk/s1600/IMG_5516.JPG" height="320" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">N-Z tramhuisje en Centraal Station.Bijschrift toevoegen</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgieIHXH9PPZhlvJ8BIbKQS_JBMoa8U3o2esTeSGsFtwvOsMuYUarbz2hGj0ZDB0myY5IQg7FMoI44tIObp4KQiIQXHMpDlcnzfcIgeZYQw1_Bes-RJx8FQwnkTrkqD5QsokBfEXx5k1Hc/s1600/IMG_5510.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgieIHXH9PPZhlvJ8BIbKQS_JBMoa8U3o2esTeSGsFtwvOsMuYUarbz2hGj0ZDB0myY5IQg7FMoI44tIObp4KQiIQXHMpDlcnzfcIgeZYQw1_Bes-RJx8FQwnkTrkqD5QsokBfEXx5k1Hc/s1600/IMG_5510.JPG" height="320" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Oostdokse nieuwbouw.</td></tr>
</tbody></table>
<br />
Het beeld van de stad is dermate veranderd; hij zou met welwillende nieuwsgierigheid even hebben rondgekeken maar hij zou er niet meer deel van hebben kunnen uitmaken.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOHtPHOoykewcEfMGWhlqQwX_yEDO5wTkgZOP-q-5a-2aS1dQXuuMMCwZ1pN9em-xBiIPqZ_fZQO3OQhQMaQ5_wnNXvzKlnF7S4hcXcdYEizl-dgw4CS8BdueSx2W5Ebz0I87mGv5omQA/s1600/IMG_5527.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhOHtPHOoykewcEfMGWhlqQwX_yEDO5wTkgZOP-q-5a-2aS1dQXuuMMCwZ1pN9em-xBiIPqZ_fZQO3OQhQMaQ5_wnNXvzKlnF7S4hcXcdYEizl-dgw4CS8BdueSx2W5Ebz0I87mGv5omQA/s1600/IMG_5527.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">lichtgewicht pont.</td></tr>
</tbody></table>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-44050467917345489812014-10-19T11:44:00.001+02:002014-10-19T11:44:13.817+02:00Huid, grensgebiedMet mijn ogen volg ik het schuim dat langs mijn lichaam naar beneden glijdt en zich mengt met het douchewater rond mijn voeten. Langzaam verdwijnen de zeepsopbellen in de afvoer.<br />
Het water trekt mijn vel glad en glanzend en ik bekijk mijn huid, mijn vorm, met tevreden ogen.<br />
Huid, grens tussen mij en de wereld.<br />
Mijn denken schakelt niet uit. Mijn huid die mijn lichaam bij elkaar houdt, hoeveel meer verbindt het met mijn fysiek. Schakel tussen binnen en buitenwereld.<br />
Mijn hier en nu, opgebouwd uit allerlei fasen, door de jaren heen. Deze huid is niet de huid van zoveel jaar geleden. Alle cellen zijn vernieuwd, opnieuw vernieuwd en zullen weer vernieuwen.<br />
Maar het vermogen tot vernieuwen is dezelfde gebleven.<br />
Het douchewater verwarmd mijn vel en glijdt naar beneden, vormt een plas rond mijn voeten en opnieuw een plas....<br />
<br />
" Draai je eens om, Saartje bom, draai je magere gatje eens om". Mijn moeder die op de rand van de badkuip zit en mij uit het water vist om af te drogen. Drie jaar ben ik en zij wrijft mijn huid totdat die gloeit. Ik mag niet koud worden en opnieuw ziek. Haar grote angst.<br />
Gloeiende huid door de oplopende koorts, zo warm, zo warm, mijn vel doet pijn.<br />
"Mamma, help, mijn vel doet pijn, zo warm ".<br />
Koude natte lappen worden op mijn lijf gelegd, de koorts moet zakken. Ze gaan door tot ik ril van de kou, de koorts zakt. Na een diepe slaap is mijn lichaamstemperatuur bijna normaal, totdat het avond wordt en hij weer stijgt.<br />
Ik weet het niet. De koorts jaagt mijn bloed tot onder mijn vel en voert mij mee naar vreemde oorden.<br />
Ik ben grenzeloos. Als de crisis voorbij is, word ik weer van mijzelf, netjes binnen de grens van mijn ik.<br />
Het zal nog een paar winters voorkomen. Het is oorlog, er zijn geen medicijnen en ik ben vatbaar.<br />
Hoe mijn moeder het voor elkaar krijgt weet ik niet, maar zij had altijd iets van vet in huis, dat zij bewaarde voor na het ziek zijn en wreef mijn lichaam zorgvuldig in, overtuigd dat het goed was.<br />
<br />
Huid om te strelen. Een twee uur durende kerkdienst is moeilijk stilzittend door te brengen voor de woelwater die ik was. Maar tegen mijn moeder aangekropen en mijn hand onder die van haar, viel het mee. Zij streelde mijn hand en zo nu en dan verschoof ik die een beetje zodat een ander plekje geaaid werd. Heb ik daar, in die kerk geleerd hoe heerlijk het is om met zachte vingers aangeraakt te worden en zelf aan te raken? <br />
<br />
Het eerste vriendje en handen die zo zalig gleden over een huid die zijdezacht was. Ik hield van de ietwat ruige vingertoppen van jongens, voelde mijn huid oplichten van genot maar deelde een forse tik uit als ze de verkeerde richting uitgingen. Mijn huid mijn grens. Tot hier en niet verder.<br />
Dan, jaren later het ultieme genot van uit de kleren, huid op huid, eindelijk.<br />
Het voorzichtige zoeken van handen. Mag ik hier en hier en o, wat zacht, wat warm.<br />
Mijn huid die de grens verlegde, op zoek naar een andere grens, andere huid. Wat een wonder.<br />
Die verwondering is nooit verdwenen, levendig aanwezig.<br />
<br />
Onder de douche, in warm water en stoom gevangen maakte ik 'A sentimental journey ' over de grens van de tijd heen.<br />
De tijd is aangebroken van zwaartekracht, een plooi hier, een litteken daar.<br />
Wat ooit vlak en strak was, heeft nu een raar bochtje; wat eens fier en trots, nu wat minder fier en trots. Het zij zo, eerlijk gezegd is dat geen probleem. <br />
Mijn huid omhult mijn fysiek dat ook tekenen van lang leven vertoont. Mijn vel zegt: tot hier en niet verder. Niet te veel uitdijen, niet te veel inklinken. Kom, dit ben jij, hier is je grens.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJQ_JHUZr3k6p30VF559e70y3PlUNmSYT-ciFI5fcUzxa4eXSje_OfXM5_dU8Kise_5F57e9SFHYTfSRE5wpOpFalDP1iG_aEehrc4SMQfHuwktaAF9_UWjemMFij4GHKd-BeRZw39FoM/s1600/baby1.bmp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJQ_JHUZr3k6p30VF559e70y3PlUNmSYT-ciFI5fcUzxa4eXSje_OfXM5_dU8Kise_5F57e9SFHYTfSRE5wpOpFalDP1iG_aEehrc4SMQfHuwktaAF9_UWjemMFij4GHKd-BeRZw39FoM/s1600/baby1.bmp" height="320" width="231" />1942 Grote broer met kleine zus.</a></div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiXogrssQ4txYdz6Sxofx9ZEXRtXDVBXAEySlomRkEs6WMtLiq2s01q0Gjd0znPdlJ-FsKqMnYj4wkgI6VJ0KtYNHUVyZr96GIzZ5Zu8yw5mcfL-grc19cAWwvu3sglBVyzR1Y371tz4Q/s1600/IMG_5196.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiXogrssQ4txYdz6Sxofx9ZEXRtXDVBXAEySlomRkEs6WMtLiq2s01q0Gjd0znPdlJ-FsKqMnYj4wkgI6VJ0KtYNHUVyZr96GIzZ5Zu8yw5mcfL-grc19cAWwvu3sglBVyzR1Y371tz4Q/s1600/IMG_5196.JPG" height="240" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Mijn grens.Bijschrift toevoegen</td></tr>
</tbody></table>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-90124353342469452252014-09-26T11:10:00.001+02:002014-09-26T11:19:33.502+02:00Ingang, uitgang.Terwijl ik op zolder mijn was ophang, komt er een zin bij mij boven die als kind grote indruk op mij maakte.<br />
"De Heer zal uwe ingang en uwe uitgang bewaren"; een frase uit de zegening voor het verlaten van de kerk. Als zoveel wat er in de kerk gezegd werd, hoorde ik het wel maar snapte ik het niet.<br />
Daar kon ik mijn moeder ook niet rechtstreeks naar vragen. Want wat bedoelde hij nou, die dominee, met uwe uitgang. Bedoelde hij nou datgene waar ik niet over praten mocht, waarvan mijn moeder met dichtgeknepen mond zou zeggen dat het niet netjes was daarover te praten. <br />
Mijn ingang, ja dat was duidelijk, daar moest altijd meer in dan ik prettig vond en soms met harde hand. Maar, mijn uitgang<br />
"Jij ook altijd, met je vragen", toen ik het zo duidelijk mogelijk had gevraagd, wat er nou bedoeld werd, reageerde mijn moeder precies zoals ik had verwacht. Een bevredigend antwoord heb ik nooit gehad. <br />
Zoek het maar uit, scheen zij bij dit soort vragen altijd te denken maar als ik dat deed, dan was het ook niet goed.<br />
Ik bleef nieuwsgierig en leerde af vragen te stellen.<br />
Waarom komt die zin bij mij boven, nu ik de was ophang: De Heer zal uwe ingang en uwe uitgang bewaren.<br />
Terwijl ik mij over de trapombouw buig, met een handdoek in mijn hand, slaat de kachel aan.<br />
Die heb ik vandaag voor het eerst aangezet. Het begin van een nieuw seizoen markerend.<br />
Dat betekent ook, dat ik voor het eerst een wat dikkere trui aan heb en al was ophangend bedenk dat het straks weer te warm is. Met als resultaat dat de kachel weer lager wordt gezet en de tuindeur open. Een uitgang voor de warmte, ingang voor frisse lucht. Vandaag zal ik regelmatig die deur open zetten en weer dicht doen, naar buiten stappen en weer naar binnen. Mijn najaar ritueel. Wat er werkelijk bedoeld werd, destijds, daar denk ik al lang niet meer over na.<br />
Die hemelse liefde heb ik uit mijn leven verwijderd, dat klopt niet met wat ik in de wereld zie.<br />
Voorstanders van die liefde zullen roepen dat de ellende in de wereld mensenwerk is. Ja, dank je de koekoek. Dat geloof ik heus ook wel.<br />
Maar ik ben opgevoed met het verhaal van een almachtige god, een hemelse vader. <br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLPdisPV-AZkZq0tm6RikLigyLOL-Ay9Q1WVvQn0mm5Hu5cyltV-2iyrxvMxqaUBwQUm76tqQBsW334s4pE9XgRXFq8t_JNZft3BnaXhTxi3SMeY8VNp5jl46hQjmCCR6wDjXrfrMm240/s1600/IMG_4795.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLPdisPV-AZkZq0tm6RikLigyLOL-Ay9Q1WVvQn0mm5Hu5cyltV-2iyrxvMxqaUBwQUm76tqQBsW334s4pE9XgRXFq8t_JNZft3BnaXhTxi3SMeY8VNp5jl46hQjmCCR6wDjXrfrMm240/s1600/IMG_4795.JPG" height="320" width="240" /></a>Als ik vandaag de dag naar de situatie in de wereld kijk, klopt daar geen hout van. Religieuze fanatiekelingen, en ze zijn er in soorten en maten, slaan anders denkenden de hersenen in; vertellen sprookjes over medicijnen die hard nodig zijn maar worden onthouden. Maken de wereld beslist niet tot 'a better place'. Integendeel. Had Hij maar moeten ingrijpen.<br />
Als ik aan mijn kleinkinderen denk dan krimpt mijn hart van ellende. In wat voor wereld zullen zij volwassen zijn. Laten wij ons niet vergissen, wij leven al niet meer in vrede.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtlXYTCbbAMi2-77YXg3qIte4Ip9ofhbKe4L4OVKUu30iKtd9yRluCL5j03BQQl-D13_k-SKwPUdbBnBKCMrALx9WXyp64Ky225NpgHNj-C57OodQdMhaJrHy-NKpRqMdyJqn-CN0L4OQ/s1600/IMG_4793.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtlXYTCbbAMi2-77YXg3qIte4Ip9ofhbKe4L4OVKUu30iKtd9yRluCL5j03BQQl-D13_k-SKwPUdbBnBKCMrALx9WXyp64Ky225NpgHNj-C57OodQdMhaJrHy-NKpRqMdyJqn-CN0L4OQ/s1600/IMG_4793.JPG" height="320" width="240" /></a></div>
<br />
Mijn ingang en mijn uitgang, ik hou het realistisch. Mijn tuindeur en mijn voordeurAthyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-20055892768330419392014-09-19T12:30:00.002+02:002014-09-19T12:30:54.886+02:00LeeftijdIk wil een blog schrijven en wat gebeurt er, er komt een migraine rondedansje voor mijn ogen. Ik zie maar de helft van alles en het schittert.<br />
Daar word ik boos van zoals ik boos kan worden over alles wat mij dwarsboomt; leeftijdskwaaltjes, niet slapen, geen energie en mijn leeftijd. Vooral mijn leeftijd.<br />
Nooit heb ik aan leeftijdsdiscriminatie gedaan. Jong of oud, alles was welkom.<br />
In mijn twintiger jaren had ik diep respect voor oude mensen. Zij hadden geleefd en de meesten ook veel doorleefd. Dat moest ik nog maar zien te doen.<br />
Er is moed voor nodig, om zo oud te worden.<br />
Ik krijg de indruk dat jonge mensen, van de maakbare wereld, geen idee hebben dat ze binnen de kortste keren zelf als oud beschouwd zullen worden.<br />
Het is in deze tijd voor niemand gemakkelijk. Twintigers, dertigers zelfs veertigers, zij moeten zoveel ballen in de lucht houden dat ik snap dat ze niet verder kijken dan hun eigen leeftijdsgroep.<br />
Maar er zou op micro niveau toch kruisbestuiving kunnen bestaan van wederzijds opgedane ervaring? <br />
<br />
Toen ik 70 werd veranderde mijn kijk op leeftijd<br />
Als ik er zelf niet zo van onder de indruk was geweest, had ik de afgelopen twee jaar leuker geleefd.<br />
Het is een gevoel, ik heb er geen woorden voor, nog niet.<br />
Oud heeft er de laatste jaren behoorlijk van langs gekregen, vooral de kranten konden er wat van. Het maakte mij onzeker. <br />
Toen ik op een vroege ochtend met de bus naar het ziekenhuis moest voelde ik mij misplaatst tussen al die jonge koppies. Een studente bood mij haar zitplaats aan en dat vond ik zo hartverwarmend.<br />
Twee meiden naast mij waren met elkaar in gesprek en toen één naar mij keek kon ik vragen wat zij studeerden. Het werd een leuk ontmoeting.<br />
<br />
Met een vriendin van mij, acht jaar jonger en nog zeker een jaar aan het werk kwamen wij ook op ouder zijn. Opmerkingen van haar twee zonen hadden haar aan het denken gezet.<br />
Wij vergissen ons mooi, zei ze tegen mij, wij dachten wel dat we ouder zouden worden maar daar gewoon vrolijk binnen zouden hupsen met veel lol en gelach. Nou, pijntje hier, prikje daar, dat hupsen kunnen we wel vergeten.<br />
Maar we schoten wel in de lach. Gelukkig lachen we nog steeds veel.<br />
Dit is niet de tekst geworden die ik in gedachten had. De migraine heeft daar een stokje voor gestoken. Maar dit is wel mijn dagelijkse gang van zaken, dit zijn wel mijn gedachten die komen en gaan.<br />
Ik zou zo graag mijn dagen op een zinnige manier vullen, dat lukt soms goed en soms minder maar het stroomt. Soms naar het verleden, soms in het heden. Een toekomst? <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUgHER2SgZ0RTLbyMjoIYyikPBvj7fWrPzYzizaJ3xVYO6oC0BTBiTfi5jccowtwBskKhrvP1CpPgd1NpEurhnqDslmFIt3R2fvWf5snACpqVcM5SlSuWNseJW6wWQ63z6qLwt4tFUHVc/s1600/IMG_5099.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUgHER2SgZ0RTLbyMjoIYyikPBvj7fWrPzYzizaJ3xVYO6oC0BTBiTfi5jccowtwBskKhrvP1CpPgd1NpEurhnqDslmFIt3R2fvWf5snACpqVcM5SlSuWNseJW6wWQ63z6qLwt4tFUHVc/s1600/IMG_5099.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjot8Q_AyaANRm7f_w59f4rK4lF2wVfImyaUAM3lPErHQZh7aDurc-qNEAywISetBMfW-gxUaoTicBmWkiahklQKOMcD6nd57Ex2ygbd8tzWVC1oRPMVpPJt4o-60NSK4ryi_CRCdF2Qu8/s1600/!cid_8ADA51DB-BF3A-4781-A3CE-02518C99C1C4%40dynamic_ziggo.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjot8Q_AyaANRm7f_w59f4rK4lF2wVfImyaUAM3lPErHQZh7aDurc-qNEAywISetBMfW-gxUaoTicBmWkiahklQKOMcD6nd57Ex2ygbd8tzWVC1oRPMVpPJt4o-60NSK4ryi_CRCdF2Qu8/s1600/!cid_8ADA51DB-BF3A-4781-A3CE-02518C99C1C4%40dynamic_ziggo.jpg" height="240" width="320" /></a></div>
De kracht van het hier en nu, daar houd ik mij aan vast. Iedere dag opnieuw.<br />
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-13660122571305436102014-08-10T15:02:00.001+02:002014-08-10T15:02:35.206+02:00Korte tijdspannezondag, 10 augustus 2014<br />
<br />
Bijna vier maanden geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Vanaf dat moment heb ik mij afgevraagd waarom of waardoor ik niet meer kon schrijven.<br />
Een nieuw medicijn dat mijn gedachten lamlegde was mijn eerste inval. De bijwerkingen van dat medicijn heb ik, min of meer, overwonnen; behalve het gebrek aan energie dat onregelmatig kan toeslaan, maar ook daarmee heb ik leren omgaan.<br />
Om een vinger aan de pols te kunnen houden ben ik gaan free writen; zonder bedoeling, mening, oordeel, achter elkaar doorschrijven. Er komt altijd iets naar boven heb ik ontdekt.<br />
Weer wat later ben ik het op facebook gaan gebruiken in combinatie met foto's.<br />
Het feit dat ik het directe reageren van lezers zo leuk vind, het zijn er meer dan bij een blog, maakte dat ik mij ging afvragen of er niet ook wat anders aan de hand was.<br />
