6 reacties

nostalgie?


25.12.2011

De afgelopen week waren er in de krant en op t.v.kleine discussies over de volle kerken op kerstavond.Wat drijft een mens,die alleen op kerstavond naar de kerk gaat. Zelf houd ik het op nostalgie.
De kerstboom met echte kaarsjes, destijds.Het boek van Jaap en Gerdientje, met een mandarijn er bovenop.In het donker naar en van de kerk en overal lichtjes van kaarsen voor de ramen.
Toen de kinderen nog klein waren maakten wij een kerstavondrondje, verschillende jaren achter elkaar, door Amsterdam.
We liepen van het C.S. naar de Krijtberg op 't Singel.Mooi versierd, grote stal en een mooie kerk.Daar bleven wij totdat de kerstliedjes op waren.Nog even dralen bij de uitgang, kijken naar de kaarsjes bij de heiligenbeelden.Sara vroeg "Pap, dat beeld heeft helemaal geen kaarsjes, zo zielig, mogen wij daar een kaarsje neerzetten?"
Ze wees naar het beeld van een man met een kindje op zijn schouder.Al gauw brandden er twee kaarsjes.
Van de Krijtberg liepen we naar Hoppe op het Koningsplein.De kinderen warme chocolademelk en wij glühwein. Vandaar naar de etalages van de Bijenkorf, destijds prachtig ingericht door de gouden hand van Onno Premsela.Die etalages waren een begrip.Vier op rij, elk met een eigen thema en vooral alles in beweging.Van beren tot treintjes, klimmende beestenmooie poppen. noem maar op.Het was altijd guur op de hoek van het gebouw,de volgende stop was de Nicolaaskerk.Even op het rooster staan waaruit warme lucht ontsnapte.We hielden de tijd in de gaten want de trein ging maar om het half uur.Thuis vielen de kinderen om van de slaap maar wij bleven nog even nagenieten.
Nu is alles anders, de kinderen hebben met hun kinderen een eigen traditie in het leven geroepen, maar we zijn wel allemaal bij elkaar.
Ik kan mij voorstellen dat voor de meeste mensen van mijn leeftijd, kerst vooral een feest van herinneringen is, nostalgie.
Inmiddels kunnen wij,met dank aan alle welvaart, hele stadsdelen verlichten. Wij halen met kerst de Efteling naar de stad en in de straat.
Het verhaal van het pas geboren kind is voor de meesten geen geloof meer maar een sprookje.Een keihard sprookje waarin andere kinderen worden vermoord om dat ene onschuldige kind te pakken te krijgen. Een kind dat in alle onschuld geboren is om aan het einde van zijn leven als misdadiger te worden gedood.
Zijn collega, de Dalai Lama wordt als driejarige herkend als de incarnatie van de vorige Dalai Lama en wordt weggehaald van zijn ouders om zijn pad van wijsheid te leren. Was hij niet in ballingschap gegaan, dan zou hij zeker ook gedood zijn, in dit geval door de chinezen die zijn land hebben ingepikt.
Ondertussen, in mijn eigen kleine omgeving, denk ik aan het sprookje dat wij vieren, breng ik presentjes daar waar ik denk dat het nodig is; een kaarsje, een bloemetje,kleine dingen.
Ik geniet van mijn kerstbezigheden en draai de hele dag kerstmuziek. Word ik al dat verantwoorde een beetje moe dan mag Elvis zijn versie van Stille nacht, door mijn huis laten rocken.Zo, weer even voeten op de grond.
Gelukkig de mens die, in deze tijd, zich niet laat overdonderen door alles wat moet, wil je een gelukkige kerst hebben.
Het is niet het feest van de klinkende munt.Het is het feest van het kleine, van aandacht, van de beste bedoelingen.
Ik wens iedereen goede kerstdagen toe en diegenen waarvoor het geen feest kan zijn, hen wens ik uit de grond van mijn hart kracht en sterkte toe.

