Lia Dorana; een herinnering

gelijk een vage herinnering.

Met een naam in mijn hoofd word ik wakker. Het is half acht, de zon schijnt en tekent door de jalouzie een patroon van strepen op de muur achter het voeteneind van mijn bed.
Een wijsje zoemt door mijn hoofd. Een lied dat Lia Dorana heeft gezongen in een musical. Ik kan niet op de naam komen. Nu ik al een paar weken aan het grasduinen ben in mijn herinneringen word ik vaker geconfronteerd met flarden verleden tijd waarvan ik wel beelden heb, maar de namen niet te pakken krijg. Frustrerend, dat lied en het zoeken naar de naam zal door mijn hoofd gaan totdat ik het weet. Al duurt het dagen en al doe ik ondertussen duizend andere dingen.
Lia Dorana zingt: Eén rijke bink, één abonné,
                            Niet zo robuust,héél gauw tevree,
                            Och, waar is ie gebleven,
                            Waar moet ik nu van leven.

Er is ook een film geweest: Shirley MacLain, ondersteboven hangend aan een lamp boven een biljarttafel. Zingend: O didoddidop alles staat op zijn kop,
                                  O diddodidop alles draait in galop,
                                  O ik voel mij zo raar,alles draait door elkaar,
                                  Dat komt alleen door jouw lekkere smoel.

De film is erg Amerikaans, ik heb er vreselijk om gelachen en hem zeker twee maal gezien.
Maar hoe heet nu toch die tegenspeler van Shirley MacLaine.
Ik kom er niet uit. Als ik beneden sinasappels sta uit te persen en een ontsnapte pit uit mijn glas probeer te vissen, weet ik het: Jack Lemmon was haar tegenspeelster.
En hoe heet nu die film.

De musical heb ik nooit gezien,een Nederlandse productie met de Belgische Lia Dorana in de hoofdrol.
Hoe ik aan de langspeelplaat gekomen ben weet ik niet. Het was geen nieuwe plaat, ik kreeg hem, te leen? O help, dat weet ik ook niet meer, van wie?
Ik vond de teksten zo romantisch, de stem raakte mij: Als het nacht is in Parijs
                                                                                    de straten leeg en grijs
                                                                                    je weet niet waar je bent
                                                                                    zonder je man, je vent.
                                                                                    Je voelt je lichaam gaat
                                                                                    slechts als een automaat
                                                                                    je weet niet wie je bent
                                                                                    zonder je man, je vent.
Veertien jaar was ik, toen ik voor het eerst met mijn ouders in Parijs ben geweest. In mijn herinnering hield mijn vader mij twee weken lang stevig bij de pols.Ik was nieuwsgierig, leek ouder en jonge mannen keken naar mij, meer dan mijn vader lief was, al had ik daar niet zo'n erg in, hij wel.
Parijs, de stad der zonde, volgens ouders en schoolopvoedkundigen. En wat was ik daar nieuwsgierig naar.
Eén besluit had ik al genomen: Ik wilde alles beleven wat het leven mij te bieden had, zondig of niet, goed of fout.Mijn moeder had mij gewaarschuwd: doe niets waar je later spijt van krijgt en ik besloot ter plekke dat ik alles zou doen en nergens spijt van zou krijgen.
Dit alles overdenkende, weet ik het: Irma la Douce; de film met Shirley Maclain en Jack Lemmon.
De musical was er eerder maar had de zelfde naam, met Lia Dorana. De musical kan ik niet meer zien, de film heb ik genoeg gezien maar zou er een cd bestaan van de teksten?
Mijn herinnering is verre van compleet  maar heeft wel kop en staart gekregen.Ik loop nog dagen te neuriën, denkend hoe ik later in mijn eentje door Parijs zwierf in de periode dat ik in dat bidonville werkte vlak bij Parijs, met alle avonturen van dien.