Inderdaad, er zijn veel bloggers die leuker, beter, diepzinniger schrijven dan ik. In combinatie met mijn gebrek aan energie dacht ik waarom zo veel moeite doen..... Ha, een kleine slachtofferrol.<br />
Ik ontdekte nog wat.<br />
Op verzoek van mijn kind wilde ik een familiekroniek schrijven over mijn ouders, hun ouders en misschien nog een generatie daarvoor. Op één nicht na, die alles weet wat er maar te weten valt, zijn de voorgaande generaties niet meer in leven. Mijn nicht wil zeker vertellen wat ze weet. Wij hadden exact de zelfde familie. Mijn vader en haar moeder en mijn moeder en haar vader waren broer en zus.<br />
Het werd een heel project, onderzoek, tijd vrij maken, dag bepalen waarop ik schrijven zou.<br />
Het werd het niet. "Ik kan niet meer schrijven", dacht ik en stopte. Met alles.<br />
Trok mij terug uit de schrijverskring Gyrinus Natator; vergat de vrouwenschrijfgroep in Maarssen, regelmatig. Kortom, ik trok mij terug in mijzelf.<br />
<br />
De afgelopen week was ik op stap met een goede vriend.<br />
Hoe denk jij, en hij keek mij aan over zijn latte. Ik keek terug. Denk jij in beelden, vroeg hij of denk jij in woorden.<br />
Heb ik mij nog nooit afgevraagd gaf ik toe, maar, ik denk in beelden, geloof ik. Omdat ik vooral in herinneringen denk.<br />
Hoe komt het dat je niet meer schrijft, was de volgende vraag.<br />
Ik vertelde van het project dat mislukte. Een verhaal dat hij trouwens al kende.<br />
Heb je je wel eens afgevraagd of dat misschien iets is dat niet bij jou hoort, zo'n project. Dat het daarom niet gelukt is en niet omdat je niet schrijven kunt? <br />
Zoals ik jou ken, laat jij je vooral inspireren door datgene wat je ziet, door dat wat je overkomt. Het moment zelf, dat is belangrijk. Dan grijp je meteen je pen, maak er een krabbel van. Misschien zet je het zo weg, misschien verfraai je het nog wat.... maar jij bent, in mijn ogen, geen projectmens.<br />
Ik heb er een paar dagen over nagedacht. Vind het altijd leuk om te horen hoe iemand over mij denkt omdat ik daar van nature geen erg in heb.<br />
<br />
Je schrijft voor jezelf, zei iemand mij die ook zelf schrijft.<br />
Ik zie dat je al heel lang geen blog meer hebt geschreven, mailde iemand mij, jammer.<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAYCgXFM_oT2O0LoYARmrG7rJ4fuOxeum4-VCoonObOGtiLgBNX4CiVPSemkawslPh8GxuaB1gu8RjX4n1xrbAAiVRMN7CA9Iq6k4YFUA86drhQzqTp_VclFrG1NUDwBWllovqiWLQE80/s1600/DSC_5891+.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAYCgXFM_oT2O0LoYARmrG7rJ4fuOxeum4-VCoonObOGtiLgBNX4CiVPSemkawslPh8GxuaB1gu8RjX4n1xrbAAiVRMN7CA9Iq6k4YFUA86drhQzqTp_VclFrG1NUDwBWllovqiWLQE80/s1600/DSC_5891+.jpg" height="320" width="212" /></a> Ga je weer eens een blog schrijven, ik mis het, vertelde een derde persoon.<br />
<br />
Vandaar, vandaag, dit blog. Een korte tijdspanne heb ik niet geschreven, wie weet wat de toekomst brengt.<br />
<br />
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-26279726856906620542014-04-20T12:40:00.002+02:002014-04-20T12:40:53.590+02:00PasenHet mooiste stuk Matthäus Passion klinkt vanuit de radio en ik ga er even voor zitten, wanneer mijn vaatwasser opstandig en hard rochelt. Het is niet anders.<br />
Dat de Matthäus uitgezonden zou worden was ik vergeten, druk als ik bezig ben met mijn paaskippensoep voor morgen. De vaatwasser die nooit overdag aanstaat moest nu werken, gevuld als hij was met alle glazen, bekers en koppen die ik bezit.<br />
Morgen rond elf uur komt de hele familie plus vriendin voor de jaarlijkse paasbrunch, dus die soep moet vandaag klaar. Het voordeel van zelf soep maken is dat er vaak geproefd moet worden of de kruiderij goed is. Het piepkleine glaasje daartoe staat vanaf het begin klaar. Ik word geacht veel te fluiten tijdens de bereiding, dan kan er niet te veel van die heerlijke bouillon in mijn keelgat verdwijnen. Het leven valt niet mee.<br />
De bouillon trok ik vroeger van kippenhartjes- maagjes en -nekjes waar ik later een paar stukken soepkip bij deed. Dat soepvlees sneed ik later héél klein, niets mocht verloren gaan. Totdat Rebekka een onversneden hartje uit haar soepkom viste en ons trakteerde op een college hartontleding. Zij studeerde nog biologie in die tijd. Er werd hartelijk gelachen en moeders lachte mee zij het als de bekende boer. Nu zijn er alleen nog maar hartjes te krijgen, wij hebben geen poelier en a.h. doet niet aan nekjes en maagjes. Zijn de hartjes goed getrokken, gaan ze bij het afval. Zelfs de poes lust er geen brood van. Ik neem nog een klein glaasje, een snufje zout nog, denk ik en verder afblijven.<br />
<br />
Het "Erbarme dich..."klinkt en op het fornuis zet ik alles zo dat ik kan gaan luisteren. "Mein Gott, erbarme dich mein Sohn". In gedachte zie ik een diepbedroefde moeder die het ook allemaal niet snapt. Niets zo erg, denk ik, dan het verliezen van een kind.<br />
"Mache dich mein Herze rein...." Wil je in staat zijn je verlies te dragen, dan moet je wel aan zelfonderzoek doen. Geen woede, geen wraak, maar liefde, vergeving en hoop......<br />
Iedereen die aan een graf gestaan heeft dat als laatste plek moet dienen voor een geliefde die eigenlijk niet gemist kan worden, kan die woorden misschien niet zingen maar wel op zoek gaan naar die staat van zijn.<br />
Dan komt het "Nun ist der Herr zur Ruh gebracht". Nu wij nog in onze rouw.<br />
De allerlaatste strofe brengt mij altijd tranen. "Ruhe sanfte, sanfte Ruh".<br />
Er is een einde gekomen aan onze handelingen rond de persoon die wij moeten missen en wat verlang ik naar die rust die wij bij die ander vermoeden of wensen. Wij staan in de wereld, met alle onrust, oorlogen en narigheid van dien. Een enkele keer ondervinden we een vermoeden van de eeuwigheid, die rust.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh035bMu_KapJgsdCzg561jxB43Vj3cyqNxDQrE_a4h2tsrnnEPTlRuHso2fB_bH2UXERh4i7BeP_-kZbN1WJ0F_JbyLCuh6KCq5F1ZI9QHDKbRXj0XPAIMV5mxVTy238mGZXaUnL-CkR0/s1600/IMG_2963.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh035bMu_KapJgsdCzg561jxB43Vj3cyqNxDQrE_a4h2tsrnnEPTlRuHso2fB_bH2UXERh4i7BeP_-kZbN1WJ0F_JbyLCuh6KCq5F1ZI9QHDKbRXj0XPAIMV5mxVTy238mGZXaUnL-CkR0/s1600/IMG_2963.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinBDFpctT73c7K0gDB2hJ1tDrVPEC8MJ9yQkcAjksA5FMPu5D8c_sKXZP44EhZQv6ZUAzPnpeWMfrwn0BKKdQNpg7ajd0OoPnEFVQVsx2TRNrn9S5FIiotXYzUSvqrhffhyPm9Xp5yDvk/s1600/IMG_2983.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinBDFpctT73c7K0gDB2hJ1tDrVPEC8MJ9yQkcAjksA5FMPu5D8c_sKXZP44EhZQv6ZUAzPnpeWMfrwn0BKKdQNpg7ajd0OoPnEFVQVsx2TRNrn9S5FIiotXYzUSvqrhffhyPm9Xp5yDvk/s1600/IMG_2983.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
"Sanfte Ruhe.." voor iedereen in deze wereld.Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-62050104128421284482014-03-31T11:34:00.003+02:002014-03-31T11:34:56.003+02:00Free Writing; los schrijven.Het aanwezige gevoel dat mijn korte verhalen zijn uitverkocht, deed mij besluiten afscheid te nemen van de schrijverskring Gyrinus Natator. Want lid zijn van een groep betekent ook dat je mee doet. Daar ging het haperen van mijn kant. Maar ik wil wel blijven schrijven en hoe moet dat dan.<br />
Mijn probleem is dat ik zoveel ideeën heb die allemaal staan te dringen in mijn hoofd. Niet netjes in de rij, wachtend op hun beurt, nee een rommeltje van door elkaar krioelende flarden, gedachten. Net een klas waarin geen orde te houden is. <br />
Ik heb al eens een keer opgemerkt dat ik associatief denk, praat en schrijf. Als kind kreeg ik het etiketje ze ziet alle vogeltjes vliegen. Toen ik bij de padvinderij als kabouter werd geïnstalleerd kreeg ik de kabouternaam Snaterbekje. Alle omstanders lachten, iets wat feestelijk had moeten zijn werd mij afgepakt.<br />
Maar nog steeds zie ik alle vogeltjes vliegen; ik moet ergens inspiratie vandaan halen voor een bevredigend leven.<br />
De meeste mensen zullen, denk ik, een idee bij de kladden grijpen en dat uitwerken. Zoveel weet ik inmiddels wel van mijzelf, dat moet ik niet doen. Het heeft geen zin om een gedachte 's avonds op papier te zetten om dat de volgende dag aan alle kanten te gaan bekijken en uit te werken. Ik denk allang weer wat anders.<br />
Grote bewondering heb ik voor mensen die in staat zijn een onderwerp te nagelen en daar keer op keer over kunnen schrijven. Zo maar, een aantal blogs achter elkaar. En nog boeiend ook. Er zijn zulke blogs en ik volg ze met groot plezier.<br />
Wat zijn dan die ideeën die in mij zitten opgesloten en wachten om eruit te komen?<br />
Mijn jonge jaren, waarin ik elke keer opnieuw naar een bidonville vertrok in de buurt van Parijs, om daar als vrijwilliger te werken, samen met andere jonge mensen uit andere landen. Uit Denemarken, Duitsland, Italië zelfs. Het zijn de jaren 60 en ik werkte voor een uitzendbureau, verhuurde mijn kamer voor drie maanden, dat scheelde huur en ik bleef er verzekerd van bij terugkeer. Een kamer in Amsterdam was erg gewild en zeker die van mij, drie hoog voor met uitzicht op de Amstel.<br />
Ik kan ook schrijven over de periode dat ik als ziekenverzorgster in de geriatrie werkte. Vooral de nachtdiensten waren heel apart.<br />
De tijd dat ik met mijn gezin uit Amsterdam verhuisde naar een nieuwbouwwijk onder de rook van Utrecht. Ziek van alles wat er niet meer was besloot ik een cursus op te zetten om in 's hemelsnaam mensen te ontmoeten. Van de woonkamer werd een atelier gemaakt en van de zolder maakten we een woonkamer. Een cursus handvormen in klei, vertelde het stencil waarvan ik 200 afdrukken maakte en die in 200 brievenbussen stopte. Er kwamen 10 mensen op die steeds weer terug kwamen. Want toen, was mijn atelier de enige plek waar ontmoetingen plaats vonden. Er kwamen drie draaitafels bij en met een ovenbouwer werkte ik een experimentele keramiekoven uit, die tot 1300 graden kon stoken, steengoed en porselein, op het lichtnet.<br />
Onderwerpen te over, dus.<br />
Waar ik nu aan begonnen ben is 'free writing'. Ik zet mijn pen op papier en schrijf zonder nadenken, zonder te stoppen. Kom ik op een gegeven moment niet verder, dan kan ik het laatste woord herhalen, totdat ik weer door kan schrijven. Zo ben ik in ieder geval met schrijven bezig.<br />
Soms, een stofzuigklus of onder de douche, kan er ineens een uitstekend idee in mijn hoofd opkomen, dan schrijf ik achter elkaar een goede tekst, in mijn hoofd. Ga ik dan achter mijn computer zitten, is die hele tekst weg en haal ik bij benadering niet die mooie zinnen die er net nog wel waren.<br />
Het is al gedacht. Schrijven hoeft niet meer. Zo iets, denk ik dat er gebeurt in mijn reactiezone .<br />
Zo verging het mij ook in mijn kleiperiode. Op het moment dat ik een gedachte had, werkte ik uit in klei, of het technisch kon. En, kreeg ik het idee dat het kon, dan hoefde ik het niet meer te maken. Het weten was genoeg.<br />
Misschien speelt er nog iets anders. Toen ik pas met klei begon en ik niet wist of er ooit wel iets uit zou komen, kwam er altijd een enorme spanning over mij als ik merkte dat het ging zoals ik wilde. Meestal legde ik dan een natte lap over de vorm, trok mijn jas aan en liep naar buiten, weg van de spanning. En soms, wanneer ik een tekst bedacht heb, komt er een onrust in mijn lijf, dan gaat het schrijven niet snel genoeg, het houdt mijn denken niet bij en ik loop weg.<br />
Waarom ik dan toch schrijven wil? In één van onze laatste gesprekken, vlak voor zijn dood, zei mijn broer :"Maar jij bent altijd aan het ordenen, zie je dat dan zelf niet. Van klein kind af aan ben jij aan het ordenen geweest en dat doe je nog". <br />
Dat heb ik inderdaad nooit zo gezien maar hij had gelijk, besefte ik op dat zelfde moment. Ik schrijf om te ordenen.<br />
En wanneer ik niet meer zal schrijven, zal vormgeven, ben ik bang, dan zal ik ophouden te bestaan.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp5NMVLe2TThsmrY0enlEhVixHNFhKhNjRub1wqPBI515sT79Evv4Oqz2z0FP5EVokOIDWLXzwlzJa2rToNfnANXTSP4-ObX7g64Qs4Dp6g9ikTi1tDbvR0E87sHf_Zhp-0M6_86Z2kSY/s1600/IMG_3903.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgp5NMVLe2TThsmrY0enlEhVixHNFhKhNjRub1wqPBI515sT79Evv4Oqz2z0FP5EVokOIDWLXzwlzJa2rToNfnANXTSP4-ObX7g64Qs4Dp6g9ikTi1tDbvR0E87sHf_Zhp-0M6_86Z2kSY/s1600/IMG_3903.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-54452419529129893452014-03-07T10:45:00.001+01:002014-03-07T10:45:34.232+01:00La Loba Wolvenvrouw of La Huesera Beendervrouw.Het is weer een man gelukt ergens op de wereld een steen aan het rollen te krijgen. Een steen die levens zal vermorzelen en voor doden zal zorgen. Poetin, groot politiek leider van Rusland, zo ziet hij zichzelf ongetwijfeld.<br />
Kortzichtigheid alom. "Houd je bek, vuile fascist";" Rot op naar je eigen land". "Dit is mijn land", protesteert een ander, "Hier ben ik geboren". "Jij hebt de oorlog niet mee gemaakt". Dommer kan toch bijna niet.<br />
De rest van de wereld kijkt zwijgend toe.<br />
Genoeg mannen die teleurgesteld in hun leven, de wapens willen opnemen tegen hun buurman.<br />
Testosteron in grote hoeveelheden aanwezig.<br />
Met een schouderophalen leg ik de krant op de stapel die al klaar ligt om weggebracht te worden.<br />
Maar het laat mijn gedachten niet met rust. Alsof vrouwen zoveel beter zijn, zegt een klein stemmetje. Ja, wij zijn beter, uitgerust met een zorgvermogen, wij behoeden het leven. O ja? Ben je Huda Ammash vergeten, om maar iemand uit jouw eigen tijd te noemen? Het stemmetje dwingt mij na te denken.<br />
<br />
Huda Ammash, microbiologe en de enige vrouw in de militaire top van Saddam Hoessein.<br />
Haar vader werd vermoord op last van Hoessein want hij was het niet eens met de strategie van de baas van zijn land. Maar zijn dochter, Huda, studeerde biologie aan de universiteit van Bagdad en ging toen naar Amerika om microbiologie te studeren in Texas en in Minnesota. Zij kwam terug, zwoer eeuwige trouw aan de moordenaar van haar vader en werkte verfijnend aan de uitvoering van de microbiologische oorlogsvoering.<br />
Huda Ammash, de vrouw die werkte aan de vernietiging van mens en aarde, wachtte slechts op een teken van haar leider.<br />
<br />
Ik ken een verhaal, voortgekomen uit de mythologie van Mexico. Eén van 's werelds oudste verhalen.<br />
Ik las haar in het boek 'De ontembare vrouw als archetype in mythen en verhalen' van Clarissa Pinkola Estés en vond haar een waardige tegenhanger van Huda Ammash.<br />
<br />
La Loba de wolfsvrouw, ook wel La Huesera de beendervrouw genoemd. Zij verzamelt beenderen die in de woestijn liggen en vooral de beenderen van dat wat verloren dreigt te gaan. Zij verzamelt die beenderen net zo lang totdat zij een compleet skelet van een wolf kan uitleggen tot aan het kleinste botje toe.<br />
Dan strekt zij haar handen uit boven het skelet en zingt. Net zo lang totdat er vlees op de botten komt; spieren over het vlees en huid over de spieren.<br />
Zij zingt net zo lang door totdat er vacht ontstaat op de huid en zij zingt door totdat het wolvenschepsel begint te ademen.<br />
En, terwijl zij onverminderd en krachtig door zingt, opent de wolf de ogen, springt overeind en rent weg. Door de snelheid waarmee de wolf rent verandert deze in een lachende vrouw die vrij naar de horizon rent.<br />
<br />
In de huidige, toch weer dramatische tijd denk ik vaak aan La Loba. Een verhaal waarmee ik misschien niets kan in de grote wereld maar wel in mijn eigen kleine. Een verhaal van troost, wat we soms zo hard nodig hebben.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOo6k9wxPqWQXZLo8xIc8HTlxMHUYI4zVhdz1s9S9lQ32iBlTiosZMES2k4JThPpXlTDy7WyJWZb7TauawUeQwpN7QdCPRcR3XboNM_6gj-zmw9X58uWBIV7YJXe8rwaHMMu6vBX9GMqk/s1600/IMG_3662.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOo6k9wxPqWQXZLo8xIc8HTlxMHUYI4zVhdz1s9S9lQ32iBlTiosZMES2k4JThPpXlTDy7WyJWZb7TauawUeQwpN7QdCPRcR3XboNM_6gj-zmw9X58uWBIV7YJXe8rwaHMMu6vBX9GMqk/s1600/IMG_3662.JPG" height="320" width="240" /></a>One world trade centre.</div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-25019654471760184812014-02-24T11:46:00.001+01:002014-02-24T11:46:09.307+01:00Voorbij tijdVraag jij je nooit eens af hoe het zal zijn, hoe je dood zal gaan. Alleen, thuis, in je slaap of op de wc. Bij vrienden, in een ziekenhuis?<br />
De vriendin die mij dit zo onverwacht vraagt ken ik al meer dan veertig jaar als de nuchterheid zelve; gevoelig maar nooit in dweepstand.<br />
Sinds zij haar man op een hele vroege ochtend dood op de bank vond, met een glas water op de borst, denkt zij daar regelmatig aan.<br />
<br />
Wanneer ik op mijn trein wacht, lekker in het zonnetje, bespringt mij een andere gedachte.<br />
- Zullen mijn kinderen wanneer ik dood ben iets speciaals doen,iets persoonlijks - <br />
Van schrik doe ik mijn ogen open, waar komt dit nu vandaan. De gedachte meandert door.<br />
- Misschien zeggen ze wel tegen elkaar: Laten wij mamma's lippen rood maken. Ze ging nooit de deur uit zonder lippenstift op. Tot op hoge leeftijd, zou de ander aanvullen en een beetje giechelig zouden zij zich over de kist buigen - .<br />
Ik zie het ze doen, hoor het ze zeggen en glimlach in het zonnetje.<br />
<br />
Mijn moeder was boos toen ze stierf. Nooit heeft zij met open vizier geknokt voor wat zij wilde altijd was zij in lijdelijk verzet. Haar sterfbed kon zij niet verdoezelen maar ze sloot zich af.<br />
Handen tegen haar lichaam gebald tot vuisten. Ogen en mond stijf dicht, zij maakte geen deel meer uit.<br />
De laatste dag dat wij echt contact hadden viel zij in haar stoel steeds in slaap en reageerde verrast als zij mij zag zitten "Hé, jij hier, wat fijn...".<br />
Voor mij was dit het begin van het einde. Niet aangekleed, steeds mij weer vergetend en korte hazenslaapjes door de lange dag heen. Aan het einde van de middag inspecteerde zij haar benen toen ik de kamer weer binnen kwam en zei tegen haar: "Ja ja, bijna 93 jaren en eindelijk mooie benen".<br />
Zij schaterde op haar manier van vroeger. Hoofd achterover, mond wagenwijd open, ogen tot spleetjes en haar schouders schokten. Alleen, geen geluid. Ik lachte mee en iedere keer begon ze overnieuw. Mooier slot van die dag was er niet. Twee weken later stierf ze.<br />
Ver na middernacht liet het leven haar los. Haar ademhaling was zo raspend, zo moeizaam dat ik regelmatig weg moest lopen om zelf even lucht te happen voordat ik opnieuw bij haar kon zitten. <br />
Zij was die nacht niet alleen, maar zo stierf zij wel. Was dat haar keuze of kon ze niet anders?<br />
<br />
Mijn vader hield de laatste uren van zijn leven mijn hand stevig vast en als ik wat tegen hem zei kneep hij in mijn vingers. Ik zat dicht bij hem om hem te laten voelen dat hij niet alleen was. Drie maanden heeft hij na een te grote operatie in een verpleeghuis gezeten. Mijn moeder kon hem niet meer in haar bejaardenwoning met verzorging hebben. Zij met haar te hoge bloeddruk, "Nee, dat kan ik echt niet aan".<br />
Wat moet hij eenzaam zijn geweest. Hij heeft haar op handen gedragen, alle jaren van hun huwelijk.<br />
Bij ieder bezoek was hij minder aanwezig. Altijd een smulpaap, nam ik lekkere hapjes voor hem mee; het werd te veel. Hij was op.<br />
Opgebaard in het bejaardenhuis waar hij maar een paar jaar woonde, kwamen veel mensen afscheid nemen. Zijn begrafenis was voor mij een klein feestje voor zijn leven.<br />
<br />
En nu? Nu zit ik in het zonnetje te wachten op mijn trein en vraag mij af hoe mijn dochters dat bij mij zullen doen. Op hun eigen manier, mag ik hopen. Slotfeest van mijn leven.<br />
Wanneer het een lijdensweg is geweest mogen zij zich opgelucht voelen dat het voorbij is. Wanneer het zomaar, boem, uit is, hoeven zij niet verdrietig te zijn. Als mens heb je het na kijken, hoe dan ook.<br />
Ik stel mij de eeuwigheid voor als de lavendelblauwe nevel die soms boven zee hangt op een warme zomerdag en de zon filtert tot een warme gouden gloed. Een altijd durende deining met de vriendelijke ruis van een omslaande golf. <br />
Geen grenzen om tegen aan te botsen, wat een heerlijkheid.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglepZvMQclTjZ6O_eN08-gbvlhS70h0XdTJi3LTbSWTl0iPcqz4DqnLhh9jPyD2-Fx2l5WDUVQYdnyJBZVgxD08OjufjQwFhraj13aADUF7BlRWJv8MgFiDkSa5ZwvioVD5HoJX8nAewQ/s1600/achtertuin.1.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglepZvMQclTjZ6O_eN08-gbvlhS70h0XdTJi3LTbSWTl0iPcqz4DqnLhh9jPyD2-Fx2l5WDUVQYdnyJBZVgxD08OjufjQwFhraj13aADUF7BlRWJv8MgFiDkSa5ZwvioVD5HoJX8nAewQ/s1600/achtertuin.1.bmp" height="219" width="320" /></a>achtertuin van mijn ouders.</div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-69673739430225752352014-02-03T12:07:00.000+01:002014-02-03T12:17:24.101+01:00De diëtiste en ik.Ik doe het niet zo slecht, bleek gisteren bij de diëtiste waar ik naar toe was gestuurd door mijn bloeddrukconsulente. Ook daar doe ik het goed en wie wil nou niet die bevestiging van tijd tot tijd.<br />
Alleen mij cholesterol is te hoog, vooral gezien mijn hartgeschiedenis? <br />
Mijn hartgeschiedenis? Eigenlijk ben ik de enige die mijzelf niet beschouwt als hartpatiënt, immers, goed gerepareerd is er geen vuiltje meer aan de lucht? Ik ben ook de enige die zich verzet tegen het etiketje 'chronisch'...... Ik weiger mij te laten inlijven bij het leger mensen met een chronische kwaal.<br />
<br />
Maar goed, mijn cholesterol is te hoog. Bij navraag bleek het ldl (slechte cholesterol ) 3.5 te zijn, lager dan het jaar daar voor, 4.0. Het was dus al gezakt maar dat werd er niet bij verteld.<br />
Of ik weet wat etalagebenen zijn, ja dat weet ik en nee die heb ik niet. Of ik wel genoeg beweeg is de volgende vraag en dan begin ik te steigeren. Of zij wel weet dat ik zeer volwassen ben en niet bevraagd hoef te worden als een klein kind. Daar heeft zij niet van terug. Ik zie er misschien niet naar uit maar ben zeer wel in staat mijn kont tegen de krib te gooien.<br />
Maar of het een goed idee zou zijn naar een diëtiste te gaan. Ik had al bedacht dat ik beslist geen pillen tegen mijn ldl wil slikken. Een ervaringsdeskundige vertelde mij dat die beroerde bijwerkingen hebben.<br />
<br />
We hebben veel gelachen, die diëtiste en ik. Nu ben ik een associatief schrijver, denker, prater; een vraag van haar roept bij mij een herinnering op die ik haar dan ook meteen maar geef.<br />
Mijn eerste opmerking, dat ik bij het lezen van die dingen die nu even niet goed voor mij zijn, sterk het gevoel kreeg in een Calvinistische groep verzeild te zijn geraakt, immers alles wat lekker is, is van nu af aan verboden, deed haar al in de lach schieten.<br />
Aangezien ik met allerlei mensen in allerlei situaties heb gewerkt, werd het een boeiend onderhoud.<br />
Herinneringen is al wat ik nog heb, vertelde ik mijn schoonzoon onlangs, waarbij ik het melodrama niet schuwde. Laat ik het zo zeggen: Ik heb veel waar ik uit kan putten, de tijd dat ik kan toevoegen is korter.<br />
<br />
Revenons à nos moutons, een uitdrukking uit een toneelstuk van Molière, dat ik onthouden heb sinds de middelbare school, omdat ik het zo geestig vond. Terugkeren naar mijn uitgangspunt: mijn te hoog ldl. Ik ga aan de roderijstgistextract, tip van een vriendin en die overheerlijke speklapjes waar ik zo gek op ben, ingesmeerd met sojasaus en bestrooid met anijsnageltjes, die moet ik maar heel lang niet eten. Koken is een bevredigende bezigheid, ik ga mij toeleggen op nieuwe ideeën. Vis zal een heerlijk onderdeel daarvan zijn.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA6gx9OeIlm1g6bjZ0EOMm2TdOgEdYok4AeCkgP2VIJIsq8f7_MTtY5U059KcmahNRW6-kRVncOWB7k9udY6N6vYqQTcxQ_eK44vMTwTTO0S-vQMrUA2AsANBP_TRsWaSyglgxUahQ8gg/s1600/IMG_0068.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgA6gx9OeIlm1g6bjZ0EOMm2TdOgEdYok4AeCkgP2VIJIsq8f7_MTtY5U059KcmahNRW6-kRVncOWB7k9udY6N6vYqQTcxQ_eK44vMTwTTO0S-vQMrUA2AsANBP_TRsWaSyglgxUahQ8gg/s1600/IMG_0068.JPG" height="240" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-72651877132821948732014-01-14T12:46:00.004+01:002014-01-14T12:46:41.572+01:00Toekomende tijdTwee nieuwe boeken liggen op mijn leestafel die soms ook mijn eettafel is.<br />
Twee onderwerpen die mij het afgelopen jaar stevig hebben bezig gehouden en van tijd tot tijd voor boosheid hebben gezorgd.<br />
Ik vind het, soms, zeer kwalijk dat ik zomaar 70+ ben geworden en vanuit dat besef komen er vragen naar boven, hoe het zal zijn om dood te gaan en hoe dat zal gebeuren. Zal ik alleen zijn, of in mijn slaap, of erg ziek, erg verward. Het soort vragen waarvan ik weet dat vooral alleenstaanden die hebben. <br />
Natuurlijk benauwd dit onderwerp mij, ga ik liever over tot de orde van de dag. Maar ik kan niet anders dan mij voegen naar die gedachtestroom zoals ik mij altijd heb gevoegd naar datgene wat zich aan mij voltrekt terwijl ik zelf andere plannen heb.<br />
Goed, nu dus die twee boeken. Eerst de ouderdom en dan de dood. En met die volgorde mag ik mij gelukkig prijzen. Meer dan genoeg mensen om mij heen hebben de leeftijd van 70 niet gehaald, dierbare vrienden, familieleden, missen doe ik ze. Niet zeuren denk ik dan. Precies mijn punt. Ik wil niet zeuren, mijn punt van aankomst is mijn oude dag.<br />
Ik krijg het idee dat oud worden niet meer mag; oud worden zonder het te zijn is het parool.<br />
De blije 70+, die fietst, voetbalt met kleinkinderen, nog een duik in het meer neemt, al dan niet voorzien van inlegkruisjes. Niets oud en krakkemikkig. Dat is maar goed ook, met de huidige gezondheidszorg want die is uitgehold, bezuinigd heet dat eufemistisch. Wij moeten zelfstandig blijven, zo lang mogelijk. Mijn idee en ik ga er voor. Zolang ik niet op de fiets geschept word door een 16-jarige die op zijn fiets aan het sms-en is, of onderuit ga op een pas gedweilde vloer in de drukte van het centraal station, ik noem maar een dwarsstraat. Ik wil wel zelfstandig blijven, vrolijk mijn oude dag binnen huppelen en vooral blijven lachen. Helemaal gerust ben ik er niet op. <br />
Rudi Westendorp kon er mooi over praten bij De wereld draait door. Zijn brillenglazen schitterden, zijn vlinderdasje ging er bijna van fladderen: kinderen die nu geboren worden kunnen wel héél oud worden, in de toekomst zelfs wel 135 jaar, dat was niet uitgesloten. Heb je wel een waterhoofd nodig, dacht ik, waar laat je levenservaring van 135 jaar. Ik moet er niet aan denken. De pil van Drion moet dan toch echt wel beschikbaar zijn, om de balans in balans te houden.<br />
Het boek van Bert Keizer, Tumult bij de uitgang gaat over het gebrek aan plaats voor doodgaan in deze huidige tijd. Doodgaan wordt het grote menselijke falen in de komende tijd. De maakbare wereld heeft de toekomst.<br />
"Wat, bent U pas 85, hoe durft U. Wij denken aan 130 jaar, even nog volhouden hoor...".<br />
Wat een heerlijke wereld.<br />
Misschien moet toch eerst dat sterven goed geregeld zijn, voordat we gaan voor die hele hoge leeftijd. Mij ontgaat het nut van almaar meer willen, ouder, gezonder, ingrijpen in het leven. Wat een dwaas is de mens. Doorgeschoten evolutie.<br />
<br />
Wat ik wil proberen is vrede te krijgen met datgene wat ik niet veranderen kan. Ook ouderdom is een groeiproces, waarin iedereen niet alleen zijn eigen persoonlijkheid kan volgen maar ook ontplooien.<br />
Misschien ook, afmaken wat is blijven liggen in de vruchtbare jaren van leven. <br />
De twee boeken die ik gekocht heb, geven mij het gevoel dat ik niet werkeloos aan de kant ga staan maar opnieuw mijn groei ter hand neem. Maar ouder dan 93? Echt niet!<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpFsxWBhHA7AE7T2l17u1AKIPbToBGr04z5xzXAkICPYeU9AUUK_XDSaV7wo8GNIO0j6nctjqiwVHhIUj91Uizk7nJpEDgzwQEW9jPkXwpEKa_fqCAmE9mS0xTmCMMQFGnIzdsLTqhciI/s1600/IMG_3884.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpFsxWBhHA7AE7T2l17u1AKIPbToBGr04z5xzXAkICPYeU9AUUK_XDSaV7wo8GNIO0j6nctjqiwVHhIUj91Uizk7nJpEDgzwQEW9jPkXwpEKa_fqCAmE9mS0xTmCMMQFGnIzdsLTqhciI/s320/IMG_3884.JPG" width="320" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-72814685534146967142014-01-06T12:14:00.001+01:002014-01-06T12:14:23.046+01:00Gesprek met een schilderijJe bent mijn leven binnen gekomen in grijze tinten met hier en daar een lichte toets.<br />
Vanuit een prachtige lijst kijk jij mij aan. Als schilderij ben je nu van mij, in mijn huis en de plaats die je krijgt aan de muur moet ik nog even goed bekijken. Omdat het licht anders valt dan ik dacht.<br />
Aanwezig ben je, al is het alsof je alleen maar even om de hoek kijkt.<br />
Waar zou je staan, half in een deuropening? Wachtend tot iemand je opmerkt, kijkend in een kamer vol mensen die praten met elkaar?<br />
Ik kan van alles bedenken. Mijn eigen verhaal bij jouw portret. Dit is voor mij de kracht van jouw blik. Ik kijk naar jou, jij kijkt terug.<br />
Al poserend heb je waarschijnlijk naar de schilder gekeken. Zo nu en dan een woord gewisseld. Je blik soms naar rechts, naar links laten gaan maar altijd terugkerend naar dat ene punt.<br />
En, wanneer de tijd vordert verdwijnen de woorden, wordt de stilte dieper en breder. Een woordeloos gesprek.<br />
Nu kijk jij mij aan en ik kijk terug. Zonder woorden.<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJmDpQneIubrHSsL2Lh8ez2nuLvNn-wi99-Vl2nwlqdjbgYgv9RHl7tJTHGwfdfkzkRh4Jxk86nUhMrtH6OEaUIsa-RVeskboDPSyt1-3hIpFprt3S8mbat8o5OlZv41CyBjd0GuOV95M/s1600/IMG_3852.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJmDpQneIubrHSsL2Lh8ez2nuLvNn-wi99-Vl2nwlqdjbgYgv9RHl7tJTHGwfdfkzkRh4Jxk86nUhMrtH6OEaUIsa-RVeskboDPSyt1-3hIpFprt3S8mbat8o5OlZv41CyBjd0GuOV95M/s1600/IMG_3852.JPG" height="320" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Geschilderd door Martin Koole</td></tr>
</tbody></table>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-59208546733288836682013-12-12T12:23:00.001+01:002013-12-12T12:37:23.675+01:00Nachtelijk inzicht.Ze zijn al minstens twintig jaar de deur uit, die kinderen van mij en ik realiseer mij dat de periode van huisje ,boompje ,beestje, nog steeds de leidraad is in mijn huidige bestaan. <br />
Alsof de periode na de dood, na het uitvliegen en van alleen doorgaan, geen schaduw heeft.<br />
Nog steeds voel ik mij schuldig als ik 's morgens niet om acht uur achter de krant zit. Half Nederland is immers al op de werkplek en ik, lui mens, steek net een teen uit bed.<br />
In die twintig jaren heb ik menig cursus gevolgd, gegeven en vrijwilligerswerk gedaan. Kortom, ik heb mijn leven opgepakt, nieuwe stappen ondernomen.<br />
