vrijheid. 10 juni '09

Vrijheid heeft veel gezichten. Voor mensen in beroerde landen is er een bittere noodzaak om strijd te leveren voor een sprankje vrijheid, om te kunnen zijn die ze zijn. Ik woon niet in zo'n land. Toch heb ik soms ook een gevoel van vrijheid nodig om te functioneren in tal van aspecten van mijn leven. Als ik die behoefte aan vrijheid een probleem zou noemen, zou het een gigantisch luxeprobleem zijn. Ik noem het geen probleem, ik zou niet durven.

Toch voelde ik vanmorgen een vrijheid waarvan ik genoot en die ik wel degelijk als luxe bestempel.

Met José, een vriendin, zou ik naar Utrecht gaan voor de tentoonstelling van Jan van Scorel. Dat hadden wij zo bedacht, want het weer zag er niet echt aantrekkelijk uit. Op het moment van instappen, ongeveer om 11.00 uur, brak de zon eventjes door. En in ons land ziet alles er dan meteen vrolijker uit.We hadden één dezer dagen nog zo graag naar zee gewild. Dat deden wij dus, vandaag. Omgekleed, boek mee en weg reden wij. De andere kant op. Een overvolle A2, maar naast ons groene weilanden, afgewisseld door industrieterreinen. We wisten niet zeker of er niet een enorme regenbui wachtte in Zandvoort. Nee, wij hadden een hele dag zon, het water was niet koud, er waren weinig mensen en de regen haalde ons pas in aan het eind van de middag, toen we net weer op weg naar huis waren.

Wat een luxe, de vrijheid van gaan en staan waar wij willen. Wat een luxe om de hele middag op een groot terras te kunnen zitten, met een hapje en een drankje, een goed gesprek en een goed boek. Wat een luxe om te kunnen lopen met mijn voeten door het water. Recht op te kunnen staan en uit te kunnen kijken over die mooie zee in al haar kleuren. Vogels te kunnen horen die elkaar een stukje brood betwisten. Te kunnen genieten van wat het leven soms te bieden heeft aan leuke dingen.