Schoenen 1942 /'46

Er was een tijd dat ik een echte schoenenliefhebster was.Hoge hakken, smalle leest. In staat een maandsalaris uit te geven aan een nieuw paar en voor de rest van de maand witte bonen in tomatensaus te eten, met zo nu en dan een zoute haring voor de smaak.
Liefhebster bleef ik, geen koopster meer.
Door werk in een sloppenwijk even buiten Parijs, kreeg ik zicht op een andere kant van het leven. Ik besloot niet meer terug te gaan naar welk kantoor dan ook.
Terug in Amsterdam koos ik voor de geriatrie en ging werken als ziekenverzorgster op Amstelhof, een verpleeghuis.
Hakken voor het uitgaan, zweedse klompen voor het werk. Sinds een gebroken voet en een opstandige teen zijn alle hakken uit den boze.
Maar, tot op de dag van vandaag heb ik een hekel aan stevige, goed gesloten schoenen, die ik weliswaar buitenshuis draag maar thuis zo snel mogelijk uit doe.

Gravend in mijn eigen geschiedenis deed ik een ontdekking en kwam er een herinnering naar boven.

Tijdens mijn eerste levensjaren was alles op de bon. Voedsel, kleding, schoeisel en nog veel meer.
Luxe artikelen, zoals filmrolletjes, sigaretten etc. werden onderling wel geruild. Zo werd de klok, die nu nog in mijn huis het uur slaat, geruild tegen een pakje Miss Blanche. Mijn vader was een stevige roker maar die klok van zijn baas, daar wilde hij wel een pakje sigaretten voor offeren.
Er is maar één babyfoto van mij en er zijn een paar foto's uit mijn peutertijd.
Mijn broer, met mij op schoot. Mijn ogen worden meteen getrokken naar die zware zwarte schoenen. Dan een foto van mij, op de zuidelijke wandelweg, ook daar stevige schoenen aan kleine beentjes.
Mijn moeder was er gelukkig mee. Degelijk schoeisel in een tijd van schaarste. Ze had uren in de rij gestaan, de bonnen in haar hand geklemd, hopend dat als zij aan de beurt was er nog schoenen waren in de juiste maat.
Opmeten van lengte- en breedtemaat, daar werd niet aangedaan. Correctieschoenen, zoals Elephanten of Pinokkio, degelijke schoenen, bestonden nog niet.

op de waranda in Amsterdam-Noord. 1942
De schoenen waren heel, ze pasten en waren een klein beetje op de groei.Dat was goed, dan konden ze lang mee en als ze nu maar zuinig was, kon ze deze bewaren voor de baby.
Ik heb leren lopen in de schoenen van mijn broer.

1944 zuidelijke wandelweg.

btemplates

5 reacties:

lebonton zei

ja, ook in de jaren daar na was het -bij ons althans- hetzelfde.
schoenen en kleding waren al op hun sterkte beproefd eer ik, als jongste, er mee aan de gang kon ;-)

Athy zei

Wat ik mij vanmiddag ineens herinnerde, was dat wanneer de schoenen voor mij te klein werden, mijn vader met een scherp mesje de neuzen weg sneed.dan lagen de tenen in ieder geval vrij.moest het wel zomer zijn, natuurlijk.

Anne Vellinga zei

zo'n broekje met zeeltjes heb ik ook gehad, zeeltjes..... dat woord heb ik sindsdien niet meer gehoord noch in de mond gehad - is het gronings (mijn moeder was gronings), of zeuws (daar werd ik geboren en was ik de eerste 5 haar van mijn leven) - zeeltjes dus - leuk verhaal weer

Athy zei

Maar wat betekent het woord zeeltjes nou?

Margaret Paige zei

Mijn man komt uit het Noorden en droeg als kind broeken zoals op de foto (ballonbroeken zei hij spontaan toen hij de foto zag) maar met bretels - zo noem ik ze. Hij noemt ze upzelen - komt van hulpzelen. Hij sprak als kind Gronings. De zeeltjes zijn misschien de bandjes aan die broek van jou.

Een reactie posten