Impressie



20.09.2011
Wat een verademing om buiten te zijn in de frisse lucht. Het is kwart over negen en het schemert al flink. Ik ben blij dat ik buiten sta en de bedompte drukte achter mij kan laten. Zoveel mensen in één ruimte bij elkaar, een bord eten op schoot,een glas wijn op de grond naast de stoel en tegelijkertijd praten over allerlei gewichtige zaken. Nou ja, die anderen gewichtig vinden.Even werd het leuk, toen iemand vroeg welke schrijver van grote invloed was geweest voor iemands leven.Ik had mij zonder nadenken naar voren gebogen.
"Simone de Beauvoir, die heeft mijn opvoeding voltooid, daar waar mijn moeder stopte".
Er was een korte discussie ontstaan, iedereen kende Simone de Beauvoir.Ineens zaten de vrouwen bij elkaar en ontstond er een intiem gesprek. Totdat één van de aanwezige mannen zich er mee ging bemoeien.
"Simone de Beauvoir, dat is toch allang passé".Stomme eikel, daar ging het toch helemaal niet over. Jammer, het moment was voorbij.
Maar nu klim ik op mijn fiets en ga heerlijk tussen de weilanden door, richting huis.
Zachte lucht, lekker koel langs mijn verhitte wangen. Tussen de bladeren door schijnt een avondrood van indirect licht. De zon is al hoog en breed onder maar raakt nog de onderkant van wolkenflarden.
Het is stil op de weg en het fietspad ligt er leeg bij. Kwart over negen,de tijd van ergens zijn, niet van komen of gaan. Alleen op de wereld, héél even.Daar zijn de waterplassen al en kan ik verder weg kijken. Oud rose, de weerschijn van de lucht in het water en vuriger de randen van de wolken die, ietwat uiteen gedreven het laatste licht vrij spel geven. Wat een vrede op deze plek.Een groep ganzen komt luid gakkend aanvliegen en wordt enthousiast begroet door een groep in het water. Als het morgenavond weer zo mooi wordt in de lucht, moet ik er maar met mijn fototoestel op uit.Het zal niet lang meer duren voor het nog eerder donker wordt.
In de verte schitteren de lichten van de A2 en het industrieterrein. Vreemd eigenlijk, dat een plek die overdag zo vreselijk lelijk is, in de avond iets feeërieks kan uitstralen. Twee gezichten van één wereld.
De rose gloed van de zonsondergang ebt langzaam weg. Wanneer ik dicht bij huis ben, gaan de lantaarns aan. Het laatste licht draalt nog hoog in de lucht en eigenlijk wil ik ook nog niet naar binnen.

btemplates

2 reacties:

Annet zei

Ja heerlijk die rijkdom buiten..

Athy zei

Met recht rijkdom, Annet. Groet

Een reactie posten