vijf minuten....



15.09.2011

Met ogen vol hoge wolkenluchten en verre horizonten kwam ik terug van weg geweest.
Een hoofd vol met schrijfideeën en kleine blogteksten die ik bij elkaar sprokkelde terwijl ik tegen de duinen opzwoegde en heerlijk naar beneden sjeesde zodra ik de top over was.Het ene, uitzonderlijke achter laten om het dagelijkse weer aan te trekken, kost mij altijd energie.Die avond zou ik mijzelf weer schikken in mijn huis en de dingen die je zoal doet, weer thuis gekomen.De andere dag, zo nam ik mij voor, zou ik gaan schrijven.Dat ging even anders.
Die eerste avond thuis was er dat heftige onweer en vlak in de buurt sloeg de bliksem in en een minuut later gaf mijn t.v. de geest.
Die had ik niet uitgedaan.Toen ik eens mijn schoonzonen vroeg of de t.v. bij hevig onweer niet uit moet, werd er hartelijk gelachen. Nee, moeders, dat hoeft tegenwoordig niet meer. Had ik maar niet geluisterd en had ik hem maar wel uit gedaan.De rust,opgedaan ver van huis, was met één klap,weg.De andere ochtend kwam het volgende probleem, mijn wasmachien lekt. Maandag bleek bij nader bekijken bij de opticiën, dat een nieuwe bril geen overbodige luxe zou zijn.
En daar zit ik dan.Zomaar opeens met de vraag, wanneer koop ik een nieuwe t.v., wanneer begeeft mijn wasmachien het echt en hoe duur is een nieuwe bril.De glazen alleen al, duur!
Wat een onrust ineens.Met een kop koffie ga ik even in de tuin zitten.
'Wanneer je gespannen bent, kijk dan vijf minuten naar iets dat niet door mensen is gemaakt', las ik, ooit,ergens. Beetje moeilijk, wanneer je tuintje omgeven is door schuttingen en andere huizen.Ik sluit mijn ogen en jawel, daar ga ik:
Het tuinpad af, naar het ultieme fietspad. Rechtsaf het schelpenpad op over de duinen en bij de laatste hoogte linksaf, richting vuurtoren, overal zichtbaar en nog ver weg. Ik voel de zon op mijn oogleden, voel de trappers onder mijn voeten en de wind door mijn haar. Zo eenvoudig is het je ogen te sluiten en daar te zijn waar alleen de hand van de natuur gewerkt heeft. De hoge lucht met witte wolken, het golvende landschap dat zilver glanst in de zon. Het ruisen van de zee....
Het werkt, de spanning ebt langzaam weg, de realiteit is hanteerbaar.
Vijf minuten, dagelijks, kijken naar iets dat niet door mensen is gemaakt.De moeite waard.

btemplates

4 reacties:

Unknown zei

tja een nieuwe bril heb ik ook broodnodig en als je je voorneemt om te gaan schrijven wil het vaak niet

Athy zei

Cést la vie, zullen we maar zeggen en het nemen zoals het komt.
Tja, dag Cor!!

lebonton zei

aan ogen vol wolkenlucht helpt geen enkel glas.

Athy zei

Bijna geen bril nodig, kijkend naar wolkenluchten.Zo oneindig mooi.Dag Ton!

Een reactie posten