Maar toch, mijn 'primetime' was het gezin, de kinderen en mijn atelier. Het ritme van opschieten, organiseren, halen en brengen, die hele roes van leven, dat zit nog onder mijn huid. En loopt stuk, natuurlijk, want die tijd is niet meer, zou ik ook niet meer kunnen opbrengen.<br />
En in dat stille nachtelijke uur, waarin ik dit allemaal doordenk, komt een sprankje inzicht.<br />
Het is niet erg dat ik niets meer moet. Ik heb genoeg gedaan in het verleden en ik doe nog steeds genoeg in mijn hier en nu.<br />
Een metafoor, ik zit op de rand van een zwembad en zwier lekker met mijn voeten door het water. Voor mij allerlei mensen die op hun eigen manier baantjes trekken, fanatiek hier, gezellig kletsend daar. Ik hoef niet meer. Ik heb genoeg baantjes getrokken.<br />
Daar gaat het kleine kind, dat zo graag wil dat haar moeder haar lief vindt. Verderop het schoolkind dat niet mee mag doen, omdat ze uit de grote stad komt en "suks deugt niet" zei een moeder van een dorpsdochter. De puber in het diepe, die zeker weet dat de toekomst spannend is en vol avontuur en zij is vast van plan al die avonturen te beleven. De jonge vrouw in borstcrawl, die ontdekt dat ze moet oppassen, de wereld is vol mensen die allemaal hun plekje onder de zon willen.<br />
Ik heb mijn taken volbracht, zo goed als ik kon en nu? Geen baantjes meer, tenzij ik wil. <br />
Ik hoef niet uit het water dat mij draagt. Ik mag uitdrijven.<br />
<br />
Als de metafoor oplost, neem ik mij voor om dit nu eens te onthouden. Om het niet te laten onderschoffelen door weer nieuwe gedachten, nieuwe ideeën.<br />
Ik kan mijn dagen in mijn eigen ritme delen, mijn tijd, mijn energie. Misschien dat dan die onderhuidse onrust verdwijnt, dat gevoel van geen voldoening.<br />
Nog één keer doemt het zwembad op. Het zwembad in Vleuten, waar het daglicht naar binnen valt. De namiddagzon schijnt op het water, tovert gouden randjes en ik haast mij niet naar het eind van de baan, ik drijf uit.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFyI9vl9gJLa0a7k_x-ewuWmT8fBrdKRBUNGl09PYKabeE2tQxvEraOVouCJWNUyad_Wz43VLbGWCVyjCg5sOpKK2PPx4e1kek5sgHCwoZVZDT6vI-j6QDl0ywtD8zNP0HhxDgBBJladM/s1600/IMG_2084.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFyI9vl9gJLa0a7k_x-ewuWmT8fBrdKRBUNGl09PYKabeE2tQxvEraOVouCJWNUyad_Wz43VLbGWCVyjCg5sOpKK2PPx4e1kek5sgHCwoZVZDT6vI-j6QDl0ywtD8zNP0HhxDgBBJladM/s320/IMG_2084.JPG" width="240" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTBADA1S009yGShnWrV-fNHZPatFDN_OlafAjJGg2rH3hTV74SJjfde3s9B98QRZ1U6cpPvWyQRPgIX4IpjbUNQ3IlQbVnz31mtMx3ygvNPmOxLzLebtqBU3U-ZhZUpKqDs5U8aQG9-XI/s1600/pasfoto.1.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="80" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTBADA1S009yGShnWrV-fNHZPatFDN_OlafAjJGg2rH3hTV74SJjfde3s9B98QRZ1U6cpPvWyQRPgIX4IpjbUNQ3IlQbVnz31mtMx3ygvNPmOxLzLebtqBU3U-ZhZUpKqDs5U8aQG9-XI/s320/pasfoto.1.bmp" width="320" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-81447088430159700612013-12-01T12:28:00.000+01:002013-12-01T12:28:34.221+01:00Het Parool, Léés die krant"Je moet je vijand kennen", was mijn motto in de jaren 60, na de moord op Kennedy. <br />
Net op eigen benen met genoeg salaris om de huur te betalen van mijn drie hoog achter zolderkamer, om op een landerige avond een buurtcafé in te duiken en optimistisch genoeg om de rest van de maand witte bonen in tomatensaus lekker te vinden met zo nu en dan een zoute haring. Een krant landde toen nog niet voor mij op de deurmat van mijn hospita.<br />
Die kwam later, toen de gevestigde orde begon te beven onder de lawine Flower power, de Kraakbeweging en Provo. <br />
Het Parool léés die krant en dat deden we. Een Amsterdamse krant, logisch want Amsterdam was de navel van de wereld, daar gebeurde alles. Totaal tevreden liepen wij naar huis op Zondagochtend, zes uur. Na de nachtfilm in de Uitkijk, doorzakken bij Eijlders op het kleine Leidseplein en fluisterzacht de trappen beklimmend naar mijn zolder, inmiddels drie hoog voor, aan de Amstel. Om voor het slapen gaan nog even een toestand in de wereld door te nemen.<br />
<br />
In die tijd zuchtte mijn moeder, wanneer ik al eens een weekend thuis kwam 'het zal mijn tijd wel duren'. Zij veegde alles wat haar niet beviel en dat was veel, graag onder het vloerkleed. Er kon bij ons niet gepraat worden over politiek, godsdienst en seks.<br />
"Ik ben de oudste, dus ik heb gelijk" was mijn vaders slotzin ten alle tijde.<br />
De kruisraketten, de Vietnamoorlog, de oorlogszuchtige taal van Amerika, 'het zal mijn tijd wel duren'.<br />
En dan reageerde ik vrij venijnig 'laten we hopen dat het de tijd van uw kleinkinderen ook duurt'. Zij had er twee inmiddels en was een trotse oma.<br />
Het Parool lazen wij niet meer, opgezegd wegens de tendentieuze berichtgeving, meer een Telegraaf waardig, vonden wij.<br />
Het werd de Volkskrant en is nog steeds de Volkskrant. Graag lezen doe ik de krant niet meer, al vind ik nog steeds dat je je vijand moet kennen. Dat is moeilijk, want hoe objectief is het nieuws.<br />
Anne Stinz, bij wie ik twee maal een cursus heb gevolgd, Column schrijven en Essay, liet ons zien hoe Amerika al het nieuws verdeeld dat in brokken naar o.a. de burelen van de Nederlandse kranten wordt gestuurd. Verder merk ik vooral de 'hijgerigheid' op van journalisten die een hype met groot enthousiasme creëren om een week later alweer een andere te zoeken.<br />
Ik realiseer mij dat ik, op zoek naar een mooie zin of interessante gedachte, de krant graag sluit en bij het afval leg. Het zal mijn tijd wel duren? Dat is niet wat ik denk maar ik vraag mij af of ik daar wel naar handel en het bevalt mij niets.<br />
De hele affaire Dr. Tromp deed de deur dicht. Totdat een artikel verscheen van René den Ouden: Niet de wet maar het geweten geeft doorslag bij euthanasie; de praktijk van het sterven laat zich zelden vangen in protocollen. Een artikel dat, bij mij, een beetje pijn wegneemt. Pijn die<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1m5t4la8L9jE6U0a19WSQv63igulQuPrpyD7av4rjgWSy3zDjb-YRQ6HnbNE7oor2l7_jh-zaZbX0h99WcGzGSCcdQTRCypUK4M97hMIfzjlIw3xF2h4BO5Z3OPyEguNoOEQZ3Bk89Mc/s1600/IMG_1260.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1m5t4la8L9jE6U0a19WSQv63igulQuPrpyD7av4rjgWSy3zDjb-YRQ6HnbNE7oor2l7_jh-zaZbX0h99WcGzGSCcdQTRCypUK4M97hMIfzjlIw3xF2h4BO5Z3OPyEguNoOEQZ3Bk89Mc/s320/IMG_1260.JPG" width="320" /></a></div>
ontstaat wanneer eenzijdige berichtgeving tot mij komt. <br />
Ik ben geen intellectueel, niet echt geoefend in het verwoorden van mijn emotionele gedachten, maar ik probeer en leer. Dit artikel van René den Ouden, maakt dat ik de krant weer opensla, mijn ogen over de koppen laat glijden en daar blijf hangen waar ik denk dat het over moet gaan: mensen.<br />
Zo vind ik ook het interview met Said El Haji, over een wereld die ik niet ken maar waarvan ik ervaar dat hij niet zo heel veel verschilt van de autoritaire wereld die in Nederland nog bestond voor de eerste wereldoorlog in de stevig gereformeerde kringen. Dat is honderd jaar geleden. Dank zij boven genoemd interview ga ik anders kijken, anders denken. Ik zal wel degelijk iedere morgen mijn dag beginnen met de krant open te leggen om te zoeken, niet naar politiek, niet naar oorlogen of spanningen, maar naar de mensen die dichterbij komen middels goede artikelen.<br />
Volkskrant, doe je best. Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-44236741921823732502013-11-19T10:48:00.002+01:002013-11-19T10:48:52.142+01:00Ieder mens een eigen wereldHoe precies, weet ik niet maar ik begin anders door mijn wereld te lopen. Mijn vinger kan ik er nog niet opleggen, het is een gevoel dat de kop opsteek. Duidelijk is dat mijn weg leger is geworden, zoveel vrienden en familieleden zijn er al niet meer en veel waren jonger dan ik. De wereld verandert in rap tempo en ofschoon vol goede wil, kan ik het niet bijbenen. Meer tijd nodig waarin ik minder doe.<br />
Mijn 'prime time', ligt achter mij maar ik tilde het moeiteloos het hier en nu in, naar het tijdperk van mijn kleinkinderen.<br />
De hype over de 'verwende en rijke' 60- 70 plussers, die door journalisten in alle soorten en maten breed uitgelicht werd in de media heb ik gevolgd en mij aangetrokken. Ongenuanceerd en elkaar napratend. Een figuur als Henk Krol maakte het er ook niet beter op. Ik ben wars van hokjes. Onze maatschappij wordt gevormd door alle mensen, vanaf baby tot en met bejaarde. Door gezonde en zieke mensen; er hoort geen scheiding te zijn.<br />
De politiek heeft, voor mij, afgedaan, er wordt gelogen en bedrogen. Niet het landsbelang maar partij politiek regeert, een maakbare wereld.<br />
De digitale wereld, waarin je als patiënt een afspraak maakt met je huisarts via een website; waar je zelfs een e-consult kunt regelen, om dan te horen te krijgen dat je alsnog een afspraak moet maken. Het lijkt er erg op dat mensen niet meer belangrijk zijn. Techniek en geld zijn de pijlers onder onze maatschappij. Ik veroordeel niet alles, maar begrijp veel niet. Natuurlijk verzet ik mij, zoals veel mensen van mijn generatie. Je moet je eigen maatschappij maken, zeg ik dan tegen mijzelf. Dat deed ik 40 jaar geleden door een atelier te creëren in een wijk die nog niet helemaal van de grond was en waar mensen woonden die, nog niet, andere mensen kenden. In dat atelier gaf ik cursussen, hield huiskamer exposities, één maal in de maand een oase voor alle mensen die nog los liepen in deze complete nieuwbouw wijk.<br />
In mijn hoofd kan ik dat nog, alleen, de overtuiging dat je gezond en vrolijk je oude dag binnen huppelt met eventueel een kleine aanpassing hier en daar, houdt geen stand.<br />
Ik heb geen reden tot klagen, geen kommer en kwel maar het voelt alsof ik nu als 70plusser opnieuw mijn weg moet vinden. Dat had ik toch al eens gedaan, zo'n 55 jaar geleden?<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiikInISbWGEXk664p5QYw2knXQZsTh98NbSi6DRn07mat4gAvQ7-45hYaOUk6rAfQ6sTmtBpVRaCqEKJTHadN4NFa3Bc4_LrZKlli1fMRct96cP_z43BEyPeUjL5Tl4HnqPIefVy3L8i0/s1600/gewassen+tekening.1.bmp" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiikInISbWGEXk664p5QYw2knXQZsTh98NbSi6DRn07mat4gAvQ7-45hYaOUk6rAfQ6sTmtBpVRaCqEKJTHadN4NFa3Bc4_LrZKlli1fMRct96cP_z43BEyPeUjL5Tl4HnqPIefVy3L8i0/s320/gewassen+tekening.1.bmp" width="238" /></a></div>
Athyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-1820876954488165304.post-25338622151698394512013-11-12T12:48:00.003+01:002013-11-12T17:23:24.657+01:00New YorkNew York ligt al weer twee maanden in mijn verleden en toch....Toch komt er regelmatig, zomaar, een beeld op mijn netvlies van die immense wolkenkrabbers, of de East River en de groene lanen van Brooklyn. Gewoon, wanneer ik in huis iets aan het doen ben, of aan het fietsen; het doet er niet toe maar een beeld van New York komt in gedachten.<br />
Het wordt toch echt tijd dat ik weer mijn lijntje van alledag onder mijn pen schuif.<br />
Dan, ter afsluiting, nog een paar foto's van New York plaatsen? Iemand zei na het bekijken: Dat zijn wel erg veel gebouwen. Met andere woorden, weinig mensen. Dat klopt wel. Ik voel altijd schroom om mensen die bezig zijn met hun eigen zaken, te fotograferen. Ik heb dat vanzelfsprekende gemak niet. Ik zie wel veel onderling gebeuren maar kijk eerder weg dan dat ik er eens goed voor ga zitten.<br />
Tenzij ik zo maar in één oogopslag contact krijg, dan gebaar ik wel eens met mijn fototoestel: mag ik? Op zo'n moment voel ik mij meer deelnemer dan toeschouwer.<br />
In New York was ik toch vooral de kijker. De beelden van al die wolkenkrabbers, ik kon er niet genoeg van krijgen. In die paar gesprekken die er waren liet ik mijn fototoestel ongemoeid. Mijn archief laten nu vooral die foto's zien, die ik niet gemaakt heb.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiORRAqt1T6dlwUDamsXeAMQzpmydaSa1RSQCiGWWswVSUtxCOiwdXiJ2laiA1XIZqeaMgpSztsBco-uD6HypoHPpDRsP-bodR8wV7cDys2l2pD9EhRiiFMBqdd-dre6ZfmCZ0EOTT3z5k/s1600/IMG_3516.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiORRAqt1T6dlwUDamsXeAMQzpmydaSa1RSQCiGWWswVSUtxCOiwdXiJ2laiA1XIZqeaMgpSztsBco-uD6HypoHPpDRsP-bodR8wV7cDys2l2pD9EhRiiFMBqdd-dre6ZfmCZ0EOTT3z5k/s320/IMG_3516.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_o5u_ur8YeI1E6EGoslmYreFs9W4Pf3_TTKMzlV5wnLaPuiJ6wrWyKE5f7aAAj5jr0R31X-qMb2u5YjY9Wu2gtDq6FRMEOCA7ZmJqg0vuztoyh9-islXyHieJAJYtpWQLiXnzL1zys-4/s1600/IMG_3663.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_o5u_ur8YeI1E6EGoslmYreFs9W4Pf3_TTKMzlV5wnLaPuiJ6wrWyKE5f7aAAj5jr0R31X-qMb2u5YjY9Wu2gtDq6FRMEOCA7ZmJqg0vuztoyh9-islXyHieJAJYtpWQLiXnzL1zys-4/s320/IMG_3663.JPG" width="240" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Het nieuwe World Ttrade Centre van ver zichtbaar. </td></tr>
</tbody></table>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzzVykzjI1tfJdOygR2Vk9hpdB89pqvTIdrDpQww39IdMQFVoaNLMfI__Lbk5NQUKprld3DDM6MQL6z2w4WJu8Q4V5SqwmBcEYQ_5ljU2_k2ypc-6P2go1X213nHddJ8ZiEvgn4fJwLC8/s1600/IMG_3671.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzzVykzjI1tfJdOygR2Vk9hpdB89pqvTIdrDpQww39IdMQFVoaNLMfI__Lbk5NQUKprld3DDM6MQL6z2w4WJu8Q4V5SqwmBcEYQ_5ljU2_k2ypc-6P2go1X213nHddJ8ZiEvgn4fJwLC8/s320/IMG_3671.JPG" width="320" /></a><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5vFpQ5-tXQyhNWxqhDNMLgcjLHbCyf8FCR9fG3w96-L5E9713MPZllfuaeC3dnukDCDI1o_n7iJjOHSKYzMMl8KDz07fT7yLVMRK3Bg-dtIIgAeXcrglUBm-2FqfK2qI4vdYkz49gidI/s1600/IMG_3714.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5vFpQ5-tXQyhNWxqhDNMLgcjLHbCyf8FCR9fG3w96-L5E9713MPZllfuaeC3dnukDCDI1o_n7iJjOHSKYzMMl8KDz07fT7yLVMRK3Bg-dtIIgAeXcrglUBm-2FqfK2qI4vdYkz49gidI/s1600/IMG_3714.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5vFpQ5-tXQyhNWxqhDNMLgcjLHbCyf8FCR9fG3w96-L5E9713MPZllfuaeC3dnukDCDI1o_n7iJjOHSKYzMMl8KDz07fT7yLVMRK3Bg-dtIIgAeXcrglUBm-2FqfK2qI4vdYkz49gidI/s320/IMG_3714.JPG" width="240" /></a></div>
<br />
Manhattan mid town vanaf de overkant van de<br />
East River. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij4y_Tb5qgKgb8Fs3Be0aJ8OX2d5SCnaedSk1dlo_U5biaQ88DhJCv2I5Xs3-Y4zaYZxlcGdq_ohy0ECBcqNzhbfYyvXiMjR0Equ3YePNq3YUZulKa710p04gtYjYsBXEv89KDvkTzP2Y/s1600/IMG_3723.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEij4y_Tb5qgKgb8Fs3Be0aJ8OX2d5SCnaedSk1dlo_U5biaQ88DhJCv2I5Xs3-Y4zaYZxlcGdq_ohy0ECBcqNzhbfYyvXiMjR0Equ3YePNq3YUZulKa710p04gtYjYsBXEv89KDvkTzP2Y/s320/IMG_3723.JPG" width="320" /></a></div>
Het oude leunend tegen het nieuwe.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbxwgOj9DO5BhePcg8gA1KP4Q3QkWjk3NRuL359FDnBhqbsuOrXOx8Uvu269iBc2flmG39ev8tleKA6qx7kk3w11HB433AV-f5TlLg51gsrzio_DbOHAQtvSCZyyqbI6uL9huH6qf6FZ0/s1600/IMG_3733.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbxwgOj9DO5BhePcg8gA1KP4Q3QkWjk3NRuL359FDnBhqbsuOrXOx8Uvu269iBc2flmG39ev8tleKA6qx7kk3w11HB433AV-f5TlLg51gsrzio_DbOHAQtvSCZyyqbI6uL9huH6qf6FZ0/s320/IMG_3733.JPG" width="320" /></a></div>
Het begin van Chinatown, op de achtergrond de Manhattan gevangenis. Zo vanuit hun cel kunnen gevangenen kijken naar het leven van alle dag waar zij geen deel van uitmaken.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
San Remo twin towers, genomen vanaf het dakterras van The Metropolitan Museum of ArtAthyhttp://www.blogger.com/profile/13447383665052222544noreply@blogger.com2