Ieder mens een eigen wereld

Hoe precies, weet ik niet maar ik begin anders door mijn wereld te lopen. Mijn vinger kan ik er nog niet opleggen, het is een gevoel dat de kop opsteek. Duidelijk is dat mijn weg leger is geworden, zoveel vrienden en familieleden zijn er al niet meer en veel waren jonger dan ik.  De wereld verandert in rap tempo en ofschoon vol goede wil, kan ik het niet bijbenen. Meer tijd nodig waarin ik minder doe.
Mijn 'prime time', ligt achter mij maar ik tilde het moeiteloos het hier en nu in, naar het tijdperk van mijn kleinkinderen.
De hype over de 'verwende en rijke' 60- 70 plussers, die door journalisten in alle soorten en maten breed uitgelicht werd in de media heb ik gevolgd en mij aangetrokken. Ongenuanceerd en elkaar napratend. Een figuur als Henk Krol maakte het er ook niet beter op.  Ik ben wars van hokjes. Onze maatschappij wordt gevormd door alle mensen, vanaf baby tot en met bejaarde. Door gezonde en zieke mensen; er hoort geen scheiding te zijn.
De politiek heeft, voor mij, afgedaan, er wordt gelogen en bedrogen. Niet het landsbelang maar partij politiek regeert, een maakbare wereld.
De digitale wereld, waarin je als patiënt een afspraak maakt met je huisarts via een website; waar je zelfs een e-consult kunt regelen, om dan te horen te krijgen dat je alsnog een afspraak moet maken. Het lijkt er erg op dat mensen niet meer belangrijk zijn. Techniek en geld zijn de pijlers onder onze maatschappij. Ik veroordeel niet alles, maar begrijp veel niet. Natuurlijk verzet ik mij, zoals veel mensen van mijn generatie. Je moet je eigen maatschappij maken, zeg ik dan tegen mijzelf. Dat deed ik 40 jaar geleden door een atelier te creëren in een wijk die nog niet helemaal van de grond was en waar mensen woonden die, nog niet, andere mensen kenden. In dat atelier gaf ik cursussen, hield huiskamer exposities, één maal in de maand een oase voor alle mensen die nog los liepen in deze complete nieuwbouw wijk.
In mijn hoofd kan ik dat nog, alleen, de overtuiging dat je gezond en vrolijk je oude dag binnen huppelt met eventueel een kleine aanpassing hier en daar, houdt geen stand.
Ik heb geen reden tot klagen, geen kommer en kwel maar het voelt alsof ik nu als 70plusser opnieuw mijn weg moet vinden. Dat had ik toch al eens gedaan, zo'n 55 jaar geleden?

btemplates

10 reacties:

lebonton zei

een herkenbaar beeld. ik twijfel zelf tussen het (op termijn) nieuw vinden van de weg of het vinden van de nieuwe weg.

Athy zei

O, daar ga ik over nadenken. Ik geloof dat ik wel een nieuwe weg wil. Die is denk ik, dan niet geplaveid met de ballast van zoveel jaren. Bedankt Ton.

Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Athy zei

Op een bepaald moment realiseer ik mij dat alles aan ervaring een soort cumulus wordt dat je maar mee en rond sjouwt. Ik kan niet meer zonder en niet met....Die nieuwe weg lijkt mij de moeite van het zoeken waard.
Maar een kind verliezen, Anne, dat lijkt mij de hel op aarde en het kost je contacten. Heb je ooit een oor nodig waarin je moet krijsen, laat het me weten, je bent welkom.

Anoniem zei
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Athy zei

O Anne, het leven is niet eerlijk. Kus,

Anoniem zei

Maar voor mij ben je een actieve 70 plusser, met veel empathie en liefde voor anderen! Dus mogelijk dat je hierdoor ietwat beter gaat voelen...
Van mij met een kus

Athy zei

Wat een lieve opmerking en ik voel mij er zeker beter door.

Dees zei

Ik ben wat jonger (1962) maar herken wat je schrijft!

Athy zei

Het nadeel van al zo lang alleen wonen is, dat je, soms, denkt dat je de enige bent.

Een reactie posten