7 reacties

downloaden???


31.-7.2011

Een tekening, gescand en opgeslagen, krijg ik wel mee met een mail maar aan de ontvangerskant kan die niet gebruikt worden. Er wordt een truukje toegepast. De tekening wordt op mijn blog gezet en Assyke, kan hem vandaar uit bij de behorende tekst krijgen. Nu moet ik nog ontdekken waar ik die tekst vind en dan is alles in orde.Zijn mijn buren terug van weggeweest, dan kan ik daar vragen hoe het moet.
Ik blijf er bij. Ik ken een paar truukjes en dat is alles.
De tekening in kwestie is in een klein zakagendaatje geplakt, dat ik volgeschreven heb in 1972 en voorzien van gewassen tekeningen, een leuke techniek die ik net ontdekt had.Ik kan niet tekenen omdat ik de grote lijnen niet zie maar in detail blijf hangen.Perspectief is ook een abstract idee voor mij. En ik doe het zo graag, tekenen.Met water op papier, de eerste handeling voor een gewassen tekening, wordt mijn verbeelding aan de gang gebracht en dan gebeurt er wat. Deze tekening beeldt een klein meisje uit.
Het jaar 1972 was voor mij een lastig en moeilijk jaar, de tekeningen zijn derhalve ook somber en kleurloos.Maar ze zijn mij dierbaar. Een kunstenaar die zijn vroege werk als niet terzake doende wegzet, is in mijn ogen onbegrijpelijk. Waar hij/zij nu is in de kunst is niet bereikt zonder het begin.Dat kan je nooit wegwuiven als broddellap.Voor de ontwikkeling in iemands leven is iedere stap belangrijk, er kan er niet één overgeslagen worden.

7 reacties

zòòò Nederlands




24.07.2011
Zò Nederlands om over het weer te klagen. Dat ga ik dan ook niet doen.Nee, ik ga mijn zegeningen tellen, want die zijn er te over.
Nu mijn tuin een plat geslagen zielig hoopje groen is, de rozen stuk, de malva's tegen de grond, denk ik aan lang geleden toen het vreemder was.
Midzomer, halverwege dat enorme land Noorwegen, hadden wij dagen gereden over een hoogvlakte, bedekt met mossen en stenen,zo mooi als ik nooit meer zag.Later, in een galerie in Amsterdam, zag ik ze terug maar dan gemaakt door een keramist, ik meen Dick Loeff.Zo mooi, die spanning van de vorm, de huid.Maar dat is een ander verhaal.
Midzomer, Noorwegen,hoogvlakte.Drie dagen reden we daar en zagen geen mens.Het werd kouder en we besloten onze tent op te zetten, vlak bij een stroompje, zodat we tenminste onze tanden konden poetsen, zonder het drinkwater te verspillen.
Het was de tijd van de hippies, wij waren ver weg van de gevestigde orde en we hebben, omdat het ineens zo koud werd, alle slaapzakken aan elkaar geritst en zijn dicht tegen elkaar aan gaan slapen. Slapen was moeilijk, voor mij, gegrepen als ik was door de lichte nacht waarin de zon net onder ging om meteen weer terug te komen.Ik voelde mij een heel nietig puntje in het enorme universum dat zich over ons spande. Nog dwaal ik op midzomernacht door mijn huis om het licht te volgen met mijn ogen,aan de westkant en het te begroeten aan de oostkant, in hetzelfde uur.
Verbonden met het gevoel van grootsheid en weten hoe klein ik ben, tegelijkertijd.
Terug naar Noorwegen. Na die koude nacht kroop ik als eerste de tent uit en, kende de wereld niet terug.Hij was niet roestbruin, de korstmossen, maar spierwit. Die ochtend zag ik voor het eerst in mijn leven een sneeuwlandschap in hartje zomer.Het was mijn verjaardag, vier juli.
Associërend schrijven brengt dit soort verhaallijnen naar voren.
Mijn uitgangspunt was een ander, mijn zegeningen tellen.Een herinnering kwam op en die lijn heb ik gevolgd.Het risico dat ik mijzelf mijn verhaal uit associëer is aanwezig.De kans dat er in een verhaal een dimensie bij komt, ook.
Zelfs nu, nu ik niet bezig ben met een verhaal, gebeurt het.Even een dierbare herinnering verwoorden.
Terug naar mijn tuin en het hier en nu. Een paar planten doen het goed, dankzij de terrasoverkapping. Mijn Plumbago,mannentrouw, bloeit met mooie blauwe bloempjes. De Abutulon heeft het koud maar geeft haar bloei nog niet op.Toen Hortensia diep boog onder de gesel van regen en plat in de heg zakte, heb ik de mooiste bollen eruit geknipt en in een vaas gezet.
Op dagen als deze kijk ik liever niet naar buiten. Er loopt niemand,er fietst niemand, alleen het geparkeerde blik is overtallig aanwezig en staat droef in de nattigheid.
Nee, ik heb een boek, er is muziek en, er is die oogstrelende boekenkast die nu helemaal af is. De lijn langs de vloer is,in mijn ogen, een plezier om naar te kijken.Mijn huis is een recht toe recht aan huis uit de jaren zeventig, zonder hoekjes,verborgen plekjes.Maar waar ik kan, werk ik met a-symetrie.
De kast waar de tv. op staat is ontworpen en gemaakt door mijn goede buurman die mij al zo vaak heeft verblijd met het werk van zijn handen.Hij heeft de vloerlijn van de boekenkast gevolgd, waardoor de twee elementen met elkaar zijn verbonden.
Bernd Heusinkveld, je bent de buurman die iedere buurvrouw zich kan wensen. Bij deze, bedankt!

4 reacties

gelezen in de krant/Sodom en Gomorrah


18.07.2011

Broers hebben geen recht op medicijn. Wat een raar idee, dat moet ik lezen en daarna ben ik verbijsterd.
Twee broers, met drie jaar leeftijdsverschil, beiden een fatale spierziekte.Klinkt dat minder hard dan 'dodelijke spierziekte'?
Hoe doe je dat in vredesnaam.Als moeder? Je wilt je kinderen het beste meegeven voor een lang leven maar je weet dat jouw kinderen niet lang kunnen leven.En voor hun dood wacht hen een lijdensweg.En toch, wil je een vrolijke moeder zijn, een positieve moeder. Ouders die de kracht moeten vinden om hun kinderen te sterken voor wat hen te wachten staat.Helpt het de broers, dat ze in het zelfde schuitje zitten?
Dan gaat er een proef komen met medicijnen, waaraan beide broers mee mogen doen.En het werkt, ze hebben er baat bij.Ik kan mij zo voorstellen dat er een zucht van opluchting door het gezin gaat. Misschien geen genezing maar wel meer kwaliteit van leven, minder pijn, minder lijden? Dat vertelt het artikel niet.
De studie wordt stop gezet want niet iedereen in de proefgroep heeft er baat bij. Maar deze twee jongens wel.
De hoop die er was, wordt dit gezin afgepakt. Hoe vind je dan de kracht opnieuw om weer door te gaan.
De rechter heeft uitgesproken dat de jongens geen recht hebben op dit medicijn.Omdat de geneesmiddelenwet dit verbiedt. Had de rechter anders kunnen beslissen, ik weet het echt niet.Ik weet alleen dat ik het niet snap. Zijn twee jongens te weinig? Gaat het om geld? Kost het de farmaceut te veel? Twee jongens die baat hebben bij...al wordt niet beschreven hoe dat baat hebben bij, er uit ziet.
Hoe was dat ook alweer bij Sodom en Gomorrah? Wanneer er ook maar één rechtvaardige onder de bevolking was, zou de stad gespaard blijven.Eén mens was belangrijk genoeg!!
Twee jongens, kinderen nog en er is voor hun een medicijn waar ze baat bij hebben, ze krijgen het niet.
Wel mogen ze mee doen aan een vervolgonderzoek, dat in de toekomst gaat plaats vinden. Als ze tijd van leven hebben, denk ik dan met een wrange nasmaak.
Een weer vraag ik mij af, hoe doorleef je dat als ouders.
Broers hebben geen recht op medicijn, een hele foute zin en een hele foute gedachte.

4 reacties

dingen van alledag....


17.07.2011

Dingen van alledag, jawel maar mijn alledagen liggen door elkaar.Wintermaanden lang kijk ik rijkhalzend uit naar het begin van 'langer licht'.Voor mij begint dat op 1 januari wanneer ik traditiegetrouw de tuin in loop om te zoeken naar de eerste puntjes groene lente.
Voor mijn gevoel is het al maanden langer licht, heerlijk! Maar dan komt de valkuil waar ik ieder jaar opnieuw indonder om na een paar weken te bedenken dat ik dat het jaar daarvoor ook al had en het jaar daarvoor. Niets dramatisch, in tegendeel, alleen ik ben de weg kwijt.
Juli, augustus en iedereen gaat op vakantie of is al weg.Ik stel weer kleine reistasjes samen voor de kids. Dropjes, pleisters, doekjes voor vieze monden en handen.Voor Mees nog een wegwerpcanera, de rest heeft al een eigen fototoestel.Een opschrijfboekje om alle leuke, spannende voorvalletjes op te schrijven bij de foto's.
Goeie reis allemaal en kom weer veilig thuis.
Voor twee poezengezinnen zorg ik gedurende de vakantie en leeg de brievenbussen, speel met de rolgordijnen om de indruk te wekken dat het huis niet onbeheerd is.
En vervolgens gaat mijn hoofd op vakantie.
Ik rommel wat in huis, probeer wat in mijn platgeslagen, verregende tuin te doen maar het plezier ontbreekt.
Ik weet niets te schrijven, ben niet creatief. Gelukkig zijn er genoeg boeken.
Mijn brein is op vakantie, denk ik dan ineens verbijsterd.Moet kunnen, heerlijk toch, twee maanden vrij van allles wat de rest van het jaar invult.
Ik weet het niet, ik voel mij een beetje stuurloos, ik doe niets nuttigs en wanneer zich iets nuttigs voorhanden doet dan geef ik niet thuis, want mijn hoofd is leeg.
En zo kom ik mijzelf tegen. Ik kan freewhelen en ik geniet er niet van.
De calvinistische moraal dat een mens moet werken om te leven, zit mij dwars.
Iedere morgen vertel ik mijzelf dat het heerlijk is, dat ik precies kan doen wat ik wil, zelfs als dat nietsdoen is. Lekker fietsen, bij mooi weer, lekker hangen met een boek.Een boodschapje en daarna een wijntje bij een potje koken; eens iemand te eten vragen die niet op vakantie is. Een klein beetje opruimen zodat in september een leeg bureaublad op mij wacht.
Niemand die mij op de vingers tikt van "het is al zo laat en jij hebt nog niet...."
Nee, niemand die dat doet. Behalve ikzelf.
Hier en nu neem ik het besluit dat ik mijzelf vakantie geef, tot ergens in september.
Lekker precies doen wat en wanneer ik het zelf wil.Genieten in plaats van bekritiseren. En straks als kers op het toetje, een weekje Ameland, in september.
Ik heb niets te klagen, in tegendeel. Ik trek mij even terug van het grootse, meeslepende leven. Maar ga dat doen met verve.

2 reacties

aanvaardbaar risico


07.07.2011

Er zijn twee thema's waarover ik schrijven wil.Want, voor mij is schrijven nadenken en verwerken. Misschien is schrijven ook wel een hulpmiddel tot concentratie.
De huidige tijdgeest vind ik zorgwekkend. Ik denk na dus ik schrijf.
Mijn ene thema is Kunduz en de politietrainers. Het andere thema is het plan van minister Schippers, om specialisaties uit ziekenhuizen te halen ten behoeve van kwaliteit en vakkennis.
Vandaag heb ik Kunduz op mijn voorgrond.
De trainers die in Kunduz Afghanen gaan trainen, lopen volgens de heer Rosenthal een aanvaardbaar risico.
De politieagenten worden opgeleid in vreedzame taken. Noch de Nederlanders noch hun pupillen zullen terecht komen in oorlogssituaties.
De heer Rosenthal gelooft dat, ik niet. In nederland is geen oorlogsdreiging maar wanneer een politieagent zich bedreigt voelt bij de uitvoering van zijn werk, dan schiet hij.Er komt een onderzoek, de kranten berichten er over en na een paar dagen is het weer stil. Maar de man in kwestie heeft wel geschoten, terecht of ten onrechte, daar beslist een rechter wel over.
In Kunduz is alleen maar dreiging. Zeker voor de Nederlanders, die al hebben kunnen lezen dat ze op de dodenlijst staan van de Taliban.
De heer Rosenthal was in Afghanistan, hij ging niet naar Kunduz. Er was eerst gevaarsdreiging en toen dat voorbij was, kwam er een vervoersprobleem.
Terwijl ik het artikel lees, dat mijn gedachten vast houdt, zie ik het plaatje voor mij.
Op de hoek van de straat en een stoffige zandvlakte staat een groepje mannen. Trainers en hun leerlingen.Ze wachten op vervoer dat er niet is. Wat nu!
"Geeft niet, mannen", spreekt de oppertrainer"wij zijn Hollanders, wij kunnen lopen. Op zo'n open vlakte kan geen sluipschutter zich verbergen. Bovendien,wij zijn veilig, zegt de heer Rosenthal". En hij kan het weten.Het plaatje verdwijnt weer.
Nederland wordt verantwoordelijk gehouden voor de dood van Moslimmannen in Srebrenica.
Wie wordt straks verantwoordelijk gehouden voor de dood van Nederlanders in Kunduz?
Wie misleidt wie en waarom wordt een kleine groep Afghaanse mannen niet hier opgeleid om op hun beurt in eigen land als trainers te gaan werken?

12 reacties

nieuw begin


04.07.2011

Vandaag ben ik begonnen aan mijn zeventigste levensjaar en deed een ontdekking.
Ouder worden gaat niet per dag maar met sprongetjes. De ene ochtend denk ik, kijkend in de spiegel, "dat valt best nog mee, voor mijn leeftijd...."
En dan ineens voor diezelfde spiegel, "grote goedheid, ik ben ineens een stuk ouder, wat is er gebeurd?".
Niet het aantal jaren baart mij zorgen, ik heb geen klagen. Maar wel, het niet weten hoe het van hieruit gaan zal.
Gisteren uitgebreid met mijn kinderen en kindskinderen feest gevierd. Zij hadden mijn huis geschilderd, ik heb een maaltijd gemaakt, voor tien personen.Recepten gezocht en boodschappenlijsten gemaakt. Die in drie dagen verdeeld, want alles gaat per fiets.Voedsel bereid, altijd een feestje, met ieders smaak rekening gehouden want ook voor hen is eten bij moeder en oma, een feestje.
En dan maak ik een verkeerde beweging en schiet het zo in mijn rug, dat ik niet weet hoe te zitten, hoe de trap op te komen.
Mijn schoonzus, vier jaar ouder, bukte om een onkruidje weg te trekken en brak daarbij een rib.Zij slikt medicijnen want zij heeft al broze botten.
Een vriendin van mij, nu 81 jaar, woont drie hoog hartje Amsterdam. Zij vraagt zich wel eens af hoe ze dood zal gaan.Waar ze zal zijn, thuis, alleen of op de tuin?
Ze gaat overal op af, concerten, exposities en heeft een volkstuin aan de buitenkant van Amsterdam.
Het begin van mijn zeventigste levensjaar....ik constateer soms, ik vraag mij soms af...en ondertussen doe ik wat ik vind dat ik doen moet, geniet ik van het leven om mij heen en volg ik de wereld. Alles op mijn manier.
En ben toch...een beetje onder de indruk van een nieuw begin, mijn zeventigste levensjaar.Want van welke kant ik het ook bekijk.....de laatste ronde is begonnen en mensen, wat vind ik dat raar!!!!

0 reacties

einde schooljaar






01.07.2011

Zo goed herinner ik mij nog het verwachtingsvolle, dat bezit van mij nam op de laatste schooldag. Vakantie en dan...een nieuwe klas, nieuwe juffrouw of meester.
'Het is zo oud als de weg naar Kralingen', kon mijn moeder zeggen.
Ook de kinderen van de Paulusschool waren drukker dan druk op het schoolplein, waar ik een plekje zocht om alle afscheidstoneelstukjes van de kinderen te fotograferen.
Maar eerst, het schoolorkest, waarin Lieve speelt. Dus drong ik mij naar voren om alvast wat foto's te maken.
De groene tonnen werden gerangschikt en sommige musici waren aan het inspelen. Een trompetist en een slagwerker, beiden twaalf jaar hadden er goed het ritme in. Lieve moest eerst haar instrument prepareren.Mondstuk en riet en daarna even de spanning wegwerken. Het kon allemaal beginnen.
Voor het orkest stond een pittige jonge dame, die precies wist wie ze in de gaten moest houden en wanneer,juist, de eerder genoemde schoolverlaters, die wat al te overmoedig plezier in het spel kregen.
Ik moet bekennen dat het orkest goed speelde, verder vond ik bijna alles van een bedroevend niveau en dat lag niet aan de kinderen.
De allerkleinsten sprongen eruit. Maar die hadden dan ook een juffrouw die weet dat ze bij haar groep moet blijven, die ook duidelijk weet dat vormgeving belangrijk is.
Alle kinderen, van alle leeftijdsgroepen kenden hele lappen tekst uit hun hoofd. Petje af.Maar er was geen regie; er was geen benul van ruimtegebruik,geen benul van uitlichten, waardoor alles een brei werd van kinderen die hun kunstje deden, zonder spanningslijn, zonder samenhang.Jammer. Creatief spel is uit de mode, al jaren, omdat er geen tijd, geen geld voor is en geen interesse van wat voor onderwijsontwikkelaar dan ook. Nu is het natuurlijk helemaal een linkse hobby.
Laat een kind zo lang mogelijk kind zijn, laat het spelen zo veel als het kan. Spelende kinderen zijn gelukkige kinderen. Het duurt maar zo kort.
In een natuurprogramma van Animal Planet spelen jonge leeuwtjes, zitten elkaar achterna, bijten in elkaars staart en grijpen elkaar.Alles om te leren voor hun toekomst.Zo leren kinderen al spelend wie ze zijn en vooral wat ze zijn. Durfal of dromer. Fanatiek of afwachtend.Leren voor hun toekomst, al spelend.