1 reacties

Sanne van Delden

4 april 2010

Vandaag schreef ik een briefje aan een meisje van 12 jaar, dat ik verder niet ken.
Wij willen tijd voor onszelf, stond er boven haar tekst in de Volkskrant.
School,leren,slapen,school,leren,slapen, was haar klacht. Dat is nu haar leven omdat grote mensen dat zeggen.
Ze weet waarom. Omdat ouderen jaloers zijn. Die zouden ook nog wel eens gek willen doen, slootje springen, zomaar een park inlopen.
Ik heb haar geschreven dat ik het zo knap vind, hoe goed zij als 12jarige zo duidelijk kan schrijven wat ze vindt en wat ze wil.
Ik schreef ook, dat ik geloof wanneer ze niet naar school was gegaan en zo goed had leren lezen en schrijven, zij die brief nooit had kunnen maken. Ik heb haar gevraagd daar over na te denken.
Waarom heeft dat meisje mij zo geraakt dat ik terug geschreven heb? Omdat ik mijzelf in haar herken, van de tijd dat ik zo jong was. Omdat ik plezier heb in haar dwarsigheid en denk dat de wereld eigenzinnige jonge mensen nodig heeft. Ik wilde haar aanmoedigen, dwars te blijven.
Ik heb mijn tekst kort gehouden omdat ik een redacteur/trice graag voor ben.
Ouderen denken aan morgen, ik denk aan vandaag. Zij krijgen mij niet klein. Omdat ik mijn leven niet ga verpesten, aldus Sanne van Delden.
Eén kanttekening wil ik wel maken.
Ouderen denken niet aan morgen, Sanne. De meeste ouderen denken aan gisteren, daarom zijn ze vaak zo vervelend. Je hebt groot gelijk om aan vandaag te denken. Nu, is altijd vandaag.
Maar er is nog iets. Niet naar school gaan zou je leven verpesten, alleen, daar moet je zelf achter komen.Dat kan iedereen wel roepen, je moet het zelf gaan inzien. Veel succes met je leven, Sanne van Delden, maak er wat van.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

S5 of F5 ?

29 maart 2010

In de tijd dat militaire dienst nog verplicht was, kende men maar één manier om daar onder uit te komen, wanneer er tenminste geen fysieke tekortkomingen waren. De S5 aantekening.
Dan moest je wel in staat zijn om goed toneel te spelen.
Wanneer je aan een universiteit afstudeerde, was het zuur in dienst te moeten i.p.v. te gaan werken.
Maar was de algemeen heersende vraag: krijg je wel een baan als leraar, of advovaat of dokter,
met een S5 aantekening op je papieren.

Gisteren kreeg ik van mijn computergoeroe de tip de F5 toets in te drukken en zie, alles wat ik ondertussen geschreven heb en niet kon plaatsen staat nu op mijn blog. Ik ben mijn goeroe dus innig dankbaar en ben blij met mijn F5.
Alleen, spelen met ontwikkeling is er opnieuw niet bij. Ik snap er geen hout van en zou niet weten waar ik moet opzoeken wat er gebeurt of niet, bij zo'n "fout".
Ook nu, terwijl ik dit schrijf staat er een rood/gele balk met FOUT, Uw verzoek kan niet worden verwerkt. Probeer het opnieuw.
Wat moet ik nu proberen, die toets indrukken, iets anders, geen idee.
Het blijven dus truukjes, die ik leer. Ik ga het maar proberen en als het is gelukt, met die F5 toets, dan staat dit strakjes op mijn blog. Maar het hoe en het waarom? Geen idee!
Misschien is de S5 ook een beetje op mij van toepassing.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

gek op.....




