14 reacties

staatsburgerschap


30.10.2011

Het kleeft mij aan als een tweede huid. Het staatsburgerschap. Alhoewel,zeventig jaar geleden geboren tijdens een bombardement van de Engelsen op de Fokkerfabrieken, voor ons huis en op de haven van Amsterdam, in onze achtertuin, tijdens de Duitse bezetting.Maakte dat dan niet van mij een nieuwe bewoner van het grote duitse derde rijk, dat er Gode zij dank nooit van gekomen is? Nee,ik ben Nederlands staatsburger en ik wil er van af.Zou ik dat aan minister Leers terug kunnen geven?
Hij heeft het al zo zwaar en ik wil zijn ellende niet vergroten.Ik kan het natuurlijk ook aan staatssecretaris Henk Bleker voorleggen.Die zag ik Vrijdag j.l. bij Pauw en Witteman aan tafel. Ook hij wist niet waar hij het zoeken moest van zwaarte. Mauro moet weg, dat kan niet anders, helaas precedenten mogen er niet zijn, verschil in behandeling ook niet, om maar te zwijgen over de aanzuigende werking van e.e.a. Als het nu het vriendje van zijn zoontje was, dat samen voetbalt, dan zou hij ook niet weten wat te zeggen.Moeilijk,moeilijk,moeilijk.
Er zaten nog twee dames bij Pauw en Witteman.De moeder van Mauro en een vrouw van Internationale kinderrechten. Twee dames die hele goede dingen gezegd zouden hebben, als zij de kans hadden gekregen.Maar iedere keer dat dat dreigde te gebeuren, begon Bleker weer zijn verhaal van hoe moeilijk...hij speelde het handig, de sluwe vos en sprak bijna ieders spreektijd helemaal vol.
De dames kwamen dus niet uit de verf en de tafelgastheren grepen niet in.
Witteman die anders geen mens laat uitspreken in reactie op een vraag van hem, gaf nu alle ruimte aan Henk en maakte zo van de beide dames een mutsige Ingrid.De laatste minuut was voor Mauro.Hij heeft al eerder laten zien dat praten niet zijn ding is, wanneer het over hemzelf gaat, dus daar kwam niets uit.Hadden Pauw en Witteman werkelijk meegeleefd met de jongen, dan hadden zij die laatste minuut gereserveerd voor de Internationale Kinderrechtenorganisatie.Helaas, gemistte kans. De enige die mijn hart raakte was Bart Chabot, die meer bijbelkennis had dan ik voor mogelijk hield, de enige die Bleker rechtstreeks aansprak over mededogen, naasteliefde, rechtvaardigheid boven wetten en geboden.We weten toch nog wel dat vroeger het CDA een Christelijke partij was?
De vraag die ik mis sinds de zaak Mauro is, wat gaat er met hem gebeuren als hij in Angola wordt gedropt.Heeft iemand zich daar een voorstelling van gemaakt. Een Afrikaans land waarover de reisbranche een negatief reisadvies geeft.Het is er niet echt veilig.Mauro zal meteen herkend worden als een westers watje die de gebruiken van het land niet herkent.Hij spreekt dan ook de taal niet. Ik denk dat het joch, want ondanks zijn 18 jaren is hij een joch, binnen de kortste keren gestript zal zijn van zijn westerse schoenen, zijn westerse kleren en waarschijnlijk ook zijn westerse geldbuidel.Hij zal er niet zonder kleerscheuren vanaf komen.Een MBO leerling, die als hij geluk heeft een studievisum krijgt plus de druk van presteren.De volgende huichelarij.Dan kunnen onze regeerders zeggen, Tsja, hij heeft een kans van ons gekregen maar hij heeft gefaald, examen niet gehaald.Jammer,jammer,jammer maar niets aan te doen en ze zullen hun handen in onschuld wassen als Pontius Pilatus eens.Onze regering, een samenscholing van Farizeeërs.
Ik wil mijn nederlands staatsburgerschap teruggeven, want ik ben niet trots op Nederland.

7 reacties

filosofietje


17.10.2011

Het is tien uur in de morgen en windstil. De hele dag, met al haar mogelijkheden, ligt nog voor mij. Een rijk gevoel.Laat ik eerst de potplanten maar water geven, dat heb ik gisteren overgeslagen.Het is even zoeken,nu het wat kouder is geworden,naar een nieuwe regelmaat van verzorgen.
Ik vul mijn gieters met water uit de regenton en loop naar de cyclamen.Bij de eerste scheut water springt er een kikker onder het groene blad vandaan en valt op zijn kop in een schaal.De salto die hij daarna maakt om weer op zijn pootjes te komen is nauwelijks te volgen met mijn ogen,zo snel.Doodstil blijft hij zitten.
Alles goed met je, vraag ik.We zijn allebij geschrokken.Weet je,ik loop even weg,dan kan jij een goed heenkomen zoeken.Voor de zoveelste keer in mijn leven denk ik, dat ik toch een nazaat moet zijn van de man van Assisi, die met de dieren praatte.Om mijzelf lachend loop ik weer naar binnen, waar de kat mij vragend aankijkt. Een kikker, zeg ik terwijl ik haar tussen de oren kriebel, niets om je zorgen over te maken.Ik had hem moeten kussen,maar dat bedenk ik nu te laat.
Bij een tweede kop koffie vraag ik mij af, wat ik nu het eerst zal doen. Er moet gepoetst worden,dat was mijn bedoeling of zal ik eerst even....Ja, ik ga eerst even.
Ooit logeerde ik, hoogzwanger van mijn eerste, bij een vriendin in Breda, een pianiste. Toen ik 's morgens wakker werd hoorde ik pianomuziek opklinken. Ik liep naar beneden en zag haar achter de vleugel zitten, met haar rug naar de keuken, waar op het aanrecht een berg vuile vaat stond, waar niet overheen te kijken was.
Eerst de piano, zei ze, dan pas poetsen. Doe ik het andersom, dan ben ik te moe om op niveau te spelen.Maar daarom staat de vleugel wel zo,dat ik de keuken niet zie.
Ze gaf mij een klopje op mijn buik. Denk erom, als de baby geboren is. Eerst de leuke dingen doen en daarna pas de plicht. Een raad die ik nooit vergeten ben, al kan ik mij er niet altijd aan houden, natuurlijk.

2 reacties

nauwkeurige regelkromme




16.10.2011

Het wil maar niet wennen. Het feit dat mijn kop geen gelijke tred houdt met mijn fysiek.Ik denk en bedenk nog steeds mijn dagelijkse handelingen alsof ik tig zaken tegelijk op één dag kan doen. En dat kan ik niet, meer.
Alleen al het traject van opstaan, ontbijten douchen en de rest, plus de ochtendkrant lezen, vergt tegenwoordig het dubbele van zoals het eens was.
Van jongmiddelbaar ben ik jongbejaard geworden.Het wil nog niet wennen.
Wat handig zou zijn is, één plan per dag en daarom heen de zaken die gewoon gedaan moeten worden, zoals daar zijn het huis en de boodschappen.
Eén plan per dag, ook dan moet ik schiften. Een plan op sociaal gebied of een tuinplan of een schrijfplan.
Deze mooie week zijn er alleen tuinplannen aan de orde.
Het terras wil ik winterklaar krijgen en de kas.Potplanten naar de kas en daar zo neergezet,dat ik vanuit mijn huis de bloei kan volgen.Zo houd ik kleur in een straks kleurloos seizoen.De tijd die ik er, in mijn hoofd, voor uittrek, is niet genoeg. Daar gaan nog een paar uurtjes bij. Want na het sjouwen van de ene kant van mijn landgoed van 55m2 naar de andere kant, ben ik toe aan koffie, een boek en even zitten.Het bezemen van mijn hut moet ik dus maar uitstellen tot een andere dag.Dat worden twee dagen, want er is witte vlieg in de kas, ik moet dus sproeien en het terras ligt vol blad dat bij elkaar gebezemd moet worden.Lekkere klusjes, zolang het zonnetje schijnt.Mijn tuin ligt op het zuidoosten, dus dat zit wel goed.
De planten die tegen een winters stootje kunnen staan opnieuw gerangschikt zodat ik ze vanuit de kamer kan zien.De blazer die er voor zorgt dat zich geen schimmel op de kasplanten zal vormen is ingesteld. Een karweitje dat ik spannend vind want ieder jaar moet ik opnieuw uitvinden hoe het ook alweer moet.Uit alle functies van het apparaat kies ik nummer twee, die over het blazen van stilstaande lucht gaat. Bovendien, en nu citeer ik, is de regelkromme nauwkeuriger.Geen idee wat het betekent....Maar het ding werkt. 'sNachts houdt de blazer de lucht droog en overdag mag hij nog uit.Gaat het echt heel koud worden, dan schakel ik de verwarming erbij in.
Dus kan ik nu in huis gaan poetsen? Nou, nee, eigenlijk niet. Nog maar een dagje uitstellen.De Hybiscus reageerde op haar verhuizing met een prachtige bloem,ik ga foto's maken van wat nu in de kas bloeit, de houten vogel, die eigenlijk in de tuin op de wieken moet, staat ook binnen.Ik wil hem niet verliezen aan weer en wind, want het is een kadootje van een dierbaar kleinkind.

4 reacties

zomerzoentjes




10.10.2011

Dag lieve zomer,
Je bent zo héél definitief weg.En eerlijk gezegd, was je niet zoals wij hoopten dat je zou zijn. Koud en nat, dat was je. Zwanger van de lente, hadden we hoge verwachtingen van je.Veel zon, wel een koude wind maar ja, dat was de lente.Jij zou voor warmte zorgen, hoopten wij.
Het resultaat: verregende weilanden, verregend landbouwgrond. Verregende tuinen!
Wat ik persoonlijk jouw mooiste kwaliteit vind, zijn de lange dagen. 's Morgens om vier uur al een ochtendgloren en 'savonds na twaalf uur nog licht in de lucht. Dat mooie licht dat van blauw naar groen zweemt.Dan wil ik buiten dwalen, door de stille nacht en alleen maar naar de lucht kijken.Het is er nauwelijks van gekomen.Te veel wolken vòòr je nachtkleed en ook je sterrenluchten, vooral die van de vallende sterren, waren verstopt in wolken.
Met je afscheid heb je veel goed gemaakt.Je laatste groeten, toen we de tijd al herfst noemden waren subliem. Ik heb nog foto's gemaakt, zomerzoentjes noem ik ze.
Nu is die kwajongen herfst, gekomen.Ontstuimig bolderend door de lucht, gierend tussen de huizen en alle gevallen blad voor zich uit blazend.
Van de herfst verwachten we niet anders, dat valt dan ook niet tegen.
Maar jou valt niets te verwijten. De hoge straalstroom, ver boven ons hoofd en nog verder, bepaalt jouw zomerkleed, van druppels of van zonnenstralen.Wij, armzalige mensen hebben daar geen invloed op, behalve dan met de vervuiling, die voor onze rekening is.
Maar, wij zijn nu eenmaal onverbeterlijke hopers. Misschien volgend jaar, zeggen wij nu al.
Misschien volgend jaar....misschien overdag een lekker warm zonnetje en 's nachts een fris regenbuitje. Ik zei het al, onverbeterlijke hopers.
Dag lieve zomer, tot volgend jaar, wanneer alle hoop weer op jou gevestigd is.

12 reacties

Droom



07.10.2011

De leuning van mijn stoel voelt kleverig, bah wat vies, ik trek mijn arm terug.
Waar ben ik en waarom en wie heeft mij hier gebracht? Ik kijk rond, zijn mijn kinderen hier, die laten mij hier toch niet achter? Het is raar in mijn hoofd en ineens weet ik dat ik niet kan praten.
"Kijk eens, een lekker kopje koffie, daar zult u van opknappen, het is ook een hele schrik hé.."
Een meisje in een wit jasschort knikt mij bemoedigend toe.Maar ik lus geen koffie met melk.Ik trek een vies gezicht en kijk haar aan.
"O, lust u geen koffie?"
Hoe leg ik dat nu uit.Ik pak het lepeltje en schep een beetje van de bovenkant en trek een extra vies gezicht. Die melkkleur alleen al. Het kind snapt het.
"U lust geen melk in de koffie".Ik knik heftig, opgelucht. Dan ga ik over de bodem van de kop en schraap wat suiker op het lepelte.
"Ook geen suiker", zegt het meisje."Zwarte koffie zonder suiker. Ik zet het meteen op uw persoonskaart".
Persoonskaart, wat is dat nu weer. Tijd om er over na te denken heb ik niet want er komt iemand anders aan.
"Ik breng u naar de kapper,uw haar moet nodig gewassen en in model geknipt, het ziet er niet uit". Ik wil protesteren maar er komt geen woord te voorschijn. Ik heb vanmorgen thuis gedouched en vorige week ben ik bij de kapper geweest.Ziet ze dat niet?Ik kan het niet zeggen.
Bij de kapster wordt alleen maar gezegd 'Lekker kort, daar houdt mevrouw van.
Heftig schud ik met mijn hoofd en leg mijn handen erop. Niet mijn haar, pak niet mijn haar af. Het is mijn model, ik heb het bedacht, blijf er van af,niet lekker kort.Ik wil niet, ik wil niet. Paniek krijgt volledig de overhand.
Waar zijn mijn kinderen, waarom komt niemand mij te hulp, waarom ben ik hier.
Ik krijg een grote zwarte doek over mijn hoofd, zodat ik niets kan zien. Ik hoor de schaar, knip,knip,het gaat maar door.Straks heb ik geen haar meer over.
Ik probeer te roepen, laat me, laat mij gaan maar er komt geen geluid over mijn lippen, alleen een moeizaam gekreun.
Dan hoor ik het geluid van een tondeuze. Zie je wel, ze scheren mij kaal.
Met een laatste krachtinspanning grijp ik het laken en trek het van mijn hoofd.En zit rechtop in bed, mijn hele gezicht bezweet.De kat, die kennelijk op het kussen tegen mij aan heeft gelegen mauwt verongelijkt en springt op de grond.

Opgelucht kijk ik rond. Alles in orde.Voor alle zekerheid roep ik een paar woorden naar de kat.Ik kan praten, goddank er is niets mis met me.
Maar hoe kom ik ertoe zo te dromen.
Omdat het mij opvalt, dat ik soms spontaan vergeet wat ik even te voren bedacht. Omdat ik soms niet op een woord kan komen en omdat ik mij ineens afvroeg wat er met je gebeurt, wanneer je niet kunt praten.Niet kan vertellen wie je bent, waar je vandaan komt en wat er in je leven allemaal gebeurd is.
Niet kunnen praten betekent je identieteit kwijt raken in de wereld. Niet meer kunnen delen, niet meer gedeeld worden.Daar heb ik over gedroomd.
Ik stap mijn bed uit. Een douche, denk ik, dat droomgevoel afspoelen.Ik ben gezond en wat er gaat gebeuren weet niemand.Het gaat altijd anders dan je denkt. Dat weet ik wel.Voor dat ik onder de douche stap kijk ik even in de spiegel en grijns. Mijn haar is intact. A-symetrisch, zoals ik wil. Scheef volgens mijn kleinzoon die er aan toevoegde maar wel mooi wit.
Lekker ding, van zeven jaar en de nieuwe dag heeft mijn eerste glimlach.