revenons à nos moutons


02.03.2011

Veertien jaar en voor het eerst naar een toneelvoorstelling met school.
Voor het eerst ook in een echt theater, Het Centraal Theater aan de Reguliersdwarsstraat.Een kleine bijna ronde zaal, verlicht en alles was rood. Fluwelen rode gordijnen, de stoelen rood gestoffeerd, de muren, rood met vergulsel.
En de geur! De geur van schmink, van poeder en van stof. De stofjes dansten in de gloed van lampen.Dit was de wereld die ik kende uit de boeken van mijn moeder, die ik stiekem las wanneer zij niet thuis was.
L'Avare werd gespeeld, De Vrek van Moliére.De vrek, een joodse geldschieter wordt berecht, hij zou woekerwinsten gemaakt hebben.
Door de rechters wordt enorm van het onderwerp afgedwaald want, speelden er niet ook anti joodse gevoelens mee en dat mocht niet openlijk.En dan kwam die ene zin die ik onthouden heb:
revenons à nos moutons! Letterlijk: laten wij naar onze schapen terugkeren.Maar bedoeld werd: laten wij niet afdwalen maar bij ons onderwerp blijven.
Dee laatste paar dagen heb ik veel nagedacht. De afgelopen weken ben ik op een zijweg beland, dat gebeurt denk ik in ieders leven, van tijd tot tijd.Daar is niets mis mee want op zijwegen heb je vaak mooie uitzichten en vergezichten. Maar,het is tijd voor de hoofdweg dacht ik na mijn platlig-escapade. Revenons à nos moutons!
Terwijl ik dit schrijf denk ik bij mijzelf dat ik mij vergis, het leven bestaat uit zijwegen. Wegen van wat je wilt, wat je doet, waar je liefde ligt.De hoofdweg is, dacht ik, je hoofd gebruiken en je gezonde verstand, wat dat laatste ook mag wezen.
Door dit kleine stukje schrijven, kom ik dus op een hele nieuwe formulering.
De hoofdweg begint bij geboorte en eindigt bij de dood. Hoe ik hem ook loop, of die weg bochtig is of bergachtig en alles daar tussenin, ligt er aan hoe ik mijn zijwegen bewandel.De zijweg van de liefde, voor iedereen die ik tot nu toe ben tegen gekomen. De zijweg van werken, actief zijn, ontwikkeling en diepgang.De zijweg van tuinieren,schilderen (is ook liefde) oma zijn en van tijd tot tijd loop ik dan met mijn verworven ervaringen op mijn hoofdweg. Een paar jaartjes ouder, een beetje wijzer. 'Je suis venu chez mes moutons. En nu maar hopen dat dit frans goed is, ik heb het in 40 jaar niet meer gesproken.
Ben ik nu een broddellap aan het schrijven? Misschien wel.Maar is het ook een zichtbaar proces? Dat hoop ik.
Al schrijvend heb ik mijn weg gezocht in mijn gedachten en de daarbij behorende beelden in mijn hoofd.
Zo gaat dat ook wanneer ik een verhaal schrijf.Alleen,daarin wordt geschrapt, bijgeschreven, gesneden en gemodelleerd en wanneer ik het een half jaar later terug lees, denk ik 'o, dat zou ik nu anders schrijven'.Bij mijn teksten op dit blog, modelleer ook. Maar nu even niet.
Twee verhalen heb ik onder de pen. Het rode vakantiehuis en Gevangen licht. Bij het eerste verhaal ben ik redelijk zeker van mijzelf. Het tweede verhaal is moeilijk. Een vrouw, op de grens van een depressie wil het licht vangen om de winter goed door te komen.Zelf heb ik nog nooit een depressie gehad.
Wat ik wel van mijzelf weet is, dat ik, wanneer het daglicht korter wordt, graag het licht achterna zou willen gaan, zo 's avonds bij een zonsondergang. Ook weet ik dat ik weer helemaal gelukkig ben dat het 's morgens om zeven uur al licht is.En straks, de zomernachten, wanneer het bijna niet donker is, heerlijk! Ik zou voor de winter het licht wel willen vangen.
Laat ik terugkeren naar mijn schapen. Ik ga, na een tijd van niet schrijven, mijn pen weer oppakken.De bijweg van mijn creativiteit wacht op mij.
PS.
De foto is genomen op Ameland, een weg over de waddendijk. Geen hoofdweg maar een heel belangrijke bijweg.Hij verstevigt de dijk en zonder de dijk geen eiland zoals het er nu bijligt. Wat een prachtig uitzicht, eb, wat een vergezicht, tot Friesland de vaste wal en omhoog kijkend, tot in de hemel.

btemplates

6 reacties:

svara zei

Dag Athy,
Een mooie bespiegeling over het pad dat je beloopt en een mooie foto.
Vraag me niet waarom maar ik pakte de Tao Te King voor je om te kijken waar het open zou vallen, wat Lao Tse zou zeggen.
Mijn oog viel op: Dertig spaken komen in de naaf bijeen, maar het wiel is bruikbaar door de leegte.
Hartelijke groet,
svara

Athy zei

Svara, dankjewel. De tekst van Lao Tse heb ik over geschreven en op mijn tafel gelegd.Om er door de dag heen 'een draad mee te spinnen'. Groet,Athy.

Anoniem zei

oooh over hoofdwegen en zijwegen...ik houd mijn leerlingen juist voor dat niet alle zijwegen even interessant zijn...wel im er (tijdelijk) kennis van te nemen maar uiteindelijk moet je weer wel op die hoofdweg terecht komen ;))

Athy zei

Ik denk, Zeeschuim, dat dat een wijze raad is voor leerlingen.Zij hebben nog doelen die ze halen moeten en horen daar dan recht op af te gaan.
Een grondig verkende hoofdweg levert later als de tijd daar is, genoeg mogelijkheden om de zijwegen te onderzoeken. Groet!

Hippocampi zei

bij zo'n schrijven past een ongeredigeerde reactie; ik bedacht me tijdens het lezen, dat juist het afwijken van hoofdwegen, simpelweg omdat het soms logisch is om zo'n pad te volgen het zicht op de hoofdweg soms kan verscherpen; daarnaast sta je er makkelijker stil, zonder dat anderen je manen door te lopen :)

groet,

hippo

Athy zei

Ben het helemaal met je eens, Hippo. Groet!

Een reactie posten