0 reacties

verschil in denken en handelen?


De vrijlating van Abdel Basset al-Megrahi uit de schotse gevangenis heeft heel duidelijk het verschil bloot gelegd in denken tussen het westen en het midden oosten. Als een held is hij in Libië onthaald. Wij zijn geschokt, lees ik in de krant. Hoezo geschokt? Ja, ik ben geschokt omdat niemand er rekening mee heeft gehouden dat het zo zou gebeuren.

Al die diplomaten die zo hun best doen, al die generaals die jonge levens op het spel zetten om daar ons idee van democratie te vestigen. Ik snap er niets van. Er is een eeuwenoud verschil in denken en handelen tussen west en oost. Niemand die daar naar handelt?

Ik weet nog dat ik in Ghana was met mijn dochters,op familiebezoek bij onze aangetrouwde Ghaneese familie. Wij spraken regelmatig af met één van de zonen: morgen om drie uur? Ja, morgen om drie uur. Hij kwam nooit om drie uur. Nee zeggen geldt daar als onbeleefd, hij kwam wanneer het hem schikte. Wij zaten aan een tafel in een openlucht dancing. Iemand kwam erbij zitten en toen hij even niet keek, nam onze begelijder zijn sigaretten weg. Wij snapten er niks van, pikken van een tafelgenoot? Het was een signaal van wegwezen, wij willen je niet. Dat kon niet hardop gezegd worden. Later werden wij gewaarschuwd dat iemand uit onze flesjes limonade had gedronken. Hetzelfde signaal: wegwezen, wij willen jullie hier niet.

Zo zullen er in Libië en waar dan ook in Arabische landen, tal van onbekende, ongrijpbare verschillen zijn in denken en handelen. Nooit zullen westerlingen, gewapenderwijs iets bereiken dat niet meteen ongedaan zal worden gemaakt als die westerlingen ook weer weg zijn.

Willen wij daar op enigerlei wijze een bijdrage aan wederopbouw kunnen leveren, zullen wij ons tot de vrouwen moeten richten. Organisaties als Unicef, Artsen zonder grenzen, dat zijn onze wapens. Niet het gewapende korte termijn denken, maar de lange adem van geduld.



2 reacties

paling




Ik heb iets met paling, vanaf mijn prilste jeugd.

Het was 1945, juni en ik was nog net geen drie jaar. Mijn vader kwam thuis van zijn werk met een pakje onder zijn arm.
"Je raadt het nooit", zei hij tegen mijn moeder. En samen liepen zij naar de keuken waar mijn vader het pakje op het aanrecht legde. Mij waren ze even compleet vergeten en mijn vier jaar oudere broer was spelen bij een vriendje.
Mijn vader pakte het pakje uit en te voorschijn kwam een bosje gerookte aal. De hongerwinter lag net een half jaar achter hen, mijn moeder zal ongetwijfeld een kreet van verrukking geslagen hebben en mijn aandacht was getrokken. Wat aal was, daar had ik geen flauw idee van, maar het moest lekker zijn, gezien de drukte van mijn ouders. De palingen werdenop dikte naast elkaar gelegd, de allerdikste in het midden. Daarna liepen ze samen de keuken uit, zich verheugend op het avondeten. Jawel, brood met paling.

"Waar is Athy", zei mijn moeder ineens. Ik was onvindbaar
Totdat mijn moeder mijn krulhaar zag dat net boven het aanrecht en het fornuis uitstak. Ik stond daar precies tussenin. Met de dikste paling in twee handen en al een paar forse happen eruit. Mijn gezicht besmeurd met palingvet. Ik schijn in opperste zaligheid naar hen gelachen te hebben en zij lieten mij eten.
"Beter dan steenkool", zei mijn moeder. Want dat jatte ik uit de kolenkit, die winter en stopte dat in mijn mond om toch iets te eten te hebben.
Nog steeds vind ik paling heerlijk. Toen ik gisteren laat thuis kwam vond ik een pakje paling in mijn koelkast. Door mijn buurman daar hoogstpersoonlijk ingelegd.
Naar Harderwijk waren ze geweest na een ander bezoek. In H. hebben zij heerlijk gelunched en voor mij dus twee vette palingen meegebracht.
Met de ene heb ik ontbeten en nummer twee was mijn lunch. De resten spreken voor zichzelf.
Geboren in de Saragossazee, duizenden kilometers gezwommen als glasaaltje en in het IJsselmeer volwassen geworden.

4 reacties

rouwen


Een artikel in de krant: Mensen die langer rouwen dan zes maanden hebben een psychische stoornis. Dan hebben ze dus een psychiater of psychotherapeut nodig. Weer een facet van de mens dat gehospitaliseerd kan worden. Voer voor psychologen.

Ik heb moeite met deze opvatting. Natuurlijk ben ik een leek, maar toch.....

Rouwen hoort bij het leven zo goed als liefhebben, blijdschap en verdriet.

Uit elke emotie kan een obsessie ontstaan, dat zegt iets over de persoon in kwestie. Dan ligt het niet aan het rouwen maar aan de persoon in kwestie en is bovengenoemd artikel een open deur intrappen.
Psychologen en psychiaters houden ervan mensen te rubriceren, etiketje op te plakken, in een laatje te stoppen. Klus geklaard. De werkelijk goeden niet te na gesproken.

Rouwen duurt jaren en komt en gaat in golven. Momenten van diepe wanhoop en inzichten van 'er uit komen'. In handleidingen over rouwen wordt geschreven dat de eerste drie jaren het zwaarst zijn. Ik vond het zevende jaar verdomde zwaar.
Er zullen zeker mensen zijn die zo diep voelen dat zij nooit meer onbezwaard kunnen leven. Toch zullen er ook voor hen momenten van 'geluk' zijn, blijdschap bij een geboorte in de familie, of een ideaal dat bereikt is door een kind.

Ons leven is een leven van facetten en niet alles is haalbaar of maakbaar. Maar het moet wel geleefd worden, doorleefd. Liefst zonder etiketje, zonder wegstoppen. Rouwen is een warme kant van leven.

0 reacties

foto's










Alle kinderefoto's zijn per jaar in mappen gedeeld. Dat was een ochtendje werk. Wat een voldoening dat het nu in mijn vingers zit. De snelweg van de computer. Die foto's staan nu op mijn externe schijf. Dat houdt wel in dat ik ze nu op een andere plek moet zoeken en ook via een andere route te voorschijn moet halen om ze of hier, of bij de e-mail te krijgen.
Zo te zien, gelukt! Mooi, kan ik dit laten rusten.



Gisteren naar de Hortus geweest in Utrecht. Met dochterlief en haar kinderen. Was er nog nooit geweest. Ik was de enige die met de bus kwam, de rest per fiets.



Utrecht is geen makkelijke stad om een kind in het verkeer te leren fietsen. Weinig fietsplek en iedereen doet maar wat. Sommigen fietsen rustig aan de verkeerde kant tegen de stroom in. Heel verwarrend voor kinderen. Dan ook nog de herrie van scooters, bussen, noem maar op. Maar de oudste heeft deze zomer in de vakantie goed doorgetrapt en voor de jongste is er een half fietsje aan moeders fiets vastgeschroefd.
Ik was eerder bij de Hortus en had mij verdekt opgesteld om foto's te maken. Dat mislukte, mijn kidskids gebruiken hun ogen.
"Hé oma!"riep de jongste en zat meteen achterstevoren op z'n zadel. "Doorfietsen, anders kan ik geen foto maken"! Dat hielp hij greep weer zijn stuur.


Voor dit soort schoonheden kwamen wij naar de vlinderkas.




0 reacties

hoe warm het was....



De afgelopen dagen mochten er zijn. Woensdag met de 'oude'
Ati de hele dag in het Slotervaart ziekenhuis geweest.

Gériatrie, afd. urologie en daarna neurologie. Onderzoeken waarvan ik denk, moet dat nu wanneer je 91 jaar bent. Er is ook niets uitgekomen wat we niet wisten. Ouderdom.Pijnbestrijding mogelijk met bijwerkingen zoals duizeligheid en sufheid.
"Nee dank U", zei de 'Oude' met al haar waardigheid.
Met dezelfde waardigheid waarmee zij het pijnlijke stroomstotenonderzoek had ondergaan. Het was zo warm in dat ziekenhuis en nergens op de gang een apparaat waaruit heerlijk fris water gehaald kon worden. Niet één voorziening, waar dan ook. Om drie uur waren we weer thuis, opgelucht dat alles achter de rug was en vastbesloten niets meer te laten onderzoeken. Om vier uur ben ik naar huis gegaan, allebei te moe om nog meer te kletsen. Maar in haar koelkast had ik uitgesneden paling voor haar achtergelaten, een verrassing.
Om 8 uur 's avonds belde ze op "Ik lik mijn lippen nog af, dat was genieten".
Donderdagochtend vroeg uit de veren. Een nieuwe externe harde schijf zou geïnstalleerd worden. Moest wel eerst mijn bureau opgeruimd.
Als ik zelf soms wanhopig word van mijn rotzooi, kan ik daar toch niet een ander in laten werken. Daarna wat oefeningen om mappen over te zetten op die schijf, dat ging nog ook. Toen bedacht ik, dat ik alle foto's wilde uitsplitsen in aparte mappen en die later op de nieuwe schijf zetten. Dat ging goed, onder het toeziend oog van...
Dick, ik hoop dat jij dit leest, want toen ging het goed. 's Middags bedacht dat het goed was om te oefenen. Ik had .e.e.a op papier gezet. Alle foto's van de kleinkids in één map.Ja hoor, map openen, foto selecteren, verplaatsen en naar de map kinderen. Verdraaid, waar is die map nou? Net ging het nog goed. Nergens die map te vinden. Paniek, map weg, wat nu. Zo geprobeerd, zus geprobeerd en de druppeltjes begonnen op het toetsenbord te vallen. Hé, map terug, hoe kan dat nou! Weer een aantal foto's verplaatst en ja hoor! Map weer foetsie.
Om een lang verhaal kort te maken, vanmorgen kwart over zeven vond ik die map en nu weet ik zo maar ineens, hoe het moet.Spelen met ontwikkeling? Vergeet het maar! Zweten tijdens ontwikkeling.
Uurtjes waarna ik volledig opgebrand denk 'ik kan niet meer'.
Maar wel trots, mooi weer een stapje techniek mij eigen gemaakt.

2 reacties

paradijs



Dit is mijn kleine plekje vanaf de drempel van mijn huis.

Is het te warm in mijn achtertuin vol zon, dan verhuis ik naar de voorstraat,heerlijk in de schaduw.

Vanaf de straat ben ik niet te zien door al het hoog opgeschoten leverkruid, vol bijen. Er staat een stoel met kussen, tussen schuur en voordeur liggen planken op schragen, vol potplanten. Met ruimte voor mijn telefoon en een kop koffie.

Alleen mijn kleine buurjongetje Mees loopt mijn pad op. Want hij weet dat er een rode bal ligt, alleen voor hem, die hij mee mag nemen een blokje om.
Deze Hortensia staat links van het tuinpad, daar kijk ik op vanuit mijn luie stoel.
Niet alleen voor de zon vlucht ik naar mijn voorstraat. Aan de achtertuin grenst een kinderspeelplaats, druk bezocht door klein grut en hun moeders. Ik vind het heel gezellig dat mijn woonplek een verjongingskuur heeft ondergaan.
Soms zijn mijn oren verzadigd van al het geluid. Dan neem ik de wijk naar de voorkant.
Om even niet meer te horen "en dan was jij de moeder en ik was de vader..."op een toon die in niets verschilt van de toon van mijn kinderen dertig jaar geleden. Een zin die mij nog steeds een glimlach ontlokt.
Ik vind het heerlijk dat hier de kinderen buiten kunnen spelen, met elkaar kunnen optrekken en leren van elkaar hoe met anderen om te gaan.
Wat heerlijk dat ik dan de ruimte heb om even de rust en stilte te vinden, door alleen maar mijn huis door te lopen.

2 reacties

kleine uurtjes


Slapen, eens vond ik dat zonde van mijn tijd. Wanneer ik nu na een hele nacht slapen wakker word, ben ik zeer tevreden.
Ik heb geen zekerheid van slapen meer.

Eenmaal wakker ga ik maar t.v. kijken. Animal Planet, of zoals onlangs bij Utrecht TV. mijn hele eigen geschiedenis. Een uitzending die herhaald werd. Ik viel er halverwege in. De jaren 50 en 60 en ineens Provo, de Maagdenhuis bezetting. Alle beelden van Amsterdam, waar ik bij ben geweest, kwamen voorbij.

Ik weet nog hoe ik mij voelde destijds. Alles zou beter worden, anders in ieder geval en dat was al beter.
Wij hoopten op openheid, het opruimen van taboes, vrijheid van anders zijn. De maatschappij is gebaat bij verschillen, niet bij eenheidsworst. Dat was destijds onze stelling.

De nachten dat we rookbommetjes maakten en ondertussen over politiek praatten.
We volgden de ontwikkeling in Frankrijk. Allicht want iedereen in de kring waarin ik verkeerde studeerde Frans.
De arbeiders daar waren politiek geschoold, dat wekte onze bewondering.

Ik ging werken in een bidonville, vlak bij Parijs, Villejuif geheten. Fernand, een clochard die een goedlopend familie verfbedrijf had maar het de rug toekeerde. Zijn hutje op ons terrein, van zwerfhout gebouwd en met restje verf gekleurd, noemde hij 'Mon rêve'. Ik vond dat ontroerend.

Terug in Amsterdam, na twee maanden vond ik de stad zinderend. Het centrum van de wereld.
Op het stationsplein hoorde ik de mooiste vertolking ooit van Summertime, gezongen door een klein zwartharig meisje, uit Canada Het plein vol jonge mensen van alle nationaliteiten, die ademloos luisterden. Ondertussen oplettend dat er niets gejat werd, want dat ging natuurlijk gewoon door.

Alles zou beter worden was ons credo.

Is dat gelukt? Ik weet het niet. Veranderd, dat wel. Voor een aantal jaren.
Geschiedenis, het lijkt een golfbeweging, ebt weg en komt terug. Met iets nieuws en iets ouds.Soms met een slinger dat alles weer overhoop haalt. Servië en Kossovo.
We dachten met de val van Sadam een gezwel vernietigd te hebben en creëerden een nieuwe.Hoe hebben wij ons vergist.

Ik ging in een slapeloze nacht terug in mijn tijd en zag mijn geschiedenis in beelden. Opnieuw voelde ik de beweging in mijn hart.



1 reacties

komkommertijd




Zomertijd, komkommertijd. Als het warm is, ook in mijn hoofd. Mijn computerkamer ligt op het zuiden, de zon schijnt heerlijk door de wering al zit ik in de schaduw. Ik wil zon en licht niet helemaal buiten sluiten

Komkommertijd. Ik probeer al langer voor mijzelf uit te vogelen waarom ik tegenwoordig niet graag de krant lees. Zelfs een kwaliteitskrant als de Volkskrant ontloopt niet meer het sbs6 gehalte in de berichtgeving, naar mijn idee. Uitvergroten, bang maken, dat is de tendens van tegenwoordig. Mijn ogen glijden langs de koppen en een enkel artikel lees ik uit.

Ik ben er niet blij mee. Vroeger las ik altijd de krant onder het motto 'je moet je vijand kennen'. Die was er in de vorm van de koude oorlog, Vietnamoorlog, kruisraketten, om er een paar te noemen. In mijn beleving toen, met gedegen achtergrondinformatie. Zowel op het politieke als het sociale vlak. Ik mis dat, terwijl ik niet wil uitsluiten dat het ook een leeftijdskwestie is. In dat geval moet ik ernstig te rade gaan bij mijzelf. Maar een kop in kapitalen 'smetvrees patiënten blijven thuis voor Mexicaanse griep' heeft voor mij geen nieuwswaarde. Smetvrees patiënten blijven gewoon zo veel mogelijk thuis. Dat is hun probleem. Maar het moet over de Mexicaanse griep gaan. Wat ik zeg, komkommertijd.

Kan ik van deze tekst misschien ook wel zeggen. Maar, een mij zeer onbekend persoon heeft gezegd, dat je voor een blog dagelijks moet schrijven. Dat houdt het interessant voor de bloglezers volgens hem en het schijnt dat ik wel gelezen wordt al heb ik er niet zo'n zicht op.

Komkommertijd, ik speel met stekjes van een kerrieplantje in de hoop dat ik daar een paar gezonde plantjes aan overhoud. Ze zijn zo mooi en een geur!! Kerrie, heerlijk!
Ik speel met de uitgebloeide zonnenbloemen en voel mij prima. In de komkommertijd, dat wel.

0 reacties

fundamentalisme


Misschien hoort het niet thuis onder politiek,. In Amerika gaat er echter grote politieke invloed van uit. Ik heb het over het gezinscongres dat in Nederland is gehouden afgelopen weekend. Rouwvoet is niet in den lijve verschenen. Hij had een videoboodschap waarin hij de bezoekers welkom heette.

Amerikanen die de blijde boodschap brengen van het gezinsleven, ik vind het griezelig.

"Het gezin is zo waardevol; homo's en lesbo's zijn niet van waarde voor de maatschappij".
Zo stond het in de Volkskrant.

Hoezo niet waardevol voor de maatschappij?

Mensen die abortus hebben laten plegen krijgen het daar later moeilijk mee. Nog zo'n waarheid als een koe.
Natuurlijk krijgen mensen het daar moeilijk mee. Niet één vrouw zal een abortus ondergaan en daarna vrolijk schoenen gaan kopen. Ik wens alleen iedere vrouw toe dat ze haar leven verder kan ontplooien in bewuste keuzes en de ervaring van haar abortus daarin kan integreren.

Het bewust niet kiezen voor kinderen is egoïstisch!
Ik zie geen verschil in egoïsme wanneer er wel kinderen komen. Beide keuzes komen toch voort uit de behoefte je leven te leiden zoals jij denkt dat het goed is, voor jou?

Onze minister Rouwvoet heeft het gezin hoog zitten. Vooral die gezinnen die goed voor zichzelf kunnen zorgen. Maar gezinnen van vluchtelingen die al jaren onder erbarmelijke omstandigheden gevangen zitten, ik kan het niet anders noemen, die tellen niet mee.

Laat Rouwvoet eens een vuist maken voor die mensen, gezinnen tussen de wal en het schip. In mijn ogen zou hij geloofwaardiger over komen.
Amerikanen die zulke enge uitspraken doen, mogen wat mij betreft als ongewenste vreemdelingen het land worden uitgezet.

0 reacties

dilemma


De afgelopen week kreeg ik het advies om toch vooral niet te veel te zitten maar in beweging te blijven.

Dat is een makkie, dacht ik, want ik zit toch nooit! Dat valt nogal tegen. Een spannend boek, zitten. Achter mijn p.c., zitten.De krant uitgebreid lezen, ik weet er nog wel een paar.

Er is een groot verschil tussen dingen doen, zonder er bij na te denken of steeds maar denken wat je wel en wat je niet moet doen.
Zit ik alweer met dat boek, achter die pc, boven de krant.....

Nu, na een paar dagen krijg ik de smaak te pakken.
Een hoofdstuk lezen en even het aanrecht leeg ruimen.
De e-mail lezen en beantwoorden, even de was opvouwen en de volgende ophangen. En zo voorts.

Ik ontdek ook een voordeel dat ik niet had voorzien.
Mijn huis begint opgeruimd te raken en de tuin is een paar doorns in het oog, kwijt.
Ik heb eindelijk die giro uitgeschreven en lopend naar de bus gebracht.

Ik moet wel bekennen dat ik heel erg moe word van al dat niet zitten.

0 reacties

zomer


'Ik hoop op een lange lome zomer. Zo een waar je traag van gaat leven' dacht ik de afgelopen winter. Een zomer vol licht. Van veel buiten zijn, deuren en ramen open.

Ik heb geen klagen.


Alleen, het schrijven kriebelt. Ik heb een tijdje terug een nieuw verhaal opgezet en dat opgeborgen totdat het tijd werd het opnieuw te lezen.

Dat was vandaag!

Een vrouw begint aan een nieuw hoofdstuk in haar leven. Een hoofdstuk waarvan ze zich bewust is dat ze daar zeker al 20 jaar tegen op ziet.
Tot zover mijn verhaal.

Ik zat vandaag achter mijn pctje, zo luchtig mogelijk gekleed, al had ik wel de deur kunnen open doen bij onverwacht bezoek.
Naast mijn toetsenbord een waaier en overal propjes papier om alle zweetdruppels op te vangen. In het kuiltje boven mijn borstbeen lag een plasje water. Het beeld zal duidelijk zijn.

Niet alleen was ik met mijn verhaal bezig maar ook mijn blog roept.

Ik ben als een kind met een nieuw speeltje. Loop wel een paar keer per dag naar boven om te zien of er reacties zijn op mijn tekst. En vandaag was dat zo. Ik ben met iedere reactie blij maar wanneer er eentje uit geheel onverwachte hoek komt vind ik dat wel heel bijzonder.

Ieder mens maakt, uiteraard, allerlei fasen door in zijn/haar leven, die als het goed is geintegreerd zijn in het hier en nu.
Soms herken ik er eentje. Een groet uit mijn verleden van wie ik eens was.

Voor mij komt dat allemaal bij elkaar wanneer ik deze stukjes schrijf.

0 reacties

verleden tijd

In een plaatselijke krant lees ik dat er geen cursusprojekt meer is in Maarssen. 'Dat hebben ze goed voor elkaar'denk ik en ga terug in de tijd.
Toen ik hier kwam wonen was er niets voor de nieuwkomers, helemaal niets. We woonden in een bouwput en verder weg was een noodwinkel.
Uit zelfbehoud zette ik een kleicursus op. 200 brieven in 200 bussen brachten 10 mensen binnen. Het werd leuk.
Een paar jaar later kwam er een cursusprojekt van de grond waartegen ik niet kon konkureren. Dus, mij gevoegd in de rij van cursusgevers en -geefsters. Ook bijzonder leuk.
Een enthousiaste tijd, vier dagdelen per week gaf ik les. Géén asbakken en nummerbordjes, tot hilariteit van iedereen die de eerste wens van nieuwkomers aanhoorden. 'Nee!'werd er dan in koor geroepen,'dat mag hier niet'.
We organiseerden tentoonstellingen, per slot van rekening had ik atelier aan huis, alles was mogelijk.
Toen mijn man op een ochtend, nadat we de kinderen naar school hadden gebracht, zijn blik liet vallen op de tientallen auto's die de wijk verlieten, zei hij peinzend vanaf zijn fiets:"In al die eeuwen is er niets veranderd. De mannen gaan naar hun jachtvelden en de vrouwen gaan naar huis en vegen hun vloer".
Het waren nog de jaren zeventig, de meeste vrouwen waren nog thuis bij de kinderen. Van kinderopvang hadden we nog niet zo veel gehoord.
Een idee werd geboren: ik ging exposities organiseren voor alle vrouwen die een creatieve cursus volgden binnen het cursusproject. Hexpo werd de naam.
Op de eerste expositie, wandkleden en keramiek hoorde ik iemand zeggen:"Jeetje, nu sta ik in een vreemd huis bij vreemde mensen in Maarssenbroek en ik vind het nog leuk ook". Kijk, dat vond ik nu bijzonder leuk om te horen.
Maarssenbroek, in die jaren zeiden wij 'het woont wel maar het went niet'.
Toen kwam er een kleine financiële crisis en van hogerhand werd besloten dat alleen de cursussen met nut, zoals talen en computers en handelsrekenen, nog subsidie kregen.
Het cursusprojekt verloor veel van zijn sprankeling.
Nu bestaat het dus helemaal niet meer. Dat er geen behoefte meer zou zijn, durf ik te betwijfelen. Jammer, het was een goed produkt. Maarssen had er trots op moeten zijn en het moeten koesteren. Ik prijs mij gelukkig dat ik het heb meegemaakt.

1 reacties

weer begonnen


Soms valt iets je toe. Dat gebeurde mij toen ik Adelheid Roosen in een intervieuw hoorde zeggen "je moet het leven wel vieren". Die vrouw kan met gekte, humor, emotie, zo sterk iets zeggen dat het mij altijd raakt. Hoe toevallig dat ik net de t.v.aanzette.

Ik wist ineens dat ik al lang geleden was gestopt met het vieren van mijn leven.
Het plezier kan kennelijk zo maar tussen je vingers glippen.
Er is genoeg gebeurd om meer te kunnen dan overleven.

Dank zij die ene opmerking op t.v. keek ik ineens met andere ogen naar mijn manier van zijn.
Ja, er is veel gebeurd, maar in wiens leven niet?
"Into each life some rain must fall!
En nee, ik kan er weinig aan veranderen maar ik kan wel veel doen.
Ik heb een verhaal voor een verhalenwedstrijd herschreven en ingestuurd. Ik heb een wervingstekst geschreven voor de schrijverskring waar ik lid van ben en er foto's bij gezocht voor de achtergrond. Ik denk na over het schrijven van columns, voor iemand die daar mee beginnen wil en wat tips wil hebben.
Gewoon, leuke dingen om te doen. En, weer nadenken, goed nadenken.
Kortom, ik ben weer begonnen.
Voor wie geïnteresseerd is in het hoe en wat van de schrijverskring Gyrinus natator, volgt nu het website adres:

0 reacties

bijen en zo




Heerlijk warm, vochtig zomerweer. Waarin alles, maar dan ook alles, zo groeit dat ik het 's nachts kan horen.


Met gevaar voor eigen leven ga ik aan de hand van mijn fiets door mijn voortuintje.
Biddend dat de bijen, hommels en de rest wat vliegt, snappen dat ik alles laat groeien voor hun leven.

Het gaat niet goed met de bijenstand in Nederland Het gaat met veel niet goed in mijn woonstreek, maar in mijn tuintje wel.
Guldenroede en Leverkruid zijn zo uitgezaaid dat ik bijna schrijlings naar de straat moet lopen.
Eén zoemende wolk van honinggelukszoekers. Geweldig!
Ik houd de zwerm wel in de gaten, want ik heb al één keer een wespennest moeten laten uitroeien. Ik ben allergisch voor die beesten.
Ook één keer kreeg ik een bijennest in de muur bij mijn keuken. Niet erg, dacht ik. Maar die diertjes zijn in staat door te knagen tot ze ruimte genoeg hebben. Nu zijn alle spleten dicht met metalen klemmetjes. Wat een beroerd gezicht, die bijen voor je keukenraam die wit bepoederd eindeloos heen en weer schommelen om dan dood op de grond te vallen. Uren heb ik staan kijken met schuld in mijn hart.
Zodra de zon weg is, zijn de diertjes dat ook op een enkeling na. Morgen komen ze weer. Ik hoop dat de bloemen zolang dienst kunnen doen als de zomer duurt.

1 reacties

Italië reis







Vanmorgen vroeg is Nine vertrokken naar Italië. Met de hondjes in de auto en een caravan er achter. Alleen! Voor het eerst sinds de dood van Carel.
Wat vind ik dat moedig en wat vond zij het eng.
Maar ze doet het toch maar. In het afgelopen jaar zijn we samen drie maal naar Italië gegaan. Eerste keer Rome, daarna twee keer Alviano.
In gedachte reis ik mee. Vanmorgen al die enorme stortbui waarin zij met haar hele "hebben en houen"tegen die smalle dijk moest optornen.
Ze is onderweg. Eerste stop in Frankrijk bij goede vrienden. Waar een sterke arm haar nog even laat oefenen om in haar eentje de caravan los- en weer aan te koppelen. Daar schijnt een handigheidje voor te bestaan. Ik moet er niet aan denken!
Het wordt natuurlijk een hele reis en niet alleen langs 's Heren wegen.
Een levensreis, van loslaten en omarmen. Ontdekken van eigen kracht en daar vreugde uit putten. Nieuwe energie, nieuwe mogelijkheden.
Een vriendschap van 33 jaar. Lieve Nine, in gedachten ben ik bij je en stuur je moed toe.

0 reacties

Tobias




Tobias, mijn 'lekker ding'! Zes jaar oud en de oudste van mijn jongste.


Eén dag per week heb ik op hem gepast. Als een warm worstebroodje werd hij bij mij binnen geschoven 's morgens om kwart voor acht. Een klein ingebakerd pakketje.
Zijn moeder had hem de dag na zijn geboorte ingepakt en op het grote bed gelegd, met de katten en de hond er in een kring om heen. Zo werd hij onderdeel van de roedel.

Altijd vrolijk, tranen van korte duur. Zelfs in zijn gipsbroek, die hij een half jaar moest dragen op het moment dat hij had moeten kunnen kruipen, bleef hij een zonnig joch."Mocht die broek een half uur uit, dan lag hij te trappelen en met z'n armpjes te zwaaien dat het een lieve lust was.

Een stuiterballetje, door zijn enthousiasme over alles.
Met drie jaar tegen zijn andere oma zeggend:"Oma, die rok is mooi, maar dat vest moet er niet op".
Toen hij mij voor het eerst zonder spijkerbroek zag, was het "Hé oma, je hebt een rokje aan!
Op een dag had hij ontdekt dat ik boven wasco had en een grote rol behang. Er moest vanaf dat moment getekend worden.
"Grote maan"zei hij en bleef cirkelen met een blauwe wasco in zijn hand. "Grote maan".
Het oppassen is voorbij. Ik heb een schat aan herinneringen.

1 reacties

avondrood



Heel ijverig doe ik mijn best om 's avonds niet op te merken dat het al vroeger donker is.
Ook 's nachts wanneer ik er even uit ga, wil ik niet zien dat het om vier uur in de morgen niet licht is.

Voorbij, de nachten waarin ik kon lopen van voor naar achter en aan de voorkant nog licht zag van de avondzon. Tegelijkertijd aan de achterkant het eerste ochtendlicht zittend op de rand van de daken van het huizenblok.
Nog koester ik de extra lichturen van de zomer. De open ramen en deuren waardoor licht en lucht binnen komen, de zomergeluiden van bijen en krekels, een vroege merel.