1 reacties

goede voornemens?



30.12.2010

Goede voornemens? Nee, die maak ik niet. Het kan zomaar helemaal anders lopen in mijn leven en dan moet alles weer bijgesteld worden.
Wel ben ik een mens van ergens een streep onder zetten met het gevoel overnieuw te kunnen beginnen. Ik kijk nu al uit naar de streep die ik zondagmorgen zet onder alle festiviteiten die de maand december gebied.Alle versierselen weer in hun dozen en naar zolder, achterstallig huishoudelijk onderhoud wegwerken. Dan komt er vanzelf ook weer ruimte in mijn hoofd en kan ik weer denken.
Heus, ik geniet volop van de decembermaand met alle gezelligheid en drukte. Tegelijkertijd legt die gezelligheid en drukte een verlammende neerslag in mijn hoofd. Te veel prikkels, denk ik, van lijstjes met boodschappen die beslist op tijd gedaan moeten worden. Een kerstfoto maken en rondsturen, afspraken met en koken voor....
Nu lijkt het of ik klaag, maar dat is niet mijn bedoeling, want zou niets van die hierboven genoemde dingen nodig zijn, dan zou ik mijzelf echt zielig voelen.Alleen, deze maand, hoe gewaardeerd ook, kost mij zoveel energie dat ik opgelucht adem haal nu het einde in zicht is. Het is mooi geweest. Het enige dat er straks nog toe doet is het zorgen voor de vogels en het straatje vegen, zodat in het voorjaar niet al het zaad voor volgend jaar opschiet tussen de stenen.
Vanaf januari maak ik mijzelf wijs, dat, nu het licht terugkeert, ook de lente in zicht komt.Eén januari loop ik traditiegetrouw mijn tuin in om de eerste sprieten van de sneeuwklokjes te zien. Het is een beschermde tuin, alleen nu nog met een ijsmuts op. Ik maak mij sterk dat de wind weer gevoel aan mijn wangen geeft in plaats van er in te bijten. De kleur van het licht wordt weer levendiger en de aarde gaat weer geuren.Kortom, dag oud jaar, drijf maar tot achter de horizon, hallo nieuw jaar,we gaan er weer wat positiefs van maken.

0 reacties

zwaartekracht





22.12.2010

Een laatste sneeuwfoto, dacht ik, toen ik deze flard sneeuw zag, die alle zwaartekracht tart.Omdat ik ook de verlichting wilde vastleggen en omdat ik nog steeds niet vertrouwd genoeg ben met mijn toestel ben ik mij even te buiten gegaan aan de "sfeerverlichting". Oefening baart kunst, ik blijf optimistisch.
Zo optimistisch dat ik toch ook maar een paar lekkere hapjes heb ingeslagen voor de kerstdagen. Stel je voor dat de ijzel inderdaad gaat vallen en de autowegen en spoorbanen in glijbanen veranderen. Dan zit ik mooi vast in mijn eigen huis. Een lekker hapje biedt dan troost.Nu vind ik mijn huis beslist een aangename plek om te zijn, alleen, het jaarlijks terugkerend familiekerstdiner met familie van heinde en ver is een dierbaar ritueel.
De weergoden beslissen denk ik voor veel mensen.We leven zo verspreid door het hele land, tegenwoordig. Ik houd van een winter die echt winter is, hoe lastig ook.
Straks ga ik op de kidskids passen, ik trek twee uur uit voor een rit van één uur, met openbaar vervoer....

0 reacties

feestgroet


21.12.2010

Voor alle mensen die van tijd tot tijd mijn blog lezen en voor die mensen waarvan ik de blog lees, heb ik een kerstfoto neergezet.
Goede feestdagen voor iedereen en voor het nieuwe jaar een goede gezondheid toegewenst.

Vriendelijke groet, Athy.

0 reacties

meer sneeuw




20.12.2010

Dit is bijna teveel drama voor zo'n kleine tuin.
Er moest ook hard gewerkt worden. Allereerst wilde ik het dak van de kas sneeuwvrij maken. De ruiten zijn maar 3mm dik en er zou nog meer sneeuw komen volgens de voorspelling. Met een ragebol kan ik gemakkelijk alle sneeuw wegvegen.Alleen vergat ik onder de cotoneaster te bukken, zodat een forse sneeuwvlaag mijn nek raakte.Brrr.
Daarna moest de terrasoverkapping van sneeuw ontdaan worden. Dat was lastiger. Vanuit mijn raam met een bezem een dikke laag wegvegen viel niet mee. Uiteindelijk, met behulp van de buurman, die ook een terrasoverkapping heeft, het grootste gedeelte weg gekregen, de tuin in.Nieuwe sneeuwval is uitgebleven, we hebben even rust.Nu gewoon genieten van het uitzonderlijke en de schoonheid van dit winterlandschap. En stiekem hopen dat met kerst de wegen begaanbaar zijn, zodat alle familieleden die van ver moeten komen, ook echt komen kunnen.

0 reacties

foto's in de sneeuw




18.12.2010

Decembermaand, maand van feesten, van symboliek.Dit jaar laat ik weer nieuwe doden achter.De herinnering neem ik mee, maar ik ben een stap verder op weg naar... en zij worden nooit ouder in mijn geest.
Nog even en het feest van het terugkerende licht wordt gevierd.Bergen lichtjes heb ik. Op een lage tafel, in een vaas in de vensterbank, op mijn rode aanrecht waar ook alle wenskaarten een plekje hebben.Simpel dit jaar, daar heb ik behoefte aan.
En dan komt de sneeuw en maakt er ineens een lichte wereld van. Zelfs in de nacht is het helder van sneeuw.
Ik las een inspirerende blog van Catharina Anna Maria van Vliet, pakte mijn fototoestel en ben gaan lopen en fotograferen.
In mijn buurt is het lastig om geen auto in je lens te krijgen of een lantaarnpaal en toch....het lukte.
Harde contouren verzachten, een houten schutting, gewoon een lelijk ding, heeft nu iets dromerigs in haar nieuwe voorkomen.Het grauw is verdwenen, wit licht is er voor in de plaats gekomen. Een poes op hoge pootjes en haar staartje in de lucht wil toch naar de overkant. In mijn tuin vliegen vogels af en aan, voor al het voer dat hangt, ligt en verstopt is tussen takken.
Noemde ik vorig jaar de sneeuw een lijkwade over een dode grond, nu ervaar ik het als een feestkleed voor de dagen voor kerst.Het kan verkeren.

2 reacties

mijn engel


16.12.2010

Een paar dagen heb ik mij bezig gehouden met Linkedin. Het is erger dan puzzelen, daar ben ik ook niet voor in de wieg gelegd.
"Je moet logisch denken", zegt iemand die een zoon in de buurt heeft om haar uit de brand te helpen iedere keer dat er iets mislukt, op haar computer.
Schrijverspunt van Linkedin, gelukkig heeft iemand daar mij de helpende hand geboden
maar knap stom voel ik mij wel.Een kwestie van er dagelijks even langs wippen en vooral uitzoeken hoe het in elkaar steekt.
Dus ga ik voor een beetje troost naar mijn eigen blog.
Ik heb mijn engel gescand. Eens geschilderd op paneel met olieverf. Ik had er een foto van gemaakt voor mijn moeder, die niet meer uit haar stoel kwam, geen boek meer las maar wel nog kon genieten van wat ze zag.
Haar gezicht lichtte op toen ze mijn engel zag. Mooi! Zag ik haar mond zeggen.
"Zelf geschilderd"zei ik trots, als een kind bedelend om een complimentje.
Zij heeft er een jaar naar kunnen kijken. Nu heb ik het origineel zowel als de foto.
Hij staat op mijn kersttafel, dit jaar de enige versiering buiten mijn kleine boompje op mijn terras.
Dit jaar heb ik geen enkele lust om alles van stal te halen aan versieringen.
Een mand met glimmende ballen, verlichte huisjes en mijn engelen, dat is alles.
De ideologie van vrede op aarde en zalig kerstfeest; er is niets vredig en zalig is de wereld al helemaal niet.Overdaad hier, schrijnende tekorten elders, we kunnen onze wereld maar niet in balans brengen.Dan past matigheid.

