het leven?

23 juni 2010

Er zit duidelijk een pijnplek in deze dagen. De dagen van 'erna'.

De dagen van 'na de dood van Atie'.

Ik zoek troost in eigen bestanden, want dat is het enige dat ik heb. Het enige dat mijn leven kleurt om de lege plekken heen.

En kijk dan wat ik vind!

"Oma, jij wilde toch een keer een foto maken van mij, met mijn mooie bruidsjurk?" En ja, dat wilde ik.

"Oma, kijk eens, mijn handen zijn groter dan mijn hoofd!

Maar niet zo hard. Sla er maar eens tegen. Ik voel niets!" Dat laatste heel uitdagend.

Nee, gelukkig, hij voelde niets.

Er staat hun beslist nog van alles te wachten. Gebeurtenissen waar ze nu nog geen idee van hebben. Verlies, teleurstellingen, noem maar op. Goed dat ze niet weten wat.

Zoals het een ieder vergaat.

Goed dat je niet weet wat je te wachten staat. Om achteraf te zeggen "en toch is het goed en goed geweest.

Ik leid nog steeds mijn eigen leven. Zo doen mijn kinderen en kindskinderen.

Wanneer wij elkaar ontmoeten is het feest en voor mij, troost.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl