4 reacties

ontdekking

Kerstfeest, feest van terugkerend licht en feest van bij elkaar zijn, je zegeningen tellen en zo maar een nieuwe kant ontdekken bij éen van je kindskinderen. Lieve,
Lieve vermaakte zichzelf met het schrijven van kleine versjes, een paar regels, op losse papiertjes die zij daarna uitdeelde. Ik was blij verrast, gaat zij het leuk vinden om met taal te spelen? We zullen zien. Daar thuis over nadenkend, schreef ik voor haar een nachtelijke herinnering op.

4 reacties

toekomst

Alle blogschrijvers wens ik goede feestdagen. Dank jullie wel voor de mooie teksten die ik lezen mocht en bedankt dat jullie mij zo nu en dan ook lezen. Ik wens jullie in het nieuwe jaar veel licht toe op jullie pad. Heb het goed, Athy.

4 reacties

kort verhaal

Als huiswerk voor de leden van de Maarssense vrouwen schrijfgroep, prikten wij het woord 'aandacht'.Wij schreven allemaal een kort verhaal.Hieronder volgt mijn verhaal. - Waar kijkt ze naar zo de hele dag en, als ze al kijkt wat ziet ze dan - ? Haar dochter zit in de vensterbank.Hoe lang is het geleden dat ze een gesprek voerde met haar moeder en ze van gedachten konden wisselen. Iedere morgen, wanneer de verzorging weer weg is gaat ze zitten in de stoel naast het raam.Als ze wil kan ze het hele plein overzien.De kleine markt vol mensen die langs de kramen lopen.Kisten vol groenten en hoog opgetast fruit.De kraam met kaas, een fleurige bloemenstal. Aan de overkant van het plein staan hoge flats waar 's avonds de lampen aan gaan en kennelijk niemand de behoefte heeft om de gordijnen te sluiten. - Kijk je graag naar buiten mam, de bomen, het plein en de huizen aan de overkant ?- Ze krijgt geen reactie.Aan niets merkt ze dat haar moeder heeft gehoord dat er tegen haar gepraat wordt. Ben ik mijn moeders dochter. Ze voelt dat ze ongeduldig wordt en neemt het zichzelf direct kwalijk.De rollen zijn omgekeerd. Zij is volwassen en haar moeder heeft nu een probleem maar welk probleem.Als dat duidelijk zou zijn, dan zou het aangepakt kunnen worden. Nu heeft ze daarvoor geen enkel handvat. Hoe blij reageerde haar moeder toen ze kwam vertellen dat ze zwanger was en na de geboorte van haar kleinkind kwam ze dagelijks langs. Nooit langer dan een uurtje. Ik kom alleen maar even kijken, zei ze dan, vol verrukking boven de wieg hangend. Dat is het beeld van haar moeder dat ze nooit zal kwijt raken,haar moeder boven de wieg. - Ach mam, ik mis je zo.Waarom praat je niet meer. We hadden het toch altijd goed in elkaars buurt.Heb je niet gezien dat ik het sieraad draag dat jij mij gegeven hebt toen ik moeder werd.Je bedankte mij dat ik jou oma had gemaakt.Je hebt ook niet gezien dat ik een nieuwe bril heb met een heel ander montuur.Er was een tijd dat je alles opmerkte.Ik wil je nog niet kwijt, mam maar je werkt niet echt mee -. De blauwe ogen staren uitdrukkingsloos.Ze ziet er goed uit.Niet zo verloren als mensen die de weg kwijt zijn.De dokter kan ook geen enkele oorzaak vinden. Psychisch, zegt hij, de grote verandering. - Waarom ben je toch hier naar toe gegaan, mam. Ik had toch voor je willen zorgen, wanneer dat nodig zou zijn.We woonden zo vlak bij elkaar -. Heeft ze dit hardop gezegd,ze meende toch even een klein gebaar van haar moeders hand te zien. Ze is altijd heel duidelijk geweest. Nooit je kinderen tot last worden, zei ze regelmatig.Wees de ellende voor en houd de regie over je eigen leven. Heeft ze spijt dat ze hierheen verhuist is, een beslissing genomen vanuit het niemand tot last willen zijn? Voordat ze wat kan zeggen gaat de kamerdeur open en komt Lonneke binnen,haar zesjarige dochtertje.ze heeft bloemetjes in haar hand. - Oma - zingt haar stemmetje. - Oma, kijk ik heb bloemetjes voor je geplukt.Daar houd je toch zo van. Je bent de liefste oma van de hele wereld.Je mag ze even vast houden, dan doe ik ze daarna in een mooi klein vaasje en dan zet ik ze vlak bij jou zodat je ze goed kunt zien. Ja, oma -? Het meisje staat dicht tegen haar oma aan en kijkt aandachtig naar haar gezicht. En het wonder voltrekt zich.Het lijkt wel of de ogen kleiner worden nu de starende blik verdwijnt.Er komt bewustzijn in de ogen die het opgeheven gezichtje van het kind vinden en iets van een glimlach en aandacht gaat uit naar haar kleindochtertje dat de bloemetjes tot bij haar neus brengt. - Ruik maar oma, het ruikt naar buiten -.

0 reacties

mooi weer

Dit is zo'n dag, waarin de optelsom van kleine dingen tot grote tevredenheid stemt. Rond acht uur werd ik wakker.Door de kieren van mijn jaloezie zag ik dat de zon scheen. Even later stond ik in de tuin. Min vijf graden,en ik schoffelde vogelvoer onder de struiken om het kleine grut van voedsel te voorzien.Koude blote voeten in mijn tuinslippers, maar eenmaal binnen was dat zo weer over . Gisteren vertelde ik mijn spiegelbeeld dat ik vandaag niets hoef en dat dacht ik nog steeds.Een zee van tijd.De krant lezen, met een kop koffie.Alleen, de zon stond recht tegenover mij en zo laag dat hij onder het afdak door in mijn ogen scheen.Ergens anders gaan zitten? Nee, het licht was adembenemend mooi.Tussen alle takken door keek ik in de verte, gouden nevellicht.Even later was het weg.Toch maar naar buiten. Verse groente voor de komende dagen, de weervoorspellingen zijn verwarrend.Van alles wat voorspeld is kwam bij hier niet veel uit.Maar toch, negeren is niet handig.De fietspaden waren goed begaanbaar, heerlijk zonnetje en even langs een vriendin met een verlaat Sinterklaas cadeautje. Zij heeft al een opgetuigde kerstboom staan.Mooi, als altijd. Morgen de vrouwen schrijfgroep, nog een tekst schrijven met als gegeven het woord Attentie.Ook nog even een opdracht voor morgen voorbereiden: beschrijvend schrijven.Ik heb het boek Gloed, van Sándor Márai als voorbeeld. Daarna ben ik de tuin ingegaan om met behulp van dik transparant plastic een paar planten voor bevriezing te behoeden.Niet iedere plant vindt het fijn naar de kas te worden verbannen, zij zouden bedanken voor de goede zorg met dopluis. Mijn atelier opgeruimd en stofvrij gemaakt, ik wil weer gaan schilderen.Wat grote over gebleven metalen balken, van de terras overkapping,naar zolder gebracht en bovenop de kledingkasten gelegd.Ik moet toch wat.De draai naar beneden lukte niet, dus de schuur was onbereikbaar, hoera voor de zolder. Zo verloopt tot nu toe mijn dag.De vliegenplaag op zolder, veroorzaakt door dode muizen, die bij de buren vergiftigd worden en bij mij een plaatsje zoeken om dood te gaan, is over.De enige dode muis die ik kon vinden, zo plat en zo dun als een plankje,is opgeruimd, het restant dode vliegen opgezogen. In de wetenschap dat mijn buiten kranen afgesloten zijn, vorig jaar glad vergeten, en de kapotte ruit in de kas vervangen is en heel blijft totdat er weer appeltjes van de gemeenteboom vallen, ben ik, dat is nu wel duidelijk, heerlijk bezig geweest. Dat stemt tot grote tevredenheid.En dat benadert voor mij het begrip geluk.

0 reacties

social media

Er wordt veel geschreven en gepraat over de druk van social media en ja, dat moet kennelijk in het engels.Sociale media bekt niet. De druk van de sociale media via alle leuke programma's die op internet te vinden zijn, op smartphone's, tablets etc. Ik denk dat heel veel mensen daar hele leuke, goede en mooie dingen mee doen, dat zie ik toch dagelijks.Mensen die jonger zijn dan ik, dit is hun tijd. Maar ik raak een beetje de kluts kwijt. LinkedIn heb ik maar afgeschreven, dat bracht mij niet wat ik nodig had. Mijn blog is mij dierbaar en facebook vind ik ook geweldig. Het is veel allemaal. Alles wat langs komt wil ik lezen, vind ik ook interessant. Het is wat ik in mijn terzijde op mijn blog heb staan. De dingen van alledag zijn voor mij belangrijk en het lijntje naar buiten toe, dat mijn blog mij biedt en dat geldt ook voor facebook. Wat een mooie blogs heb ik ontdekt via facebook, een studiegenote terug gevonden, mijn nicht in Oostenrijk en haar familie.Het komt zomaar allemaal bij mij binnen en ik geniet er van. En het is veel, dat ook.De veelheid, de keuzes die ik kan maken, ik raak er ook door geïmponeerd. Stiekem vind ik ook dat iedereen beter, mooier, diepgaander schrijft en zo lees ik veel en schrijf ik weinig.Een paar blogs heb ik geselecteerd, die ik intensief lees en waar ik graag op reageer, die zijn mij in korte tijd dierbaar geworden.Anderen volg ik meer op afstand en, zo voelt dat, doe ik te kort.En toch, de druk van de sociale media, die leg ik zelf op mijn schouders en niemand anders. Wat ik zelf heel moeilijk vind is, een constante lijn te behouden.Iedere tekst bij mij gaat weer over wat anders, iedere dag is ook anders, ik kan niet anders.Het is wat het is.

