witte wereld



Gisteren was Maarssenbroek op zijn mooist, in mijn ogen en in de middag, bij hevige sneeuwval hield ik het niet meer uit.
Nu kon ik toch niet binnen blijven, hier moest ik toch wel doorheen lopen, hoe vaak in je leven maak je dit mee? Die keren zijn op twee handen te tellen.
Dus, oude hoge schoenen aan, een hele dikke jas en om mijn hoofd een lap gewikkeld, die binnen de kortste keren vol sneeuw in mijn gezicht gleed.
Maar, ik liep in het gewervel van grote sneeuwvlokken de hele wijk door.
Halverwege ging het bijna mis.
Ik kan in mijn hoofd heel duizelig worden en dat gebeurde op het moment dat ik wilde oversteken en niet kon zien waar de straat ophield en de weg begon. Mijn bril was nat en ik zag alleen maar speldepuntjes sneeuw.
Gewoon doorgaan is meestal het beste, dus bril in de jaszak, oversteken en daar stond ik veilig aan de overkant. De korte route naar huis, of de lange naast het water. De lange, natuurlijk.
Alle achtertuinen waren veranderd in een sprookjesdecor, op het bevroren water liepen twee meerkoetjes, waarvan ééntje en flinke bevroren vis in de snavel had. Die had zijn kerstmaal al te pakken.
Regelmatig stond ik stil om naar de koele schoonheid te kijken, met de sneeuw in mijn rug.
Bijna bij huis zag ik mijn buurjongetje boven voor het raam staan en maakte zijn moeder foto's van mij, zie boven. Toen zij aan haar kind vroeg of hij wist naar wie hij zwaaide, zei hij 'een meneer'. Gezien de foto kan ik hem dat niet kwalijk nemen.
Vandaag heeft de tijd al aan de witte schoonheid geknabbeld. Zelf had ik alle sneeuw van mijn kasdak geveegd, er zit maar glas in van 4mm dik. Een plek schoongepoetst om de vogels te kunnen voeren en door de vergane glorie geploeterd om boodschappen te doen.
Dat was sjouwen en toch..... Alles is lastiger met de sneeuw. Niet fietsen, natte voeten en gezeur met schoenen.
Ik heb een tas op wielen waarin ik alleen maar mijn schildersspullen vervoer,. Er hangt een geur van olieverf in. Nu zou ik daar wel mijn boodschappen in kunnen doen, handig!
Vannacht heb ik mij ernstig zorgen liggen maken, dat gebeurt gewoon wanneer je niet kunt slapen, over de aanvoer van voedsel en stel je nou toch voor dat er niets is strakjes bij de kerstboodschappen en stel je voor dat je wel alles hebt, maar de reizigers kunnen niet komen.
Die tas op wielen heb ik vandaag dus tot aan de nok gevuld met voedsel. De vriezer en de koelkast vol.
Het was een hele klus om die boordevolle tas door de sneeuw en over de hobbels te krijgen.
Eenmaal bij huis, kon dat ondergesneeuwde ding toch niet met zijn natte wielen over mijn houten vlier.
De boodschappen één voor één op een oude deken gelegd, daarna de voordeur dicht gedaan en alles over de vloer naar de keuken laten glijden.
Een witte kerst, ik hoop er op.

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten