winterkost


9.12.2010

Winterleven is anders dan zomerleven.Dat laatste is, voor mij, zoveel mogelijk buiten zijn, vooral op de fiets en zo laat mogelijk thuiskomen.In zomernachten wil ik het licht achterna, zolang er nog een streepje van aan de hemel is en het licht tegemoet zodra een vermoeden van ochtendgloren langs de daken strijkt.
Winterleven, is binnenshuis en inkeren tot de ziel, die onaanwijsbare plek ergens in mijn lijf.
Alleen, ik heb een korte spanningsboog, niet in staat een hele dag te lezen, of te schrijven of navel te staren.
Dus gebruik ik de winter om afspraken te maken met vrienden. Heb ik hen liever hier dan dat ik er op uit moet. Dat is 's winters geen pretje met openbaar vervoer en/of fiets.
De meeste avonden in een jaar, eet ik alleen. Maar 's winters...dan verandert mijn eetbehoefte en heb ik plezier in koken voor meer personen.
Ook de behoefte aan voedsel verandert.Met de eerste nachtvorst krijg ik trek in vet. Een stuk zuurkoolspek brengt mij het water in de mond. Geroosterd brood met katenspek, heerlijk. Voor mij geen maaltijdsalades meer of een komkommerzuurtje met tomaatjes.
De weegschaal blijft een stem houden. Want hoe lekker ik die winterkost ook vind, mijn gewicht moet netjes blijven. Het minuscule kleine stukje kalf dat mijn hart goed laat werken moet wel met egards behandeld worden. Aankomen is er niet bij.
Afgelopen maandag had ik de eerste wintergasten aan tafel.
Een schotel van geroosterde wintergroenten. Pompoen, venkel, winterwortel, rode uien en sjalotten. Knofloook, rozemarijn, zout en peper en laurierbladen.
Goede olijfolie erover, drie kwartier in de oven en smullen maar.
De italiaanse dinervolgorde van anti-pasta, groenteschotel en dan een hoofdschotel, vind ik heel lekker voor wintermaaltijden.Zo ontstaat een avondvullend programma rondom een grote tafel, waar elke schotel op zijn eigen tijd wordt neergezet. Tijd voor verhalen, grappen en lachen met een goed glas wijn bij de hand.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten