17 reacties

Open brief aan het AZU; onderdeel van het UMC

L.S.

Bijgaand het formulier dat ik invulde met vragen n.a.v. mijn hartkatheterisatie.
Ik ben te laat met het opsturen waarvoor mijn excuus. Te druk in mijn hoofd met verwerken van het feit dat na nog geen negen jaar mijn bio kunstklep het laat afweten en te druk met het verwerken van de bijbehorende onderzoeken.
Mij is gevraagd mee te willen werken aan een onderzoek, Predocs genaamd. Een onderzoek met betrekking tot mogelijke achteruitgang bij oudere patiënten die een open hart operatie ondergaan.

Ik zou u willen voorstellen een ander onderzoek in het leven te roepen.
Een onderzoek met betrekking tot het achteruitgaan van patiënten, vòòr benoemde operatie, die maar verschoven, verschoven en opnieuw verschoven wordt.

Laat ik u mijn geschiedenis voorleggen.
Juni vorig jaar werd bij mij geconstateerd dat mijn bio hartklep niet meer functioneert.
Slokdarm echografie; hartkatheterisatie en verder de gebruikelijke onderzoeken gaven geen aanwijzing waarom die klep degenereerde.
Ik werd overgedragen in de zorgen van het AZU, maar wel met de boodschap van mijn cardioloog: Mevrouw Everts u bent er slechter aan toe dan voor uw vorige operatie van acht jaar geleden, inmiddels bijna negen jaar.
Met de boodschap: Wanneer u hele erge druk krijgt op uw borst of u wordt zo duizelig dat u dreigt voorover te vallen, meteen 112 bellen en naar het ziekenhuis.
Beide boodschappen waren niet bevorderlijk voor mijn nachtrust, met alle gevolgen van dien.
Eenmaal kwam ik in haast bij mijn cardioloog, die constateerde dat er met mijn hartje niets aan de hand was. En éénmaal bij de huisarts die hetzelfde constateerde.
Samen kwamen wij tot de conclusie "paniekaanval". Die is niet terug gekomen want paniekaanvallen, daar moet ik niets van hebben.

Maar, mijn conditie gaat achteruit. Nu de winter met zijn storm en regen verleden tijd is, heb ik geen last meer van kortademigheid. Nu ik in staat was een elektrische fiets te kopen, kan ik voorzichtig mijn vleugels wat uitslaan en het beetje vrijheidsbeweging dat ik hiermee gewonnen heb, doet mij goed. Een kinderhand is snel gevuld, nietwaar?

Echter

, ik ben bijna 73 jaar, woon al lang genoeg alleen om daaraan gewend te zijn en toch....
Mijn uithoudingsvermogen is klein, die dingen die aan mijn leven kleur geven, kan ik niet doen, hetgeen mij isoleert van de wereld die ik liefheb.
Mijn kinderen laten mij niet in de steek maar hebben zelf jonge kinderen, werk en een studie. Mijn buren staan klaar, als ze kunnen en ook zij werken, hebben kinderen of hun eigen fysieke sores.
Tegenwoordig ga ik na mijn ontbijt terug naar bed, een half uurtje lezen en een half uurtje slapen. Het doet mij goed maar diep in mijn hart? Vind ik het zonde van weer een kostelijke dag.

Tot slot, laat ik héél duidelijk zijn dat ook in mijn optiek een spoedgeval altijd voorrang heeft.
Ik zou alleen graag gezonder de operatie ingaan dan als spoedgeval.
Een goed onderzoek, bij mensen die langer moeten wachten dan dat in eerste instantie werd afgesproken, lijkt mij daarbij een goede helpende hand.
Wachten vergt veel energie. Energie die afneemt en dat is beangstigend.

Met vriendelijke groet......