6 reacties

nostalgie?


25.12.2011

De afgelopen week waren er in de krant en op t.v.kleine discussies over de volle kerken op kerstavond.Wat drijft een mens,die alleen op kerstavond naar de kerk gaat. Zelf houd ik het op nostalgie.
De kerstboom met echte kaarsjes, destijds.Het boek van Jaap en Gerdientje, met een mandarijn er bovenop.In het donker naar en van de kerk en overal lichtjes van kaarsen voor de ramen.
Toen de kinderen nog klein waren maakten wij een kerstavondrondje, verschillende jaren achter elkaar, door Amsterdam.
We liepen van het C.S. naar de Krijtberg op 't Singel.Mooi versierd, grote stal en een mooie kerk.Daar bleven wij totdat de kerstliedjes op waren.Nog even dralen bij de uitgang, kijken naar de kaarsjes bij de heiligenbeelden.Sara vroeg "Pap, dat beeld heeft helemaal geen kaarsjes, zo zielig, mogen wij daar een kaarsje neerzetten?"
Ze wees naar het beeld van een man met een kindje op zijn schouder.Al gauw brandden er twee kaarsjes.
Van de Krijtberg liepen we naar Hoppe op het Koningsplein.De kinderen warme chocolademelk en wij glühwein. Vandaar naar de etalages van de Bijenkorf, destijds prachtig ingericht door de gouden hand van Onno Premsela.Die etalages waren een begrip.Vier op rij, elk met een eigen thema en vooral alles in beweging.Van beren tot treintjes, klimmende beestenmooie poppen. noem maar op.Het was altijd guur op de hoek van het gebouw,de volgende stop was de Nicolaaskerk.Even op het rooster staan waaruit warme lucht ontsnapte.We hielden de tijd in de gaten want de trein ging maar om het half uur.Thuis vielen de kinderen om van de slaap maar wij bleven nog even nagenieten.
Nu is alles anders, de kinderen hebben met hun kinderen een eigen traditie in het leven geroepen, maar we zijn wel allemaal bij elkaar.
Ik kan mij voorstellen dat voor de meeste mensen van mijn leeftijd, kerst vooral een feest van herinneringen is, nostalgie.
Inmiddels kunnen wij,met dank aan alle welvaart, hele stadsdelen verlichten. Wij halen met kerst de Efteling naar de stad en in de straat.
Het verhaal van het pas geboren kind is voor de meesten geen geloof meer maar een sprookje.Een keihard sprookje waarin andere kinderen worden vermoord om dat ene onschuldige kind te pakken te krijgen. Een kind dat in alle onschuld geboren is om aan het einde van zijn leven als misdadiger te worden gedood.
Zijn collega, de Dalai Lama wordt als driejarige herkend als de incarnatie van de vorige Dalai Lama en wordt weggehaald van zijn ouders om zijn pad van wijsheid te leren. Was hij niet in ballingschap gegaan, dan zou hij zeker ook gedood zijn, in dit geval door de chinezen die zijn land hebben ingepikt.
Ondertussen, in mijn eigen kleine omgeving, denk ik aan het sprookje dat wij vieren, breng ik presentjes daar waar ik denk dat het nodig is; een kaarsje, een bloemetje,kleine dingen.
Ik geniet van mijn kerstbezigheden en draai de hele dag kerstmuziek. Word ik al dat verantwoorde een beetje moe dan mag Elvis zijn versie van Stille nacht, door mijn huis laten rocken.Zo, weer even voeten op de grond.
Gelukkig de mens die, in deze tijd, zich niet laat overdonderen door alles wat moet, wil je een gelukkige kerst hebben.
Het is niet het feest van de klinkende munt.Het is het feest van het kleine, van aandacht, van de beste bedoelingen.
Ik wens iedereen goede kerstdagen toe en diegenen waarvoor het geen feest kan zijn, hen wens ik uit de grond van mijn hart kracht en sterkte toe.

2 reacties

maatschappij


14.12.2011

Gaat het goed met ons? Een retorische vraag en ik weet geen antwoord.Met mij gaat het goed, dat is zeker.Maar met onze maatschappij? Ik heb zo mijn twijfels, maar wie ben ik.Iemand die alleen op haar eigen plek het zo goed mogelijk kan doen.
Man schiet cassière dood in supermarkt.
Man schiet twee Senegalese straatverkopers dood, in Florence.
Man richt bloedbad aan in Luik; twee scholieren en een kindje van twee jaar.Veel gewonden en omstanders die getraumatiseerd zijn omdat ze hebben gezien dat het gebeurde.
Wat mij aan het denken bracht was de opmerking van een man die werkt bij het paleis van justitie:'Ongelooflijk dat zo iets kan gebeuren, midden op de kerstmarkt'.
En die opmerking vind ik op mijn beurt weer ongelooflijk.Juist op een kerstmarkt, juist daar waar veel mensen bij elkaar zijn, juist daar waar een zekere luxe, overvloed en saamhorigheid in het genieten, samen vallen.
Het wordt kerst,een'feelgood'feest bij uitstek als zodanig gepropageerd door de reclame wereld.
En al die mensen die buiten de boot vallen; omdat ze hun baan kwijt raakten, hun huis werden uitgezet of als onaangepaste buiten de zorg vallen dank zij bezuinigingen. Alle mensen die zich aangevallen voelen in hun menswaardigheid omdat de omstandigheden niet in hun voordeel werken;omstandigheden voortkomend uit mensenwerk.Iedere dag wordt uitzichtloosheid geproclameerd door mensen die 'het weten kunnen' op t.v., in de kranten.Iedere dag een regen aan hebbedingen, zonder welke je niet gelukkig kunt zijn, uitgesproken door de reclame.
Je moet verdomd stevig in je schoenen staan wil je niet ontsporen.
In tegenstelling tot die meneer die niet begrijpt hoe dit op een kerstmarkt kan gebeuren, denk ik in mijn minst optimistische bui dat dit steeds vaker zal gebeuren op zo'n soort plek.

12 reacties

kronkels


10.12.2011

Mijn blog is een lijntje naar buiten, lees ik in mijn eigen terzijde tekst.
Op dit moment is het een kronkellijn naar binnen en weinig naar buiten.Die lijn lijkt op de vlucht ganzen die ik vanmorgen luid gakkend hoorde overkomen en probeerde te volgen. Ik viel bijna van mijn fiets. Wat een zootje maakten die dieren ervan. Niets strakke v-vorm, het golfde maar wat aan langs de rand van de opklaring en een kabaal, die auto achter mij hoorde ik niet eens. Dan ging er weer een handvol dieren vandoor in een strakke formatie om ogenblikkelijk terug te keren in de moedergolf. Dan gingen er weer rechts een paar op pad in één rechte lijn om haastig achter aan te sluiten toen de hele deinende massa van richting veranderde.
Ik wist wel wat hun dilemma was. Voor hen uit zagen zij twee waterplassen waar het verzamelen geblazen is en de families die hen daar wachtten waren misschien nog niet op hoorafstand.Dus, moesten ze nu de linker plas of de rechter hebben? Het zal wel goed gekomen zijn en ook ik bereikte veilig het fietspad.
Maar om op mijn kronkellijn terug te komen, die komt meer van buiten naar mij dan andersom.
Er zijn momenten in een mensenleven dat het niet goed is om alles helemaal alleen te moeten opvangen.Op zo'n punt is een dierbare vriendin aangekomen.Om haar eenzaamheid,voor zover mogelijk, iets op te vangen,bedacht ik een plan en dat was helemaal fout.Nu kan ik met de beste bedoeling wel iets bedenken, het is aan haar ja of nee te zeggen.Daar komt zeker geen ruzie van.Het onvermogen van iemand om een leven zo te leven dat hij/zij daar vrede mee heeft, daar ben ik iedere keer opnieuw verbijsterd over.
Daarnaast ben ik aan het nadenken over een verjaarscadeau voor een vriendin die 52 jaar wordt en weet dat dit haar laatste verjaardag is en ook weet dat het haar laatste kerst zal zijn.We gaan met een klein groepje uit eten, volgende week en reken maar, dat het geen grafstemming wordt.Er zal een traan weggepinkt worden en er zullen uitbarstingen zijn van een schaterlach.Ik kijk naar mijn vriendinnen en probeer ermee in het reine te komen.
Ondertussen zoek ik de kerstspullen op zolder. Dit jaar geen boom, wel een kleine versiering in huis. Ik wil het dit jaar doen zoals het op dit moment, bij mij past en niet te veel hooi op mijn vork nemen.Dat voelt goed.
Mijn lijn naar buiten voelt grillig, voelt zoals de lijn op de tekening (zie foto). Ik kan niet tekenen, dit was trouwens de eerste en laatste tekening op de computer, wat ik wel kan is knopen ontwarren. Gelukkig maar.

11 reacties

moeders door de tijd heen



01.12.2011

In de Volkskrant van gisteren en vandaag, artikelen over de uitlating van min.van Bijsterveldt: Besteed meer tijd aan kinderen, desnoods ten koste van werk.
De jaren dat ik een peuter was, moesten de moeders vooral thuis blijven en voor de kinderen zorgen.Klaar zitten met thee en een biskwietje om vier uur. Je was een slechte moeder wanneer je dat niet deed.Eénouder gezinnen waren een hoge uitzondering.De druk van de heersende moraal.
In de tijd dat mijn kind geboren werd, 1973, was het absoluut not done, te praten over je kind thuis.Babies waren geen onderwerp van gesprek.
Je baarde je kind, verzorgde het en 's avonds moest je je verheffen, het liefst buiten de deur.Het tij van de tweede feministische golf.Ik volgde lessen keramiek.Iedereen wist dat ik een baby had maar er werd niet naar gevraagd en in plaats van mij te verheffen, beet ik op mijn tong want waar ik zo vol van was, kon ik niet over praten.
Een paar jaar later kwam ik in de kring van ouders met kleuters, in de gang, wachtend tot de school uit ging of op het schoolplein. Een nieuwbouwwijk zonder enige samenhang waar ieder zijn weg moest zoeken.
De tijd van de discussie vrouwen moeten ook werken, brak aan.Een nieuwe druk van een nieuwe moraal.
Vrouwen hebben niet voor niets een opleiding gevolgd, gemeenschapsgeld, dat moet gehonoreerd worden.Over de helpende hand van de heer des huizes werd nog niet gepraat.Vrouwen moesten op eigen kracht aan de slag en kinderopvang regelen met andere vrouwen. Als jij nu op maandag....dan zal ik op donderdag...." Onder het mom, van goed voor de kinderen, leren ze hoe het bij anderen toegaat, gingen we werken.Het was nieuw, dus schuldgevoel in overvloed.
Ik heb er aan mee gedaan, op mijn manier.Onze zolder werd woonkamer en onze woonkamer werd mijn atelier. Met drie draaischijven, twee keramische ovens en een zelf in elkaar geknutselde glazuurspuitinrichting,buiten de voordeur, heb ik jaren cursussen gegeven en huiskamerexposities georganiseerd.In een tijd dat er nauwelijks iets te doen was binnen onze nieuwbouwwijk.
Nu zijn mijn dochters moeder.De discussie gaat over het glazen plafond voor vrouwen en opnieuw, wanneer zij gestudeerd hebben met kostbaar gemeenschapsgeld, moet dat voor de maatschappij terugverdiend worden.
Zij hebben gestudeerd, zij hebben ieder twee kinderen, hebben een masterdiploma gehaald en hebben beiden verantwoordelijk werk. Dat het 'maar' drie dagen in de week is, wordt prinsessengedrag genoemd. Ze voelen zich gelukkig niet aangesproken.
Ze moeten, een gezellig en veilig huis hebben; een goed lopend sociaal leven, het liefst een studie erbij, hun kinderen halen en brengen naar muziekles, paardrijden, voetbal of zwemmen.Zaterdag's op het voetbalveld staan en daarna de boodschappen voor de hele week doen.Op zondag naar het bos met kinderen en hond en op maandag weer fris aan de slag.
Eerlijk gezegd, ik zou het niet gekund hebben en heb diep respect voor mijn 'meiden'.
Ze hebben het op de rit maar nu, nu moeten ze meer tijd aan de kinderen besteden, desnoods ten koste van het werk.Een idee van min.van Bijsterveldt.
Een nieuwe druk van, alweer, een nieuwe moraal.

9 reacties

schrijven


22.11.2011

Dat moet ze even opschrijven, ze is het zo weer vergeten. Onder een stapel opengeslagen kranten vindt ze haar blocnote en even verder zoekend, een pen.
Wat wilde ze ook weer opschrijven? Zie je, daar heb je het nu.Ze is het kwijt.Ze wist zeker dat het belangrijk genoeg was om te onthouden en nu is ze het kwijt.
Dat gaat al dagen zo. Het lijkt wel of ze een gedachte nog geen vijf minuten kan vasthouden,dan komt de volgende en is ze de eerste kwijt.
Gek wordt ze ervan en ja, als ze eerlijk is, ook heel ongelukkig, onzeker.
Het is al zo'n onrustige tijd. Van de krant leest ze iedere morgen de koppen, meer hoeft niet. Het is toch alleen maar ellende, het houdt maar niet op.De collumns, daar geniet ze van.Die zou ze ook wel willen schrijven,voor zichzelf natuurlijk. Wat heerlijk als je zo je gedachten kunt ordenen en in een vorm kunt gieten.Rondschrijven,columns die eindigen zoals ze beginnen, daar beleeft ze het meeste plezier aan. Zelf springt ze van de hak op de tak. Daar heeft ze altijd haar schouders over opgehaald, jammer dan,als mensen dat van haar vonden.Ze heeft zoveel concentratieoefeningen gedaan en dan zag ze ineens de zon op een bepaalde manier...of de schittering van een kristal,gehangen in de tuin, die vonken spattend bewoog op de wind. Dan was de concentratie voor de oefening helemaal weg.Zij is een ogenmens, altijd geweest.Wanneer schoonheid haar blik treft, kan ze van verrukking haar adem inhouden en dan wil ze alleen nog maar een ander laten delen in die schoonheid.
Er is troost in schoonheid, zei ze ooit tegen een vriend, tijdens een afscheidstoer door Nederland.Ze stonden naast de auto en keken naar een blauwe sloot,ingebed in felgroen gras, het geel van het bloeiend koolzaad daar achter en een helder blauwe lucht met grote witte wolken daarboven.Volmaakte schoonheid in kleur en stilte.Er is troost in schoonheid.Een jaar later stierf de vriend in haar bijzijn aan aids.Het beeld van het Friese landschap van destijds heeft ze nog vaak opgeroepen, troost.
Ze ziet ieder vogeltje vliegen, zei ooit een lagere schooljuf en toen ze als kabouter werd geïnstalleerd kreeg ze de naam Snaterbekje.De ouders die er bij waren, schoten in de lach. Voor haar was de glans van die dag weg.Maar de naam was niet ten onrechte.
Troost door haar ogen en zelfredzaamheid via het gesproken woord.
Ze weet niet meer wat ze wilde schrijven, maar in verwondering teruglezend wat ze nu geschreven heeft, is er toch voldoening dat ze iets geschreven heeft wat haar bezighoudt.Het werd alleen anders.

4 reacties

op is op,vervolg


09.102011

"Weet je nog mam, hoe blij je was toen deze nieuwbouw net klaar kwam, na de dood van pa? Je hoefde nu niet naar een eenpersoonskamer maar kwam weer in een echt huis.
Weet je nog dat je zelf deze groene gordijnen hebt uitgezocht en de vloerbedekking.Hoe blij je was met het halfronde keukentafeltje aan de muur. En zoveel ramen? Mam, wat hebben we veel in de serre gezeten met die grote schuifpui helemaal open, zodat de zon weer op je gezicht kon schijnen".
"Net als in de tuin", zei je dan.
Alsof ik eindelijk tot haar doordring,kijkt ze mij aan. Dan glijdt haar blik in het rond, langs haar schilderijen, de grote vaas uit Luxemburg en de meubels die ook in Haarlem al haar trots waren.
De schelpvormige schaal van Villeroy en Bôche, die op een lage kast staat, heeft enige jaren bij mij in huis gestaan.Ze had er geen plaats voor in die twee benauwde kamertjes en het ging haar aan het hart.
Vanaf de eerste dag in het nieuwe huis staat hij weer op zijn eigen plekje.Mijn moeder verschoot van kleur toen ik hem binnen bracht.
"Maar die is nu toch van jou", riep ze verrast uit.
"Nee mam, ik had hem in bruikleen, hij hoort hier, bij jou". Zo stralend had ik haar lang niet gezien.
"Je hebt in veel huizen gewoond"herinner ik haar; "Rotterdam,Amsterdam".
"Daar ben jij geboren", onderbreekt ze mij."Je speelde op het plein, al je vriendinnetjes woonden daar.Daarna gingen we naar Landsmeer, dat was stom. Daar hebben wij niet fijn gewoond en jij al helemaal niet. Weet je dat ik daar spijt van gehad heb, om jullie?"
Deze informatie moet ik even verwerken, dat heb ik nooit van haar gehoord. Die vijf jaren Landsmeer, waren voor mij inderdaad een regelrechte ramp.
Ik kijk naar haar ogen, die staan ineens helder.
"Daarna kwam Haarlem", herneem ik het gesprek.
"Dat was mooi, een fijn huis, fijne tuin en plezierige buren en vlak bij zee.
Fietsen door de duinen, totdat je vader niet meer durfde, omdat hij zich een keer verstapte bij het afstappen en een spier verrekte in zijn lies. Dat deed hem pijn en hij wilde nooit meer fietsen. Toen kwamen we nergens meer".
Zoveel zinnen achter elkaar heb ik lange tijd niet van haar gehoord.Ik wil haar nu niet uit haar concentratie halen maar heb toch het gevoel dat ik mijn vader moet verdedigen.
"Hij bestelde vaak een taxi, mam,dan gingen jullie lekker eten in Dreefzicht. Daar genoten jullie allebij van.En jullie gingen altijd samen in Bloemendaal boodschappen doen met soms een kopje koffie toe".
Haar handen glijden over de foto die ze nog op haar schoot heeft liggen.
"We konden zo lekker in de tuin zitten, in het zonnetje, zo lekker buiten". De woorden klinken onduidelijker, duidelijk vermoeid.
"Nu woon je in Dordrecht en heb je weer een mooi huis".
"Ja, Dordrecht". Het is even stil.
"Als ik straks dood ben...". Ze maakt haar zin niet af.
"Dan komt er iemand anders hier wonen, mam", vul ik voor haar in.
Ze haalt haar schouders op en ineens geeft ze de foto aan mij. Korzelig bijna, alsof ze niet meer wil nadenken.
Nu pas zie ik dat er letters geschreven staan over de foto heen.
Moet ik naar beneden, staat er en, mevrouw Verschoor, onderstreept. Daaronder, ik ben bang, ook onderstreept.
Er staat,is Roel dood en ook, Ria is dood, ieder woord apart onderstreept.
Wie komt er nu, met een vraagteken en daaronder, ik weet het niet.
Ik voel tranen in mijn ogen, voor het eerst in haar aanwezigheid. Zoveel eenzaamheid.

3 reacties

Op is op?


07.11.2011

Wonen

Een foto ligt op haar schoot en met een wijsvinger streelt ze de omtrek.
"Hier is dan het huis", ze wijst langs de zijkant.
"Daar stond de schuur", ze kantelt de foto zodat ik beter kan zien.
Ik buig voorover en zie de tegeltuin met grote vakken bloeiende planten, die over de randen kruipen.Dat geeft een speels effect.
"Een mooie tuin", verzucht ze en draait haar hoofd een beetje weg, kijkend in een verleden dat zo onherroepelijk voorbij is.
De tuin was eertijds haar trots en glorie, zoals mijn tuin nu voor mij is. Haar weemoed verbindt ons voor nu. Met mijn ogen zoek ik haar blik maar ze is niet aanwezig in het hier en nu, haar geest is vertrokken.
Weemoed vermengt zich met medelijden, oude mensen en de dingen die voorbijgaan.
Ze kreeg een herseninfarct, haar tongbeen bleef verlamd, daardoor kan ze moeilijk slikken en niet meer gemakkelijk praten. Te oud en te moe voor revalidatie,trekt zij zich steeds meer terug uit haar wereld.Voeding krijgt ze nu via een maagsonde.
"Waar woon ik nu" vraagt ze."Wie is hier de baas", ze maakt een handgebaar de ruimte in.
"Dalmeijerplein 124, mam, daar woon je nu. En jij bent de baas, dit is jouw huis, jij betaalt de huur en het water en elektra".
"En het gas".
"Ja, dat ook. Voor je verwarming".
"Toch ook om te koken, ik moet wel eten", ze maakt een gebaar van iets naar haar mond brengen.
"Je moet wel eten, ja maar je krijgt sondevoeding, weet je wel?"
"Eten, ik heb al lang niets gehad, ik heb honger".
"Straks komt de verzorging mam, dan krijg je eten. Je proeft het alleen niet". Ik lach naar haar, ik zou alles willen doen om haar weer een beetje vrolijk te krijgen.
"Jij moet toch ook wat eten", bezorgd en verdrietig kijkt zij mij aan.
"Dat is in orde, mam, ik heb brood bij mij".
Tot voor kort gingen wij samen naar het winkelcentrum waar ze tegenover woont.Eerst kijken wat er allemaal is om daarna onze keus te maken. We dekten de tafel, glaasje wijn erbij en dan zaten wij te genieten van lekkere vis, of warme kip. We maakten er altijd een feestje van, als ik er was.
"De koffie staat te lopen", zei ze zodra de deur open ging en dan lachten we om de woordspeling.
Nu is dat allemaal anders.
"Haal maar wat lekkers voor jezelf", zei ze bij mijn eerste bezoek toen ze weer thuis was na het ziekenhuis. Maar dat heb ik nooit gedaan.Op het moment dat zij haar voeding krijgt, eet ik mijn brood op.
"Nou, hebben we allebei lekker gegeten", zei ik de eerste keer en het ontlokte haar een glimlach.
Ze zit rustig met de foto in haar hand en ik loop even naar de keuken voor een kop koffie.
"Waar is pa?", vraagt ze en omdat ik de rest van het gesprek wel kan dromen antwoord ik bijna gedachtenloos "in de hemel".
We kijken elkaar aan en ook zij krijgt een glim van een lach rond haar mond.We zijn niet zo erg zeker van een hemel.
"En Kees, vraagt ze.
"Is ook dood, mam, al weer twee jaar" en ik onderdruk een zucht.
Begrijpt ze niet dat het mij pijn doet, bij ieder bezoek de litanie van onze doden niet één maar wel tien keer te moeten uitspreken. Of is dit haar enige manier om er überhaupt over te kunnen praten?
Mijn moeder, die altijd een vloerkleed had zo groot als de wereld om alle nare dingen onder te vegen.

wordt vervolgd.

14 reacties

staatsburgerschap


30.10.2011

Het kleeft mij aan als een tweede huid. Het staatsburgerschap. Alhoewel,zeventig jaar geleden geboren tijdens een bombardement van de Engelsen op de Fokkerfabrieken, voor ons huis en op de haven van Amsterdam, in onze achtertuin, tijdens de Duitse bezetting.Maakte dat dan niet van mij een nieuwe bewoner van het grote duitse derde rijk, dat er Gode zij dank nooit van gekomen is? Nee,ik ben Nederlands staatsburger en ik wil er van af.Zou ik dat aan minister Leers terug kunnen geven?
Hij heeft het al zo zwaar en ik wil zijn ellende niet vergroten.Ik kan het natuurlijk ook aan staatssecretaris Henk Bleker voorleggen.Die zag ik Vrijdag j.l. bij Pauw en Witteman aan tafel. Ook hij wist niet waar hij het zoeken moest van zwaarte. Mauro moet weg, dat kan niet anders, helaas precedenten mogen er niet zijn, verschil in behandeling ook niet, om maar te zwijgen over de aanzuigende werking van e.e.a. Als het nu het vriendje van zijn zoontje was, dat samen voetbalt, dan zou hij ook niet weten wat te zeggen.Moeilijk,moeilijk,moeilijk.
Er zaten nog twee dames bij Pauw en Witteman.De moeder van Mauro en een vrouw van Internationale kinderrechten. Twee dames die hele goede dingen gezegd zouden hebben, als zij de kans hadden gekregen.Maar iedere keer dat dat dreigde te gebeuren, begon Bleker weer zijn verhaal van hoe moeilijk...hij speelde het handig, de sluwe vos en sprak bijna ieders spreektijd helemaal vol.
De dames kwamen dus niet uit de verf en de tafelgastheren grepen niet in.
Witteman die anders geen mens laat uitspreken in reactie op een vraag van hem, gaf nu alle ruimte aan Henk en maakte zo van de beide dames een mutsige Ingrid.De laatste minuut was voor Mauro.Hij heeft al eerder laten zien dat praten niet zijn ding is, wanneer het over hemzelf gaat, dus daar kwam niets uit.Hadden Pauw en Witteman werkelijk meegeleefd met de jongen, dan hadden zij die laatste minuut gereserveerd voor de Internationale Kinderrechtenorganisatie.Helaas, gemistte kans. De enige die mijn hart raakte was Bart Chabot, die meer bijbelkennis had dan ik voor mogelijk hield, de enige die Bleker rechtstreeks aansprak over mededogen, naasteliefde, rechtvaardigheid boven wetten en geboden.We weten toch nog wel dat vroeger het CDA een Christelijke partij was?
De vraag die ik mis sinds de zaak Mauro is, wat gaat er met hem gebeuren als hij in Angola wordt gedropt.Heeft iemand zich daar een voorstelling van gemaakt. Een Afrikaans land waarover de reisbranche een negatief reisadvies geeft.Het is er niet echt veilig.Mauro zal meteen herkend worden als een westers watje die de gebruiken van het land niet herkent.Hij spreekt dan ook de taal niet. Ik denk dat het joch, want ondanks zijn 18 jaren is hij een joch, binnen de kortste keren gestript zal zijn van zijn westerse schoenen, zijn westerse kleren en waarschijnlijk ook zijn westerse geldbuidel.Hij zal er niet zonder kleerscheuren vanaf komen.Een MBO leerling, die als hij geluk heeft een studievisum krijgt plus de druk van presteren.De volgende huichelarij.Dan kunnen onze regeerders zeggen, Tsja, hij heeft een kans van ons gekregen maar hij heeft gefaald, examen niet gehaald.Jammer,jammer,jammer maar niets aan te doen en ze zullen hun handen in onschuld wassen als Pontius Pilatus eens.Onze regering, een samenscholing van Farizeeërs.
Ik wil mijn nederlands staatsburgerschap teruggeven, want ik ben niet trots op Nederland.

7 reacties

filosofietje


17.10.2011

Het is tien uur in de morgen en windstil. De hele dag, met al haar mogelijkheden, ligt nog voor mij. Een rijk gevoel.Laat ik eerst de potplanten maar water geven, dat heb ik gisteren overgeslagen.Het is even zoeken,nu het wat kouder is geworden,naar een nieuwe regelmaat van verzorgen.
Ik vul mijn gieters met water uit de regenton en loop naar de cyclamen.Bij de eerste scheut water springt er een kikker onder het groene blad vandaan en valt op zijn kop in een schaal.De salto die hij daarna maakt om weer op zijn pootjes te komen is nauwelijks te volgen met mijn ogen,zo snel.Doodstil blijft hij zitten.
Alles goed met je, vraag ik.We zijn allebij geschrokken.Weet je,ik loop even weg,dan kan jij een goed heenkomen zoeken.Voor de zoveelste keer in mijn leven denk ik, dat ik toch een nazaat moet zijn van de man van Assisi, die met de dieren praatte.Om mijzelf lachend loop ik weer naar binnen, waar de kat mij vragend aankijkt. Een kikker, zeg ik terwijl ik haar tussen de oren kriebel, niets om je zorgen over te maken.Ik had hem moeten kussen,maar dat bedenk ik nu te laat.
Bij een tweede kop koffie vraag ik mij af, wat ik nu het eerst zal doen. Er moet gepoetst worden,dat was mijn bedoeling of zal ik eerst even....Ja, ik ga eerst even.
Ooit logeerde ik, hoogzwanger van mijn eerste, bij een vriendin in Breda, een pianiste. Toen ik 's morgens wakker werd hoorde ik pianomuziek opklinken. Ik liep naar beneden en zag haar achter de vleugel zitten, met haar rug naar de keuken, waar op het aanrecht een berg vuile vaat stond, waar niet overheen te kijken was.
Eerst de piano, zei ze, dan pas poetsen. Doe ik het andersom, dan ben ik te moe om op niveau te spelen.Maar daarom staat de vleugel wel zo,dat ik de keuken niet zie.
Ze gaf mij een klopje op mijn buik. Denk erom, als de baby geboren is. Eerst de leuke dingen doen en daarna pas de plicht. Een raad die ik nooit vergeten ben, al kan ik mij er niet altijd aan houden, natuurlijk.

2 reacties

nauwkeurige regelkromme




16.10.2011

Het wil maar niet wennen. Het feit dat mijn kop geen gelijke tred houdt met mijn fysiek.Ik denk en bedenk nog steeds mijn dagelijkse handelingen alsof ik tig zaken tegelijk op één dag kan doen. En dat kan ik niet, meer.
Alleen al het traject van opstaan, ontbijten douchen en de rest, plus de ochtendkrant lezen, vergt tegenwoordig het dubbele van zoals het eens was.
Van jongmiddelbaar ben ik jongbejaard geworden.Het wil nog niet wennen.
Wat handig zou zijn is, één plan per dag en daarom heen de zaken die gewoon gedaan moeten worden, zoals daar zijn het huis en de boodschappen.
Eén plan per dag, ook dan moet ik schiften. Een plan op sociaal gebied of een tuinplan of een schrijfplan.
Deze mooie week zijn er alleen tuinplannen aan de orde.
Het terras wil ik winterklaar krijgen en de kas.Potplanten naar de kas en daar zo neergezet,dat ik vanuit mijn huis de bloei kan volgen.Zo houd ik kleur in een straks kleurloos seizoen.De tijd die ik er, in mijn hoofd, voor uittrek, is niet genoeg. Daar gaan nog een paar uurtjes bij. Want na het sjouwen van de ene kant van mijn landgoed van 55m2 naar de andere kant, ben ik toe aan koffie, een boek en even zitten.Het bezemen van mijn hut moet ik dus maar uitstellen tot een andere dag.Dat worden twee dagen, want er is witte vlieg in de kas, ik moet dus sproeien en het terras ligt vol blad dat bij elkaar gebezemd moet worden.Lekkere klusjes, zolang het zonnetje schijnt.Mijn tuin ligt op het zuidoosten, dus dat zit wel goed.
De planten die tegen een winters stootje kunnen staan opnieuw gerangschikt zodat ik ze vanuit de kamer kan zien.De blazer die er voor zorgt dat zich geen schimmel op de kasplanten zal vormen is ingesteld. Een karweitje dat ik spannend vind want ieder jaar moet ik opnieuw uitvinden hoe het ook alweer moet.Uit alle functies van het apparaat kies ik nummer twee, die over het blazen van stilstaande lucht gaat. Bovendien, en nu citeer ik, is de regelkromme nauwkeuriger.Geen idee wat het betekent....Maar het ding werkt. 'sNachts houdt de blazer de lucht droog en overdag mag hij nog uit.Gaat het echt heel koud worden, dan schakel ik de verwarming erbij in.
Dus kan ik nu in huis gaan poetsen? Nou, nee, eigenlijk niet. Nog maar een dagje uitstellen.De Hybiscus reageerde op haar verhuizing met een prachtige bloem,ik ga foto's maken van wat nu in de kas bloeit, de houten vogel, die eigenlijk in de tuin op de wieken moet, staat ook binnen.Ik wil hem niet verliezen aan weer en wind, want het is een kadootje van een dierbaar kleinkind.

4 reacties

zomerzoentjes




10.10.2011

Dag lieve zomer,
Je bent zo héél definitief weg.En eerlijk gezegd, was je niet zoals wij hoopten dat je zou zijn. Koud en nat, dat was je. Zwanger van de lente, hadden we hoge verwachtingen van je.Veel zon, wel een koude wind maar ja, dat was de lente.Jij zou voor warmte zorgen, hoopten wij.
Het resultaat: verregende weilanden, verregend landbouwgrond. Verregende tuinen!
Wat ik persoonlijk jouw mooiste kwaliteit vind, zijn de lange dagen. 's Morgens om vier uur al een ochtendgloren en 'savonds na twaalf uur nog licht in de lucht. Dat mooie licht dat van blauw naar groen zweemt.Dan wil ik buiten dwalen, door de stille nacht en alleen maar naar de lucht kijken.Het is er nauwelijks van gekomen.Te veel wolken vòòr je nachtkleed en ook je sterrenluchten, vooral die van de vallende sterren, waren verstopt in wolken.
Met je afscheid heb je veel goed gemaakt.Je laatste groeten, toen we de tijd al herfst noemden waren subliem. Ik heb nog foto's gemaakt, zomerzoentjes noem ik ze.
Nu is die kwajongen herfst, gekomen.Ontstuimig bolderend door de lucht, gierend tussen de huizen en alle gevallen blad voor zich uit blazend.
Van de herfst verwachten we niet anders, dat valt dan ook niet tegen.
Maar jou valt niets te verwijten. De hoge straalstroom, ver boven ons hoofd en nog verder, bepaalt jouw zomerkleed, van druppels of van zonnenstralen.Wij, armzalige mensen hebben daar geen invloed op, behalve dan met de vervuiling, die voor onze rekening is.
Maar, wij zijn nu eenmaal onverbeterlijke hopers. Misschien volgend jaar, zeggen wij nu al.
Misschien volgend jaar....misschien overdag een lekker warm zonnetje en 's nachts een fris regenbuitje. Ik zei het al, onverbeterlijke hopers.
Dag lieve zomer, tot volgend jaar, wanneer alle hoop weer op jou gevestigd is.

12 reacties

Droom



07.10.2011

De leuning van mijn stoel voelt kleverig, bah wat vies, ik trek mijn arm terug.
Waar ben ik en waarom en wie heeft mij hier gebracht? Ik kijk rond, zijn mijn kinderen hier, die laten mij hier toch niet achter? Het is raar in mijn hoofd en ineens weet ik dat ik niet kan praten.
"Kijk eens, een lekker kopje koffie, daar zult u van opknappen, het is ook een hele schrik hé.."
Een meisje in een wit jasschort knikt mij bemoedigend toe.Maar ik lus geen koffie met melk.Ik trek een vies gezicht en kijk haar aan.
"O, lust u geen koffie?"
Hoe leg ik dat nu uit.Ik pak het lepeltje en schep een beetje van de bovenkant en trek een extra vies gezicht. Die melkkleur alleen al. Het kind snapt het.
"U lust geen melk in de koffie".Ik knik heftig, opgelucht. Dan ga ik over de bodem van de kop en schraap wat suiker op het lepelte.
"Ook geen suiker", zegt het meisje."Zwarte koffie zonder suiker. Ik zet het meteen op uw persoonskaart".
Persoonskaart, wat is dat nu weer. Tijd om er over na te denken heb ik niet want er komt iemand anders aan.
"Ik breng u naar de kapper,uw haar moet nodig gewassen en in model geknipt, het ziet er niet uit". Ik wil protesteren maar er komt geen woord te voorschijn. Ik heb vanmorgen thuis gedouched en vorige week ben ik bij de kapper geweest.Ziet ze dat niet?Ik kan het niet zeggen.
Bij de kapster wordt alleen maar gezegd 'Lekker kort, daar houdt mevrouw van.
Heftig schud ik met mijn hoofd en leg mijn handen erop. Niet mijn haar, pak niet mijn haar af. Het is mijn model, ik heb het bedacht, blijf er van af,niet lekker kort.Ik wil niet, ik wil niet. Paniek krijgt volledig de overhand.
Waar zijn mijn kinderen, waarom komt niemand mij te hulp, waarom ben ik hier.
Ik krijg een grote zwarte doek over mijn hoofd, zodat ik niets kan zien. Ik hoor de schaar, knip,knip,het gaat maar door.Straks heb ik geen haar meer over.
Ik probeer te roepen, laat me, laat mij gaan maar er komt geen geluid over mijn lippen, alleen een moeizaam gekreun.
Dan hoor ik het geluid van een tondeuze. Zie je wel, ze scheren mij kaal.
Met een laatste krachtinspanning grijp ik het laken en trek het van mijn hoofd.En zit rechtop in bed, mijn hele gezicht bezweet.De kat, die kennelijk op het kussen tegen mij aan heeft gelegen mauwt verongelijkt en springt op de grond.

Opgelucht kijk ik rond. Alles in orde.Voor alle zekerheid roep ik een paar woorden naar de kat.Ik kan praten, goddank er is niets mis met me.
Maar hoe kom ik ertoe zo te dromen.
Omdat het mij opvalt, dat ik soms spontaan vergeet wat ik even te voren bedacht. Omdat ik soms niet op een woord kan komen en omdat ik mij ineens afvroeg wat er met je gebeurt, wanneer je niet kunt praten.Niet kan vertellen wie je bent, waar je vandaan komt en wat er in je leven allemaal gebeurd is.
Niet kunnen praten betekent je identieteit kwijt raken in de wereld. Niet meer kunnen delen, niet meer gedeeld worden.Daar heb ik over gedroomd.
Ik stap mijn bed uit. Een douche, denk ik, dat droomgevoel afspoelen.Ik ben gezond en wat er gaat gebeuren weet niemand.Het gaat altijd anders dan je denkt. Dat weet ik wel.Voor dat ik onder de douche stap kijk ik even in de spiegel en grijns. Mijn haar is intact. A-symetrisch, zoals ik wil. Scheef volgens mijn kleinzoon die er aan toevoegde maar wel mooi wit.
Lekker ding, van zeven jaar en de nieuwe dag heeft mijn eerste glimlach.

6 reacties

fragment


29.09.2011

Op zo'n mooie zomernamiddag zoals vandaag, zou ik het liefste in een grote stad willen zijn. Parijs bijvoorbeeld. Altijd volle trottoirs in het late zonlicht.Mensen die zich haasten van werk naar huis.Of naar een terras om daar vrienden te ontmoeten bij een glas wijn of koud bier.
Ik zou mij dan onderdompelen in die mensenmassa, meelopen met de stroom,mijn ogen langs de oude gevels laten glijden, totaan het eerste metrostation. Geen behoefte om mij ondergronds te begeven zou ik bij een etalage stilstaan en na een paar minuten in tegenovergestelde richting mee terug lopen, temidden van een nieuwe stroom mensen, uitgebraakt door de donkere mond van de ondergrondse.
Bij een kiosk een krant kopen en bij het eerste terras met nog één lege stoel "excusé moi" mompelen, gaan zitten en de krant openslaan. Ik zou geaccepteerd worden als de werkende vrouw die eerst even de krant op een terrasje wil doornemen, alvorens de maaltijd thuis te gaan koken voor haar gezin.
Ik zou natuurlijk jonger zijn dan ik nu ben.
In werkelijkheid zit ik op de fiets en geniet weliswaar nu ook van een zonnetje maar er is geen stad.Wel haastige mensen die mij tegemoet komen rijden vanaf het station, of lopen langs het fietspad dat gescheiden is van het autoverkeer.Misschien dat deze thuishaasters mij deden verlangen naar stadsgedruis. Aangezien ik Amsterdam toch iets minder aantrekkelijk vind voor een leuke fantasie dan Parijs werd het de Seinestad.
In werkelijkheid fiets ik langs de singeltjes,dan weer door een kale lange straat. Kijk hoe het zonlicht tussen de bomen doorvalt in grote schaduwbloemen op het gras. zie de diverse achtertuinen, van elkaar gescheiden door houten schuttingen, al of niet begroeid en bij de voordeuren die praktisch allemaal hetzelfde zijn, staan de verschillende potten, tafels met pompoenen of leuke blikken dingetjes, waarmee de huiseigenaren zich van elkaar proberen te onderscheiden.
Er zijn zoveel verschillende werelden.Voor mijn gevoel hoor ik in alle thuis. Vandaar dat mijn heimwee ineens kan oplaaien, geraakt door een geur, een lichtval, een geluid.

4 reacties

gedachtenspinsels



23.09.2011
Het zijn net kleine tapijtjes, beschenen door de zon, die wiegen in de wind.Verticale lapjes feeënstof,zorgvuldig geweven en alleen zichtbaar wanneer de zon ze beschijnt.Zilveren draden, glanzend en in een kunstig patroon gevangen.
Zodra ik een stap naar links of rechts doe, is alle schoonheid verdwenen. Sprookjesbeelden gaan door mijn hoofd wanneer ik probeer te beschrijven hoe mooi en geheimzinnig ik het verschijnsel vind.
Ben ik met mijn gedachten totaal ergens anders dan bestaat het gevaar dat ik een harde gil geef omdat ik met mijn gezicht in een kleverige substantie ben terecht gekomen en mijn angst al kriebelige beestjes in mijn nek projecteert.
Niet alleen de betovering verbroken maar ook het web waarin een niets vermoedende spin alleen maar geduldig wacht op een maaltijd, een lekker hapje om haar soort te laten voortbestaan.Die anderhalve bij die we deze zomer gezien hebben, denk ik, nog nahikkend van de schrik, wraakzuchtig.
Bij elk tuinklusje neem ik een bamboestokje mee om webben te verwijderen die hangen op de plek waar ik wat moet doen.Ik kan niet overal gebukt staan, dat is voor mij niet goed.In gedachten bied ik wel mijn verontschuldiging aan, want het blijft een hele prestatie, zo'n prachtig web dat deint en glanst in het zonlicht.Het zijn er tientallen in deze tijd.Een ander herfstplezier is de oogst van prachtig fruit.Alle vormen en kleuren waarin het zich manifesteert, samen gebracht op een mooie aardenwerken schaal uit Marokko.Maar ik ben niet echt een fruiteter.Die toets van zuur! Fruit moet bij mij zoet en sappig zijn, helaas!
Tegenwoordig wordt fruit onrijp geplukt, in koelcellen vervoerd en moet dan nog enkele dagen bijrijpen op de fruitschaal.
Ik bemerk een contradictie in terminis: ik zie en geniet van de schoonheid van spinnen en hun web maar ze moeten wel op afstand blijven.
Ik geniet van de schoonheid van fruit, mooi opgetast in kramen en koop het ook, met een mond vol actieve smaakpapillen. Die ene zure braam in het doosje verpest het want doet mij vermoeden dat er meer zijn en ik wil niet nog een keer in het zuur bijten. En toch....toch vind ik ze schitterend.
Mijn werkelijkheid in twee delen.

2 reacties

Impressie



20.09.2011
Wat een verademing om buiten te zijn in de frisse lucht. Het is kwart over negen en het schemert al flink. Ik ben blij dat ik buiten sta en de bedompte drukte achter mij kan laten. Zoveel mensen in één ruimte bij elkaar, een bord eten op schoot,een glas wijn op de grond naast de stoel en tegelijkertijd praten over allerlei gewichtige zaken. Nou ja, die anderen gewichtig vinden.Even werd het leuk, toen iemand vroeg welke schrijver van grote invloed was geweest voor iemands leven.Ik had mij zonder nadenken naar voren gebogen.
"Simone de Beauvoir, die heeft mijn opvoeding voltooid, daar waar mijn moeder stopte".
Er was een korte discussie ontstaan, iedereen kende Simone de Beauvoir.Ineens zaten de vrouwen bij elkaar en ontstond er een intiem gesprek. Totdat één van de aanwezige mannen zich er mee ging bemoeien.
"Simone de Beauvoir, dat is toch allang passé".Stomme eikel, daar ging het toch helemaal niet over. Jammer, het moment was voorbij.
Maar nu klim ik op mijn fiets en ga heerlijk tussen de weilanden door, richting huis.
Zachte lucht, lekker koel langs mijn verhitte wangen. Tussen de bladeren door schijnt een avondrood van indirect licht. De zon is al hoog en breed onder maar raakt nog de onderkant van wolkenflarden.
Het is stil op de weg en het fietspad ligt er leeg bij. Kwart over negen,de tijd van ergens zijn, niet van komen of gaan. Alleen op de wereld, héél even.Daar zijn de waterplassen al en kan ik verder weg kijken. Oud rose, de weerschijn van de lucht in het water en vuriger de randen van de wolken die, ietwat uiteen gedreven het laatste licht vrij spel geven. Wat een vrede op deze plek.Een groep ganzen komt luid gakkend aanvliegen en wordt enthousiast begroet door een groep in het water. Als het morgenavond weer zo mooi wordt in de lucht, moet ik er maar met mijn fototoestel op uit.Het zal niet lang meer duren voor het nog eerder donker wordt.
In de verte schitteren de lichten van de A2 en het industrieterrein. Vreemd eigenlijk, dat een plek die overdag zo vreselijk lelijk is, in de avond iets feeërieks kan uitstralen. Twee gezichten van één wereld.
De rose gloed van de zonsondergang ebt langzaam weg. Wanneer ik dicht bij huis ben, gaan de lantaarns aan. Het laatste licht draalt nog hoog in de lucht en eigenlijk wil ik ook nog niet naar binnen.

4 reacties

vijf minuten....



15.09.2011

Met ogen vol hoge wolkenluchten en verre horizonten kwam ik terug van weg geweest.
Een hoofd vol met schrijfideeën en kleine blogteksten die ik bij elkaar sprokkelde terwijl ik tegen de duinen opzwoegde en heerlijk naar beneden sjeesde zodra ik de top over was.Het ene, uitzonderlijke achter laten om het dagelijkse weer aan te trekken, kost mij altijd energie.Die avond zou ik mijzelf weer schikken in mijn huis en de dingen die je zoal doet, weer thuis gekomen.De andere dag, zo nam ik mij voor, zou ik gaan schrijven.Dat ging even anders.
Die eerste avond thuis was er dat heftige onweer en vlak in de buurt sloeg de bliksem in en een minuut later gaf mijn t.v. de geest.
Die had ik niet uitgedaan.Toen ik eens mijn schoonzonen vroeg of de t.v. bij hevig onweer niet uit moet, werd er hartelijk gelachen. Nee, moeders, dat hoeft tegenwoordig niet meer. Had ik maar niet geluisterd en had ik hem maar wel uit gedaan.De rust,opgedaan ver van huis, was met één klap,weg.De andere ochtend kwam het volgende probleem, mijn wasmachien lekt. Maandag bleek bij nader bekijken bij de opticiën, dat een nieuwe bril geen overbodige luxe zou zijn.
En daar zit ik dan.Zomaar opeens met de vraag, wanneer koop ik een nieuwe t.v., wanneer begeeft mijn wasmachien het echt en hoe duur is een nieuwe bril.De glazen alleen al, duur!
Wat een onrust ineens.Met een kop koffie ga ik even in de tuin zitten.
'Wanneer je gespannen bent, kijk dan vijf minuten naar iets dat niet door mensen is gemaakt', las ik, ooit,ergens. Beetje moeilijk, wanneer je tuintje omgeven is door schuttingen en andere huizen.Ik sluit mijn ogen en jawel, daar ga ik:
Het tuinpad af, naar het ultieme fietspad. Rechtsaf het schelpenpad op over de duinen en bij de laatste hoogte linksaf, richting vuurtoren, overal zichtbaar en nog ver weg. Ik voel de zon op mijn oogleden, voel de trappers onder mijn voeten en de wind door mijn haar. Zo eenvoudig is het je ogen te sluiten en daar te zijn waar alleen de hand van de natuur gewerkt heeft. De hoge lucht met witte wolken, het golvende landschap dat zilver glanst in de zon. Het ruisen van de zee....
Het werkt, de spanning ebt langzaam weg, de realiteit is hanteerbaar.
Vijf minuten, dagelijks, kijken naar iets dat niet door mensen is gemaakt.De moeite waard.

6 reacties

magie van leven



11.09.2011

Er ligt een dode meeuw aan de voet van de dijk
langs het wad.
Leven en dood naast elkaar
op de grens van land en water.

6 reacties

'zo buiten,zo binnen'



30.08.2011

Het is niet mijn bedoeling een klaagzang te houden over deze zomer. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje, behalve misschien die mensen die zo gelukkig zijn een tweede huis te bezitten in een zondoorwarmde streek. Maar dat een slechte zomer iets doet met je welbevinden is denk ik zonneklaar.
Eigenlijk wil ik maar het liefst in bed blijven liggen.Buiten is het grijs.Weer een dag zonder zon.Daglicht is ook zonlicht, houd ik mijzelf voor en in huis kan je het zo gezellig maken als je maar wilt.
Ja, leuk in de winter, zeur ik in mijn eigen hoofd,met een kaarsje en een lekker geurend stoofpotje op het fornuis, maar in de zomer wil ik buiten kunnen zijn.Zonder trui of jas en zonder dikke sokken in waterdichte schoenen.
Het enige sportieve in de vroege ochtend is mijn naar buiten glippen om twee sinasappels uit de tuin te halen om te persen.Om een beetje kleur buiten te hebben, staat mijn schaal met perssinasappels voor het raam.Mijn tweede sportieve actie is wanneer ik mijn potplanten van regenwater voorzie.Want, wat voor weer ook, die planten onder mijn terrasdak hebben water nodig.Ze hebben het niet echt goed gedaan, deze zomer. Het was of te heet of te koud.De Oleander staat nu heel voorzichtig in bloei.
De verleiding is groot om de hele dag de t.v.aan te zetten en te blijven hangen.T.V. is handig om geluid in huis te halen. De illusie van visite.Met slecht weer zie ik minder mensen dan wanneer iedereen naar buiten wil.
Iedere morgen lees ik mijn krant en zoek het weer van Rome op. Al weken lang zonnig en 29 graden of nog warmer. Die heerlijke droge warmte, waarin je wel het hoekje bij het huis opzoekt waar een windje om heen komt waaien.De keus van schaduw of zon, van vroeg opstaan en in de middag een siesta houden om dan in de late uren lang buiten te kunnen zijn.De druiven zullen er mooi bij hangen en hoe zou het zijn met de jonge olijvenboompjes, de moestuin. In gedachten loop ik het tuinpad af en sla rechtsaf de richting van Alviano Alto in.Het Mariakapelletje rechts, geschilderd in roze en blauwen; het kleine schilderachtige huisje links met zijn overdaad aan groene muurbedekking.Ik voel bijna de warmte op mijn huid en zie de warmte zinderen boven het asfalt.Dat wordt vanavond een wijntje op het terras....
Lang geleden moest ik een scriptie schrijven om mijn droomopleiding af te sluiten. Ik had er de zomermaanden voor gereserveerd.Het werd een bloedhete zomer, die van '95of '96.En inderdaad, ik stond om zes uur 's morgens op, deed wat ik had te doen, ging 's middags slapen en werkte in de namiddag nog een paar uur.Ik had nog geen pc. in die tijd, schreef en herschreef alles met de hand. 's Avonds was het fietsweer of rommelen in de tuin.Met een heerlijk koel wit wijntje tot besluit.
Ik weet nog hoe die zomer met zijn overdadig zonlicht en het werk dat ik had te doen, mij uit de schokgolf tilde waar de plotselinge dood van mijn man mij een jaar eerder in gegooid had.
Daglicht is zonlicht alleen indirect.Met die gedachte ga ik nu ook doen wat ik te doen heb.Het schijnt beter te worden, hoop doet leven.En dan breekt, aan het eind van de middag de zon door, tussen grote grijze en witte wolkformaties.Meteen komen de kinderen naar de speelplaats en is de levendigheid met geluiden en beweging terug.Een woonplek waar geen natuurlijk verloop is, zoals in een dorpskern of de stad; waar niet de beweging leeft van de gang naar een winkel, zo'n woonplek heeft de zon nodig waardoor kleur en schaduw,zich levendig aftekenen.Ik kijk naar buiten en zie het gebeuren, buren die over het hek geleund met elkaar kletsen ondertussen de kleinste dreumes in de gaten houdend op voornoemd speelpleintje.
Alles lijkt gemakkelijker, wanneer de zon schijnt.

8 reacties

foto's uit de oude doos.



25.08.2011

Onlangs mailde ik naar een goede vriend "ik wilde wel dat ik wat vriendelijker over mijn moeder kon spreken".
Het stoort mij dat ik dat niet kan.
Niet dat we ooit ruzie hebben gehad.Met mijn moeder kon je geen ruzie maken. Ze kneep gewoon haar lippen op elkaar en was gekwetst.
Het zegt vooral iets over mij, denk ik.
Ooit zei ze een keer tegen mij, toen ik mijn jongste bij de lurven greep:"Jij bent wel ongeduldig hé".
"Nee mam, ik ben duidelijk", zei ik terug en ze zei niets meer.
Veel later kwam de opmerking, toen ze weer bij ons op bezoek was:"Ik had nooit gedacht dat jij zo'n goede moeder zou zijn".
Mijn reactie was"En nu denk jij dat je mij een compliment geeft".
"Ja",zei ze ietwat verschrikt. Ik moest lachen.
"In feite, mam, vertel je mij nu dat je weinig vertrouwen in mij had,dat is heel iets anders".
Ze schrok zichtbaar en ik moest haar even knuffelen. "Stil maar, ik weet dat je het als compliment bedoelde".Ze haalde opgelucht adem en we gingen over tot de orde van de dag.
Zij was gek op onze dochters en is gewoon een leuke oma geweest. Daarmee maakte ze alles goed.
Ik wist als kind van vier al, dat ik niet het soort dochter was dat zij graag had willen hebben. Dat vond ik naar voor haar, maar daar kon ik toch niets aan doen, dacht ik als kleuter.Desondanks probeerde ik altijd goedkeuring te krijgen en haalde tegelijkertijd mijn schouders daarover op.

Sinds ik op mijn vorige blog die foto heb staan van haar in de keuken, verandert er iets bij mij.Vergroot, laat die foto haar zien toen haar leven was zoals zij het graag wilde, alles op rolletjes en geen problemen.Zij heeft altijd smakelijk verhaald over haar jeugd.Hoe haar grote broers, onder de plak bij hun moeder, haar voor hun karretje spanden en dingen lieten doen die ze zelf niet durfden.Het zondagse pak uit de kast halen op een doordeweekse avond,om indruk te maken op een meisje. Die kast stond in de kamer waar moeder een dutje deed.'Nellie' verdiende zo een stuivertje voor een hele week duimdrop.
Zij was het enige meisje uit het gezin, dat verder bestond uit twee oudere zussen, drie grote broers en na haar nog een nakomertje, dat mocht doorleren.Haar oudste zus had daar voor gezorgd. Ze ging naar de driejarige mulo en kwam daarna, als 14jarige, op een advocatenkantoor terecht.Daar heeft ze dingen gezien en gehoord die voor haar als 14jarige onbegrijpelijk waren.Toch heeft ze altijd met heimwee verhaald over die tijd.
Zij trouwde en met haar man vertrok ze uit Rotterdam naar Amsterdam. Eigen baas, zolang mijn vader op kantoor zat. In hun vrije tijd moest ze zich voegen.Mijn vader droeg haar op handen, maar ging het in huis niet zoals zij het wilde, dan kreeg ze migraine, minstens drie dagen lang.Ze was dan ook echt ziek.Ik wist dat het zo ging maar was te jong om het te snappen.Wetende dat ik niet de dochter was enzovoorts, keek ik haar, terug uit de ziekenkamer, naar de ogen om het zo plezierig mogelijk voor haar te maken.Dat patroon kon ik doorbreken toen ik op kamers ging wonen.
Vrij van haar goedkeuring werd ik toen mijn eigen kinderen kwamen.De zorg kwam terug nadat mijn vader stierf.De vader van mijn kinderen was toen al twee jaar dood.
Ik heb net een kort verhaal over haar laatste jaren afgerond. Na september hoop ik dat op internet te plaatsen.
Terwijl ik zo opnieuw met haar bezig was, rommelde ik ook door dozen vol foto's, want ik ben nog steeds aan het opruimen.Twee foto's vond ik, die ik niet kende.
Links, drie zussen.De oudste in het midden, mijn tante Wim,links de jongste, tante Zus(Jeanne), op de foto zes jaar en rechts mijn moeder, twaalf jaar, met een grote strik in het haar.Een meisje nog, een 'tabula rasa', zo blanco ben je alleen wanneer je jong bent en veilig.
De andere foto is van haar moeder, de oma waarnaar ik vernoemd ben en die ik nooit gekend heb.Ik lijk op haar, riep iedereen wanneer ik weer eens dwars lag, volgens mijn dierbare familie dan, welteverstaan.Mijn oma was goedlachs, kon vlijmscherp zijn en zelfs lachend, een tik uitdelen. Ik heb altijd bewondering voor haar gehad. Tien kinderen verliezen in twee jaar, dank zij een epidemie en dan overnieuw beginnen en nog eens zeven kinderen baren.Alle kinderen zijn 'goed'terecht gekomen. Zij regeerde met stevige hand.
Met een warme appeltaart in haar handen, is zij voor haar oven door de dood opgehaald. Genade.Zij was, voor zover ik dat kan inschatten, geen vrouw voor een slepend ziekbed.Stiekem hoop ik dat ik wat dat betreft ook op haar lijk.
Dat ik haar nooit gekend heb, vind ik nog altijd, een gedraaide loer van het leven.












13 reacties

korte verhalen




21.08.2011

In het Schrijven Magazine, las ik een interview met Ton Rozeman en een voorpublicatie van zijn boek Korte verhalen schrijven, een uitgave van De Schrijfbibliotheek van uitgeverij Augustus.
Ik ben meer proefondervindelijk ingesteld, maar in de voorpublicatie las ik een paar tips die ik zo concreet vind dat ik ze meteen wilde toepassen.Het boek heb ik dus besteld.Vooral het idee dat je een gegeven dat door het hele verhaal speelt, niet steeds hoeft te benoemen maar ook op andere manieren kunt duiden, deed mij meteen naar mijn eigen pennenvrucht, dat al weken lag te niksen, grijpen.
In het voorbeeld van Ton Rozeman komt een echtpaar met problemen voor, waarvan één probleem is dat de vrouw te dik is.Dat wordt éénmaal benoemd.Verderop in het verhaal koopt de man een weegschaal.Waardoor de te dikke vrouw weer in de aandacht van de lezer komt. Tot zover het artikel van Ton Rozeman.
Eigenlijk schrijf ik geen korte verhalen maar noem ik het miniaturen.Een kort, kort verhaal.Mijn spanningsboog is nooit lang geweest, ik heb het wel geprobeerd, soms lukte het ook wel, een kort verhaal van vijf pagina's maar ik voel mij het beste bij kort-kort.
De miniatuur over mijn moeder, lag ver weg gestopt, ik kon er niets mee, maar door bovengenoemd artikel te lezen zag ik het licht en haalde het weer te voorschijn.
Het verhaalt de laatste jaren van mijn moeder, die steeds meer de weg kwijt raakt,zich alleen voelt en angstig wordt.En wat doe je dan als dochter.Die machteloosheid van ons beiden.
Net zoals mijn moeder ben ik niet goed in conflicten maar ik ga ze niet uit de weg.
Mijn conflict bij het schrijven van mijn verhaal was, niet alleen de tragiek van mijn hoog bejaarde moeder, die zich niet alleen bewust is van wat ze kwijt is maar ook soms de indruk wekt te kiezen voor vergetelheid.Mijn tragiek is, dat ik aan haar kon zien wat mijzelf te wachten zal kunnen staan.Ik kan mij daar geen zorgen over maken, zegt mijn verstand, want alles gaat altijd anders dan dat je zelf bedenkt.
En toch....en toch zit ik op een ochtend mijn ontbijtje te eten, mijn blik op mijn tuin gericht en denk 'mijn mooiste plekje op aarde, want het is van mij'. Dan treft mij de gelijkenis. De tuin van mijn moeder is niet meer. Andere mensen kwamen in haar huis en namen bezit van haar mooiste plekje op aarde. Zij hebben de spa in haar grond gezet en na verloop van tijd was haar tuin niet meer. Er ging een wereld verloren.
Zo zal het ook mijn tuin vergaan.Anderen zullen de Cotoneaster omzagen, de Krent uit de grond trekken en de ingegraven waterbakken verwijderen.Het is hun goed recht en zo hoort het ook maar,opnieuw, gaat er een wereld verloren.
De foto's laten mijn moeder zien in haar Haarlemse keuken van waaruit zij zo de tuin in kon lopen om wat kruiden te knippen.En mijn moeder, 91 jaren oud, met haar vierde achterkleinkind,mijn eerste kleinkind, op schoot.
Toen ik haar een jaar later vertelde dat ook mijn jongste dochter zwanger was, haalde ze ietwat hulpeloos haar schouders op, alsof ze zeggen wilde 'wat moet ik ermee'. Dat was geen onverschilligheid, ze wist het echt niet meer. Die zomer overleed zij in de gezegende leeftijd van bijna 93 jaar.

4 reacties

herinneringen



14.08.2011

Ik zoek tussen mijn woorden en vind de zinnen niet, geen vorm vormt zich ook al rijg ik alle woorden in volgorde aan elkaar.
Dagen ben ik vervreemd van mijn eigen taal. Het leeft niet, creëert niet. Totdat ik begrijp wat er aan de hand is.
Door het opruimen van lades, dozen en kasten, ben ik met mijn verleden bezig, herinneringen, zowel de leuke als de minder geslaagden.
Verleden, het woord zegt het al. Niet dood maar wel verleden tijd,herinnering.
Gestolde woorden op papier.
Maar er moet opgeruimd worden, boeken op stapels gelegd en losse foto's in een map om later te rubriceren.
Ik vind een foto van mijn grootvader, een mooie foto.Op de achterkant staat geschreven 'vader van Meerkerk'. Het handschrift van mijn moeder. Waarom ze juist deze woorden heeft geschereven is mij een raadsel.Er spreekt afstandelijkheid uit. Vader van Meerkerk. Iedereen die er toe deed wist wie mijn grootvader was. Daar zorgde hij zelf wel voor en wie hem niet kende hoefde toch niet meer te weten. Mijn moeder hield niet van haar schoonfamilie. Zij vond ze bazig en wisten precies wat en hoe het moest gebeuren, bemoeials. Aan mijn oma heb ik geen herinneringen, zij stierf toen ik zes was of net zeven.In die tijd werd er niet zo vanzelfsprekend gereisd als tegenwoordig.
Een treintje ging uit rijden, van Amsterdam naar Rotterdam en soms zat ik achter een raampje. Aan het huis van mijn grootouders heb ik wel herinneringen. Een etage op de Hooidrift, drie kamers achter elkaar, een keukentje, zonder gas en warm water en een zijkamertje waarin een dochter praktijk hield als pedicure.Er liep een lange gang van het zijkamertje naar de keuken, daar kon je ongemerkt spelen.Vlakbij woonden een oom en tante met vier nichtjes, daar kwam ik graag.Mijn oom was een broer van mijn moeder en mijn tante een zus van mijn vader.Mijn nichtjes waren bijna mijn zusjes.
Mijn grootvader vond ik een leuke man, toen ik ouder werd en zijn gevoel voor humor kon waarderen. Hij knoopte met jan en alleman een praatje aan.Mijn moeder stond dan met kromme tenen te wachten tot ze door zouden lopen. Mijn vader had ook dat praatjesmaken-gen en eerlijk gezegd kan ik dat ook heel goed.Wat soms mijn dochters kromme tenen bezorgden.
Hij is oud geworden, mijn grootvader. Gestorven in de leeftijd van bijna 89 jaar.Ik was toen 23 jaren oud.Hij komt niet vaak in mijn gedachten voorbij maar als hij er is, dan ontlokt hij mij nog altijd een glimlach. Hij was zeer autoritair, altijd goed gekleed, misschien geen mooie man maar met zijn witte haren en snor en blauwe ogen onder een zwarte bolhoed, een persoonlijkheid. Zoals hij zei dat het moest, moest het.
Vader van Meerkerk, via zijn zoon, mijn vader, zijn er toch een paar genen van hem bij mij terecht gekomen. Ik heb er volledig vrede mee.

4 reacties

verledentijds kusjes




08.08.2011
Vanmorgen bedacht ik mij dat ik het liefst een hartig engels ontbijt zou willen eten.
Warme worstjes, plakje bacon, gebakken tomaatje en één of twee champignonnetjes.
De Herfst stond voor het keukenraam, vandaar.
Dat bracht mij een herinnering van lang geleden. Wij hielden vakantie, drie weken, in Bommerich, zeer Zuid-Limburg.Een prachtig gebied, een leuk vakwerkhuis met scheve vloeren, stevig rose gelakt en een helder gele scheve trap naar boven.Het paste wonderwel bij de witte muren gevakt in zwarte balken. Alleen, het regende dag en nacht. De verhuurster, Roos Vluggen, had zo met ons te doen, dat zij ons iedere morgen een versgebakken vlaai uit haar oven bracht.Wij hadden dagelijks de kachel aan. Met twee kleine kindjes is koukleumen niet gezond.
Ik was ook jarig in Bommerich. En mijn man vroeg wat ik voor mijn ontbijt wilde.
Pannenkoeken, riep ik vanuit een diepe behoefte aan warm.
Samen met een groot boeket, licht verregende veldbloemen, kreeg ik warme, knapperige pannenkoeken met veel stroop.Ook de kinderen kregen hun deel. En sindsdien hebben wij altijd op zondagmorgen pannenkoeken gegeten.
Met een glimlach om de herinnering ben ik naar boven gelopen. Een andere herinnering kwam te voorschijn.
Er was een tijd dat wij met briefjes aan elkaar hingen.De kinderen waren groter en gingen vaak hun eigen gang, hun vader werkte in wisselende uren en ik ging op en neer naar Den Haag, naar de akademie.Het kon gebeuren dat er een zalmslaatje in de koelkast geschoven werd met daarop een briefje "Hannes, smakelijk eten, de kinderen zijn naar een vriendinnetje en om zeven uur weer thuis en ik ben naar de kursus. Tot vanavond laat...".
Op het ogenblik hang ik in mijn eentje van briefjes aan elkaar.
De telefoon gaat en ik maak een notitie op de rand van de krant, die ik ervolgens opruim.Aantekening foetsie.Dit is maar één voorbeeld.Afspraken die ik maak, in haast op de krant, een los floddertje papier, aan de achterkant van een kassabon. Straks zal ik het in mijn agenda....maar dan zijn de papiertjes, over de tafel verspreid, met één armzwaai in een afvalbak geveegd en weg.
Nu begrijp ik waarom het maar niet opschiet met opruimen. Veel moet er weg, veel gaat door mijn handen en niet kunnend beslissen, leg ik het elders.
Eén doos(je) heb ik gered. Met de briefjes van vroeger.Ik heb ze gescand en drie staan nu boven mijn tekst.Sara met haar engels er tussendoor, ze had een goede bui, lees ik daar aan af.Rebeks die haar vader wat moest vragen en een mededeling van eigen pen.Verledentijds kusjes. Ik bewaar ze in een doosje

7 reacties

downloaden???


31.-7.2011

Een tekening, gescand en opgeslagen, krijg ik wel mee met een mail maar aan de ontvangerskant kan die niet gebruikt worden. Er wordt een truukje toegepast. De tekening wordt op mijn blog gezet en Assyke, kan hem vandaar uit bij de behorende tekst krijgen. Nu moet ik nog ontdekken waar ik die tekst vind en dan is alles in orde.Zijn mijn buren terug van weggeweest, dan kan ik daar vragen hoe het moet.
Ik blijf er bij. Ik ken een paar truukjes en dat is alles.
De tekening in kwestie is in een klein zakagendaatje geplakt, dat ik volgeschreven heb in 1972 en voorzien van gewassen tekeningen, een leuke techniek die ik net ontdekt had.Ik kan niet tekenen omdat ik de grote lijnen niet zie maar in detail blijf hangen.Perspectief is ook een abstract idee voor mij. En ik doe het zo graag, tekenen.Met water op papier, de eerste handeling voor een gewassen tekening, wordt mijn verbeelding aan de gang gebracht en dan gebeurt er wat. Deze tekening beeldt een klein meisje uit.
Het jaar 1972 was voor mij een lastig en moeilijk jaar, de tekeningen zijn derhalve ook somber en kleurloos.Maar ze zijn mij dierbaar. Een kunstenaar die zijn vroege werk als niet terzake doende wegzet, is in mijn ogen onbegrijpelijk. Waar hij/zij nu is in de kunst is niet bereikt zonder het begin.Dat kan je nooit wegwuiven als broddellap.Voor de ontwikkeling in iemands leven is iedere stap belangrijk, er kan er niet één overgeslagen worden.

7 reacties

zòòò Nederlands




24.07.2011
Zò Nederlands om over het weer te klagen. Dat ga ik dan ook niet doen.Nee, ik ga mijn zegeningen tellen, want die zijn er te over.
Nu mijn tuin een plat geslagen zielig hoopje groen is, de rozen stuk, de malva's tegen de grond, denk ik aan lang geleden toen het vreemder was.
Midzomer, halverwege dat enorme land Noorwegen, hadden wij dagen gereden over een hoogvlakte, bedekt met mossen en stenen,zo mooi als ik nooit meer zag.Later, in een galerie in Amsterdam, zag ik ze terug maar dan gemaakt door een keramist, ik meen Dick Loeff.Zo mooi, die spanning van de vorm, de huid.Maar dat is een ander verhaal.
Midzomer, Noorwegen,hoogvlakte.Drie dagen reden we daar en zagen geen mens.Het werd kouder en we besloten onze tent op te zetten, vlak bij een stroompje, zodat we tenminste onze tanden konden poetsen, zonder het drinkwater te verspillen.
Het was de tijd van de hippies, wij waren ver weg van de gevestigde orde en we hebben, omdat het ineens zo koud werd, alle slaapzakken aan elkaar geritst en zijn dicht tegen elkaar aan gaan slapen. Slapen was moeilijk, voor mij, gegrepen als ik was door de lichte nacht waarin de zon net onder ging om meteen weer terug te komen.Ik voelde mij een heel nietig puntje in het enorme universum dat zich over ons spande. Nog dwaal ik op midzomernacht door mijn huis om het licht te volgen met mijn ogen,aan de westkant en het te begroeten aan de oostkant, in hetzelfde uur.
Verbonden met het gevoel van grootsheid en weten hoe klein ik ben, tegelijkertijd.
Terug naar Noorwegen. Na die koude nacht kroop ik als eerste de tent uit en, kende de wereld niet terug.Hij was niet roestbruin, de korstmossen, maar spierwit. Die ochtend zag ik voor het eerst in mijn leven een sneeuwlandschap in hartje zomer.Het was mijn verjaardag, vier juli.
Associërend schrijven brengt dit soort verhaallijnen naar voren.
Mijn uitgangspunt was een ander, mijn zegeningen tellen.Een herinnering kwam op en die lijn heb ik gevolgd.Het risico dat ik mijzelf mijn verhaal uit associëer is aanwezig.De kans dat er in een verhaal een dimensie bij komt, ook.
Zelfs nu, nu ik niet bezig ben met een verhaal, gebeurt het.Even een dierbare herinnering verwoorden.
Terug naar mijn tuin en het hier en nu. Een paar planten doen het goed, dankzij de terrasoverkapping. Mijn Plumbago,mannentrouw, bloeit met mooie blauwe bloempjes. De Abutulon heeft het koud maar geeft haar bloei nog niet op.Toen Hortensia diep boog onder de gesel van regen en plat in de heg zakte, heb ik de mooiste bollen eruit geknipt en in een vaas gezet.
Op dagen als deze kijk ik liever niet naar buiten. Er loopt niemand,er fietst niemand, alleen het geparkeerde blik is overtallig aanwezig en staat droef in de nattigheid.
Nee, ik heb een boek, er is muziek en, er is die oogstrelende boekenkast die nu helemaal af is. De lijn langs de vloer is,in mijn ogen, een plezier om naar te kijken.Mijn huis is een recht toe recht aan huis uit de jaren zeventig, zonder hoekjes,verborgen plekjes.Maar waar ik kan, werk ik met a-symetrie.
De kast waar de tv. op staat is ontworpen en gemaakt door mijn goede buurman die mij al zo vaak heeft verblijd met het werk van zijn handen.Hij heeft de vloerlijn van de boekenkast gevolgd, waardoor de twee elementen met elkaar zijn verbonden.
Bernd Heusinkveld, je bent de buurman die iedere buurvrouw zich kan wensen. Bij deze, bedankt!

4 reacties

gelezen in de krant/Sodom en Gomorrah


18.07.2011

Broers hebben geen recht op medicijn. Wat een raar idee, dat moet ik lezen en daarna ben ik verbijsterd.
Twee broers, met drie jaar leeftijdsverschil, beiden een fatale spierziekte.Klinkt dat minder hard dan 'dodelijke spierziekte'?
Hoe doe je dat in vredesnaam.Als moeder? Je wilt je kinderen het beste meegeven voor een lang leven maar je weet dat jouw kinderen niet lang kunnen leven.En voor hun dood wacht hen een lijdensweg.En toch, wil je een vrolijke moeder zijn, een positieve moeder. Ouders die de kracht moeten vinden om hun kinderen te sterken voor wat hen te wachten staat.Helpt het de broers, dat ze in het zelfde schuitje zitten?
Dan gaat er een proef komen met medicijnen, waaraan beide broers mee mogen doen.En het werkt, ze hebben er baat bij.Ik kan mij zo voorstellen dat er een zucht van opluchting door het gezin gaat. Misschien geen genezing maar wel meer kwaliteit van leven, minder pijn, minder lijden? Dat vertelt het artikel niet.
De studie wordt stop gezet want niet iedereen in de proefgroep heeft er baat bij. Maar deze twee jongens wel.
De hoop die er was, wordt dit gezin afgepakt. Hoe vind je dan de kracht opnieuw om weer door te gaan.
De rechter heeft uitgesproken dat de jongens geen recht hebben op dit medicijn.Omdat de geneesmiddelenwet dit verbiedt. Had de rechter anders kunnen beslissen, ik weet het echt niet.Ik weet alleen dat ik het niet snap. Zijn twee jongens te weinig? Gaat het om geld? Kost het de farmaceut te veel? Twee jongens die baat hebben bij...al wordt niet beschreven hoe dat baat hebben bij, er uit ziet.
Hoe was dat ook alweer bij Sodom en Gomorrah? Wanneer er ook maar één rechtvaardige onder de bevolking was, zou de stad gespaard blijven.Eén mens was belangrijk genoeg!!
Twee jongens, kinderen nog en er is voor hun een medicijn waar ze baat bij hebben, ze krijgen het niet.
Wel mogen ze mee doen aan een vervolgonderzoek, dat in de toekomst gaat plaats vinden. Als ze tijd van leven hebben, denk ik dan met een wrange nasmaak.
Een weer vraag ik mij af, hoe doorleef je dat als ouders.
Broers hebben geen recht op medicijn, een hele foute zin en een hele foute gedachte.

4 reacties

dingen van alledag....


17.07.2011

Dingen van alledag, jawel maar mijn alledagen liggen door elkaar.Wintermaanden lang kijk ik rijkhalzend uit naar het begin van 'langer licht'.Voor mij begint dat op 1 januari wanneer ik traditiegetrouw de tuin in loop om te zoeken naar de eerste puntjes groene lente.
Voor mijn gevoel is het al maanden langer licht, heerlijk! Maar dan komt de valkuil waar ik ieder jaar opnieuw indonder om na een paar weken te bedenken dat ik dat het jaar daarvoor ook al had en het jaar daarvoor. Niets dramatisch, in tegendeel, alleen ik ben de weg kwijt.
Juli, augustus en iedereen gaat op vakantie of is al weg.Ik stel weer kleine reistasjes samen voor de kids. Dropjes, pleisters, doekjes voor vieze monden en handen.Voor Mees nog een wegwerpcanera, de rest heeft al een eigen fototoestel.Een opschrijfboekje om alle leuke, spannende voorvalletjes op te schrijven bij de foto's.
Goeie reis allemaal en kom weer veilig thuis.
Voor twee poezengezinnen zorg ik gedurende de vakantie en leeg de brievenbussen, speel met de rolgordijnen om de indruk te wekken dat het huis niet onbeheerd is.
En vervolgens gaat mijn hoofd op vakantie.
Ik rommel wat in huis, probeer wat in mijn platgeslagen, verregende tuin te doen maar het plezier ontbreekt.
Ik weet niets te schrijven, ben niet creatief. Gelukkig zijn er genoeg boeken.
Mijn brein is op vakantie, denk ik dan ineens verbijsterd.Moet kunnen, heerlijk toch, twee maanden vrij van allles wat de rest van het jaar invult.
Ik weet het niet, ik voel mij een beetje stuurloos, ik doe niets nuttigs en wanneer zich iets nuttigs voorhanden doet dan geef ik niet thuis, want mijn hoofd is leeg.
En zo kom ik mijzelf tegen. Ik kan freewhelen en ik geniet er niet van.
De calvinistische moraal dat een mens moet werken om te leven, zit mij dwars.
Iedere morgen vertel ik mijzelf dat het heerlijk is, dat ik precies kan doen wat ik wil, zelfs als dat nietsdoen is. Lekker fietsen, bij mooi weer, lekker hangen met een boek.Een boodschapje en daarna een wijntje bij een potje koken; eens iemand te eten vragen die niet op vakantie is. Een klein beetje opruimen zodat in september een leeg bureaublad op mij wacht.
Niemand die mij op de vingers tikt van "het is al zo laat en jij hebt nog niet...."
Nee, niemand die dat doet. Behalve ikzelf.
Hier en nu neem ik het besluit dat ik mijzelf vakantie geef, tot ergens in september.
Lekker precies doen wat en wanneer ik het zelf wil.Genieten in plaats van bekritiseren. En straks als kers op het toetje, een weekje Ameland, in september.
Ik heb niets te klagen, in tegendeel. Ik trek mij even terug van het grootse, meeslepende leven. Maar ga dat doen met verve.

2 reacties

aanvaardbaar risico


07.07.2011

Er zijn twee thema's waarover ik schrijven wil.Want, voor mij is schrijven nadenken en verwerken. Misschien is schrijven ook wel een hulpmiddel tot concentratie.
De huidige tijdgeest vind ik zorgwekkend. Ik denk na dus ik schrijf.
Mijn ene thema is Kunduz en de politietrainers. Het andere thema is het plan van minister Schippers, om specialisaties uit ziekenhuizen te halen ten behoeve van kwaliteit en vakkennis.
Vandaag heb ik Kunduz op mijn voorgrond.
De trainers die in Kunduz Afghanen gaan trainen, lopen volgens de heer Rosenthal een aanvaardbaar risico.
De politieagenten worden opgeleid in vreedzame taken. Noch de Nederlanders noch hun pupillen zullen terecht komen in oorlogssituaties.
De heer Rosenthal gelooft dat, ik niet. In nederland is geen oorlogsdreiging maar wanneer een politieagent zich bedreigt voelt bij de uitvoering van zijn werk, dan schiet hij.Er komt een onderzoek, de kranten berichten er over en na een paar dagen is het weer stil. Maar de man in kwestie heeft wel geschoten, terecht of ten onrechte, daar beslist een rechter wel over.
In Kunduz is alleen maar dreiging. Zeker voor de Nederlanders, die al hebben kunnen lezen dat ze op de dodenlijst staan van de Taliban.
De heer Rosenthal was in Afghanistan, hij ging niet naar Kunduz. Er was eerst gevaarsdreiging en toen dat voorbij was, kwam er een vervoersprobleem.
Terwijl ik het artikel lees, dat mijn gedachten vast houdt, zie ik het plaatje voor mij.
Op de hoek van de straat en een stoffige zandvlakte staat een groepje mannen. Trainers en hun leerlingen.Ze wachten op vervoer dat er niet is. Wat nu!
"Geeft niet, mannen", spreekt de oppertrainer"wij zijn Hollanders, wij kunnen lopen. Op zo'n open vlakte kan geen sluipschutter zich verbergen. Bovendien,wij zijn veilig, zegt de heer Rosenthal". En hij kan het weten.Het plaatje verdwijnt weer.
Nederland wordt verantwoordelijk gehouden voor de dood van Moslimmannen in Srebrenica.
Wie wordt straks verantwoordelijk gehouden voor de dood van Nederlanders in Kunduz?
Wie misleidt wie en waarom wordt een kleine groep Afghaanse mannen niet hier opgeleid om op hun beurt in eigen land als trainers te gaan werken?