6 reacties

Pasen

Het mooiste stuk Matthäus Passion klinkt vanuit de radio en ik ga er even voor zitten, wanneer mijn vaatwasser opstandig en hard rochelt. Het is niet anders.
Dat de Matthäus uitgezonden zou worden was ik vergeten, druk als ik bezig ben met mijn paaskippensoep voor morgen. De vaatwasser die nooit overdag aanstaat moest nu werken, gevuld als hij was met alle glazen, bekers en koppen die ik bezit.
Morgen rond elf uur komt de hele familie plus vriendin voor de jaarlijkse paasbrunch, dus die soep moet vandaag klaar. Het voordeel van zelf soep maken is dat er vaak geproefd moet worden of de kruiderij goed is. Het piepkleine glaasje daartoe staat vanaf het begin klaar. Ik word geacht veel te fluiten tijdens de bereiding, dan kan er niet te veel van die heerlijke bouillon in mijn keelgat verdwijnen. Het leven valt niet mee.
De bouillon trok ik vroeger van kippenhartjes- maagjes en -nekjes waar ik later een paar stukken soepkip bij deed. Dat soepvlees sneed ik later héél klein, niets mocht verloren gaan. Totdat Rebekka een onversneden hartje uit haar soepkom viste en ons trakteerde op een college hartontleding. Zij studeerde nog biologie in die tijd. Er werd hartelijk gelachen en moeders lachte mee zij het als de bekende boer. Nu zijn er alleen nog maar hartjes te krijgen, wij hebben geen poelier en a.h. doet niet aan nekjes en maagjes. Zijn de hartjes goed getrokken, gaan ze bij het afval. Zelfs de poes lust er geen brood van. Ik neem nog een klein glaasje, een snufje zout nog, denk ik en verder afblijven.

Het "Erbarme dich..."klinkt en op het fornuis zet ik alles zo dat ik kan gaan luisteren. "Mein Gott, erbarme dich mein Sohn". In gedachte zie ik een diepbedroefde moeder die het ook allemaal niet snapt. Niets zo erg, denk ik, dan het verliezen van een kind.
"Mache dich mein Herze rein...." Wil je in staat zijn je verlies te dragen, dan moet je wel aan zelfonderzoek doen. Geen woede, geen wraak, maar liefde, vergeving en hoop......
Iedereen die aan een graf gestaan heeft dat als laatste plek moet dienen voor een geliefde die eigenlijk niet gemist kan worden, kan die woorden misschien niet zingen maar wel op zoek gaan naar die staat van zijn.
Dan komt het "Nun ist der Herr zur Ruh gebracht". Nu wij nog in onze rouw.
De allerlaatste strofe brengt mij altijd tranen. "Ruhe sanfte, sanfte Ruh".
Er is een einde gekomen aan onze handelingen rond de persoon die wij moeten missen en wat verlang ik naar die rust die wij bij die ander vermoeden of wensen. Wij staan in de wereld, met alle onrust, oorlogen en narigheid van dien.  Een enkele keer ondervinden we een vermoeden van de eeuwigheid, die rust.


 "Sanfte Ruhe.." voor iedereen in deze wereld.