2 reacties

maatschappij


14.12.2011

Gaat het goed met ons? Een retorische vraag en ik weet geen antwoord.Met mij gaat het goed, dat is zeker.Maar met onze maatschappij? Ik heb zo mijn twijfels, maar wie ben ik.Iemand die alleen op haar eigen plek het zo goed mogelijk kan doen.
Man schiet cassière dood in supermarkt.
Man schiet twee Senegalese straatverkopers dood, in Florence.
Man richt bloedbad aan in Luik; twee scholieren en een kindje van twee jaar.Veel gewonden en omstanders die getraumatiseerd zijn omdat ze hebben gezien dat het gebeurde.
Wat mij aan het denken bracht was de opmerking van een man die werkt bij het paleis van justitie:'Ongelooflijk dat zo iets kan gebeuren, midden op de kerstmarkt'.
En die opmerking vind ik op mijn beurt weer ongelooflijk.Juist op een kerstmarkt, juist daar waar veel mensen bij elkaar zijn, juist daar waar een zekere luxe, overvloed en saamhorigheid in het genieten, samen vallen.
Het wordt kerst,een'feelgood'feest bij uitstek als zodanig gepropageerd door de reclame wereld.
En al die mensen die buiten de boot vallen; omdat ze hun baan kwijt raakten, hun huis werden uitgezet of als onaangepaste buiten de zorg vallen dank zij bezuinigingen. Alle mensen die zich aangevallen voelen in hun menswaardigheid omdat de omstandigheden niet in hun voordeel werken;omstandigheden voortkomend uit mensenwerk.Iedere dag wordt uitzichtloosheid geproclameerd door mensen die 'het weten kunnen' op t.v., in de kranten.Iedere dag een regen aan hebbedingen, zonder welke je niet gelukkig kunt zijn, uitgesproken door de reclame.
Je moet verdomd stevig in je schoenen staan wil je niet ontsporen.
In tegenstelling tot die meneer die niet begrijpt hoe dit op een kerstmarkt kan gebeuren, denk ik in mijn minst optimistische bui dat dit steeds vaker zal gebeuren op zo'n soort plek.

12 reacties

kronkels


10.12.2011

Mijn blog is een lijntje naar buiten, lees ik in mijn eigen terzijde tekst.
Op dit moment is het een kronkellijn naar binnen en weinig naar buiten.Die lijn lijkt op de vlucht ganzen die ik vanmorgen luid gakkend hoorde overkomen en probeerde te volgen. Ik viel bijna van mijn fiets. Wat een zootje maakten die dieren ervan. Niets strakke v-vorm, het golfde maar wat aan langs de rand van de opklaring en een kabaal, die auto achter mij hoorde ik niet eens. Dan ging er weer een handvol dieren vandoor in een strakke formatie om ogenblikkelijk terug te keren in de moedergolf. Dan gingen er weer rechts een paar op pad in één rechte lijn om haastig achter aan te sluiten toen de hele deinende massa van richting veranderde.
Ik wist wel wat hun dilemma was. Voor hen uit zagen zij twee waterplassen waar het verzamelen geblazen is en de families die hen daar wachtten waren misschien nog niet op hoorafstand.Dus, moesten ze nu de linker plas of de rechter hebben? Het zal wel goed gekomen zijn en ook ik bereikte veilig het fietspad.
Maar om op mijn kronkellijn terug te komen, die komt meer van buiten naar mij dan andersom.
Er zijn momenten in een mensenleven dat het niet goed is om alles helemaal alleen te moeten opvangen.Op zo'n punt is een dierbare vriendin aangekomen.Om haar eenzaamheid,voor zover mogelijk, iets op te vangen,bedacht ik een plan en dat was helemaal fout.Nu kan ik met de beste bedoeling wel iets bedenken, het is aan haar ja of nee te zeggen.Daar komt zeker geen ruzie van.Het onvermogen van iemand om een leven zo te leven dat hij/zij daar vrede mee heeft, daar ben ik iedere keer opnieuw verbijsterd over.
Daarnaast ben ik aan het nadenken over een verjaarscadeau voor een vriendin die 52 jaar wordt en weet dat dit haar laatste verjaardag is en ook weet dat het haar laatste kerst zal zijn.We gaan met een klein groepje uit eten, volgende week en reken maar, dat het geen grafstemming wordt.Er zal een traan weggepinkt worden en er zullen uitbarstingen zijn van een schaterlach.Ik kijk naar mijn vriendinnen en probeer ermee in het reine te komen.
Ondertussen zoek ik de kerstspullen op zolder. Dit jaar geen boom, wel een kleine versiering in huis. Ik wil het dit jaar doen zoals het op dit moment, bij mij past en niet te veel hooi op mijn vork nemen.Dat voelt goed.
Mijn lijn naar buiten voelt grillig, voelt zoals de lijn op de tekening (zie foto). Ik kan niet tekenen, dit was trouwens de eerste en laatste tekening op de computer, wat ik wel kan is knopen ontwarren. Gelukkig maar.

11 reacties

moeders door de tijd heen



01.12.2011

In de Volkskrant van gisteren en vandaag, artikelen over de uitlating van min.van Bijsterveldt: Besteed meer tijd aan kinderen, desnoods ten koste van werk.
De jaren dat ik een peuter was, moesten de moeders vooral thuis blijven en voor de kinderen zorgen.Klaar zitten met thee en een biskwietje om vier uur. Je was een slechte moeder wanneer je dat niet deed.Eénouder gezinnen waren een hoge uitzondering.De druk van de heersende moraal.
In de tijd dat mijn kind geboren werd, 1973, was het absoluut not done, te praten over je kind thuis.Babies waren geen onderwerp van gesprek.
Je baarde je kind, verzorgde het en 's avonds moest je je verheffen, het liefst buiten de deur.Het tij van de tweede feministische golf.Ik volgde lessen keramiek.Iedereen wist dat ik een baby had maar er werd niet naar gevraagd en in plaats van mij te verheffen, beet ik op mijn tong want waar ik zo vol van was, kon ik niet over praten.
Een paar jaar later kwam ik in de kring van ouders met kleuters, in de gang, wachtend tot de school uit ging of op het schoolplein. Een nieuwbouwwijk zonder enige samenhang waar ieder zijn weg moest zoeken.
De tijd van de discussie vrouwen moeten ook werken, brak aan.Een nieuwe druk van een nieuwe moraal.
Vrouwen hebben niet voor niets een opleiding gevolgd, gemeenschapsgeld, dat moet gehonoreerd worden.Over de helpende hand van de heer des huizes werd nog niet gepraat.Vrouwen moesten op eigen kracht aan de slag en kinderopvang regelen met andere vrouwen. Als jij nu op maandag....dan zal ik op donderdag...." Onder het mom, van goed voor de kinderen, leren ze hoe het bij anderen toegaat, gingen we werken.Het was nieuw, dus schuldgevoel in overvloed.
Ik heb er aan mee gedaan, op mijn manier.Onze zolder werd woonkamer en onze woonkamer werd mijn atelier. Met drie draaischijven, twee keramische ovens en een zelf in elkaar geknutselde glazuurspuitinrichting,buiten de voordeur, heb ik jaren cursussen gegeven en huiskamerexposities georganiseerd.In een tijd dat er nauwelijks iets te doen was binnen onze nieuwbouwwijk.
Nu zijn mijn dochters moeder.De discussie gaat over het glazen plafond voor vrouwen en opnieuw, wanneer zij gestudeerd hebben met kostbaar gemeenschapsgeld, moet dat voor de maatschappij terugverdiend worden.
Zij hebben gestudeerd, zij hebben ieder twee kinderen, hebben een masterdiploma gehaald en hebben beiden verantwoordelijk werk. Dat het 'maar' drie dagen in de week is, wordt prinsessengedrag genoemd. Ze voelen zich gelukkig niet aangesproken.
Ze moeten, een gezellig en veilig huis hebben; een goed lopend sociaal leven, het liefst een studie erbij, hun kinderen halen en brengen naar muziekles, paardrijden, voetbal of zwemmen.Zaterdag's op het voetbalveld staan en daarna de boodschappen voor de hele week doen.Op zondag naar het bos met kinderen en hond en op maandag weer fris aan de slag.
Eerlijk gezegd, ik zou het niet gekund hebben en heb diep respect voor mijn 'meiden'.
Ze hebben het op de rit maar nu, nu moeten ze meer tijd aan de kinderen besteden, desnoods ten koste van het werk.Een idee van min.van Bijsterveldt.
Een nieuwe druk van, alweer, een nieuwe moraal.