0 reacties

kerstboom



11.12.2010

Gisteren weer sinds jaren een kleine kerstboom gekocht. Ik wilde er een vogelboom van maken. Onder mijn overkapping kan immers niets verregenen.
Sinds de dood van mijn man heb ik geen geluk meer met een kerstboom. Heel praktisch koos ik voor een kunstboom die ik zelf in elkaar kan zetten. Dacht ik. Het werd een ramp en ik gebruik nu alleen de takken.
Maar nu, een kleine boom gekocht om vanmorgen te ontdekken dat de takken te dun zijn en de boom te klein is, voor vogels. Dus van de krentenboom een vogelboom gemaakt en het kerstboompje met lichtjes, stenen engeltjes en rood lint versierd en 's avonds, als alles donker is, staat het best leuk.
Wat een verschil met vroeger, toen de kinderen nog klein waren.
Wanneer het donker werd, gingen wij met z'n allen naar de kerstboommarkt, zochten een mooie boom uit, legden hem op de fiets en liepen in processie terug naar huis.
Pappa voorop bij het stuur, mamma achteraan en aan weerzijden de kinderen.Zij kregen een piepklein boompje dat ze zelf mochten versieren, voor op hun kamer. Het hele huis werd trouwens versierd, van de voordeur tot aan het zolderraam. Aan de zoldertrap kwamen rode linten te hangen, we woonden in kerst, dat duurde tot nieuwjaarsdag.
Van grove chamotte maakte ik een simpel stalletje met kleine figuurtjes en een os en een schaap.De ezel wilde niet lukken.De wijk was nog maar half afgebouwd in die tijd en ik haalde sintels van de nog niet geasfalteerde rijweg, bij wijze van onherbergzaam land. De stal bestaat nog, ik bakte hem op 900 graden in mijn eigen oven en liet hem ongeglazuurd.
Mijn tradities zijn in mijn verleden gebleven, de kinderen met hun gezinnen maken nu hun eigen tradities, waar ik ook deel van uitmaak.
Ik vond oude foto's van het pre-digitale tijdperk en heb ze bij deze tekst gezet.
Een beetje heimwee naar wat eens was, komt in deze tijd wel eens om de hoek kijken.
Dat is niet erg. Ik koester het goede, van toen en van nu.

0 reacties

winterkost


9.12.2010

Winterleven is anders dan zomerleven.Dat laatste is, voor mij, zoveel mogelijk buiten zijn, vooral op de fiets en zo laat mogelijk thuiskomen.In zomernachten wil ik het licht achterna, zolang er nog een streepje van aan de hemel is en het licht tegemoet zodra een vermoeden van ochtendgloren langs de daken strijkt.
Winterleven, is binnenshuis en inkeren tot de ziel, die onaanwijsbare plek ergens in mijn lijf.
Alleen, ik heb een korte spanningsboog, niet in staat een hele dag te lezen, of te schrijven of navel te staren.
Dus gebruik ik de winter om afspraken te maken met vrienden. Heb ik hen liever hier dan dat ik er op uit moet. Dat is 's winters geen pretje met openbaar vervoer en/of fiets.
De meeste avonden in een jaar, eet ik alleen. Maar 's winters...dan verandert mijn eetbehoefte en heb ik plezier in koken voor meer personen.
Ook de behoefte aan voedsel verandert.Met de eerste nachtvorst krijg ik trek in vet. Een stuk zuurkoolspek brengt mij het water in de mond. Geroosterd brood met katenspek, heerlijk. Voor mij geen maaltijdsalades meer of een komkommerzuurtje met tomaatjes.
De weegschaal blijft een stem houden. Want hoe lekker ik die winterkost ook vind, mijn gewicht moet netjes blijven. Het minuscule kleine stukje kalf dat mijn hart goed laat werken moet wel met egards behandeld worden. Aankomen is er niet bij.
Afgelopen maandag had ik de eerste wintergasten aan tafel.
Een schotel van geroosterde wintergroenten. Pompoen, venkel, winterwortel, rode uien en sjalotten. Knofloook, rozemarijn, zout en peper en laurierbladen.
Goede olijfolie erover, drie kwartier in de oven en smullen maar.
De italiaanse dinervolgorde van anti-pasta, groenteschotel en dan een hoofdschotel, vind ik heel lekker voor wintermaaltijden.Zo ontstaat een avondvullend programma rondom een grote tafel, waar elke schotel op zijn eigen tijd wordt neergezet. Tijd voor verhalen, grappen en lachen met een goed glas wijn bij de hand.

2 reacties

feest





7.12.2010

Het feest van Sinterklaas is naadloos over gegaan in de sfeer van kerst. Vijf december was het 'dag, Sinterklaasje' en maandag waren er op Classic FM al kerstliedjes te horen.In de winkels waren er niet veel klazen en pieten, maar nu zijn er wel al overal kerstbomen en lichtjes.
Maar ja, ook ik heb de eerste Adventkaars in de vensterbank gezet.
Een traditie waarmee ik begon in 1976, toen er in M'broek nog geen straatverlichting was en geen huisnummerwijzers.De wijk was in Oktober opgeleverd en bezoekers konden nooit vinden waar ze wezen moesten. Vandaar mijn lichtje in de duisternis,voor moderne wijzen uit het oosten.
Toen de kinderen wat groter werden mochten ze een bestemming aan de kaarsen geven.Dat deden ze, dicht bij hun beleving blijvend. Alle zieke moeders, om een voorbeeld te noemen. Of, kindjes zonder vriendjes, iets uit hun directe belevingswereld.Het werd op een etiket geschreven en met een rood lintje aan de kandelaar gebonden.
Dit jaar is mijn eerste kaars opgedragen aan alle vrouwen en meisjes, die geen bestaansrecht hebben, juist omdat ze vrouw of meisje zijn.Deze kaars brandt tot aan de kerst en iedere zondag komt er een nieuwe bij, met een nieuwe opdracht.
Daar naast vind ik het heerlijk om mijn huis te versieren, met glanzende ballen, mooie engelen en heel veel lichtjes.
Voor mij is kerstfeest het feest van de zonnewende. De kortste dag en de langste nacht zijn voorbij, het licht komt terug. Dat gaat nog wel even duren en tot zolang geniet ik van onze saamhorigheid als familie, etentjes met en aandacht van en voor vrienden en zachtglanzende kerstboomballen in alle tinten.