2 reacties

Dingen van alledag

De dag heeft een loodgrijze egale lucht waaruit wat motregen miezert.Het ziet er niet aantrekkelijk uit. De overweging dat er op deze zaterdag niemand op mij zit te wachten, helpt niet mee. Je gaat jezelf niet een slecht humeur aanpraten,houd ik mijzelf voor en dat besloten hebbende schuif ik onder mijn warme douche. Geweldig toch, die nieuwe badkamer. Hoewel de dag grijs is, bekent mijn tuin nog steeds kleur. Het blad van de klimhortensia is fel geel met zacht groen.De tulpenboom achter op het speellandje geeft een okergele kleur, beantwoord door de afgevallen bladeren op de grond.Mijn Cotoneaster heeft nog wat rode bessen en hier en daar gloort er nog een New Dawn, roze tussen het bladgroen.De mezen spelen verstoppertje, ze verdwijnen tussen de planken van de schutting om verder op weer te voorschijn te wippen.Ik moet er om lachen.Levendige diertjes, ik ben er gek op. Na de krant wacht de computer, even kijken of ik mail heb en dat heb ik. Een goede vriend geeft positief commentaar op het korte verhaal dat ik hem stuurde, daar word ik blij van. Nog even verschillende blogs lezen en dan wil ik wat beweging. Ik ga mijn sanitair een poetsbeurt geven, na gedane arbeid is het goed rusten.Met nog een kop koffie. Boodschappen, altijd een rondje door het winkelcentrum ga ik nu bij de buurtsuper halen.Door een foutje bij de giro sta ik zo rood als een kreeft en dat is waarschijnlijk pas dinsdag opgelost.Nou ja, ik kan het tenminste oplossen, nu even pas op de plaats.Goede oefening voor impuls beheersing. Het is lekker buiten, zacht en droog en ja, nog steeds grijs.Ik wil fietsen, buiten zijn en de kleurrijke bomen op mijn netvlies etsen, voor later, als ze echt kaal zijn. Een rondje Haarzuilens, dus. De vrienden daar zijn niet thuis en dan vind ik het toch minder leuk.Dan maar fietsen door de wijk met een lus langs andere fietspaden.Tuinen met kleur van Hortensia's, verkleurde struiken en bomen in alle schakeringen.Brons,goudgeel, bruin-rood. Eenden in de singels en een roodborstje zingt zijn hoogste lied.Die in mijn tuin woont, praat altijd tegen de takken van de krent of de gele bloempjes van de winterjasmijn.Zingen bewaren ze kennelijk voor hoge bomen. Bijna jammer dat ik weer thuis ben.Het is pas half twee. Mijn oog valt op de stoel met deken bij de voordeur. Geen wind, vanaf de straat bijna onzichtbaar terwijl ik iedereen die langs komt wel kan zien.Hier kan ik best een kop koffie gaan drinken.Krijg ik het koud, dan ben ik met één stap binnen.

0 reacties

je m'envais.....

Het is wennen aan de wintertijd. Voor het eerst weer koken in het donker, afgesloten van buiten, opgesloten binnen. Heimwee bekruipt mij naar een andere plaats, een plaats die ik ter plekke voor mij zie. Achter mij zingt Gilbert Becaud: Je m'envais, Dimanche á Orly en terwijl ik aan mijn aanrecht sta en de vis klaarmaak, ben ik ook weg....zo maar.

Ik sta aan een glanzend zwart aanrecht, twee lampen verlichten helder de werkplek. Achter mij weet ik de grote vierkante woonkeuken met de zwart-witte plavuizen, de ronde tafel met stoelen en de lage kasten tegen de muur voor borden,schalen en bestek.Ergens tikt een klok. Terwijl mijn handen het werk doen, kijk ik naar buiten, door de vierkante ruitjes van het grote raam en zie de blauw stenen treden van de opgang naar de deur.Aan weerszijden zijn zwart geschilderde armleuningen die eindigen in leeuwenkopjes tegen de muur, onder het dak van de luifel die de voordeur beschermt. Het is rond de klok van zes en het is druk op straat. Fietsers rijden voorbij met kinderzitjes waarin kleine kindjes zitten. Een moeder met voor en achter een dreumes,beiden in rood regenjasje,vallen op. De kinderopvang is om de hoek.Er staat nog een kraam op het marktplein, een frietkraam, de enige die blijft. Iedere ochtend wordt de markt opgebouwd en 's avonds om zes uur weer afgebroken. Alles verdwijnt achter rasterhekken tegen een muur van de Noorderkerk.Even kom ik in de verleiding om friet te halen, een praatje te maken, mij mengen onder de voorbijgangers. Maar mijn vis is vast lekkerder. Aan de andere kant van de Noordermarkt staan grachtenhuizen, de meesten met verlichte ramen, het staat gezellig.Een dikke oude man laat zijn dikke oude hondje uit en wacht geduldig totdat het dier is uitgesnuffeld en zijn poot tegen een boom heeft opgetild. Onder mijn keukenraam deinen paraplu's voorbij. Alles wat ik zie wordt vertekend door de stroompjes regendruppels op de ruitjes, regendruppels die zigzaggend naar beneden lopen tot ze op het houten raamwerk vallen.Dan komen er alweer nieuwe druppels aan.Ik kan er als gehypnotiseerd naar blijven kijken met op de achtergrond de huizen,het water en het verlichte marktplein,als een schilderij van Pissarro. Gilbert Becaud is uitgezongen, dat brengt mij terug in het hier en nu.De vis is klaar, de pasta is klaar en wanneer ik met mijn bord met voedsel naar de bank loop, zie ik mijn achtertuin en de fleurige kleden op mijn tuinstoelen. Je m'envais, Dimanche à Orly.....een andere keer weer.

0 reacties

poezengeschiedenis - slot; Ingi

Totdat Ingi kwam, Lynx zoals ik haar ging noemen, want ze reageerde beter op de s-klank van die naam. Ze nam haar plaats in, in haar wereldje door luid krijsend op een autokap te zitten, op een donkere winteravond waarop het 15 graden vroor in Utrecht. Mijn dochter sloot de voordeur achter zich en hoorde ineens het kattengekrijs. Realiseerde zich ook dat zij dat de vorige avond ook al had gehoord. Ze ging op onderzoek uit en ontdekte een klein lichtgrijs cypers katje dat haar longetjes uit het kleine lijfje schreeuwde.Ze heeft het diertje mee naar binnen genomen en dat was een geluk voor iedereen.Het was een goed opgevoed katje dat de afwasbak gevuld met krantensnippers gebruikte zoals bedoeld werd; dat at en dronk en zich vervolgens oprolde op bed en sliep.Ze kon goed alleen zijn, gelukkig maar want Sara studeerde in Leiden. Met de kerstvakantie kwamen dochter en poes gezellig logeren en bij het afscheid aan het eind van die vakantie zei Sara:Mam, mijn kamer is eigenlijk te klein voor een kat, hé? Waarop ik zei: Wat ben jij een vuile stinkerd, want je weet duvels goed dat nu ik Ingi ken, ik er meteen verliefd op ben geworden. Dus, ja, je mag haar hier laten. En dat van die kleine kamer was helemaal waar, die was zo groot als mijn keuken.Er stond een bed, een schildersezel, één klein rotan stoeltje en twee schragen met twee planken vormden het bureautje.Haar kleren van het seizoen hingen aan de kamerdeur, de rest van de garderobe hing bij mij op zolder in een klerenkast. Zo kwam Ingi bij mij, nu 18 jaar geleden. Geen schootkat, geen echte vasthoud-kat, maar een lief en bescheiden diertje dat ging spinnen zodra ik naast haar op de bank plofte. Een diertje dat mij volgde door het hele huis.Ik achter de computer, zij achter mij op de slaapbank. Ik in bed, zij op mijn bed en het liefst zo dicht mogelijk tegen mijn benen.Ik rommelend op zolder, zij slapend in een mandje op die zolder, of met spinrag aan de snorharen terugkomend van onderzoek achter de schotten waar verder niemand bij kon.Dat was allemaal. Nog is zij een lege plek op de bank waar ik mijn hand uitsteek en niets te aaien vind. Zo loopt zij mij voor de voeten wanneer ik ineens sta op die plek waar haar etensbakjes stonden. In haar afwezigheid is zij nadrukkelijk aanwezig waar ook maar mijn ogen haar zoeken, mijn oren haar nog horen.De tuindeur zucht, haar kattenluik is op slot en toch.... Er is één plek in de tuin waarvan ik weet hoe zij daar ligt, haar fijne kopje op de pootjes, haar neusje tegen haar bontstaart.Twintig jaar oud, een deel van mijn leven.

0 reacties

poezengeschiedenis - vervolg: Charlie en Chaplin

Er gingen na Juultje enige jaren voorbij. Onze hond Markus was in ons leven en huis gekomen.Een briard, een zwarte van 10 weken.Rebekka was een baby van zes maanden. Toen zij uit haar slaapje kwam zag ze een jonge hond en een omgekeerde tafelbak, die bedoeld was als 'mand'voor Markus.Het dier zelf lag, natuurlijk, midden in de kamer.Rebekka kroop naar de bak en er in. O, dacht Markus, is dat de bedoeling, hij kroop erbij en sindsdien waren zij onafscheidelijk. Daar waar Rebekka was, was de hond.Een leger van peuters is over hem heen gevallen of bovenop hem geploft.Hij vond alles goed. De levende have groeide op, voor beiden kwamen de pleziertjes van de lagere school en moeder ging naar de vrije academie in den Haag, Psychopolis. Keramiek, glazuur en beeldhouden. Daar hoorde ik van een poes met nest en dat er jongen te vergeven waren. Met de meiden naar het nest en we zochten twee diertjes uit. De meiden mochten kiezen, of ik ze voorgeprogrammeerd heb weet ik niet maar het zou mij niet verbazen. Toen ze zeven weken waren hebben wij ze opgehaald. Charlie, een cypers poesje en broer Chaplin, een rood katertje. Wij kwamen opgewonden thuis, in de trein hadden de kinderen al de show gestolen met de poezenbeesten en triomfantelijk werden de twee tassen op de grote tafel gezet. Markus, die inmiddels volgroeid was en zijn kop zonder moeite op die tafel kon leggen stond vooraan. De eerste tas ging open en daar kwam de rode kater, zag Markus, maakte een hoge rug,kreeg een dikke straart en blies de hond venijnig toe. Hond af.De kat werd geprezen en Rebekka nam hem op de arm. Tweede tas ging open en Charlie kwam naar buiten. Zij zag de hond en wist niet hoe snel zij zich moest omdraaien en dook met vaart de tas weer in.De verhoudingen waren gezet.Kater en hond lagen samen op de hondenbrits. Chaplin liep soms met opgeheven staart tussen de achterpoten van de hond onder hem door om even Markus'neus met zijn staart te vegen, waarop de hond meestal zijn evenwicht verloor. Charlie was vooral daar waar de anderen niet waren.Het huis was altijd vol met kinderen en volwassenen.Inmiddels was onze woonkamer atelier geworden en onze zolder veranderd in woonkamer.Drie dagdelen in de week gaf ik les in handvormen met klei en het draaien op de schopschijf, waarvan er drie bij elkaar stonden. Chaplin, de stoere was zeven, toen hij een darmverkleving kreeg en niet meer beter kon worden.Een dag heb ik met hem aan de tafel gezeten, als hij de kans had gekregen om weg te kruipen, dan hadden wij hem niet meer gevonden.We hebben hem laten inslapen. Zijn schuwe zus kwam te voorschijn als een evenwichtige poes, die opgelucht was het rijk alleen te hebben.Markus miste zijn rode maatje en zocht overal.Hij moest zich er bij neerleggen en met een diepe zucht kroop hij op zijn brits, alleen. Charlie heeft ook de hond overleefd. Zij werd achtien en stierf volkomen onverwacht. Zij zat aan mijn voeten haar snoetje te poetsen en plotseling voelde ik haar nagels in mijn broekspijp, ze viel om, zuchtte driemaal diep, liet een grote plas lopen en was dood.In paniek belde ik Rebekka, haar vriendje Erwin was in de buurt, die kwam en samen hebben we het diertje die zelfde avond naar de dierenarts gebracht. Weer was er een poezen episode voorbij. Dit was mijn laatste, liet ik iedereen weten en daar zag het ook naar uit. Totdat, ja...totdat!.

12 reacties

Haar laatste dag

Haar laatste dag begon 's nachts om drie uur. Luid gemauw drong mijn slaap binnen en ik wist niet hoe snel ik naar beneden moest rennen om te zien wat er in vredesnaam aan de hand was. Niets. In zo verre, mevrouw wilde gewoon water drinken,buiten.Regenwater, opgevangen in een speciaal bakje.Dat deed ze al jaren, dat was ze zo gewend. Kwam ik van boodschappen terug, dan glipte zij door de voordeur. Moest ik in de schuur zijn, dan gebeurde hetzelfde. Zij was een gewoonte diertje. Alleen nu, wist ze niet meer dat het stikdonkere nacht was. Dus liet ik haar naar buiten, bleef er enigszins kleumend bij staan, want met haar blinde ogen kon ze natuurlijk niet zo maar weglopen en verdwalen. Zij wist trouwens niet dat dit haar laatste dag zou worden. Dat had ik besloten toen ik haar klein en verloren die middag in de kamer had zien zitten en mij realiseerde dat ze niet sterker maar zwakker zou worden en dat ze miste wat altijd zo belangrijk was, mijn stem.
Altijd wanneer ik tegen haar praatte, kwam ze naar mij toe met rechtop staand staartje. Zij was geen schootkat, hield er niet van opgetild te worden, wat ik wel heel vaak deed. Even een knuffel en weer neer zetten. Maar wanneer zij mijn stem hoorde, kwam ze kopjes geven en aaitjes halen. Maar mijn stem horen ging niet meer, tegen alles op botsen wel. Genoeg is genoeg. In tranen maakte ik een afspraak voor de volgende dag, half elf. Daar, midden in de nacht, terwijl zij water dronk kwam de twijfel weer op.Dat functioneerde nog en de kattenbak was gebruikt.Maar toen ik haar de drempel over tilde gleden haar pootjes uit en zij kreeg ze niet meer recht.Ik had goed beslist. Die nacht heb ik nog naast haar gezeten, totdat ze weer sliep en ik ook nog wat slaap kon pakken. Voor de dokter kwam heb ik een kuil gegraven in de tuin.Een ronde kuil, zodat ik haar in haar favoriete slaaphouding kon neerleggen. Ze heeft niet geweten wat haar overkwam.Doof en blind zag ze de dokter niet binnen komen, anders had ze vast nog een schuiver gemaakt.Ze lag op haar eigen plekje,kreeg daar het slaapmiddel en vast in slaap tilde ik haar naar de tafel voor de laatste prik. Drie maal werd haar hartslag gecontroleerd om er zeker van te zijn, dat ze echt dood was. Het is leeg in huis, ik hoor haar nog 's nachts op de kattenbak gaan al staat die inmiddels in de schuur.Ik hoor soms het kattenluik, al is dat op slot. Ze is dood en het zal wel wennen, maar nu nog even niet.

3 reacties

Na Mozes... Jut en Jul

Er gingen een paar jaar voorbij, ik woonde nog steeds aan de Amstel en leerde de man kennen waarmee ik later trouwde. Mijn schoonmoeder had een prachtige lapjeskat,werkelijk een schoonheid en een slet,volgens de familie.De poes kreeg een nestje van vier jongen en liep meteen weer achter de katers aan.Ze werd opgesloten in de schuur en ik zocht er twee uit.Alweer een rood katertje en een lapjespoes.Jut en Jul. Na een paar weken smeekte mijn schoonmoeder mij de kleintjes op te halen want ze werd gek van haar poezenbeest dat dag en nacht probeerde uit te breken.Na krap zes weken namen wij het tweetal mee naar de Amstel.Toegegeven, mijn kersverse echtgenoot stond er niet helemaal achter, hij was geen beestenmens. De rode kater was dominant en joeg zijn kleine zus steeds van de kattenbak.Dat resulteerde op een kwaad moment in plassen op bed, waar echtgenoot nog lag.Ze plaste net niet op zijn gezicht. Uiteraard was het toen "zij eruit of ik" dat kon ik wel snappen.Elk ogenblik naar de wasserette met een kattenpis laken is ook niet alles. In Zaandam volgde ik een cursus portretschilderen en daar deed ik mijn rode kater in de aanbieding. Die redt het wel, dacht ik maar het schuwe poesje met de navelbreuk moest maar bij mij blijven. Die zelfde avond werd het rode monstertje opgehaald.Het nieuwe vrouwtje was laaiend enthousiast, poes Jul werd omgedoopt tot Juul en bloeide helemaal op.Ze maakte de verhuizing naar een echt huis met tuin mee en mijn vertrek.Toen ik haar na twee weken ophaalde was ze opgesloten in de serre, met eten en drinken en de hele stenen vloer bezaaid met kattenpoep.Ik nam haar mee naar drie hoog, een nieuwe man en twee katten.Kuuks, alweer een rode kater en Sproetje, een schildpad kleurslag.Er heerste gewapende vrede en ze verhuisden mee naar Maarssenbroek.Zij leefde het langst. Op een zonnige morgen lag ze heerlijk te slapen onder een struik in de voortuin met haar neus op haar bontstaart.Ze had Markus, onze briard, overleefd en genoot van het rijk alleen.Tot op dat moment van die ochtend.Ze stond op en liet haar kopje bungelen.Een hersenbloeding.Juul kennende wist ik dat ik haar niet meer uit het oog mocht verliezen of ik zou haar niet meer terug vinden.De hele dag heb ik op haar gepast.Schoof zij naar voren, ik schoof mee.Wilde ze de tuin in, ik ook.Ze kon niet meer eten en drinken want ze kon haar koppie niet meer optillen. Die avond was het genoeg. Onze dierenarts kwam aan huis.Bovenop de tafel tussen de koffiekopjes en de koektrommel kreeg ze haar twee spuitjes.We hebben nog een kop koffie gedronken, Rebekka heeft een tekening van de poes voor mij gemaakt, als troost. Juul heeft een goed poezenleven gehad.

Er is een verkeerde foto geplaatst, dit is niet Juul.

2 reacties

poezengeschiedenis; Mozes

13.10.2012 Toen ik mij vannacht voor de zoveelste keer in bed omdraaide, wilde ik schaapjes gaan tellen.Maar poezen tellen leek mij beter te passen. Per slot heb ik er in die vijftig jaar een aantal versleten. Mozes, was de eerste in mijn leven. Ergens in Amsterdam, ik geloof langs de spoorlijn bij het Muiderpoort station liep ik met toenmalig vriendje en twee anderen in de motregen.Een mistroostige middag, herinner ik mij.Langs de stoeprand lagen wat vuilniszakken, natte kranten en een kartonnen doos. Gewoon Amsterdamse rotzooi in niet zo'n geweldige wijk. In die kartonnen doos een nat, miezerig rood katje, veel te klein om bij z'n moeder weg te zijn. Het diertje lag er met uitgespreide pootjes, nat te wezen. Voorzichtig schopte ik tegen de doos en hij bewoog een pootje. Niet dood dus.Zonder aarzelen pakte ik het beestje op, wreef het een beetje droog met een papieren zakdoekje en bekeek het eens goed. Piepkleine klauwtjes met hele kleine nageltjes, een verfrommeld lijfje en een knik in zijn kleine staartje.Alsof hij nu al tussen een deur had gezeten. Een roze bekje onder een klein neusje. Er kwam wat slijm uit het bekje, toen ik zijn keeltje masseerde.Het leefde maar voor hoelang? De eindeloze straat in de regen met aan één kant huizen en aan de andere kant een onaanzienlijke helling waarover de spoorlijn liep. Wat deden we in vredesnaam in die buurt. Ineens had ik een doel. Resoluut stopte ik het kleine diertje in mijn BH. Het warmste plekje dat ik kon bedenken en zo kon ik hem niet verliezen. De flauwe grappen van de twee jongens niet horend, liep ik vastberaden door.Op het eerste kruispunt ontdekte ik een soort van winkel van sinkel "hoeden en petten en damescorsetten"...zong een lollige oom ooit.Nou, dan zouden ze ook wel een rubberen warm waterkruik hebben. En die hadden ze. Daarbij hadden ze ook een rol verbandgaas en een poppenflesje. Toen ik uitlegde waarvoor ik dat nodig had en even een knoopje van mijn bloes opende, kwamen ze met een groter poppenflesje met een speen die eraf gedraaid kon worden en de behulpzame oude baas in stofjas prikte er een gaatje in. Nou meid, het beste ermee en melk met lauw water vermengen hoor, anders gaat ie spugen. Ik woonde sinds kort op een zolderkamer aan de Amstel, vlak naast Carré. Ik rende de twee lange trappen op en eenmaal binnen in mijn eigen ruimte, knoopte ik mijn bloes los.Het diertje leefde nog.Warm water in de kruik, het katje er boven op en vastgebonden met gaas.De eerste hulp bij ongelukken was gestart.Natuurlijk had ik geen melk in huis want ik drink nooit melk.Lauw water met een paar druppels koffiemelk (mager bestond nog niet)en het diertje wist niet hoe snel hij dat naar binnen moest krijgen. Dat weekend en ook 's nachts heb ik om de twee uur Mozes te drinken gegeven en de kruik warm gehouden.Die maandag moest ik weer werken, de dag duurde eindeloos. Mozes bleef leven en groeide uit tot een speels rood katertje, dat ik echter niet kon houden.Ik was jong, had maar één kamer en werkte overdag om in de weekends los te gaan tot in de kleine uurtjes.Het dier was ook jong en baldadig en verveelde zich dus deed hij, in zijn ogen spannende, in mijn ogen stoute dingen. Na drie maanden heb ik hem naar het asiel gebracht en in tranen afscheid genomen.Het gerucht ging dat dieren na zes weken afgemaakt zouden worden, als er niemand voor ze gekomen was.De vrouw in het asiel reageerde verontwaardigd dat dat niet waar was, dat ik altijd mocht bellen en hem terug mocht halen, maar dat zij zeker wist dat zo'n mooi katje nog geen twee weken bij hen zou blijven. Ik weet nog hoe verdrietig ik was toen ik mij omdraaide om weg te lopen, nadat ik hem in een kooi had gezet. Mijn eerste huisdier en ik kon hem niet houden. Hij is inderdaad binnen een week opgehaald en heeft waarschijnlijk een goed leven gehad. Van poezen tellen in plaats van schaapjes is gisteren niets meer gekomen.Met de geschiedenis van Mozes ben ik in slaap gevallen. Wakker geworden vanmorgen, ben ik naar beneden gegaan om te zien of Lynx nog leefde. Zij vindt haar weg en heeft de oude routine, nou ja, een deel daarvan, weer opgepakt.

8 reacties

20 jaar poes

12.10.2012 Haar kruisbesgroene ogen zijn troebel en kaatsen het licht terug.Ze is blind. Ze lag zo heerlijk te slapen in een tuinstoel op een lekker kussen.Al uren lag ze daar en ik laat haar schrikken. Een prachtige vlinder vloog recht in een web van een enorme grote kruisspin, vlak voor het raam waarachter een vriendin en ik thee zaten te drinken.Voor onze ogen een vlinder zien oppeuzelen? Dat konden we niet laten gebeuren. Het dier fladderde en met een vaatdoekje kwam ik aangerend, sloeg het web stuk en bevrijdde zo de vlinder die zonder schade haar weg vervolgde.Poes die zich van geen kwaad bewust was schrok wakker en vloog de stoel uit, alsof ze een jonge deerne was in plaats van een hoogbejaarde dame. Ik pakte haar op, knuffelde haar even en zette haar terug op haar stoel onder duizenden verontschuldigingen. Die avond zag ik dat ze onzeker door de kamer liep, niet reageerde op mijn roepen en tegen een tafelpoot botste.Toen ik haar oppakte zag ik haar blinde ogen.Wat een schrik. Nu zet ik haar regelmatig bij haar drinken en eten, help haar bij het op de bank springen en er weer vanaf. Onrustig heeft ze gisteren door het huis lopen zoeken en de dierenartstelefoon heb ik midden op de tafel gezet.Zij heeft vannacht goed geslapen, ik heb haar twee maal naar haar slaapplek gebracht en haar niet meer gehoord.Vastbesloten vandaag te bellen om haar te laten inslapen, ontdekte ik dat ze nog wel overal tegenop botst maar zelf haar drinken en eten vindt en minder onrustig is. Het kattenluik krijgt ze niet meer open en haar achterpoten zijn wankel.De telefoon heb ik weer ver weg gezet.Nu weet ik niet wat wijsheid is.Nu ze zo rustig op de bank ligt te slapen is het alsof er niets aan de hand is.Gaat ze straks weer dwalen, dan breekt mijn hart. Achttien jaar is ze nu mijn schaduw, zij wacht mij op als ik beneden kom en de lamp aandoe. Waar ik ook ben in huis, zij is er ook. Laat ik haar nu inslapen dan pleeg ik verraad, doe ik het niet, dan voelt dat ook zo. Dus, toch overlegd met de dierenarts die vlak bij mij woont en haar praktijk aan huis heeft.Geen gesjouw met een beest in een mand buiten haar eigen omgeving. Geen paniek.Is het zo ver dan gebeurt dat thuis. Maar nog even niet. Nu weet ik waar ik op moet letten, eten en drinken en zolang ze niet als zielig hoopje in kringetjes ronddraait, heeft ze de tijd om te wennen aan blind zijn. Ik blijf voorlopig veel thuis, houd haar in de gaten en zo hebben we allebei tijd om te wennen aan het afscheid dat toch komen gaat.Ik moet er niet aan denken maar dat mag niet in de weg staan.Het gaat om mijn kleine katje dat zo'n grote plaats inneemt.

2 reacties

overpeinzing van een pasgeboren moeder

26.09.2012

1973
Zittend naast jouw bedje komen er zoveel gedachten vrij, over het wonder dat jij bent. Er was een tijd van alleen zijn.Bijna 32 jaar!Nu al kan ik mij niet meer voorstellen hoe het zou zijn zonder jou. Pakte jij zelf je leven beet met je kleine knuistjes? Het flitste langs en je zag je kans om je te nestelen in mijn lijf.Heb jij mij uitgekozen? Je had zo'n haast om mij te leren kennen, dat je er ineens was met beide oogjes open en je gezichtje naar mij toe gekeerd.Ruim voordat wij uitgerekend waren. En in die zelfde minuut werd ik geboren, als moeder, met mijn ogen wijd open. Zo hebben wij naar elkaar gekeken en, ik voelde dat zo, elkaar herkend.Jij hoort bij mij. Maar, als jij zelf je leven pakte, wat heb ik jou dan te geven? Er wordt meestal plechtig gezegd 'zij heeft het leven geschonken aan...' Jij pakte, samen zijn wij naar jouw geboorte gegroeid en...lief kind, ik schenk jou de wereld. Mijn wereld, met geuren en kleuren; met geluiden.Alle wonderen van de wereld die ik jou kan leren zien. Totdat mijn wereld ook jouw wereld is. Ik zal je leren lopen, hoe te vallen om weer op te staan.Mijn hand zal je steunen. Bij verdriet zal ik jou troosten. Maar boven alles, zal ik jou vertellen dat je goed bent zoals je bent en wanneer je groot genoeg bent om dat te begrijpen, dan zal jij beslissen hoe je verder wilt groeien.En dan, lief kindje van mij, ben je in staat om je eigen weg te zoeken. Maar van nu af aan, tot in lengte van mijn dagen, zal ik onvoorwaardelijk van je houden.

2012
Dit is wat ik dacht nadat dit kind geboren was.Mijn eerste. Zij kwam op een moment dat specialisten mij net verteld hadden dat ik voorlopig niet zwanger zou worden.Mijn buik was een ravage na een buitenbaarmoederlijke zwangerschap die niet op tijd was onderkend.Precies vier weken later was ik zwanger.Een wonder, zo heb ik dat ervaren.Nog steeds trilt dat wonder in mij na.Waarom dat nu zo krachtig weer in mijn bewustzijn kwam, ik heb er geen verklaring voor, hoeft ook niet.Misschien de dagelijkse nabijheid van de zee.Een element dat voor mij altijd helend, reinigend,troostend aanwezig is.

6 reacties

levenslijn



20.08.2012

Ik ben Adriana en dochter van mijn moeder, ik ben ook de moeder van mijn dochters.Ik ben de kleindochter van mijn grootmoeder, die ook Adriana heette en ik ben de oma van mijn kleindochters.Zo loopt mijn lijn van grootmoeders-moeders-dochters-kleindochters, bekend sinds 1635, tot nu.

Wanneer in de nacht mijn demonen wakker worden is mijn slaap opgestaan.De telefoon ging,dat weet ik zeker, ik hoorde hem.Maar de lijn zwijgt wanneer ik opneem.
Toch hoor ik haar stem: Mam, ze is dood....tranen springen in mijn ogen en mijn slaap trekt zachtjes de voordeur achter zich dicht.Het begrip dood is nu mijn bedgenoot.
Ze komen dichterbij, de jong gestorvenen. De ouderen zijn er altijd, als een troost komend van ver.
Maar de jong gestorvenen, die niet de groei hebben kunnen meemaken, zoals de tachtig-, negentig jarigen.Zij, die verbijstering achter lieten,die niet de kans kregen hun plannen uit te voeren, hun kinderen te zien opgroeien.Zij raken mij in mijn eigen sterfelijkheid. Maar meer nog raken zij mij in de sterfelijkheid van mijn kinderen.
De nacht is nog lang en mijn slaap staat ergens tegen een lantaarnpaal geleund en bestudeert de sterren.
Ik voeg mij bij hem en met heel mijn energetisch vermogen speur ik de sterren voorbij. Vier levens zijn er toegevoegd aan de lijn, na mij; iemand moet waken over de moeders en hun dochters.Ik probeer de toekomende tijd te voelen,tot ver in het oneindig heelal.
Kom, zeg ik tegen mijn slaap, kom maar mee. Nu kan ik mij wel aan jou overgeven.
Ik ben de grootmoeder, ik zal waken over mijn dochters en mijn dochter's dochters. Zolang als ik leef.

2 reacties

zomeravond



14.08.2012

Praten,lachen en drinken,wijn of grote glazen bier. Het is zomer en valavond, tijd voor ontspanning en vertier.
Bestek,servetten en grote borden vol, vinden hun weg langs goed gevulde terrassen,van elkaar gescheiden door een heg.
Menig zomeravond tussen de mensen, omspoelt door geluiden en soms lach ik mee.
De late zon beschijnt oude muren, einde van de dag.
Melancholie komt dichter bij.Jonge mensen zoals ik ook eens was, de wereld aan mijn voeten mijn boekenwijsheid in een college-tas.
Een jonge generatie neemt over,dit is hun tijd,vrijmoedig en zelfverzekerd lijken zij wel.Mijn kleinkinderen wachten al op hun beurt,het gaat tegenwoordig zo razend snel.Ik kan ze bijna zien zitten, ze praten hartstochtelijk mee.
Mijn verleden, mijn hier en nu, Charles Aznavour zingt in mijn hoofd, ik neurie de woorden:
Non, je n'ai rien oublié...



3 reacties

Gemis



09.08.2012

Het komt met vlagen, dat ik je zo mis. Op het ritme van maan en vloed dat ik je ergens in mijn geest ontmoet.
Ik zou zo graag bij iemand willen horen maar weet niet zeker of ik dat nog kan.Mijn hand uit willen steken in een slapeloze nacht wanneer het diepste donker vooraf gaat aan een nieuwe dag.
Ik heb jou in een lijstje en dat is alles wat ik heb.
Onze kinderen en die van hen, zijn in mijn leven van wie ik onvoorwaardelijk hou.
Al jaren ben jij in jouw eigen eeuwigheid, al jaren dat ik om je rouw.
Het komt met vlagen, dat ik jou zo mis.Ik heb jou in een lijstje en dat is wat het is.

6 reacties

raamwerk

07.08.2012



Laat de taal maar komen, ik heb geen woorden meer.Beelden wel,van windbewogen groen en,in een smalle strook zonlicht één enkele oplichtende witte bloem.
Ideeën, gedachten, ze neuriën door mijn hoofd.Zoemend als bijen draaien woorden om en om,van hun betekenis beroofd.
Laat de taal maar komen,drager van ritme dat mij tilt door de dag.Raamwerk voor woorden die ordenen wat stroomt,wat stokt,wat overspoelt.Raamwerk voor het woord dat koestert,vormgeeft wat wordt gevoeld.Zij hebben toch de letters waarmee ik schrijven mag.
Laat nu mijn taal maar komen.

11 reacties

de minnaar


05.08.2012.

Die avond vond ik een zwarte krulhaar in mijn bed.Ik moest er om lachen, een aandenken aan een uurtje pret.
Van huid op huid en oh...wat voelt dit fijn; van even samen en van niemand anders zijn.
Telkens weer een zoete droom, een zeepbel die misschien ooit knappen zal maar nu nog niet.
Het lijnenspel van mijn vingers over jouw lijf, jouw geur die ook straks nog bij mij blijft.
Altijd is de tijd te kort maar het is wat het is en niet anders.Een cadeautje voor alles wat ik mis in mijn leven van alledag.
Met je kleren trek je ook je dagelijkse gang van zaken weer aan.
Nog even rond de tafel wat eten na ons minnespel, nog wat dralen vóór wij de betovering verbreken.
Een laatste kus, een armzwaai...tot ziens, ik zie je weer, tot gauw! Over een paar weken.

3 reacties

verlangen



28.07.2012

hier sta ik dan,op de grens van land en water
achter mij een continent vol narcisme,ijdelheid.
ik heb het mijn rug toegekeerd,even geen deel uitmaken van.
vóór mij weids en schier eindeloos,vrijheid spelend aan mijn voeten,
levend water,dat wegspoelt,meevoert,reinigt en heelt, verlangen en dan....
zand erover.

2 reacties

paradijs



25.07.2012

een klein paradijs,
mijn tuin bloeit op
onder de zomerzon.
zweefvliegen, bijen,
spinnen en torren
mijn hof is rijk voorzien.
padden zoeken de vochtige
schaduw van water,de wind
speelt met groen en zon
een vogel steekt,laagvliegend over.

2 reacties

zomermiddag

19.07.2012.ik heb mijn middag welbesteed
onder het heldere lamplicht
aan mijn grote tafel

en in mijn tuin waar alles bloeit
en het onkruid uitgetrokken is
met weer zicht op de kruipgeranium

als straks het eten op mijn bord ligt
geurend naar warmere landen
dan heb ik mijn middag goed besteed.

0 reacties

schrijfopdracht

12.07.2012. Het was de laatste schrijf bijeenkomst van het seizoen.Tot ziens allemaal, in September. Eén van de schrijfopdrachten van deze middag was complex, ik koos derhalve voor associatief schrijven. Een lange rij woord kaarten lag door de ruimte verspreid en daar moesten wij er drie van pakken, de woorden opschrijven en de kaarten terug leggen.Er waren drie voorwerpen ingepakt, één daarvan moesten wij na betasten uitkiezen,de inhoud raden en opschrijven. Drie geuren moesten wij ruiken en in de tekst verwerken.Tenslotte een zakje met runen stenen openen, één blind pakken en wat er opstond in de tekst meenemen. Voor dat alles, het verzamelen en het schrijven hadden wij een kwartier. Mijn drie woorden waren: stilstaan, zien, open. Van de voorwerpen koos ik de steen, naar ik vermoedde, de geur van koffie sprak mij het meeste aan.Het runen teken dat ik trof was: totaliteit, heelheid van de zon. Ik kon aan de slag en koos zoals ik al schreef voor de associatie. Ik ben gek op stenen, welke steen dan ook.Die in een winkel, mooi gepolijst en in vorm geslepen zowel als de kiezel langs de rand van de weg. De jaspis is één van mijn favorieten. Inderdaad de gewone kiezel die gespleten, geslepen en gepolijst meestal rood-bruin van kleur is.Het is een oude steen, wordt al in de bijbel genoemd, oudheid gegarandeerd en hogepriester Aäron heeft hem als dertiende steen op zijn borstlap.Een warme, aarde steen. De amathist, mooi paars wordt gebruikt o.a. door hoofdpijn lijders.Dat heb ik ook een poos gedaan, zonder succes. Ik legde hem op mijn voorhoofd, daar bleef hij natuurlijk niet liggen en 's morgens werd ik wakker met mijn gezicht op de steen.Nog meer hoofdpijn.Paracetamol was effectiever, voor een poosje. Een prachtige lapis lazuli ketting kreeg ik ooit van mijn man, voor een verjaardag.Een ketting voor een woestijn prinses.Ik zag haar voor mij, rijdend op een kameel in veel zwarte gewaden, waar die ketting prachtig op stond.Een grote vijf-puntige ster in donker zilver, gehangen aan brede banen van zilveren schakels met zonnen van lapis lazuli daar weer in.Te dramatisch voor een bleke hollandse meid. Mijn topaz, een druppel hemel met een druppel oceaan,facet geslepen, ook in zilver gevangen.Ik fietste ooit langs de waddendijk op Ameland, een wazige warme dag en daar waar de dijk ophield, kwamen hemel en water samen.Precies de kleur van de topaz die ik een uur later zag.Een impuls aankoop, kan ik zeggen. De runen steen: totaliteit, heelheid van de zon.Natuurlijk trok ik die steen. Het gaat immers om het totaal in een mensenleven, al is ook dat opgebouwd uit facetten. Heelheid van de zon? "Ik ben geboren uit zonnegloren en een zucht van de ziedende zee...De zon, provider van licht, ik kan niet zonder. De woorden stilstaan, zien en open: Stil staan:Wij zijn geneigd te zeggen dat de zon haar baan trekt maar de zon staat stil, de aarde gaat haar eigen weg.Zoals ik doe; stilstaan probeer ik uit te bannen. Zien, het zonlicht laat mij het spel zien van licht en schaduw en in de avondzon worden contouren van daklijsten scherper. Samenspel van natuur en dat wat gemaakt is door mensenhanden. Open: In zomertijd sta ik meer open dan in donkere winterdagen. Van alle zintuigen is mijn reuk het minst ontwikkeld.Etens geuren kunnen mijn neus doen rimpelen van genoegen. Een stoofpannetje dat op een grauwe winterdag suddert op mijn fornuis; de geur van koffie die warmte belooft. Als keramist mis ik de weerbarstigheid van de zachte doch stevige klei. Mijn tast heeft zich verlegd naar stenen.Een gladde steen die in mijn handpalm past, voor uren.Ooit, eens was het aarde, miljoenen jaren geleden, voordat het een steen werd, liggend in mijn hand. Opdracht volbracht, geschreven in vijftien minuten van uiterste concentratie.Een bijzonder leuke, lastige schrijfopdracht.

8 reacties

denkend aan mijn moeder....

05.07.2012 Ik betrap mijzelf erop dat ik vaak aan mijn moeder denk, meer dan anders. Met een gevoel van compassie, dat niet alleen haar betreft maar ook mijzelf. Ooit zei ik iemand: Ik wilde dat ik mijn moeder had ontmoet toen zij zo jong was als ik nu en ik zo oud als zij nu.Ik zou haar bij de hand genomen hebben en haar hebben laten zien , voor zover mogelijk, hoe het leven in elkaar steekt, wat van waarde is. Is dat hoogmoed?

Zij heeft vooral geleefd volgens normen en waarden die gestoeld waren op de normen en waarden van buren.Wat zullen de buren zeggen van, over...etc. Terwijl ik vermoed dat ze graag rebelser, zelfstandiger had willen leven.Ze kon dat niet. "Was dit het nou", zei ze, terwijl ze haar lippen stifte in de gang voor de spiegel en een alomvattende armbeweging maakte.Ik stond naast haar en het sneed mij door mijn ziel.Teleurgesteld in haar leven of in haarzelf? De zwaarmoedigheid die in haar genen opgesloten zit zoals bij haar meeste broers en zussen, daar heeft ze wel tegen geknokt. In mijn slapeloze nachten, denkend aan mijn moeder, realiseerde ik mij dat mijn compassie voor haar ook mijzelf raakt. Niet lekker in mijn vel en geen oorzaak weten. Verbonden met mijn moeder, die nu al zeven jaren niet meer leeft, raakte ik in verwarring.
In mijn laatste slapeloze nacht bedacht ik mij, dat kijken naar de dingen, vaak een verandering teweeg brengt.Dus 'keek'ik naar mijzelf met compassie. Ik ben mijn vorm kwijt, omdat ik naar mijzelf kijk met alle gereformeerde genen die in mijn lijf zitten; oordelend, kritisch, liefdeloos. Bijna in slaap, dat moment waarop je je eigen schild laat zakken, dacht ik: Als dat alles is, ik ben mijn vorm kwijt, nou, je kunt niet verliezen wat van jou is zelfs al zou je het weggooien.Die vorm die vind ik wel weer. Ik voel mij een stuk beter.

6 reacties

in de gloria

01.07.2012 Gisteren heb ik mijn aankomende 70ste verjaardag gevierd met kinderen,kleinkinderen en schoonzus; de kleine kring die ik de mijne mag noemen. Toen één van mijn dochters vroeg hoe ik mijn verjaardag dacht te vieren, ik zie er altijd tegen op, riep ik spontaan: aan zee, lekker de hele middag aan het strand en dan 's avonds eten met elkaar.Op initiatief van voornoemde dochter zijn we naar Scheveningen gegaan, een stuk strand waar ook de honden welkom zijn.

Het werd een feest van in- en uitlopen, van opkijken en zien dat mijn dochters er van tussen gingen om de honden uit te laten, van onderlinge gesprekken tussen schoonzonen en mijn schoonzus. Van kinderen die heerlijk op het strand speelden.
Een feest van drankjes en hapjes en iedereen kon zelf uitkiezen,wat vooral de kleinkinderen geweldig vonden. Mees, zeven jaar, heeft deze week zijn zwemdiploma A gehaald en op een moment kwam hij drijfnat en glunderend bij onze tafel staan. "Ik heb in zee gezwommen"zei hij triomfantelijk en trok vervolgens, enigszins beducht op een standje, aan zijn drijfnatte t-shirt en keek naar zijn eveneens drijfnatte spijkerbroek.Hij had nog net zijn schoenen niet aangehouden.
Een droge voorraad kleren was er op berekend en het natte spul werd even over een muurtje gelegd.Zelf hoefde ik niets anders te doen dan foto's maken, en de aanvoer van drankjes en hapjes regelen. Tegen de avond kwam er vanuit de verte een donkere lucht aanzetten. Voor alle zekerheid hebben we voor een tafel binnen gekozen om te eten,maar goed ook.Halverwege de maaltijd begon het te hozen. Voor het zover was kwam er 'gedoe'waardoor ik dringend bevolen werd buiten op mijn stoel te blijven zitten.Gehaald door Lieve zag ik waarom. Een versierde tafel, twee kleinzoons die grijnzend een plastic zeven en nul in de hoogte hielden, een versierde tafel met kaarsjes en vaasjes met bloemen en hartjes aan linten en dat alles in een volle tent. Een verjaardagslied werd ingezet en omstanders klapten na afloop. Kortom, ik ben zelden zo jarig geweest. Het was een dag zoals ik het voor mij heb gezien en wat mij vooral bij blijft is de gedachte, dat veel van mijn vrienden en familieleden de zeventig niet gehaald hebben. Het afgelopen jaar heb ik het, soms, moeilijk gehad met het gevoel van op retour zijn; angst voor een, wie weet wàt voor toekomst. Ik heb gisteren mijn feest gevierd en wat de toekomst brengen moge? Het gaat altijd anders dan je verwacht, zoveel heb ik wel geleerd. Ik zie wel, één dag tegelijk en er is geen reden om niet vol vertrouwen te zijn.

6 reacties

afgeleerd?

19.06.2012 Ik zou wel willen zingen, zo tegen de reling geleund, kijkend naar de zee en de zonsondergang. Zingen over het grote van het leven en het onbegrijpelijke. Van mijn begin 'weet'ik niets en van mijn einde...dat ligt nog verborgen in de toekomst.Laat ook maar. Tussen die beiden in is het zeer de moeite waard, nog steeds. Zingen, ik heb wel een paar woorden maar de noten vind ik niet. Ik kan hoog zingen en hard, zuiver zolang ik zeker ben van de wijs.Als kind kon ik dat al. Kerstliedjes, uit volle borst maar dat mocht niet, dat was heiligschennis, zo hard zingen als je kon.Dus leerde ik zachter zingen en zat derhalve altijd tegen de toonhoogte aan. Toen ik een kind was, dacht ik als een kind, gehoorzaamde als een kind totdat mijn eigen ik in opstand kwam, maar zingen? Dat had ik afgeleerd. Nu,tegen mijn reling, wil ik weer zingen over alles wat ik zie en wat ik ervaar in dat zien. Gedragen door het water ervaar ik de grootsheid van het heelal en de reikwijdte tot aan de horizon.De woorden komen vanzelf en ook de tonen voegen zich zoals ik wil, aarzelend, zacht, alleen voor mij. Ik zing de zee toe, de golfslag en de koppen schuim die zachtjes omslaan in hun eigen lied.De verre zon, die bijna onder is maar niet ver weg gaat en met een paar uur weer terug, nieuwe energie zal geven aan alles wat leeft.Mijn woorden gaan over vrede,hier in dit moment aanwezig maar elders in de wereld zo onbereikbaar.Mijn tonen zoeken de eeuwigheid die eens voor iedereen zal zijn. De zon is inmiddels onder en een enkele ster laat zich zien en onderstreept mijn gevoel van wijdsheid en oneindigheid.Mysterieus is inmiddels het licht.Zonder glans maar met zachte kleuren.

6 reacties

eeuwigheid

Met de warme zon op mijn gezicht leun ik tegen de reling van de boot.Enkele meters onder mij ruist het water in een mooie boeggolf. Het beeld is compleet. De hoge blauwe lucht, de verre wazige horizon,gemarkeerd door grijzige wolken, geen land in zicht.Alleen water, waar ik ook kijk en stilte,hoorbaar in de stem van het water. Een stem die elders wordt gehoord en gevreesd. Maar niet hier, niet nu,tenminste. Venster naar de eeuwigheid, zo voelt het. Later, weer thuis zal ik een tien jaar oud notitieboekje vinden dat ik vulde met gedachten en woorden in een tijd dat mijn leven zwaar was.De vader van mijn kinderen zou ik verliezen. In dat boekje schreef ik, toen 'eens word ik opgenomen in het ruisen van de wind',mijn verlangen daarnaar was groot, destijds. Staand aan de reling, luisterend naar het lied van de zee, ervaar ik iets van het zien, voelen, van de eeuwigheid.Een rijke ervaring. Eens word ik opgenomen in het ruisen van de zee, eeuwige golfslag, adem van en in het oneindige.

0 reacties
4 reacties

eindeloze deining

3 juni 2012.

Nu mijn zeebenen zo zachtjes aan weer houten plankjes beginnen te worden, is het tijd mijn blog aan te vullen met mijn reis-beleving, dat inmiddels herinnering is geworden.
De zee, daar ging ik voor. De reis duurde elf dagen en daarvan zouden we vier volle dagen op zee zijn. Inschepen om twee uur in de middag en vertrekken om vier uur. De hele reis hebben wij aangelegd en zijn wij vertrokken op de minuut af.
Natuurlijk moesten wij, mijn schoonzus en ik, die eerste uren het schip volledig verkennen, werd er een redding-oefening gehouden en moesten er nog wat balie-formaliteiten vervuld worden. Maar bij de eerste avondmaaltijd zaten wij op onze plaats met uitzicht op de Noordzee. Een felle korte golfslag met witte schuimkoppen.
Een boot met twee duizend mensen van allerlei nationaliteiten maar, wij gingen voor de zee, de ruimte en rust, daar hadden wij behoefte aan.Al snel vonden wij zulke plaatsen op het schip waar we kregen wat wij wilden, achter ramen van plafond tot grond.Mijlen breed uitzicht, een zonsondergang, te mooi voor woorden en onze eerste nacht op zee. Ik moet bekennen, dat de hectiek van die eerste uren, terugkwam bij het schrijven van deze blog-aflevering.Zoveel dagen niet geschreven,zat ik weer helemaal met mijn handen in het haar , hoe moest het ook alweer.Ben zeker drie kwartier bezig geweest om bij mijn foto's te komen,en dan via mijn dashboard weer terug bij mijn tekst en de gedachte 'hoe moet het ook alweer'niet om te laten slaan in 'ik kan het niet meer'. Het hoort erbij, bij mijn manier van werken en presenteren; het proces van maken dat voor mij nooit gesneden koek zal worden.

11 reacties

Hettie Kwieser

04.05.2012

Een paar weken voor zijn dood vertelde mijn broer mij een verhaal dat hij niemand anders heeft verteld.
In de herfst van 1943 ging mijn moeder vanuit Amsterdam-noord naar Amsterdam-zuid, om een eventueel toekomstige woning te bekijken.Mijn broer, toen vijf jaar en mij, nam zij mee.Ik was net één jaar.Door de aanhoudende bombardementen van de Engelsen op de haven, achter ons huis en de Fokker fabrieken, voor ons huis, was zij ten einde raad.
Bij onze toekomstige woning aangekomen, bleek de voordeur open te staan en een Duitse soldaat kwam met getrokken pistool op mijn moeder af.Zij moest hem overtuigen dat zij geen familielid was van de vertrokken bewoners en kwam kijken of er nog iets van de inboedel te redden viel.
Zij wist niets.
Tot zover het verhaal, dat mij niet meer los liet.
In het stadsarchief van Amsterdam is een tentoonstelling van foto's van 3000 joodse vermoorde kinderen.
15.000 kinderen tussen nul en achttien jaar zijn naar vernietigingskampen afgevoerd.
Twee mensen, Guus Luijters en Aline Pennewaard hebben de namen achterhaald van die kinderen en zijn op zoek gegaan naar foto's. Om ze allemaal hun identiteit terug te kunnen geven, hun naam en hun gezicht, hun geschiedenis.
Met het verhaal van mijn broer in mijn achterhoofd ben ik naar het stadsarchief gegaan.Daar heb ik op de computer de woningkaart gevonden waarop geschreven staat wie er van wanneer tot wanneer op een adres hebben gewoond.
Ik zag de naam van mijn vader, mijn moeder en de toevoeging één zoon, één dochter.Er stond ook vermeld wanneer wij weer verhuisden.
Boven onze naam stond de naam van Henri Kwieser, getrouwd met Mirjam Cohen.Dochter Hettie Kwieser, geboren 15 september 1932. Op 15 september 1943 afgevoerd naar Westerbork.
Bij de tentoonstelling hoort een boekje "In memoriam", daarin staan de namen van de gedeporteerde kinderen onder het nummer van transport.
Hettie Kwieser, 12 jaar oud, is op transport nr.88 gesteld. Zo kon ik tussen de 3000 foto's op zoek naar haar portret, om het te vinden. Een foto van drie meisjes, zij de oudste met een cirkel rond haar hoofd, als teken dat zij vergast is. In Theresienstadt, vermeldt de lijst. Elders twee maal dezelfde foto met steeds een ander cirkeltje. Ook Carla Meijer en Mia Meijer, zes en drie jaar oud zijn vermoord.
De plattegrond van de woning, waar ik negen jaar heb gewoond en gespeeld kan ik zo voor mij halen.
Ik kan mijzelf zien als kind, in de gang, in mijn moeders ochtendjapon, mijn vaders das om, huilend vanwege de pijn bij de zoveelste oorontsteking. Met mijn broer in de diepe donkere gangkast, waar hij zijn vuurstenen liet ketsen en dan mocht ik er aan ruiken en natuurlijk hem bewonderen omdat hij vonken kon maken met die stenen.Hettie en ik, wij liepen door dezelfde gang, sliep ik in haar kamer, heeft zij zich ook teruggetrokken in die kast, wanneer het haar allemaal te veel werd, die grote mensen wereld?
Ik zie haar gaan, met een koffertje, de grote stenen trap af, het onbekende tegemoet.Eén ding wist ze zeker, het was niet goed.
Hettie Kwieser, ik ben blij dat ik je gevonden heb, jouw foto staat op mijn telefoon, jouw verhaal kan ik vertellen. Vandaag is het dodenherdenking, mijn kaars en bloemen zijn vandaag voor jou.
Vandaag vier ik ook de verjaardag van mijn jongste dochter, Rebekka.In tegenstelling met elkaar verbonden.

4 reacties

voor Leigh

01.05.2012

Al eerder schreef ik over mijn vriendin Leigh die onverhoeds zo erg ziek werd.Gisteren kreeg ik een mail dat zij de handdoek in de ring gooit en zich gaat overgeven aan het onvermijdelijke.De laatste keer dat ik haar bezocht, wist ik niet dat het de laatste keer zou zijn.Tot ziens, zeiden we en met een hand zwaai was ik weg.
Opnieuw heb ik getracht dat wat ik voel in een sonnet om te zetten.Of het gelukt is weet ik niet.Ik was het tellen en op rijm letten ineens beu.Het doorzetten komt wel bij een minder beladen onderwerp.

Sluit alles af wat leven is
betaal de rekening van grote pijn
het lichaam, gevangen in je zijn
je geest gevlucht in diepe duisternis

de tijd van lente was gekomen
en zong van kiem en groei
fruitbomen stralen in hun bloei
en bladeren ritselen groen aan bomen

raak jij nu je pijnen kwijt
dan verlies je ook je leven
het is je om het even

ik snoei een boom tot leven
nog ben je dicht bij mij
na al je lijden bijna vrij.

Na het proberen dat te vangen wat ik voel aan schuld omdat ik leef en zoveel jaren meer dan zij heeft toebedeeld gekregen. En dood gaan zo tegenover alles staat wat de natuur nu laat zien, schreef ik er nog één.Misschien van overgave aan ...

ga vriendin, ga nu in vrede
laat je leven zachtjes,langzaam los
wil nu de eeuwigheid betreden
het groene dal,het zachte mos

waar water al je pijn zal schonen
waar zachte wind je wonden heelt
de zon je beurse lichaam streelt
een nieuwe plek waar jij mag wonen

doe weer je bellen in je oren
lach weer je blije schaterlach
laat alle engelen maar horen

een vrouw, nog jong van jaren
die mens begint een nieuwe dag
komt aan om wijsheid te vergaren.

                                                           Dag lieve lieve Leigh

8 reacties

Begin

30.04.2012

Voor het eerst heb ik getracht een sonnet te schrijven volgens de regels van het spel.Ik ben niet goed in het hanteren van regels.Ik wil ze naar mijn hand zetten of er deuken in maken om te zien tot hoever ik kan gaan.Het heeft iets te maken met volgzaamheid, geloof ik. Maar nu!
Nu wil ik mij de regels van het sonnet schrijven eigen maken.Omdat ik het een mooie vorm vind.Dit is mijn eerste poging:

de woorden zitten in mijn hoofd
maar laten zich niet rijgen
ze hebben mij ook niets beloofd
zo kan ik mijn lied niet krijgen

het beeld is zittend voor het raam
en woorden zoemend achter glas
de vorm die ik nog niet zie staan
het lied dat niemand ooit nog las

toch schrijft mijn pen op het papier
accenten komen en ze gaan
een vers wil steeds nog niet ontstaan

die kleur van woorden mat en stil
het lied dat ik toch maken wil
en dat heb ik dan nu gedaan.

Dan is het geweldig wanneer je iemand kent die je wel om advies durft vragen.Dus heb ik het naar Ton de Gruijter gemaild die mij aanmoedigde en de eerste strofe herschreef zoals hij het zou schrijven ware het zijn sonnet:
de woorden zitten in mijn hoofd
maar rijgen laten zij zich niet
zij hebben mij ook niets beloofd
hoe componeer ik nu mijn lied.

Ik zie het verschil en ik zie dat het beter is, sterker. Of ik, wat ik zie ook een volgende keer zal kunnen hanteren. Het is leuk genoeg om te proberen.Oefening baart kunst.
Ton, dank je wel.


11 reacties

de zee en ik - 3

12.04.2012

Ik geef je mijn gedachten
ze zijn niet kant en klaar
gevormd in lege nachten
groezelend door elkaar

ik geef je al mijn dromen
sprookjes van mijn slaap
mijn onbewuste komen
totdat ik weer ontwaak

het ritme van mijn hartslag
stuurt mijn dromen naar de zee
de golfslag neemt ze mee

zo sta ik aan de vloedlijn
van geest en ziel en brein
onmetelijk en klein

7 reacties

de zee en ik

07.04.2012

Schrijven aan de vloedlijn
woorden in het zand
met de hand geschreven
als tekens aan de wand.

Golven, min of meer
evenwijdig aan het land
komen schuins aangerold
landen op het strand.

De woorden,genomen door de zee
nemen mijn boodschap mee
lege plek in het zand.

Nu heb je mijn liefste gedachte
Ik sta alleen aan je rand
eenzaam op het strand.




0 reacties

lay out

04.04.2012

De lay out van mijn vorige tekst is beslist niet zoals ik wil en ik kan er niets aan doen.Google chrome staat zo groot op mijn scherm, dat ik de helft niet kan aanklikken en zoals ik de tekst oorspronkelijk heb neergezet, zo neemt dat stomme programma het niet over maar publiceert het buiten mijn wil om.Het zal wel een kwestie van tijd en oefenen zijn maar nu heb ik grote lust de handdoek in de ring te gooien.
Twee uur later heb ik weer iets gevonden waardoor ik mijn blad kan verkleinen zodat ik overal bij kan.
Alleen die lay out naar mijn hand zetten, dat gaat nog niet.
Kijken of ik een elfje (gedichtje van 11 woorden) wel kan zetten, zoals ik vind dat het moet.Daar gaan we:
Eindeloos
Ver weg
Trilt de horizon
Tussen blauwe lucht en
Zee.


Hoe weet ik niet, maar nu is alles anders gegaan.Of dat nu komt omdat ik steeds weer met een hoofdletter begin? Hoe dan ook,dit is beter en misschien ga ik mij hier nog wel thuis voelen.

4 reacties

De zee en ik.

04.04.2012 De zee en ik. Drie dagen schrijven in een groep van zestien vrouwen. Het thema is 'Schrijven langs de vloedlijn'. Dat heb ik dan ook letterlijk gedaan. De vloedlijn is, voor mij, een grens.De grens van het vaste land van Europa en de rest van de wereld begint aan mijn voeten. Water heelt. Dit is wat ik schreef op het natte zand, op de vloedlijn in Schoorl: neem mij mee laat mij niet achter laat mij rusten in je schoot wiegen in je blauwe dalen tot in het late avondrood.

8 reacties

technisch hoogstandje

Het is even wennen om alle tekens en icoontjes en plaatsen te vinden.Mijn lettertype is inmiddels weer groot genoeg en ik weet wat er aan schort, aan mijn blog. Mijn pc.is te oud om windows 9 te installeren, vandaar dat blogger mijn browser niet meer ondersteund en via deze browser geen reacties meer geplaatst worden. Wie windows 9 heeft, heeft geen probleem.Zelf heb ik nu Google Chrome als browser en via deze ben ik gewoon te bereiken. Ik denk dat ik totdat ik misschien een nieuwe pc kan aanschaffen, gewoon mijn mailadres onder mijn teksten zet. Ik zou het zeer spijtig vinden wanneer reacties uitblijven. Dank zij het probleem van de afgelopen week ben ik wel nieuwe wegen in gaan slaan. De start van een 70 jaar dagboek ligt op mijn tafel.Een mooie balpen ernaast. Ook heb ik een beeldschoon schrijfboek, book of kells, gekocht waarin ik mijn levensverhaal ga schrijven. Niet alleen mijn eigen, weinige, jeugdherinneringen maar ook de tijd van toen en natuurlijk mijn herinneringen aan mijn kinderen en nu ook mijn kleinkinderen.Een levensverhaal dus, voor wanneer ik er zelf niet meer ben. Hoop er jaren aan te schrijven. a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

foutje

Beste mensen, Op dit moment kan er niet gereageerd worden op mijn blog.Mijn browser wordt door blogger niet meer ondersteund. Wat ik precies moet doen is mij niet helemaal duidelijk.Ik hoop dat morgen de hulptroepen aanrukken om het weer plezierig voor mij te maken.Hopelijk kan ik dan mijn ideeën weer hier neerzetten.Ik krijg niet de nieuwe teksten van de bloggers die ik volg en zij die mij volgen kunnen geen reactie plaatsen.Tot spoedig, hoop ik.Heb het goed.Groeten, Athy.

4 reacties

zang


21.03.2012

Wat is dat toch tussen merelgezang en mij.In de schemering en de, nog donkere ochtenduren ontroert het mij het meest. Is dat omdat het geluid laat horen hoe onmetelijk groot de ruimte boven mijn hoofd is? Zingt hij,gezeten op de punt van het dak tegenover mijn voordeur, alleen voor mij? Ik zal het graag geloven.
Maar in de stille avond komt er antwoord van ver weg. Hij zingt en luistert naar wat terugkomt.Een kopie van zijn verhaal, ver weg, voor mij nèt hoorbaar.Hij zingt weer, stilte en het antwoord komt. Ook dat toont de grootte van de ruimte.
Staand op de drempel van mijn voordeur luister ik naar deze samenzang. Het maakt mij weemoedig, verlangend naar....alsof er een heimwee in mij huist waar ik geen woorden voor heb.Naar iets wat ik kwijt ben sinds mijn kindertijd voorbij is maar waarvan de echo zich roert wanneer ik een merel hoor.
Het brengt ook altijd de herinnering aan alle keren dat ik 4 mei meebeleefde met de mensen op het plein toen ik nog een kind was.Veel mensen, in de maat van mijn kinderogen, het wonder van totale stilte, trams en auto's reden immers niet door.Altijd Chopin door een open raam en altijd een merel die zijn lied liet klinken.
Straks zijn er andere merelgeluiden, in mijn tuin vooral. Wanneer de eieren gelegd zijn en andere vogels te dicht in de buurt komen.Wanneer de jongen, nog voor ze maar een beetje kunnen vliegen, al het nest uit wippen en doodstil blijven zitten op een te dunne tak.Hoe vaak ik niet een jong terug zette,sneller dan de kat, ik ben de tel kwijt. Twee, soms drie nesten komen er achter elkaar in de hulstboom bij de buren, die over de schutting richting mijn tuin groeit.Poes is inmiddels te oud om nog voor een mereljong in de pootjes te komen.Toch blijf ik het hele broedseizoen en de tijd van groter groeien, alert.
Ik vind het wel een kompliment voor mijn tuin dat er jaar in jaar uit merelnesten zijn.Nog is het niet zover. Voorlopig geniet ik iedere avond in mijn open deur, van een privéconcert, dat mij, in de schemer en redelijke stilte, ontroert tot in mijn hart.

4 reacties

werk in uitvoering



17.03.2012

Werk in uitvoering, mijn ondertiteling van het begrip voorjaar.
Er moet geïnventariseerd worden. Zoveel planten moeten verpot, dus hoeveel nieuwe potten heb ik nodig en met welke middellijn; hoeveel zakken potgrond horen daarbij.
Als nu het olijvenboompje in een hele grote nieuwe pot gaat, dan kan de kerstboom in de vrijgekomen...dan gaat de muurbloem.... werk in uitvoering dus.
Terwijl de knoppen van de krentenboom groeien, de meesjes van vorig jaar ze komen openpeuzelen scharrel ik over terras en door de tuin. In mijn hoofd zoemen de plannen en strijden om voorrang.
Mijn bukken moet afgewisseld worden met rechtop strekken, dus loop ik naar de voorkant van mijn huis om de vorstschade te bezien van de struiken aldaar.Dan zie ik iets merkwaardigs. Ligt daar nu een dode ekster op de straat en plukt een familielid aan de vleugel?Ik knijp mijn ogen samen om goed te kunnen zien. De vogel speelt dood.Op z'n rug, pootjes gekromd zie ik toch het koppie bewegen. Wanneer ik dichterbij komt vliegt pikekster weg. Dode ek rolt op zijn/haar pootjes en gaat schuilen onder een auto, één vleugel hangt scheef. Even later fladdert ze een hoge struik in, tegen de muur van een huis. Goed verstopt voor zolang het duurt.
Terug naar mijn 'back-yard'.
Omdat de planten trapsgewijs staan, moet er goed gekeken worden naar de lange fransen onder hen, zodat de kleineren ervoor worden gezet.Passen en meten,sjouwen. Ondertussen alle zintuigen open, want er gebeurt van alles rond mijn hoofd.Pikorde en territorium worden veroverd en heroverd.
Het is allemaal zoals het wezen moet, hier op dit kleine plekje.
De bomen laten hun knoppen zien,er zullen weer blaadjes komen, alles in orde op mijn vijfenvijftig vierkante meter.