0 reacties

laatste (k)eer.




29 juni 2010






Lieve Dame,


Een lange weg naar Zorgvlied.
Wij hebben veel gelachen en wij hebben veel gepraat.

Nu hebben wij geen woorden meer.
Ik wil je bellen, maar.....nooit meer.
Ik rouw.
Athy

0 reacties

onkruid?


25 juni 2010


Zolang als ik mijn tuin heb, liet ik alles wat tussen de tegels opkwam, groeien. Steen is maar steen en voor de kracht van kiem heb ik veel ontzag.

Er is iets veranderd. De terrasoverkapping wordt dit weekend gesloten en nu vind ik dat voor deze 'tuinkamer' mijn terras netjes moet worden. Opruimen is niet altijd slecht. Opgeruimd geeft ook wel eens rust aan de ogen. Ik heb daar behoefte aan.
Met een haak heb ik alle naden tussen de stenen schoongemaakt. Onvoorstelbaar wat er allemaal tussen kan groeien en bloeien. Vlasleeuwebek,Rozemarijn,Klavertje vier, wilde Geranium,Zevenblad natuurlijk en zelfs kleine blaadjes van een Helleborus. Lelietje van Dalen, wat jammer dat ik die niet met wortel en al tussen de stenen kon wegtrekken.
Nog nooit heb ik mijn terras zo schoon gehad en nog nooit heb ik zoveel met water gespeeld om ook alle opgehoopte aarde weg te krijgen. En ja, schoon op mijn manier, geeft rust. Als maandag de overkapping een feit is, dan gaat het opbouwen beginnen. Planten in potten die niet meer verzuipen in stortbuien, maar die ik iedere avond water moet geven. Eén hoek wordt werkhoek met oppottafel, de rest wordt zitplek waar ook mijn verzameling stenen en mineralen kan worden neergezet.
Ik kan niet wachten, mijn tuinkamer is bijna klaar.

0 reacties

het leven?


23 juni 2010

Er zit duidelijk een pijnplek in deze dagen. De dagen van 'erna'.
De dagen van 'na de dood van Atie'.

Ik zoek troost in eigen bestanden, want dat is het enige dat ik heb. Het enige dat mijn leven kleurt om de lege plekken heen.
En kijk dan wat ik vind!

"Oma, jij wilde toch een keer een foto maken van mij, met mijn mooie bruidsjurk?" En ja, dat wilde ik.
"Oma, kijk eens, mijn handen zijn groter dan mijn hoofd!
Maar niet zo hard. Sla er maar eens tegen. Ik voel niets!" Dat laatste heel uitdagend.
Nee, gelukkig, hij voelde niets.
Er staat hun beslist nog van alles te wachten. Gebeurtenissen waar ze nu nog geen idee van hebben. Verlies, teleurstellingen, noem maar op. Goed dat ze niet weten wat.
Zoals het een ieder vergaat.
Goed dat je niet weet wat je te wachten staat. Om achteraf te zeggen "en toch is het goed en goed geweest.
Ik leid nog steeds mijn eigen leven. Zo doen mijn kinderen en kindskinderen.
Wanneer wij elkaar ontmoeten is het feest en voor mij, troost.

0 reacties

in memoriam


22 juni 2010


Nog één keer had ik willen zeggen hoe bewonderingswaardig jij in mijn ogen bent.
Nog één keer samen schaterlachen om alle verhalen die jij kent.
De verwondering in je ogen wanneer wij hetzelfde dachten en dat tegelijkertijd en
hoe wij dan samen lachten.

Jij bent op reis gegaan, voorbij de pijn, voorbij het bange.
Ooit zullen wij jou volgen, nu jij ons bent voorgegaan. Koffers en rollators zullen wij bij de voordeur laten staan.
Jij leerde ons hoe het kan, oud zijn en hoe het moet.
Lieve Dame, het is goed. Een laatste groet.


0 reacties

hoogste punt




20 juni 2010




Het geraamte staat. Morgen nog één gat graven en één paal zetten, dan is het hele geraamte compleet.
Het hoogste punt is bereikt, dat moet gevierd.
De afwatering is in orde, hemelwater komt in een regenton.

Er is de hele dag gewerkt door mijn buurman, die het,soms, even zwaar had. Zoals op deze foto, waar hij ogenschijnlijk op zijn gemak in het zand zit.
Net niet waterpas moest de hele constructie opgetild om zand er onder te stampen. Vanuit zittende positie en nauwelijks ruimte, een blok beton onder de staander optillen met niets meer dan twee handen om een gladde paal. Ik doe het hem niet na. Maar na een paar keer tillen, schuiven,stampen met zijn voet, was alles waterpas. Petje af voor mijn buurman.

1 reacties

krent in de boom


20 juni 2010


De krentenboom die ik in mijn tuin heb, al een goede dertig jaren, is langzaam opgekweekt van struik naar boom. Met een mooi knoestig takkenstelsel en een parasolachtig bladerdak.
Ieder jaar eet ik van zijn krenten, die lekker zoet zijn. Tuinvogels lusten ze ook graag.
Ik ben een proefondervindelijk persoon. Het plan in uitvoering roept altijd vragen op die ik niet voorzien heb maar die ik wel moet oplossen. Zo ook bij mijn terrasoverkapping. Het geraamte staat, bijna. Maar vannacht kreeg ik een ingeving die mij voor een uurtje de slaap ontnam.
De helft van mijn krentenboom moet teruggesnoeid, anders komt het frame midden in de krent uit. Maar er moet meer weg. Die middag was een dikke houtduif geland om een paar, nog niet rijpe, krenten te verorberen. Straks gaat dat beest lekker op mijn overkapping zitten, laat een paar stevige flatsen achter, terwijl hij/zij op zijn/haar gemak, zittend op mijn dak de krenten eet. Kijk, zoiets bedenk ik niet van te voren, maar midden in de nacht.
En ik tegen die flatsen aankijken, dacht ik alvast verontwaardigd op voorhand. Er moet dus meer gesnoeid worden.
Ook de roos en de winterjasmijn zijn stevig aangepakt. Hoe erg ik het vind bloeiende dingen weg te snoeien heb ik al tot vervelends toe gemeld. De keerzijde!
Door al dat snoeien is er meer ruimte ontstaan, komen andere planten te voorschijn en komt er plaats om allerlei nieuwe ideeën te gaan ontwikkelen. Bij voorbeeld het idee, niet alles opnieuw vol te proppen, maar ruimte te laten voor een open effect. Wanneer het terras klaar is, gaat de rest uitgedund worden. Goed idee!!

0 reacties

brood en spelen






17 juni 2010






Het werk vordert gestaag. In de vrije uren van de buurmannen en dat moet niet worden onderschat. Zelf ben ik ook,op mijn manier, in de tuin aan het afbreken.Ofschoon er iets moois voor in de plaats komt vind ik het ook een emotioneel proces. Het kleinste torretje dat ik ontdek zet ik veilig weg en wordt een wegvluchtend moment.

De waterbak met kleine sproeier, die nu verleden tijd is herbergde nog een jonge pad die er niet meer uit kon, mijn schepnet was nergens te vinden. Dus, voor ik dat domme ding met mijn handen, waar hij steeds weer uitsprong, te pakken had, was ik twee stijve knieën verder.

Gelukkig is er dan 's avonds een maaltijd om te ontspannen en een vriendin om mee te eten.
Morgen weer een dag om energie om te zetten in sjouwen.
Zo wordt langzaam maar zeker de oude stand van zaken weggewerkt om plaats te maken voor iets nieuws.
Als alles gedaan is moet de bouwploeg met aanhang maar uitgebreid komen eten.

0 reacties

gezond


14 juni 2010


Tussen alle bedrijvigheid door moest ik ook twee keer voor mijzelf naar het ziekenhuis.
Hoe het komt weet ik niet maar in een ziekenhuis voel ik mij altijd op mijn gemak.
Raar, want daar kom je alleen maar als het niet goed met je gaat.

Eén keer ben ik er, midden in de nacht, met gillende sirenes binnen gebracht en er te voet weer uitgelopen, twee weken later. Tweemaal heb ik er een kind gebaard, zonder complicaties en de laatste keer ging ik er met een ziek hart naar binnen en kwam met een goed gerepareerd hart weer terug in mijn leven.
Ook nu ben ik na uitgebreide contrôle weer naar huis gestuurd met de boodschap over twee jaar terug te komen.
Mijn kleinzoon kan gerust zijn, ik heb nog steeds een dansend kalfje in mijn hart.
Destijds verkondigde hij iedereen "mijn oma was helemaal open gezaagd"met grote schrikogen. Dus heb ik hem gerust gesteld met de verzekering dat zolang mijn kalfje danst (nieuwe hartklep
gemaakt van het hartzakje van een kalf) alles goed is met mij.
Alles is goed. Ik ga er een mooie zomer van maken met iedereen die mij lief en dierbaar is.

0 reacties

regen

10 juni 2010





Op het moment dat ik in Amsterdam op het CS uit de trein stap loost een wolkbreuk al zijn regenwater. Natuurlijk geen paraplu bij mij, zo lastig. Zeker in een overvolle stad als Amsterdam.
Lijn 16 wil ik hebben om langs al mijn bekende oude plekjes te reizen voordat ik in het VUmc
aankom.
Opgegaan in de massa sta ik op de onder water gelopen tramhalte en het onvoorstelbare gebeurt. De eerste lijn 16 meldt "sorry, geen dienst" en rijd ons voorbij, een golf van water over onze voeten spattend. De tweede, de derde lijn 16 hebben ook geen dienst en hebben een even grote golf water. Achter ons trekt ook een tram op. We worden aan twee kanten belaagd.
Lijn 24 brengt redding. Iets minder sentimental journey, maar hij rijdt ook naar het VUmc. Helemaal voorin een zitplaats met panorama uitzicht. Alleen, de tram loopt vol met touristen die bij elkaar hokken en een hangplek vinden, precies voor mijn neus.
En toch... gedachten en rails glijden aan mij voorbij, herinneringen komen in beeld en in geur.

De oude Ati weet niet dat ik kom en het effect van mijn verschijning, is zoals ik hoopte.
Ik kan haar troosten en voeren, als een ziek vogeltje en dan ineens is daar die sterke humor van haar en laat weten "ik ben er nog en als het aan mij ligt blijf ik nog".

De terugreis verloopt zoals de heenreis. Vertraging en een overvolle tram. Maar ik heb genoten van die rit met een natgevulde tram, de onvervalste amsterdammer die hem bestuurde, de regendruppelruiten die mij door mijn verleden voerden naar het station, de verbinding met mijn heden.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

bewaren?


5 juni 2010


Nu ik aan het puinruimen ben kom ik de merkwaardigste herinneringen tegen.
Een stop van een oude karaf die allang terziele is.
Op mijn netvlies staat het beeld van mijn man die de glazen stop omhoog houdt. "Hierin zit lucht van zeker twee eeuwen oud" zei hij peinzend. "Als die stop kapot gaat is die lucht weg"en voorzichtig legde hij hem weer tussen de planten en boeken op een plank.
Dat is 40 jaar geleden. Die stop heb ik nog maar nu gaat hij toch echt de kliko in.
De herinnering heeft een andere opgeroepen.
Ik woonde net op kamers in Amsterdam en had van mijn salaris mijn eerste antieke aankoop gedaan.
Een kleine antiquair in de Spiegelstraat, gespecialiseerd in glas had naar mijn idee de mooiste verzameling karaffen. Eén had een prijs die ik betalen kon.
Opgetogen fietste ik naar mijn kamer over alle grachtenbruggen heen, alsof ik tassen vol eieren aan mijn stuur had hangen.
Op mijn zolder met uitzicht op de Amstel, zette ik heel voorzichtig mijn schat op de grond. Op een vochtige dweil, want hij moest voor gebruik schoongemaakt. Heet water had ik niet, fluitketel en butagas moesten daarin voorzien.
Voorzichtig goot ik heet water in het fijne glas en dat was het einde van mijn aankoop.
Scherven glas op mijn natte dweil, die juist had moeten voorkomen dat de karaf zou breken.
Ikzelf op mijn knieën er voor, in tranen. Mijn geluk had precies een klein uur geduurd.

0 reacties

puin ruimen




4 juni 2010











4



Mijn terras is nu één grote troep. Dingen die weg moeten, maar, waar laat ik ze zo lang? Planten elders zetten en de tuin is al zo vol.

Sporen in het stof laten alleen nog maar zien dat er een verleden is waarin gepronkt werd.

Links de voorwerpen die later, wanneer alles achter de rug is, wel weer een plekje vinden. Want reken maar dat er onder mijn overkapping genoeg aan étagère wordt opgebouwd wanneer alles klaar is.

Zonder de hulp van mijn buurmannen, Bernd en Rob zou dit niet gebeuren. Ik hoop dat ik alle werkzaamheden goed kan dokumenteren. Meestal denk ik er pas aan wanneer het te laat is.

Opgeslorpt als ik word door het moment zelf en het 'gewone'leven gaat ook door met alle beslommeringen.

Hoe dan ook, ik geniet met volle teugen van dit alles, gesterkt door de warmte van een heerlijke zon.


0 reacties

tekens




3 juni 2010




Ik houd van havens, van boten en hijskranen die zich scherp aftekenen tegen de lucht.


Ik houd van de bedrijvigheid van kleine slepers en loodsbootjes rondom zwaarlijvige vrachtboten.

In de tijd dat ik op kantoor werkte bij Stork, voer ik iedere morgen met een slepertje het IJ over en mijn uitzicht was alweer, het IJ met veel scheepverkeer voor de deur.
"Ik hoor je al een tijdje niet", riep mijn vader regelmatig. "Je zit zeker weer naar buiten te staren" en ja, daar had hij gelijk in. Ik hielp hem uit de brand, omdat hij geen secretaresse had, want die ging trouwen en bleef bij nader inzien toch maar niet werken.
Ik zou zes weken bijspringen, het werd anderhalf jaar.
Maar, terug naar het nu. Gisteren heb ik lange tijd op een zonovergoten terras gezeten van café/restaurant de Torpedoloods. Met het schitterende uitzicht op hijskranen en ander hefmaterieel.
Tekens, noem ik ze. Door mensen bedacht en bediend, tekenen zij een silhouet tegen de lucht
en vertellen het verhaal van noeste arbeid en vergane glorie.
Hoewel de bedrijvigheid minder is dan zoveel jaar geleden, boeide het bijzonder, de overzetbootjes, binnenvaartschepen die eerst vanachter een landtong kwamen en dan moesten keren om stroomopwaarts verder te gaan. Grote Bulkcarriers, bijna rechthoekige containerschepen en natuurlijk de drijvende doos naar Engeland van de Stena Line.
Maar het meest was ik geraakt door de tekens van staal, met hun ratelende kettingen.
Ik heb er uren naar gekeken.