2 reacties

lijstjesmaand



4.12.2010

Decembermaand, lijstjesmaand. Feest vieren met alle gezinnen en schoonouders, vergt organisatie.Dan heb ik zelf ook plezier. Het begint natuurlijk al in november. Krijg iedereen maar bij elkaar om lootjes te trekken.Verlanglijstjes op tijd ontvangen is ook een verhaal apart. Schoonzoon had een grandioos idee, een dropbox op de pc. waar iedereen bij kan om zijn of haar lijstje neer te zetten. Alleen voor de kindjes vet drukken wat van hun lijstje afgehaald wordt.Het werkte, redelijk. Ik begon vroeg dit jaar, want het begrip 'op het nippertje'maakt mij nerveus.
Boodschappenlijstjes, mijn volgende feestproject.
Morgen is een vriendin jarig, zij woont in Culemborg en met een andere vriendin bedachten wij een verjaarsontbijt. De één komt van M'broek, de ander van Nijmegen. Alleen, om 13,00 uur wilde ik weer thuis zijn vanwege het sinterklaasfeest dat dit jaar bij mij gehouden wordt.
Lijstjes dus, voor de donderdag, de vrijdag en zo tot en met 6 december.
Toen kwam de vorst, de sneeuw, de gladheid en mijn onzekerheid. Wel naar Culemborg, niet naar Culemborg. Zoveel vertrouwen heb ik niet in het openbaar vervoer, met dit weer. Zou ik zondag niet op tijd thuis moeten zijn, dan had ik de gok genomen.
Na een paar nachten van slecht slapen, hebben we gisteren de knoop doorgehakt en besloten af te zien van het verjaarsontbijt. Met pijn in het hart, want het was een goed plan. Mijn koelkast is nu voorzien en tot de nok vol, met broodjes, eitjes en de rest. De tuin fungeert nu als bijzet koelkast. Daar staat de getrokken bouillon en wachten de kippenpootjes op de braadslee. Alle lijstjes zijn afgewerkt, de kadootjes ingepakt, de gedichten geschreven. Vanmorgen zat ik voor het laatst op de fiets, het was te doen. Inmiddels is het hier flink gaan sneeuwen.
Arme sinterklaas en pieten, wat zullen zij kleumen op het dak. Ik geloof dat ik twee pieten zie staan, of zijn het twee rookkanalen? Dat is niet te zeggen, door de sneeuwwarrel.

3 reacties

een kort, kort verhaal: Geluk

30.11.2010

Dit is geluk.Ik weet heel goed dat geluk bestaat uit korte momenten.Iemand die verwacht geluk te houden,die najaagt van begin tot einde gelukkig te zijn,die begrijpt het niet.Die weet niet dat geluk bestaat uit korte ervaringen.Die kan je bij elkaar optellen,natuurlijk, maar geluk bestaat dank zij het afwegen,het vergelijken.
Kijk naar mij,hier zit ik in mijn ronde keuken,verder is er niemand.De zon schijnt door kleine ruiten en werpt een patroon van vierkanten op de vloer.In het zonlicht dansen kleine stofjes,geluidloze bewegende rust.Warmte en stilte in mijn keuken, rust.
De ronde tafel is van blank hout,er staan de gebruikelijke dingen op en voor mij heb ik een bord met één boterham en een volmaakt rond gebakken ei met een zacht,heel dooier.
Na jaren van oefenen kan ik een volmaakt rond ei bakken.Met krokante randjes langs het wit en een zuiver ronde gele eidooier.Niet te stevig,niet te donker maar romig geel.

Iedere keer wanneer het mislukte,gooide Bart het in de gootsteen.Ik vond dat verspilling dus moest ik het wel snel leren,maar dat kon ik niet.
Het ei weggooien was niet het enige dat Bart deed.Rustig pakte hij mijn armen stevig beet en legde op zijn geduldige lerarentoon uit wat ik fout had gedaan en hoe het beter kon.Ter onderstreping van het belang van zijn tirade drukte hij dan zijn vingers stevig in mijn armen.
Mijn moeder vroeg hoe ik aan die blauwe plekken kwam maar voordat ik iets kon zeggen zei Bart dat ik niet zo handig was geweest en mij stevig had gestoten.
Sindsdien pakt hij mij hoger bij de armen.

Maar kijk nu.Mijn zuiver ronde ei, dit is geluk.Hoelang het kan duren weet ik niet. Ik kijk naar de klok, 12 uur.Nog een heel uur,voor dat Bart thuis komt voor lunch.
Omdat de school zo dichtbij is kan hij iedere dag tussen de middag naar huis.
Voorzichtig strooi ik wat zout en peper op de dooier.Precies zoals ik het lekker vind.Als al het wit van het ei op is,ligt er nog één stukje brood,rond met daarop de dooier.Genietend stop ik de hele dooier in mijn mond en voel de lauwwarme romigheid. Ik knijp mijn ogen dicht om nog langer te genieten.
Geluk bestaat uit een enkel moment.

Bart was tevreden over het volmaakte ei dat ik hem gaf bij zijn lunch.
Jammer,vond hij,dat ik de koekenpan niet volgens de goede manier schoonmaakte.Dat bedierf veel.
Ik sta voor de spiegel en bet met een koude washand mijn gezwollen rode wang.
Ik zie er best aardig uit.Halflang krullend donkerblond haar,bruine ogen en een beetje grote mond.
Misschien kan ik mijn haar wat in mijn gezicht kammen,kijk zo staat het leuk.
Ik geloof dat mijn wang blauw wordt.

0 reacties

fotograferen




26.11.2010

Vanmorgen pakte ik mijn fototoestel en vroeg mij af, waarom? Al maak ik ,soms, mooie foto's, een goede fotograaf ben ik niet.
Ik wilde het licht vangen. Het licht, dat een kwartier later anders zou zijn, dus kon ik niet wachten.
Maar ook de bloemen in de kas, die er nu eigenlijk niet horen te zijn, dragen licht in zich en ook daarvan voelde ik de noodzaak om dat vast te leggen. Voor later, voor de dagen wanneer het om vier uur al donker is.
Een tegenlichtopname, om het licht op mijn kas te pakken en het licht over de schutting, achter de kas.Door de kale boomtakken heen, vond ik dat het mooiste wat ik zag.
Wanneer op momenten in de winter, licht ruimschoots aanwezig is, dan moet ik dat pakken, voordat de grijsheid weer toeslaat.
Zo verzamel ik licht voor komende donkere dagen, om de hoop niet te verliezen dat het ooit weer goed komt met de seizoenen.
Zoals dieren in de winter hun voedselvoorraad aanleggen, zo leg ik een lichtvoorraad aan.Ik bereid mij voor.

1 reacties

lebonton


24.11.2010

Wanneer ik 'smorgens achter mijn computer duik,ga ik automatisch als eerste naar het blog van lebonton, dichter. Om te zien of er al weer wat moois neergezet is. Vanmorgen stond er een gedicht 'tijdwijzer'.Een lied dat ik een paar keer ging lezen om er de rest van de dag over na te denken, over tijd, welteverstaan.
Tijd is een illusie, zegt de één en ook filosofen hebben er grootse dingen over gezegd.
Ik wil dicht bij huis blijven.Tijd, ben ik zelf, denk ik nu. Want alleen ik kan mijn tijd verbruiken of misbruiken en ben ik er niet meer, dan is 'mijn' tijd er niet meer.
Ik heb een klok, die alleen loopt, omdat hij zo mooi de uren slaat, verder kijk ik er niet of nauwelijk op. Ik heb een horloge, handig als ik de trein of de bus wil halen om op tijd op een afspraak te komen. Dat is realiteit. Misbruik van andermans tijd wordt gestraft.
Mijn tijd deel ik in naar de natuur. Zomertijd en wintertijd is een regel van mensen.
De zonnetijd is mijn belangrijkste tijdmeter. Omdat dit stralende hemellichaam de tijd van de seizoenen bepaalt, het seizoen van zaaien, met daarin de stand van de maan, als raadgever.Oogsten, snoeien, planten, de zon bepaald het grote geheel waarbinnen de maan de juiste tijd aangeeft. Voor ons zou diezelfde maan niet zichtbaar zijn, wanneer de zon zijn licht niet op haar zou laten schijnen.
Ik leef mijn tijd en in welk seizoen ik ben aangekomen is mij nog niet helemaal duidelijk. Nazomer- of herfstseizoen? Mijn tijd zal het leren.
In de tijd van grauwe dagen kan ik mijzelf opbeuren, door te zeggen 'ook grijs daglicht is zonlicht.
Zonnetijd, dat al wat leeft, streelt.

1 reacties

geweld

22.11.2010

Een winkelier in Zaltbommel heeft overvallers weggejaagd.Dat vind ik dapper van die man.
"Geweldig dat mensen dat doen", riep de plaatselijke burgemeester. "En sla ze maar verrot". Zou hij het artikel over Ivo Opstelten hebben gelezen?
De volgende keer zullen overvallers wel gewapend zijn en dan...?
Meer blauw op straat is volgens mij beter. Natuurlijk wil je je eigendom verdedigen, ga je niet werkeloos toezien. Maar toch...
Eerst minister Opstelten, nu een burgemeester van een provinciestadje. Straks een getergde politieagent. Want hoe dan ook, de politie wordt gekort en dat zal de spanning doen oplopen.
Een spiraal van geweld gaat altijd naar beneden.

0 reacties

politicus en dichteres

22.11.2010

In de Volkskrant van zaterdag j.l. een grote foto van Ivo Opstelten met onderschrift:'ik heb er geen bezwaar tegen als je een klap uitdeelt aan iemand die je hele hebben en houwen vernielt'. Een zin met impact.Wanneer iemand jou te na komt, mag je dus een mep uitdelen.In het artikel zelf staan twee zinnetjes 'natuurlijk is er altijd een grens, er is geen eigenrichting'.
'De crux is dat je niet even natrapt. Ik hou niet zo van natrappen'.Er is hier sprake van een zeer subjectieve boodschap,volgens mij.
Toen mijn kinderen klein waren en ze thuis kwamen met 'mamma, Japie heeft mij geschopt'en het gebeurde de dag erna weer en nogmaals, zei ik 'je kan altijd terug meppen, dat mag, maar weet wel dat geweld, geweld oproept en dat Japie waarschijnlijk harder trapt'.Meppen was hun taal niet. Uiteindelijk ben ik naar de moeder van Japie, wat ik tot dan een leuk joch vond, gestapt. Die snapte het ook niet. Er is nooit meer geschopt.
Meneer Opstelten is een moresman, zegt hij en hij ziet er naar uit dat hij een goede mep kan uitdelen.Het zal zijn taal zijn. Ik vind het een gevaarlijke uitspraak,uit de mond van een politicus.

Twee mooie zinnen in dezelfde krant: Het kristal zingt wel degelijk.
Een artikel over de jongste lichting in de Nederlandse letterkunde.
Dichteres Lieke Marsman, geen familie van. 'Nog maar half zo oud als op de dag waarop ik dingen ga weten' zegt ze van zichzelf in haar debuut: Wat ik mijzelf graag voorhoud. Zij kijkt haar wereld in op een jonge manier, alles is nog mogelijk, alles gaat nog gebeuren. Ik hoop dat ze haar 'jonge blik' tot op hoge leeftijd zal behouden.
Zij ontkomt er niet aan zich zorgen te maken over het nieuws, hoort over zaken die niet kloppen in de wereld en zo opent zij haar ogen voor wat kennelijk niet goed gaat in de wereld op allerlei fronten.De weg naar volwassenheid. Dat gebeurt aan ieder bewust levend mens. Maar die mensen, die het in zich hebben naast hun volwassen blik ook de onschuld van hun jeugd bij zich te houden, die mensen heeft de wereld, de maatschappij, hard nodig.
En zo kom ik bij de schreeuw van de kunst. Die schreeuw vertolkt het weten en de onschuld. Kunst, de pleister op de wond die leven heet.

5 reacties

fragment

21.11.2010

In de zonovergoten straat echoën mijn voetstappen. Ik loop gehaast, de echo lijkt sneller.
Mijn afspraak met jou, ik haast mij maar jij hebt alle tijd. Ik ga jou zien, jij mij niet. Nooit meer.Ik vrees de betekenis van dat begrip.
Drie dagen geleden liep je de deur uit, een handkus en een lach liet je achter.
Nu loop ik naar de plaats waar jij bent en ik niet wezen wil. Ik ga jou meenemen, zo wil ik dat. Ik haal je naar huis, maar eerst wil ik je zien. Ik wil weten met wie ik van doen heb.
Vanuit de felle zon is het binnen donker, bijna op de tast kom ik bij de deur waarachter jij bent. Daglicht in een lege ruimte.
In het midden een baar met een groot wit laken. Daaronder lig jij.
Je ligt zo stil, je ziet zo bleek. Een vlieg bromt botsend tegen het raam, het enige geluid op mijn ademhaling na.
Je gezicht is zoals ik het ken en toch ook weer niet. Je lange wimpers als waaiertjes op je wangen, roerloos.
Ze hebben geprobeerd je haar netjes te kammen. Dat is niet echt gelukt en ineens glimlach ik. Jouw haar, je eigen bron van wanhoop.
'Zo zullen zij mij altijd als een jongen behandelen. Ik ben een man, verdomme, een man met het haar van een kruincavia'.
Nadat je dat gezegd had schaterde je het ineens uit.

Tot zover mijn nieuwe korte verhaal, dat te lezen is op de verhalenpagina van Schrijverskring Gyrinus natator. Zie de link, rechts.

4 reacties

tabula rasa




20.11.2010

Kinderen zijn een onbeschreven blad, zeiden wij tegen elkaar, lang voordat Dick Swaab zijn boek schreef "Wij zijn ons brein, van baarmoeder tot alzheimer".
Toch denk ik niet dat ik ooit een pasgeboren baby in mijn armen zal hebben en denken dat het een volmaakt pakketje genen is.
De babies kunnen dan wel vòòr geprogrammeerd zijn, hoe het leven de nieuwe mens zal tekenen is voor ons geheim. Laten we zeggen dat de voorkant van het blad onbeschreven is en de achterkant vanuit het brein reageert op wat komt.
Nu Tobias, want over hem gaat het. Hij heeft kwaliteiten van zijn moeder geërfd en van zijn vader, hij heeft ook veel van zichzelf, voorouders die wij niet gekend hebben?
Dit blonde joch is stoer en verlegen, sportief en belangstellend voor alles wat langs komt. Wat leren betreft slim en faalangstig.Is vrolijk en kan vreselijk mopperen, delen en verongelijkt zijn. Kortom een heerlijk kind dat in zijn zeven jaar al veel geleerd heeft en de rest van zijn leven zal doorblijven leren, mag ik hopen.
Zijn eerste brief, kreeg ik vorige week, zelf geschreven. Een mijlpaal.
Wat ik alle kinderen van deze tijd toewens? Spelen, veel spelen, het liefst op straat met andere kinderen en leren dat lezen geweldig is. De fantasie van een leesboek mee beleven en zelf gaan fantaseren.Gaandeweg ontdekken dat leren heel leuk kan zijn. Dat een fout maken niet erg is, volgende keer beter en vooral wens ik ieder kind toe, dat het ouders heeft die zeggen "Je bent goed zoals je bent, wij kunnen je helpen alles te leren, maar wij vinden jou een geweldig kind".

0 reacties

ik houd van Zwarte Piet


18.11.2010

Ik houd van Zwarte Piet,vooral van Computerpiet. Hij heeft een compleet nieuwe en, vind ik, mooie blog gecreëerd en mij daarmee totaal overrompeld.
Het feest van Sinterklaas is bij ons altijd een groots feest geweest.Nu was ik getrouwd met de enige echte.Hij was Sinterklaas op scholen in Amsterdam en Utrecht al lang voordat ik hem kende. Hij werd ook Sinterklaas in M'broek toen onze kinderen daar school gingen.
'sMorgens vroeg stonden de meiden erbij wanneer hun vader zich omtoverde tot de Sinterklaas die hij die hele dag zou zijn.
"Sara, heb jij een haarklipje voor mijn baard? Dank je, schat".
"Draagt Sinterklaas een polshorloge?"
"Nee, natuurlijk niet, dank je lieverd, wat stom van mij".
En wanneer Sinterklaas zijn mantel omlegde zeiden zij vol ontzag "Sinterklaas".

De pieten hadden zich op zolder omgekleed, turnpiet, grappiet, clownpiet en op weg gingen ze, naar school. De ene keer op een bootje door de singel, dat meer lek was dan men wist, de andere keer op een paard dat het niet leuk vond, na een autorit met een andere paard, dat ze nu alleen verder moest. Het kostte sint bijna zijn stuitje.
Na het werk kwamen Sint en Piet terug naar huis om nog eens uitgebreid thuis het feest te vieren. Met alle buurtkindertjes waarvan de moeder een klein pakje in de zak van Piet had gestopt.En iedere keer wanneer hun vader met zijn aktetas thuiskwam, een kwartiertje nadat Sint vertrokken was, riepen ze: "Pap, was nou eerder thuis gekomen, je hebt Sinterklaas gemist".
Wij keken elkaar aan. Ze waren toch bij die hele verkleedpartij geweest? Magie overwon de rede met het omleggen van Sint's tabberd.

Deze Sint had niet het eeuwige leven. Ik mis hem, zeker in deze tijd van onze kleinkinderen.
Maar de Computerpiet die mij vandaag verraste met een hele nieuwe blog, met een gedicht en foto, wil ik bij deze van harte bedanken. Dankjewel computerpiet Valentijn.

4 reacties

Sint op bezoek



Lieve Aat,

Ook Sint gaat mee met zijn tijd, hij surft op internet en leest blogs van deze meid.
Het is Sint opgevallen dat jou blog nog wat gadgets ontbrak.
Dat lost Sint voor jou op, met gemak.
Sint heeft voor jou een nieuwe design.
Met Links, vrienden en reacties... is dat niet fijn?
Sint hoopt dat je er van geniet.
Misschien kan je wat schrijven over Sint en Piet?

Sint

0 reacties

zien


17.11.2010

Een naakte boom
haar takken vormen
grillige ruimten
tegen grijze lucht.
Dan vult zonlicht
haar vormen met kleur
als glas in lood.
Ik zie een kathedraal.

1 reacties

windstilte




16.11.2010

Koffie op mijn terras. De zon staat laag, het is windstil en het tegenlicht is transparant grijzig blauw.
Het is pas tien uur en vogels laten zich horen.
Ze weten niet wat ze aan moeten met dat mens in haar rode omslagdoek. Ze willen aan hun rijk gedekte tafel. Tenminste, de merel wil dat. Hij laat een zacht geklok horen, het zelfde geluid dat klinkt wanneer er gevaar is voor een net uitgevlogen jong.
Een openbaring, deze dag, nu het aangenaam toeven is, buiten.
Vorige week heeft de storm mij totaal omver geblazen. Geen gedachten, geen woorden, geen inspiratie tot wat dan ook.
Zo buiten, zo binnen, één grote onrust.Vooral aangepraat, weet ik nu.
De rest van de winter zal ik niet meer luisteren naar weermannen, die het hebben over windkracht 8, misschien zelfs 9 en kans op windstoten van wel 100km per uur.
Na drie dagen landerigheid had ik er schoon genoeg van.
De tuin in, dacht ik. Al trek ik maar vijf stengels zevenblad uit de grond, ik zal er energie van krijgen. Geen betere therapie voor geestelijke gezondheid dan tuintherapie.
Nu is er een nieuwe dag.
De vorst ligt nog op de daken als ik mijn handen warm aan de koffiebeker.
De merel, het roodborstje en het winterkoninkje laten zich ergens in een boom horen. Ik geniet van die kleine geluiden met op de achtergrond de eeuwige geluidswal van auto's op de A2.
Als mijn koffie op is, geef ik mijn cotoneaster aan de merel.Dan komt ook het roodborstje aangevlogen. Hij is gewend aan de glazen vogeltjes, daar tegen heeft hij fel van leer getrokken toen ze net in mijn tuin waren. Nu weet hij dat ze zich niet verroeren en hij duikt in het groen van de klimroos om zo nu en dan zijn riedeltje te laten horen.

0 reacties

winterlicht


8.11.2010

Gisternamiddag ontdekte ik het: winterlicht.
De lucht was helder,windstil en rond de opklaring waren cumuluswolken in verschillende tinten wit.Er was een glimp roze in de lucht van de ondergaande zon.
Ik kon goed zien dat het koud was, daar hoog in die bleekblauwe lucht.Winterlicht.
Het hele luchtruim lijkt verder weg, transparanter. De kleuren niet warm maar koel
Iedere keer opnieuw wanneer ik deze lucht voor het eerst in het seizoen zie, raakt mij dat.
Ik zie iets dat niet door mensenhand is aangeraakt.Koud licht dat de winter aankondigt.Bij het eten koken houd ik de lucht scherp in de gaten want er komt nog meer dat ik niet wil missen.
Om kwart voor zes is de lucht van een groen dat er ook alleen maar in de winter is, bij heldere hemel.Vanuit mijn keukenraam zie ik een kleine ster. Het zonlicht is weg en het daglicht gaat er achteraan. Zolang het nog niet helemaal donker is, is de lucht van een kleur groen dat schilders Viridian Hue noemen, od Emerald Green.
Verder in de winter duurt die periode langer. Het is een lucht die mij een gevoel van heimwee brengt, maar ik weet niet waarnaar. Meestal doe ik mijn jas aan en loop de deur uit. Ik,die nooit loop in M'broek, zo saai, loop dan langs de voetpaden bij de singels en geniet van alles wat er is onder deze groene hemel.Lamplicht in de huizen waar ik naar binnen kan kijken, de vogels in de bosjes en de vogels in het water.Een merel die zijn territorium afbakend met zijn felle kreten. De kale takken tegen de lucht en de eerste sterren.In dat ene uurtje ben ik blij met de winter.
Mijn twee wintervriendjes heb ik vanmorgen weer voor het eerst gezien in mijn tuin. Het roodborstje en het winterkoninkje methun liedjes die zo bij mijn winter horen. Nog even moeten ze wachten, zelf hun kostje bij elkaar scharrelen. Plannen voor de voedertafel zijn er al.

0 reacties

naar binnen




6.11.2010

Ze ligt in de hoek van de bank.Opgerold op mijn zilvervosplaid,van nylon,valt ze bijna niet op.
Haar staart onder haar opgevouwen pootjes haar neusje verstopt in haar bont.Aanbiddelijk vind ik haar zo.Moeilijk om haar niet te aaien,de wetenschap dat ze zal schrikken weerhoudt mij er van.Mijn van de straat geplukte katje,toen ongeveer twee jaar en nu al 14 jaar hier.Nooit een schootkatje maar na een paar maanden mocht ik haar even oppakken en mijn gezicht tegen haar koppie drukken,om haar zo snel mogelijk weer los te laten.In de loop der tijd leerde zij mij te vertrouwen.
Zo de winter doorbrengen lijkt mij niet gek.
Herfst, het seizoen van inkeer, van naar binnen gaan.
Ik ben nog weerbarstig. Te vroeg is het, ik wil nog dit en ik wil nog dat... de tuin, de kweker, de plantenmarkt.
Contemplatie heb ik gekend.Onder de druk der omstandigheden ben ik het kwijtgeraakt.
Je kunt niet verliezen wat bij jou hoort, al zou je het weggooien.
Een uitdrukking die ik vaak mijn cliënten voorhield. Cliënten van mijn massagepraktijk.
Maar wat ik geleerd had en met veel plezier en overtuiging uitdroeg, was ook 'wanneer je iemand goed aanraakt, word je zelf ook aangeraakt.Dat kon ik niet meer hebben. Wat ik al zei, de druk der omstandigheden.
Wat ik wel heb, mijn vermogen intens te genieten van de schoonheid buiten. De kleurenpracht van struik en heester. Gisteren nam ik mij voor vandaag te gaan fotograferen, langs de Vecht en in het dorp.
Helaas, een op straat gegooide metalen band, bedoeld om verpakking bij elkaar te houden en nu verborgen onder bladeren, fungeerde als strik en gooide mij voluit tegen de stoeptegels. Mensen hebben mij opgeraapt, binnen gebracht en water laten drinken. Daarna hebben zij mij naar mijn dochter gereden.Hier en daar gekneusd en wat bont en blauw zit ik nu thuis.Ik heb geluk gehad, want de smak was hard. Eén ding is goed om te weten, ik heb harde botten. Het duurde even voor de schrik weg was en mijn ego weer wat gladgestreken.
Tijdens die val ging er een merkwaardige gedachte door mij heen: zo voelt een haas zich wanneer hij met zijn achterpoten in een strik gevangen wordt.
De bomen achter de schutting van mijn tuin, zijn vandaag speciaal voor mij in prachtige kleuren gehuld.

0 reacties

gouden kalf


4.11.2010

Gisteren stond er in de Volkskrant een column van Evelien Tonkens die iedere nederlander zou moeten lezen. "Alleen winstgevende zieken zijn welkom".
Wij hebben nu een liberale regering. Marktwerking staat op hun voorgrond en het euroteken op hun netvlies.
Evelien Tonkens schrijft o.a. over de kostenopdrijving dank zij marktwerking.
Zover reikt mijn inzicht niet maar, kon ik wat mij bezig houdt maar zo goed verwoorden en schrijven.
Laat ik dicht bij huis blijven. Ik heb een biologische hartklep. Gezonde werking daarvan wordt geschat op 15 jaar. Ik heb dus nog 11 jaar de tijd om gezond te leven mits ik geen rare infectie krijg zoals b.v q-koorts.Ieder jaar de griepprik is een goede voorzorgsmaatregel, voorafgaand aan ieder tandartsenbezoek een penicillinekuur ook.
Ben ik 80 dan is mijn hartklep 15 jaar oud.Neemt mijn levenskwaliteit af, dan is een nieuwe hartklep een optie, tegen die tijd is de techniek nog meer geavanceerd. Een kleine ingreep wellicht maar zeer zeker een dure.
Alleen, ben ik van geen enkel nut meer, maatschappelijk gezien niet winstgevend.
Volgens de normen en waarden van den Haag, natuurlijk.
Winstgevend is ook niet de gehandicapte baby die nooit aan de maatschappij zal deelnemen, de obesitaspersoon van 40 jaar, die al 10 jaar in de ziektewet zit of de invalide die door een bedrijfsongeval in een rolstoel is beland en voortdurende verpleging nodig heeft.
Als ik goed gelezen heb wat er staat dan worden nieuwe behandelingen niet meer aangegaan. Hoe zal dat er uitzien? Beslist dan het ministerie van gezondheid, of de ambtenaar van de ziekenkostenverzekering? "Sorry, meneer, mevrouw, u bent het helaas niet waard behandeld te worden?
Misschien is het dan toch handig om alvast te beginnen met de aanmaak van de pil van Druon.
De ziektekosten verzekerings maatschappijen hebben al heel veel macht.
Ik had het er gisteren met mijn huisarts over en zij zei heel simpel "Het is niet goed, dit is niet goed" Die artsen die ik ken zeggen hetzelfde en met hen vele anderen, daar ben ik van overtuigd.
Onze leiders dansen rond het gouden kalf en aanbidden het schaamteloos.
Ieder voor zich en god voor ons allen lijkt hun nieuwe motto.

0 reacties

bewust wording


2.11.2010

Iedere morgen is het eerste wat ik doe, de krant lezen. Daar neem ik uitgebreid de tijd voor.Vanaf de jaren 60 is dat al zo. Destijds onder het motto 'je moet je vijand kennen'.De dreiging van de koude oorlog was voelbaar, Europa tussen Rusland en Amerika in. JF.Kennedy was de verademing die wij hard nodig hadden.
De studentenopstanden, zowel in Parijs als in Amsterdam werden het gesprek van de dag.
Nicuragua, Chili en Argentinië, kruisraketten wel of niet in Nederland.
Alert blijven, de vijand onderkennen, kranten lezen dus, opinieartikelen en discussieëren.
Wanneer het accent verlegd is kan ik niet precies achterhalen.
De kinderen werden groter, hun kleine en grote ervaringen belangrijker.
De val van de muur bracht meer ontspanning.We gingen reizen en even was de wereld één grote familie.
Nu hebben mijn kinderen eigen kinderen, met alle zorgen van dien en ik geniet van de ontplooing van twee generaties.
Maar vanmorgen deed ik een ontdekking: ik blader door mijn krant, ik ben selectief geworden.Eigenlijk wil ik niet meer maar kan ik het nog niet laten.
Ik word ziek wanneer ik lees over de huidige politiek en hun bespelers. Want, in mijn ogen hebben ze verraad gepleegd. Ik word ziek wanneer ik zie hoe alles wordt uitgehold; onderwijs, gezondheidszorg in alle facetten.Hoe grote bedrijven van nationale trots werden verkwanseld. Hoe alles wordt bepaald door centen en dat door mensen die nooit hoefden te beknibbelen. Die zeker weten dat ze nooit op straat zullen staan.
Ik word ziek wanneer ik zie hoe Wilders vuil spuit en er mee weg komt. Zieke lichaamstaal straalt hij uit, zittend in de tweede kamer. In zijn beweging en houding doet hij mij herinneren aan een man die geloofde in een duizendjarig rijk.
Mijn moeder zei vroeger "Het zal mijn tijd wel duren"en dan werd ik boos en riep
"Laten we hopen dat het de tijd van je kleinkinderen ook nog duurt".
Al het bovenstaande maakt dat ik mijn krant niet meer lees.
Ja, de column van Aleid Truijens van vandaag 'Wij drietjes'. Daarnaast de pagina's over vrijwilligers. Aaf Brandt Corstius. De tekening van Collignon vind ik geweldig.
Uitgelicht over de bezuinigingen op de sociale werkplaatsen is om te huilen.
Nou ja, vandaag heb ik de krant maar even doorgebladerd.
Er zal wel weer een moment komen dat ik anders ga denken.
Maar, trots op Nederland? Nee, nu even niet.

0 reacties

buiten




1.11.2010

Buiten is het overkoepelend grijs. De bomen die in het voorjaar zo mooi bloesem dragen zijn als eerste kaal.De andere bomen staan uitbundig geel te wezen. Daar steken de diep rode bessen van mijn cotoneaster warm tegen af.
Op de straat liggen vlagen gele en rood-bruine bladeren, nog niet weggeveegd door overijverige bezems. Ik houd ervan wanneer de herfst in alle kleurenpracht hoogtij viert.
Mijn terras wordt winterklaar gemaakt. De geraniumstekken staan in de kas evenals de grote planten die nu in ruststand moeten wachten tot het voorjaar.De luchtblazer zorgt er een paar uur per dag voor dat er geen schimmel komt door stilstaande lucht.
Overdag is het er een graad of 12, net zoals op het terras.
Maar er moeten natuurlijk wel blikvangers komen op de lege plekken en ook in de winter zie ik graag kleur.
Ik heb een paar dagen door mijn huis gelopen en ontdekte onder twee grote varens een beeld van een collega keramist. Een zelfportret zoals hij zei. De ene kant mooi glad gestreken, de andere gepijnigd door het leven. Het zou geen zelfportret geweest zijn wanneer hij er nog niet een kleine steen als versiering aan toegevoegd had.
Aan de andere kant mijn winterharde cyclaampjes naast een oud glas in lood raam dat ik in de wintermaanden wil restaureren, voor zover ik dat kan. Maar ik heb wel ideeën.
En dan een paar felgekleurde kalebassen. Tegen kerst wil ik graag een echte kerstboom buiten, met lichtjes en veel vogelvoer. De mezen vliegen nu ook in alle rust onder het afdak om naar voedsel te zoeken. Van de kat die mekkerend zit te loeren trekken zij zich niets aan. Zolang zij binnen blijft, dat wel.

0 reacties

tegenspel

31.10.2010

Er zijn krachten bezig op mijn blogspot die ik niet in de hand heb.
Mijn vorige tekst 'wee je gebeente'heb ik drie maal herschreven en wat ik krijg is de eerste versie. Misschien is het de geest van Halloween die bezit heeft genomen van mijn pc.Ik snap niet waarom het nu aldoor fout gaat.
In rode letters staat er dat er niet automatisch kan worden opgeslagen. Dan maar handmatig, ctrl+S.
Wilt u deze pagina sluiten, er is niets opgeslagen? Nee, daarvoor druk ik die toetsen in maar dat werkt dus ook niet.
Nu maar ieder woord bewust en geconcentreerd neerzetten en niet denken: eerst opslaan en morgen met frisse ogen opnieuw kijken.Want dan kan er niets veranderd worden.Ik ben gefrustreerd, vooral omdat ik niet zelf weet wat ik kan doen.Heb mijn bloggoeroe al gemaild maar het is wel zondag, mag hij ook even vrij zijn!!
Ga ik zelf op onderzoek uit, dan krijg ik vast en zeker problemen. Dus, handjes thuis Athy....

0 reacties

wee je gebeente





30.10.2010

"Wee je gebeente, als je op mijn foto's stapt", zeg ik tegen mijn poes.
Ik zit op de bovenste tree van de zoldertrap en heb een grote plastic doos naast mij, waarin alle foto's van voor het digitale tijdperk opgeborgen zijn.
De poes staat een paar treden lager en wil er langs. Zoals gewoonlijk wil zij daar zijn waar ik ben. Maar nu is de vloer rondom mijn kleine plekje tussen zoldertrap en overloop bezaaid met foto's.
Foto's die ik niet gebruiken kan aan de ene kant, foto's die ik nog eens wil zien aan de andere kant en anderen weer apart gelegd om te scannen.Geweldig, prédigitaal kan ik omtoveren tot digitaal.
'Wee je gebeente'is in mijn kindertijd een gevleugeld woord geweest van één van mijn tantes, waar ik graag kwam.
Ze sprak het altijd op dwingende toon uit, met opgeheven vinger en een lach in haar ogen. Opvliegend kon ze zijn om te eindigen in een lachbui.
Wij vonden het maar een rare uitdrukking. Zoals kinderen een woord kunnen vangen om het totaal uit elkaar te pluizen totdat het het raarste is wat je ooit gehoord hebt.
"Wee", zongen,riepen en lachten wij in alle toonaarden.
Ik ben het in de loop der jaren totaal vergeten om het nu ineens uit te spreken tegen mijn poes.
"Wee je gebeente"en poes kijkt mij aan, staart omhoog, kruipt langs mij een tree hoger en verdwijnt heupwiegend naar de zolder, zonder ook maar een foto aan te raken.

Ik buig mij weer over de grote doos.
Wat een geluk dat ik nooit het geduld heb gehad om foto's in boeken te plakken.
Wel op datum alles in mapjes. Handig, wanneer een kind niet meer ziek was maar nog wel binnen moest blijven en zich stierlijk verveelde,bracht een schoenendoos vol gestold verleden uitkomst.
Verhalen vertellend met een paar foto's in de hand maakte van een landerige middag destijds een paar knusse uurtjes.
Bovenstaande foto is er echt één uit de oude doos.
Vijf jaar ben ik daar en samen met mijn vriendje in het kattekwaad. Mijn neef Bas.
Hij was meestal het brein, ik de uitvoerder en wanneer we dachten dat we straf zouden krijgen bedacht ik de oplossing en hij kreeg met een smoes de lachers op zijn hand en wentelde zo de straf af.Ik was buitengewoon overmoedig die zomer. Voor het eerst voldoende ruimte en buiten spelen zo veel als ik wilde. Weg van de grote stad en geen oorlog meer.
Mijn tante had een haan waar iedereen bang voor was. Ik hoorde de grote mensen praten
en besloot er wat aan te doen. Ik ben op de haan afgelopen, die in mij geen gevaar zag en heb het dier bij de strot gegrepen. Bas haalde het deksel van de regenton en ik kieperde het beest er in.
Uren later, toen iedereen liep te zoeken naar die haan, hebben wij onze heldendaad opgebiecht. Er werd om gelachen maar we moesten het dier wel zelf bevrijden.
Nu ik inmiddels te oud ben om buiten te spelen ben ik blij met mijn doos vol eigen geschiedenis.

0 reacties

sentimental journey


28.10.2010

Afgelopen zondag ben ik met mijn twee dochters naar het Vondelpark geweest. De buurt waar we woonden,waar ze geboren zijn en Sara, de oudste, heeft leren lopen.
We waren op een missie.
Zestien jaar geleden stierf hun vader zijn zelf 'gekozen' dood.
Ineens was er geen toekomst meer. Toch moesten er beslissingen genomen worden, al ging het maar over de grafrechten.
Tien jaar, besliste ik, zo ver vooruit kijken was al onmogelijk.
Vijftien jaren later kwam er bericht dat de graven ontruimd zouden worden. We konden opnieuw beslissen.
Een nieuwe begrafenis, wat betekende opnieuw alle formaliteiten doorstaan en achter een kist aanlopen.
Of een verzamelgraf, of een crematie.
Rebekka en ik kozen voor een verzamelgraf, Sara wilde een nieuw graf, voor het geval de kleinkinderen die deze opa nooit hebben gekend, naar de begraafplaats wilden, ooit, eens.

We zijn met z'n drieën uit eten gegaan om onze verschillen dichter bij elkaar te brengen. Ik was er van overtuigd dat dat zou gebeuren.
Rebekka kwam met een voorstel: Als het graf geopend wordt, halen we zand weg, naast de kist en brengen dat naar Amsterdam. De stad die eeuwig in zijn hart zat.
Een symbolisch gebaar dat iets van hem, in onze gedachten terug zou brengen naar Amsterdam.
Deze winter vroor het dat het kraakte en met twee thermosflessen heet water gingen wij naar het ondergesneeuwde kerkhof en haalden grond weg van de bevroren groeve.
Afgelopen zondag hebben wij die grond naar Amsterdam gebracht.

De beide dochters zijn geboren in het Lutherse Diaconessenhuis, dat met zijn achterkant in het Vondelpark stond.Vanuit de kraamkamer kon ik hem zien fietsen door het Vondelpark. Horen ook, want hij had een fluitsignaal (tropische vogel) waarop ik altijd reageerde. Nu is van de grond waarin hij begraven was, rondom verschillende bomen gestrooid. Eén hele grote oude boom. Een stap verder staat een boom waar vanuit één stam, drie stammen oprijzen,dat vond ik een mooi symbool en aan de overkant staat één solitaire grote kastanje, brede kroon, vlammend blad, daar hebben we de laatste grond gestrooid.
Vlak bij is het blauwe theehuis, daar zijn we thee gaan drinken. In de Leidsestraat hebben we even gewinkeld. In de Krijtberg aan het Singel hebben we kaarsjes gebrand. In die kerk gingen we naar de nachtmis met Kerst, vanuit Maarssenbroek.
Daarna zijn we gaan eten op het Spuiplein.
Teruglopend naar het station, werden we gevangen door de kermis op de Dam.
Beide dames vlogen op de draaimolen af, die al draaiend tot grote hoogte opklimt, dan tot halverwege afdaalt en weer omhoog gaat.
Een waardige apotheose, in de geest van hun vader.

De foto's heb ik genomen op Ameland, eind jaren zeventig, toen onze wereld nog heel was.

0 reacties

alles is nieuw


27.10.2010

Alles is nieuw op dit blog.Wel even wennen. Het beste nieuws is dat er weer gereageerd kan worden. De breedte vind ik fijn, nu komen foto's beter uit. De witte ondergrond vind ik jammer, maar misschien kan daar wat aan gedaan worden.
Verder heb ik vanaf gistermiddag zitten zoeken hoe ik bij mijn dashbord kon komen om een nieuwe tekst te maken. Op alle icoontjes heb ik geklikt, telkens weer een ander
'kopje' opgezocht. Er vannacht wakker van gelegen, natuurlijk, geef mij iets waardoor ik niet slapen kan en ik pak het met beide handen aan.
En nu klik ik op een icoontje vernieuwen, geloof ik, weet het al niet meer en zie daar, ik kan weer schrijven.
De aanleiding voor een nieuw blog was dat ik geen reacties rechtstreeks kon krijgen.
Ik ga je een keer verrassen, zei mijn bloggoeroe en dat heeft hij dan gedaan, gisteren.Keek ik om drie uur nog op mijn oude vertrouwde, een kwartier later keek ik wat verschrikt naar mijn nieuwe. Ik was er even niet op bedacht geweest.
Lieve Valentijn v.d.Hout, dankjewel en ik kom nog een keer bij je bedelen, want er zijn een paar dingen die ik niet weet hoe aan te pakken.Ik heb weer een paar trucjes te leren.
Ook verrast was ik, door het blauwe bloempje dat ik in de tuin zag staan op een heldere herfstdag. Ik ken het plantje maar kan niet op de naam komen. Heb het ooit in de tuin gehad. Deze is aankomen waaien en zo mooi blauw. Is het bloempje uitgebloeid dan blijft er een gazen knop over waar een bes in gaat groeien. Een gele of een oranje bes. Ik volg het op de voet.
Terug naar mijn blog. Rechts zijn een paar vakken voor advertenties, geen idee hoe ik dat aan moet pakken. Er is een archief waar alles op soort is gezet. Heb heerlijk in één oogopslag naar mijn Amelandbestand kunnen kijken. Foto's met gedichten, of gedichten met foto's. Die volgorde is beter.
Zoals ik de laatste tijd nieuw ontdekte blogs bekijk, zo kijk ik nu ook naar die van mij. Met nieuwe ogen.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

2 reacties

in de wereld


25.10.2010

Een artikel in de Volkskrant van afgelopen Zaterdag 'Gemene spelletjes in uniform', door Olaf Tempelman, heeft mij het hele weekend bezig gehouden. De foto die erbij hoort is een ziek makende foto uit de Abu Ghraib-gevangenis, genomen in mei 2004.
Een kluwe geboeide naakte mannen die gedwongen worden tot sexuele handelingen. Lager kan het fiere Amerikaanse leger niet zakken, wat mij betreft.
Het artikel zelf betreft een spel. Een spel van studenten die vrijwillig meedoen, 'ja' hebben gezegd tegen een voorstel. Zij wisten dus waar ze aan begonnen. Eén groep speelt de gevangenen en de andere groep zijn bewakers.
Macht corrumpeert. Binnen drie dagen waren de bewakers wreed, grof en gebruikten ze ook fysiek geweld. Ook de gevangenen waren vergeten dat het een spel was en dat ze de vrijheid hadden om op te staan en weg te lopen.
Laat niemand zeggen: "Dat zal mij niet overkomen". Alles kan iedereen overkomen, wanneer de omstandigheden er naar zijn, het gevaar groot is en macht een veilige haven lijkt.
De foto die ik gescanned heb is een foto van persbureau Reuters, genomen in maart 2003 en stond vanmorgen in de Volkskrant. Een broeder uit het Amerikaanse leger houdt een Iraaks kind in zijn armen dat aan het front zijn familie is kwijtgeraakt.
Het verschil achter beide verhalen. Medogenloosheid in het ene, mededogen in het andere.
Mij bekruipt vaak de gedachte, dat het beter was geweest voor iedereen, wanneer de Amerikanen zich werkelijk zouden hebben teruggetrokken na de gevangenneming van Saddam Hussein. Iets wat ze altijd hebben gezegd te doen, totdat ze de man hadden. Irak zou beter af geweest zijn.
Wat lijkt het mij zwaar voor jonge mannen aan wie verteld wordt dat ze soldaat zijn in een onoverwinnelijk leger en door krijgen dat die overwinning niet bestaat.
Over de hele wereld ligt een net van grote en fijne mazen, gevuld met geweld en machtsmisbruik.Vrouwen en kinderen altijd weer de dupe.Wereldvrede, een utopie.
Maar naast het kwade is er ook het goede.
Het kind op deze foto heeft weliswaar de teentjes gekromd, verder is het rustig. Voor even veilig in sterke armen.De ziekenbroeder heeft zijn ogen gesloten. Achter zijn rug zijn soldaten en is er ongetwijfeld veel lawaai. Man en kind vormen samen een klein eilandje van rust, voor een moment.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl