Na Mozes... Jut en Jul

Er gingen een paar jaar voorbij, ik woonde nog steeds aan de Amstel en leerde de man kennen waarmee ik later trouwde. Mijn schoonmoeder had een prachtige lapjeskat,werkelijk een schoonheid en een slet,volgens de familie.De poes kreeg een nestje van vier jongen en liep meteen weer achter de katers aan.Ze werd opgesloten in de schuur en ik zocht er twee uit.Alweer een rood katertje en een lapjespoes.Jut en Jul. Na een paar weken smeekte mijn schoonmoeder mij de kleintjes op te halen want ze werd gek van haar poezenbeest dat dag en nacht probeerde uit te breken.Na krap zes weken namen wij het tweetal mee naar de Amstel.Toegegeven, mijn kersverse echtgenoot stond er niet helemaal achter, hij was geen beestenmens. De rode kater was dominant en joeg zijn kleine zus steeds van de kattenbak.Dat resulteerde op een kwaad moment in plassen op bed, waar echtgenoot nog lag.Ze plaste net niet op zijn gezicht. Uiteraard was het toen "zij eruit of ik" dat kon ik wel snappen.Elk ogenblik naar de wasserette met een kattenpis laken is ook niet alles. In Zaandam volgde ik een cursus portretschilderen en daar deed ik mijn rode kater in de aanbieding. Die redt het wel, dacht ik maar het schuwe poesje met de navelbreuk moest maar bij mij blijven. Die zelfde avond werd het rode monstertje opgehaald.Het nieuwe vrouwtje was laaiend enthousiast, poes Jul werd omgedoopt tot Juul en bloeide helemaal op.Ze maakte de verhuizing naar een echt huis met tuin mee en mijn vertrek.Toen ik haar na twee weken ophaalde was ze opgesloten in de serre, met eten en drinken en de hele stenen vloer bezaaid met kattenpoep.Ik nam haar mee naar drie hoog, een nieuwe man en twee katten.Kuuks, alweer een rode kater en Sproetje, een schildpad kleurslag.Er heerste gewapende vrede en ze verhuisden mee naar Maarssenbroek.Zij leefde het langst. Op een zonnige morgen lag ze heerlijk te slapen onder een struik in de voortuin met haar neus op haar bontstaart.Ze had Markus, onze briard, overleefd en genoot van het rijk alleen.Tot op dat moment van die ochtend.Ze stond op en liet haar kopje bungelen.Een hersenbloeding.Juul kennende wist ik dat ik haar niet meer uit het oog mocht verliezen of ik zou haar niet meer terug vinden.De hele dag heb ik op haar gepast.Schoof zij naar voren, ik schoof mee.Wilde ze de tuin in, ik ook.Ze kon niet meer eten en drinken want ze kon haar koppie niet meer optillen. Die avond was het genoeg. Onze dierenarts kwam aan huis.Bovenop de tafel tussen de koffiekopjes en de koektrommel kreeg ze haar twee spuitjes.We hebben nog een kop koffie gedronken, Rebekka heeft een tekening van de poes voor mij gemaakt, als troost. Juul heeft een goed poezenleven gehad.

Er is een verkeerde foto geplaatst, dit is niet Juul.

btemplates

3 reacties:

Jansje zei

dat ziet er mooi uit! Overigens, als je in een omgeving woont met veel groen om je heen, loop je een grote kans dat je last krijgt van boktor. Mocht dit het geval zijn, is dit de oplossing: boktor

Athy zei

ooit lande een boktor op onze deurpost.we hebben hem bewonderd en hij vloog weer weg.nooit meer gezien.maar bedankt voor de tip.

Athy zei

Jansje, dit was geen reactie op mijn blog, realiseer ik mij nu en ik hoef geen reklame als reactie.

Een reactie posten