verschil in denken en handelen?

De vrijlating van Abdel Basset al-Megrahi uit de schotse gevangenis heeft heel duidelijk het verschil bloot gelegd in denken tussen het westen en het midden oosten. Als een held is hij in Libië onthaald. Wij zijn geschokt, lees ik in de krant. Hoezo geschokt? Ja, ik ben geschokt omdat niemand er rekening mee heeft gehouden dat het zo zou gebeuren.

Al die diplomaten die zo hun best doen, al die generaals die jonge levens op het spel zetten om daar ons idee van democratie te vestigen. Ik snap er niets van. Er is een eeuwenoud verschil in denken en handelen tussen west en oost. Niemand die daar naar handelt?

Ik weet nog dat ik in Ghana was met mijn dochters,op familiebezoek bij onze aangetrouwde Ghaneese familie. Wij spraken regelmatig af met één van de zonen: morgen om drie uur? Ja, morgen om drie uur. Hij kwam nooit om drie uur. Nee zeggen geldt daar als onbeleefd, hij kwam wanneer het hem schikte. Wij zaten aan een tafel in een openlucht dancing. Iemand kwam erbij zitten en toen hij even niet keek, nam onze begelijder zijn sigaretten weg. Wij snapten er niks van, pikken van een tafelgenoot? Het was een signaal van wegwezen, wij willen je niet. Dat kon niet hardop gezegd worden. Later werden wij gewaarschuwd dat iemand uit onze flesjes limonade had gedronken. Hetzelfde signaal: wegwezen, wij willen jullie hier niet.

Zo zullen er in Libië en waar dan ook in Arabische landen, tal van onbekende, ongrijpbare verschillen zijn in denken en handelen. Nooit zullen westerlingen, gewapenderwijs iets bereiken dat niet meteen ongedaan zal worden gemaakt als die westerlingen ook weer weg zijn.

Willen wij daar op enigerlei wijze een bijdrage aan wederopbouw kunnen leveren, zullen wij ons tot de vrouwen moeten richten. Organisaties als Unicef, Artsen zonder grenzen, dat zijn onze wapens. Niet het gewapende korte termijn denken, maar de lange adem van geduld.