lezen

23.01.2012

Als een kat om de hete brij zo maak ik omtrekkende bewegingen rondom mijn pc.Ik wil gewoon schrijven, louter en alleen omdat ik het leuk vind.Maar, ik ben onzeker in woord en gebaar. Dat gebeurt bij vlagen, niets te melden, niets beleefd, niets gedaan.Op zulke momenten pak ik mijn fiets en trek erop uit.Harde wind en onvoorspelbare regenvlagen maken fietsen nu niet aanlokkelijk. Want eenmaal de paden op en de lanen in, is er in de verre omtrek geen schuilplek.
Gelukkig ben ik weer aan het lezen. Dat is ook maanden geleden dat ik mij verliezen kon in een boek.
Tonio van Adri v.d.Heijden heb ik gelezen; het boek dat er niet had mogen zijn, aldus de schrijver.Zo goed, zo invoelbaar geschreven. In het hier en nu, het weten dat zijn zoon in kritieke toestand in het ziekenhuis ligt en zij zich spoeden naar dat ziekenhuis, gaat de vader terug naar het allerprilste begin van de relatie met Tonio's moeder.Dat lezende ,raast het politiebusje mee over de bladzijden
naar de plaats van leven en dood.Het is zo indringend dat ik na een half uur het boek wegleg.Om het een paar uur later, na het doen van een huishoudelijk klusje,even de voetjes op de grond, weer op te pakken en door te lezen, voor opnieuw een half uurtje.
Het vreemde is de ontdekking, dat wij in dezelfde buurten hebben gewoond of gewerkt.In een andere tijd, maar de Banstraat, de Jacob Obrechtstraat, de van Ostadestraat, ik was daar, in dit boek zijn zij daar.
Binnen dit hele grote verdriet, de worsteling om overeind te blijven, heeft de vader van Tonio, een prachtig beeld gegeven van het kindje Tonio, zijn opgroeien tot aan het staan op de drempel van een prachtig leven naar volwassen worden.De stomme toevalligheden die maakten dat de jongen precies daar was waar hij niet geschept zou zijn door een auto, als hij één minuutje later of vroeger op die plaats aangekomen zou zijn.
Niet in staat lang te lezen, kon ik het ook niet laten liggen.Normaal, wanneer een boek mij grijpt, sleep ik het door mijn hele huis mee. Naar de w.c. of de badkamer, mijn slaapkamer, de keuken.Dit boek legde ik zorgvuldig neer op een plekje waar de laagstaande zon het niet kon bereiken.
Ik heb er een paar dagen over gedaan en toen ik het uit had, rouwde ik mee om de jongen Tonio.Eigen verliezen heb ik geleden,genoeg, maar een kind? Goddank niet. Een kind verliezen is de hel op aarde moeten leven.

btemplates

16 reacties:

Unknown zei

Je bespreking van het boek maakt me nieuwsgierig

Athy zei

Cor, menselijkheid in mooi proza. Een rouwproces maar ook onvoorwaardelijke liefde. Groet!!

lebonton zei

ja, mijn vrouw heeft het gelezen en vond het zeer aangrijpend.

Athy zei

Het is allemaal zo oprecht, zo absoluut niet theatraal. Groet!!

Anoniem zei

precies daarom waag ik me niet aan dit soort boeken
en al helemaal niet als je weet dat het echt is

heb een hele tijd terug De kleine vriend gelezen van Donna Tartt, had er spijt van dat ik er in begonnen was,
al heb ik de eerste bladzijde tien keer gelezen, telkens na terugleggen, toch weer lezen, omdat ik vond dat ik mezelf moest harden, ik zag het als therapie,

maar een schrijver als adriaan van der heijden, nadat ik veel van zijn werken heb gelezen, een handtekening heb mogen krijgen, hem in zijn gezicht gezien, zijn stem gehoord,
nee, onverdraaglijk...

vind het dan ook top dat jij ondanks alles door hebt gelezen

Athy zei

Rouw hoort bij leven, het is niet anders. Dit boek is ook een boek over onvoorwaardelijke liefde en dat zou je dan wel missen.Maar ik begrijp wel waar je het over hebt. Groet!!

Anoniem zei

Naast de andere reacties die van hartenziel gelezen. Met dergelijke gevoelens kamp ik ook als het om geschreven requiems gaat. Bij I.M. van Connie Palmen heb ik me een voyeur gevoeld, niet in de laatste plaats door haar (al te) openhartige manier van schrijven. Een onthullen was het.
Ik scheef haar dit ook en ze reageerde met: "Wat lief van u".

Waar houdt het egodocument op en begint de roman, die voor de lezer ook voelt als een roman en niet als de belevenissen van de schrijver zelf.
Jij las het boek, Athy. Wat zeg jij hierover? Overstijgt A.Th.F. van der Heijden met 'Tonio' het egodocument?

Anoniem zei

Ik vroeg me af of je een melding krijgt als er reacties op oudere berichten worden geplaatst?

Athy zei

Ingrid, het boek Tonio gaat vooral over Tonio.Ik heb het niet gelezen als een egodocument van Adri v.d.Heijden.Ik heb er geen ijdelheid in gevonden van de vader, die wel hartverscheurend verdriet heeft.Het heeft als ondertiteling 'een requiem roman'.Het boek van C.P. vond ik persoonlijk vreselijk. Vriendelijke groet!!

Athy zei

Assyke, ik heb je reactie gelezen op mijn tekst over Sabri en er op gereageerd.Ik krijg geen 'waarschuwing'wanneer er een reactie komt op een oude tekst. Maar ik kijk nog wel van tijd tot tijd.Bedankt en tot een volgende keer. Groet!!

svara zei

Ik durf het bijna niet meer te zeggen omdat het boek zoveel lof krijgt.
Natuurlijk is het zeer aangrijpend wat er is gebeurd. Je moet er niet aan denken. Maar ik voelde me ook wel een voyeur worden (net zoals bij IM) en vond het op een bepaald moment genoeg. Het voelde alsof hij zich herhaalde. Ik bleef op afstand, waarom weet ik niet. En ik had het gevoel dat er ineens naar een plot toegeschreven was terwijl dat ook op een andere plaats in het boek had gepast…..

Athy zei

Wat je schrijft, Svara, herken ik wel, heb je wel een beetje gelijk in. Hij is ook als schrijver bezig geweest, niet alleen als vader.Maar ik heb geen moment het idee gehad naar tentoongestelde ellende te hebben gekeken. Misschien, maar nu moet ik voorzichtig zijn, misschien hangt het ook af van het soort verliezen dat de lezer zelf geleden heeft.Daar zijn gradaties in en bepaald misschien ook wel hoe je ergens tegen aan kijkt.Groet!!

svara zei

Hoe je iets leest, hoe je ergens tegenaan kijkt, hoe je iets ervaart en hoe je met verlies in welke vorm dan ook omgaat is een individuele ervaring.
Gradaties aanbrengen....daar durf ik me niet aan te wagen.

Mijn moeder bijvoorbeeld die veel verliezen heeft meegemaakt in haar leven, ook twee kinderen, kon steeds beter omgaan met verlies juist omdat ze steeds meer de gevolgen van de gruwelijkheid van dood begon te accepteren als een gegeven dat bij het leven hoort.
Ja, laten we voorzichtig zijn...

groetje

Athy zei

Svara, ik ben het helemaal met je eens.Omgaan met verlies is een hoogst individueel proces. Groet!!

Anoniem zei

athy 26 januari 2012 23:45
Dankjewel. Nee, Connie etaleert te veel, vind je niet?
Wie weet komt Tonio er nog een keer van. Eerst maar eens beginnen aan Het Schervengericht, dat wel al op de plank staat.

Athy zei

Er is voor alles een goede tijd en dat voel je zelf het beste.Dit boek is zeker de moeite waard om te wachten op het juiste moment.Het boek is de geschiedenis van de schrijver maar jij brengt jouw geschiedenis mee wanneer je dit gaat lezen.Ik heb nu Engelenplaque op de plank liggen.Veel plezier met Schervengericht. Groet,Athy.

Een reactie posten