levenslijn



20.08.2012

Ik ben Adriana en dochter van mijn moeder, ik ben ook de moeder van mijn dochters.Ik ben de kleindochter van mijn grootmoeder, die ook Adriana heette en ik ben de oma van mijn kleindochters.Zo loopt mijn lijn van grootmoeders-moeders-dochters-kleindochters, bekend sinds 1635, tot nu.

Wanneer in de nacht mijn demonen wakker worden is mijn slaap opgestaan.De telefoon ging,dat weet ik zeker, ik hoorde hem.Maar de lijn zwijgt wanneer ik opneem.
Toch hoor ik haar stem: Mam, ze is dood....tranen springen in mijn ogen en mijn slaap trekt zachtjes de voordeur achter zich dicht.Het begrip dood is nu mijn bedgenoot.
Ze komen dichterbij, de jong gestorvenen. De ouderen zijn er altijd, als een troost komend van ver.
Maar de jong gestorvenen, die niet de groei hebben kunnen meemaken, zoals de tachtig-, negentig jarigen.Zij, die verbijstering achter lieten,die niet de kans kregen hun plannen uit te voeren, hun kinderen te zien opgroeien.Zij raken mij in mijn eigen sterfelijkheid. Maar meer nog raken zij mij in de sterfelijkheid van mijn kinderen.
De nacht is nog lang en mijn slaap staat ergens tegen een lantaarnpaal geleund en bestudeert de sterren.
Ik voeg mij bij hem en met heel mijn energetisch vermogen speur ik de sterren voorbij. Vier levens zijn er toegevoegd aan de lijn, na mij; iemand moet waken over de moeders en hun dochters.Ik probeer de toekomende tijd te voelen,tot ver in het oneindig heelal.
Kom, zeg ik tegen mijn slaap, kom maar mee. Nu kan ik mij wel aan jou overgeven.
Ik ben de grootmoeder, ik zal waken over mijn dochters en mijn dochter's dochters. Zolang als ik leef.

btemplates

6 reacties:

lebonton zei

en waken, ja dat komt. ooit zeiden wij: bij ons leeft alles nog. onze kinderen hadden zelfs een 99-jarige overgrootvader. nu is mijn schoonmoeder een overgrootmoeder, en nog even en wij zijn de oudsten. wij kennen onze tijd niet, weten slechts dat we -als we er zijn- overgaan naar de wakende rol.

Athy zei

Weet je, ik ben de enige die er nog is en dat houdt in dat als ik nog meer verliezen moet, het één van mijn (klein)kinderen zal zijn.Soms zie ik duisternis in het nachtdonker.

Anoniem zei

je bent lang geweest, Athy
hoe gaat het nu met je?

Athy zei

Assyke, de terugkeer naar herfst en winter vind ik niet zo gemakkelijk.Het komt wel goed, het schrijven begint weer te kriebelen.Dank voor je belangstelling.Groet,Athy.

Anoniem zei

mooi,
ik begon me een beetje ongerust te maken,
vooral ook omdat je laatste publicaties nogal
melancholiek waren...

Athy zei

Misschien ben ik bezig mijn ouder worden te verwerken, door stil te blijven staan bij stukjes eigen geschiedenis.Ik beschouw mijzelf wel gezegend op alle fronten.

Een reactie posten