27 maart 2010










Wat mij mateloos boeit in steden en landen zijn de daken en
boogjes, het geraamte van de stad, zeg maar.
In Italië kan ik daar naar hartelust van genieten. Vestingstadjes boven op de rotsen van het
laaggebergte. Stoer uitkijkend over de vlakte om bij de eerste aanblik van de vijand, alarm te slaan. Zo was het in vroegere tijden. Steden die elkaar bevochten onder de vlag van b.v. de Borghese familie, de zonen van de toen heersende paus.
Alles is van steen binnen de oude muren. Maar op iedere richel, iedere tegel, elk hoekje van een torentje, dakgoot of zelfs dakpan, staat een pot met een stek, een bloeiende graspol of, wanneer de ruimte het toelaat, een heuse sierpot met plant.
Het straatje met de boog is genomen in Todi; de andere foto is van Rome, op het platte dak van
Chiostro del Bramante.
De nieuwbouw, die ik zag in de buurt van Rome is kleurrijker dan in ons land.
Een groot blok met flats met daaronder plaats voor auto's. Beslist systeembouw.
Maar de inpandige balkons hebben allemaal hun eigen kleur.
Links drie maal lichtgroen, daarnaast maisgeel, daarnaast ossenbloedrood. Dat maakt dat het hele gebouw, dat verder van grijs beton is, kleur uitstraalt.
In de oude stadjes is alles opgetrokken uit keien met mooi metselwerk. De bogen van een andere steensoort. Zelfs in vervallen staat heeft het hout en metselwerk een patin veroorzaakt door licht en droogte, dat prachtig is.
Ontleent het zijn charme aan het onhollandse, het niet alledaagse? Ik weet het niet.
Het is anders. Ik kan net zo verrukt door oude gedeelten van Amsterdam lopen en met overvolle ogen terug naar huis gaan.
Maar lopend door een land dat vertelt met de kleuren van huizen, van zonovergoten, van droogte en zo nu en dan een bui, dat is een land waar ik mijn ogen dubbel de kost geef.
Italië, waar je voelt dat mensen meer buiten dan binnen leven, uitbundigheid door de straten gesticuleert, dat is een land waar je steeds naar terug wilt.

0 reacties

techniek

28 maart 2010.

Spelen met ontwikkeling, jawel, het is meer ergernis en een lelijk woord. Want mijn nieuwe berichten krijg ik niet op mijn blog. Er komt een balk met het hatelijke woord FOUT, probeert u het opnieuw. Alleen, ik doe niets anders dan anders. Daar sta ik mooi te kijk.
Wat ik altijd zeg "Ik ken een paar truukjes, maar als het fout gaat ben ik hopeloos", wordt nu mooi gedemonstreerd.
Toch ga ik proberen dit stukje te plaatsen op mijn blog.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

oogrok


24 maart 2010


En dan kom ik uit Italië met een schat aan beelden op mijn netvlies en foto's op mijn toestel en dan krijg ik een ontsteking van de harde oogrok. Misschien wel van al die beelden?
Niet schadelijk maar pijnlijk. Alsof ik een harde vuistslag tegen mijn oogkas heb gekregen.
Iedere beweging van het oog doet zeer dus niet schrijven,lezen, tv. kijken, niet ondersteboven hangend in de tuin iets doen. Kortom, wachten tot het over is. Maar ik ga wel even een foto opzoeken die ik in Italië gemaakt heb.
Laat ik toch wat zien.
Een civolo (steegje) in Orvieto .
Het leuke van deze foto is, dat wanneer je er op klikt hij vergroot te voorschijn komt waardoor je veel meer details ziet.

0 reacties

Latte corpo idratante


21 maart 2010


Dit wordt geen verhandeling over schoonheidsproducten, maar een verhaaltje over op reis gaan.

14 Maart vertrokken wij vanuit Culemborg naar Weeze om daar het vliegtuig naar Rome te nemen. Ruimschoots op tijd, gelukkig.
Want, al rijdend en pratend vonden wij dat het tweede verkeersbord met de afbeelding van een vliegtuig wel erg lang op zich liet wachten.
We hebben de afslag gemist, concludeerde mijn vriendin, laten wij maar omkeren en de goede afslag vinden. We keerden om en vonden niet.
Totdat een meneer van een benzinestation ons resoluut wees in de richting vanwaar we kwamen. 500 Meter verder dan ons keerpunt kwam het vliegveld weer op het bord.
We waren, op het nippertje, op tijd. Maar niet voor de inklaring van de koffer. Tien minuten te laat. Bij een andere balie inchecken, 35 euri betalen en dan zelf meenemen tot aan het vliegtuig.
Maar eerst met de boardingcard langs een balie. Daar troffen wij een juffrouw die niet goed duits sprak, niet goed engels en wel even op haar strepen wilde gaan staan.
Op de boardingcard stonden onze roepnamen, dat was fout. Die juffrouw verhief haar stem op een manier die ik mijn dochter niet zou toestaan. Wij waren al enigszins van de kook, dat hielp niet echt.
Uiteindelijk ging iemand anders zich er mee bemoeien en ineens was alle herrie voorbij, wij mochten door. Niet voordat voornoemde juffrouw een aantal papieren door midden scheurde, ze weg wierp met de woorden "das brauchen Sie nicht"en de rest aan elkaar niette. Bij de weggegooide papieren zat mijn boardingcard, maar dat wist ik nog niet.
De koffer ging daarna de weg van alle handbagage. En alles ongeveer, werd uit mijn toilettas gehaald. Gloednieuwe gezichtsproducten, net gekocht, mochten niet mee. Een doos crème, mocht niet mee. Dat de koffer bij het vliegtuig over genomen zou worden en in het bagageruim gedeponeerd, speelde geen rol. Mijn nagelschaar en pincet, beiden goed zichtbaar en als gevaarlijk geldend, werden niet weggegooid. De volslagen willekeur.....
Bij de laatste balie werd pas duidelijk dat mijn boardingcard weg was, Nine haar jas ergens had laten liggen, haar paspoort achter was gebleven. Boosheid en nerveusiteit gingen hand in hand.
Hoe graag zou ik willen schrijven dat wij onze kalmte bewonderingswaardig hadden bewaard.
De werkelijkheid is, dat wij een grote groep koffiedrinkers, die nog lang niet aan hun reis hoefden te beginnen, uitgebreid hebben vermaakt.
Alles was ineens voorbij, toen Nine zo hard riep dat ze er helemaal ziek van werd dat iedereen schrok.We mochten door, met één boardingcard.
Verhit bereikten wij het vliegtuig. Toen we zaten, niet bij elkaar, werd er omgeroepen dat het vliegtuig nog minstens een uur moest wachten. Later bleek dat er in Rome een bommelding was geweest.
De dag erop volgend ben ik naar de super gegaan in Alviano en kocht daar Latte corpo idratante. Het heeft de bijna vergeten geur van talkpoeder, dat maakte mijn dag blij.
De rest van de week, geweldig, al volop lente en de terugreis? In Rome deden ze niet moeilijk. Onze namen die niet klopten, ze keken niet eens . De ruim twee kilo overgewicht? Wij mochten door.
Hoog in de lucht zei ik tegen Nine " zullen we kijken na het landen of we dat mens zien, gaan we d'r slaan!".

0 reacties

Alviano



13 maart 2010


Alviano, pas maar op, wij komen er weer aan!
Waar heb ik ook alweer het sleuteltje van mijn cijferslot gelaten?
Dat had ik toch achter een ritssluiting gestopt?
Goeiegenade, hoeveel ritssluitingen heeft mijn koffer?
Ik kan het niet vinden, waar heb ik het gelaten. Hoe kan ik nu met een open koffer gaan reizen. Weet jij veel wat er allemaal kan gebeuren voordat zo'n ding het vliegtuig in gaat?
"Joos, ik kan het sleuteltje van mijn cijferslot niet vinden, van de koffer!
Ja, natuurlijk, een cijferslot heeft geen sleuteltje. Ja, die cijfers heb ik laten staan toen ik de koffer opborg. O, vandaar dat ik zeker wist dat ik dat sleuteltje achter een rits heb gedaan. Ik heb de cijfers laten staan. Dank je en tot over een week".
Die ritsen worden echt pas geblokkeerd als je ze in het slot steekt, weet je wel, daar bovenop.
José weer bellen.
"Vertel me alsjeblieft dat het nog goed komt met mij. Ik heb zitten prutsen met de cijfers, maar niet die ritsen vastgezet in dat slot. Ja, nu weet ik het, ze zitten goed. Maar ik ben echt stom. Godallemachtig wat ben ik stom".
"Nee hoor, het is een kwestie van inzicht en dat is niet jouw sterkste kant, jij bent goed in talen".
"Nou, dank je wel en tot over een week. Ik ga mijn ticket vast midden op de koffer leggen en mijn uitgeprintte boardingcard".




0 reacties

half vol of half leeg?

12 maart 2010


Eén dezer dagen was ik ouderwets moe. Een moeheid met een gevoel van "ziek", zoals voor mijn hartoperatie.
Er was veel onrust in mijn hoofd en ik bedacht mij, om mijzelf op te vrolijken, dat het er maar van afhangt, welke kleur ik aan die moeheid geef.
Ik was druk geweest, er waren leuke maar emotionele momenten, er was niets negatiefs. De kleur van mijn moeheid werd al lichter.
De krant bracht mij een zin die mooi aansloot: Je kunt weerbaarder worden met yoga of door het glas half vol te zien. Ik ben geen yogatype.

Het glas van mijn moeder was altijd half leeg. Mijn vader zei altijd: lukt het vandaag niet, dan heb je morgen weer een kans. Ik was een vaderskind, maar had meer van doen met mijn moeder, gezien het heersende rollenpatroon uit die tijd.
Als jong kind kende ik de uitdrukking van het half volle of half lege glas niet. Maar een kind weet soms, haarscherp.
Wanneer ik heel moe ben, wil mijn glas wel eens half leeg lijken. Ik haat dat.

Als ik goed kijk, is mijn glas half vol.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

lezen wordt schrijven

11 maart 2010





Sinds zondag is het een rommelige tijd geweest.
Een verhaal moest nog worden afgemaakt, er moet gewassen, gestreken en gepoetst worden.
Ik kan natuurlijk mijn huis niet rommelig of vuil achterlaten wanneer iemand zo vriendelijk is om op de levende have en planten te passen. Er moest online ingecheckt worden en de belastingpapieren nog in orde gemaakt. Ik ben daar niet goed in.
De tandarts moest bezocht. Daar ben ik nog slechter in. Kortom, zoveel dingen die nog moesten, dat geeft chaos in mijn kop.
Dus, geen rust om te lezen en geen rust om te schrijven. Eerlijk gezegd maakt dat nog onrustiger.
Een hele tijd geen mooie zin gelezen, woord gevonden of een stukje tekst waarvan ik dacht, daar kan ik wat mee. Met mijn ogen er wel langs geschampt, maar het beklijft niet.
Vanavond de schrijverskring, met onze verhalen.
Dan is alles afgewerkt, kan ik mijn koffer gaan pakken, huis kuisen en de laatste rommeltjes nalopen.

Op reis zijn vind ik heerlijk, maar weg gaan een ramp.



a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

nieuw

7 maart 2010

Een zonnige dag en binnen kunnen wij best net doen of het lente is. Alleen de wind is koud.
Kijk ik uit het raam, dan zie ik spelende kinderen op het landje, meisjes. Die spelen anders wanneer er geen jongetjes bij zijn.
Twee tenten en wat lappen en poppenwagens, de dames zonder jassen.


Twee huizen verderop wordt hard gewerkt. Daar wordt nieuw leven geboren. De baby was al een paar dagen over tijd en gisteren dronk ik er nog gezellig koffie.
En dan ineens, weet je dat het in gang gekomen is. Er liepen twee dames voorbij, belden aan bij het betreffende huis en ik hoorde mijn buurman alleen maar zeggen "Hallo, kom binnen".
Dat was het enige en toch.... signaal opgevangen.
Een uurtje later kwam de verloskundige voorbij, met zware tassen...
Ik vind dat indrukwekkend. Wetende dat iemand hard aan het zwoegen is om nieuw leven door te laten. De oerkracht, net zo onomkeerbaar als eb en vloed, die iedere vrouw in staat stelt haar jong te werpen.

En hier, ben ik bezig mijn belastingpapieren uit te zoeken en de enorme administratieve puinhoop te ordenen die ik er, ondanks goede voornemens, elk jaar weer van maak.

Ondertussen zijn mijn gedachten bij de hardwerkende moeder. 'Kom op, je kan het, pers dat wurm eruit'. Daarmee niet de grootheid van dit moment kleinerend. Want ook al worden er dagelijks ik weet niet hoeveel kinderen geboren. De macht van het getal heeft hier geen vernietigende kracht. Het wonder blijft onaangetast.

En dan: er is een zoon geboren, bijna negen pond en zijn naam is Joep!

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

0 reacties

Agatha Christie


5 maart 2010




Een hele stapel Agatha Christie's heb ik te voorschijn gehaald, deze week.
Stuk gelezen zijn ze al, maar ze kunnen nog wel een keer. Ik heb behoefte aan huiselijkheid.

Alhoewel, eigenlijk wil ik gewoon de tuin in, twee jaar verwaarlozing door rugklachten ongedaan gaan maken. Dat zou nu niet slim zijn. De vogels zijn in voorjaarsstaat, maar het weer is dat alleen maar tussen de winterse buien door. Mijn vingers jeuken bij mijn dagelijkse wandelingetje door de tuin van vijf bij elf meter, maar handjes op de rug, Athy.
Ook in de kas moet ik maar even wachten met scheuren, stekken en verpotten. Straks ga ik een weekje naar Italië en ik kan mijn oppasgast niet opzadelen met intensieve plantenzorg.

Terug naar Agatha Christie. Ik heb behoefte aan huiselijkheid en ofschoon de boeken van Agatha altijd over moord gaan, combineert zij moord en doodslag vaak met huiselijke beschrijvingen. Een rustgevende woonkamer, waarin altijd wel een haardvuur vlamt.
Een interessant huis met een schitterende tuin, waarin zonlicht gezeefd wordt door een grote boom. Een bibliotheek met lage lampen en alle wanden gestoffeerd met rijen boeken.
Vrouwen die het verhaal kleuren.
De moord is al gepleegd en de omgeving blijft huiselijk.
Er is altijd wel een dominee of man die met sonore stem spreekt. Altijd wel een heldin die praktisch is en getuigt van inzicht.
Ga ik 's avonds naar bed met mijn Agatha Christie, dan kijk ik uit over die zonnige tuin, of warm mijn voeten voor de open haard of drink thee in dat 16de eeuwse huis.
Het is nu bijna tien voor drie en zo begint er een aflevering van Midsummermurder. In een mooi Engels landschap en een inspecteur, Barnaby, die er ook al zo geruststellend uitziet.
Het is guur buiten, ik heb behoefte aan huiselijkheid.
a.vanmeerkerk@ zonnet.nl


0 reacties

spelen met ontwikkeling

3 maart 2010



Ongeveer een maand geleden beschreef ik in een tekst een krantenfoto van een toneelscène.
Een paar dagen geleden zei iemand mij dat hij niet op mijn weblog kon komen. Dan google je toch mijn naam, raadde ik hem aan.
Maar niet precies wetende wat er dan gebeurt, heb ik het zelf ook gedaan en daar ritste een hele lijst met mijn naam voorbij.
Het meest verbaasde mij dat ik mijn tekst over die bewuste foto terug vond op de site van de toneelspeler die in dat stuk speelt. Keurig met bronvermelding.
Een vriendin legde mij uit hoe dat kon, want ik snapte er niets van.
Vandaar de titel 'spelen met ontwikkeling'. Ik ken een paar truukjes voor mijn pc. maar gaat er iets fout, dan weet ik niet hoe dat te herstellen.

Ik denk dat ieder mens van tijd tot tijd bevestiging nodig heeft en dat kreeg ik voor mijn gevoel met die overname van mijn tekst.
Het bleef door mijn hoofd gaan, de inhoud van het toneelstuk, de foto die mij zo ontroerd had.

Eten koken is een creatief proces en terwijl ik mijn paprika en paddenstoelen klein sneed, stond ik in gedachten op een toneel en speelde mijn eigen verhaal dat zo goed in het bewuste toneelstuk paste. Ik fantaseerde een tegenspeler en een regiseur in de coulissen om mijn improvisatietalent in banen te leiden. Kortom, ik werd voor even de vrouw op de foto en hoofdrolspeelster in mijn eigen verhaal. Ik had er lol in.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl