herfst....

Eindelijk is het mij overkomen. Iedere herfst weet ik het nog net te verhinderen, maar nu.... het zal mij nooit meer gebeuren.

Het ene moment bewonder ik, vanachter een kop koffie, de techniek van draden spannen over de hele breedte van de tuin, om daar vervolgens een web aan op te hangen boven een struik. Het volgend moment loop ik, aan iets héél anders denkend van de achterdeur over mijn tuinpaadje naar de kas, pats, met mijn gezicht vol in een mega groot spinnenweb. Met daarin een hele vette dikke kruisspin.

Ik zag hem net te laat.

Verstijfd van schrik probeer ik geluidloos en bewegingloos mijn paniek te onderdrukken. Ik durf niet te gillen want stel je voor dat het beest in mijn mond valt van schrik, stel je voor dat ik hem doorslik, van schrik. Genoeg, stil!

Het hele web zit vastgekleefd aan mijn gezicht, ik wil niet denken waar die spin is.

Vanuit een ooghoek zie ik een beweging, hij heeft zich op mijn trui laten vallen en rent naar beneden. Nu durf ik weer. Ik geef hem een tik richting struiken waarin hij onder een blad weg kruipt.

Goed zo, spin, kruip maar weg en kom bij van de schrik. Er zit iets op mijn neus, ik zie het. Een ingekapselde vlieg grijs en kleverig, ontbijt van spin. Ik veeg mijn gezicht, dat nu voelt als een masker, schoon en ontdek geen enge dingen meer. De spin is ongedeerd, die weeft straks wel weer een web. Alsjeblieft niet meer midden over mijn tuinpad.

Ik vervolg ook mijn weg. Precies voor de deur van de kas, hangt een groot spinnenweb, zachtjes zwevend op de wind. Middenin zit een grote kruisspin.

Dit is te veel, ik draai mij om. In huis ben ik veilig, alhoewel? Ik zag gisteren een Freddie lopen over de muur. Maar die weeft geen webben.

Een Freddie is een wolfspin, ook wel huismoeder genoemd, die in donkere stoffige hoekjes leeft, binnenshuis. Hij is door mijn toen zevenjarige dochter, Freddie genoemd. Nadat er eentje van deze soort dwars over een net wit geschilderde muur liep.

Toen ik er, sprakeloos, zo'n grote spin had ik nog nooit in mijn huis gezien, naar wees, keek Rebekka op van haar bord en zei : O, dat is Freddie, die woont in de werkkast".