Het Parool, Léés die krant

"Je moet je vijand kennen", was mijn motto in de jaren 60, na de moord op Kennedy.
Net op eigen benen met genoeg salaris om de huur te betalen van mijn drie hoog achter zolderkamer, om op een landerige avond een buurtcafé in te duiken en optimistisch genoeg om de rest van de maand witte bonen in tomatensaus lekker te vinden met zo nu en dan een zoute haring. Een krant landde toen nog niet voor mij op de deurmat van mijn hospita.
Die kwam later, toen de gevestigde orde begon te beven onder de lawine Flower power, de Kraakbeweging en Provo.
Het Parool léés die krant en dat deden we. Een Amsterdamse krant, logisch want Amsterdam was de navel van de wereld, daar gebeurde alles. Totaal tevreden liepen wij naar huis op Zondagochtend, zes uur. Na de nachtfilm in de Uitkijk, doorzakken bij Eijlders op het kleine Leidseplein en fluisterzacht de trappen beklimmend naar mijn zolder, inmiddels drie hoog voor, aan de Amstel. Om voor het slapen gaan nog even een toestand in de wereld door te nemen.

In die tijd zuchtte mijn moeder, wanneer ik al eens een weekend thuis kwam 'het zal mijn tijd wel duren'. Zij veegde alles wat haar niet beviel en dat was veel, graag onder het vloerkleed. Er kon bij ons niet gepraat worden over politiek, godsdienst en seks.
"Ik ben de oudste, dus ik heb gelijk" was mijn vaders slotzin ten alle tijde.
De kruisraketten, de Vietnamoorlog, de oorlogszuchtige taal van Amerika, 'het zal mijn tijd wel duren'.
En dan reageerde ik vrij venijnig 'laten we hopen dat het de tijd van uw kleinkinderen ook duurt'. Zij had er twee inmiddels en was een trotse oma.
Het Parool lazen wij niet meer, opgezegd wegens de tendentieuze berichtgeving, meer een Telegraaf waardig, vonden wij.
Het werd de Volkskrant en is nog steeds de Volkskrant. Graag lezen doe ik de krant niet meer, al vind ik nog steeds dat je je vijand moet kennen. Dat is moeilijk, want hoe objectief is het nieuws.
Anne Stinz, bij wie ik twee maal een cursus heb gevolgd, Column schrijven en Essay, liet ons zien hoe Amerika al het nieuws verdeeld dat in brokken naar o.a. de burelen van de Nederlandse kranten wordt gestuurd. Verder merk ik vooral de 'hijgerigheid' op van journalisten die een hype met groot enthousiasme creëren om een week later alweer een andere te zoeken.
Ik realiseer mij dat ik, op zoek naar een mooie zin of interessante gedachte, de krant graag sluit en bij het afval leg. Het zal mijn tijd wel duren? Dat is niet wat ik denk maar ik vraag mij af of ik daar wel naar handel en het bevalt mij niets.
De hele affaire Dr. Tromp deed de deur dicht. Totdat een artikel verscheen van René den Ouden: Niet de wet maar het geweten geeft doorslag bij euthanasie; de praktijk van het sterven laat zich zelden vangen in protocollen. Een artikel dat, bij mij, een beetje pijn wegneemt. Pijn die

ontstaat wanneer eenzijdige berichtgeving tot mij komt.
Ik ben geen intellectueel, niet echt geoefend in het verwoorden van mijn emotionele gedachten, maar ik probeer en leer. Dit artikel van René den Ouden, maakt dat ik de krant weer opensla, mijn ogen over de koppen laat glijden en daar blijf hangen waar ik denk dat het over moet gaan: mensen.
Zo vind ik ook het interview met Said El Haji, over een wereld die ik niet ken maar waarvan ik ervaar dat hij niet zo heel veel verschilt van de autoritaire wereld die in Nederland nog bestond voor de eerste wereldoorlog in de stevig gereformeerde kringen. Dat is honderd jaar geleden. Dank zij boven genoemd interview ga ik anders kijken, anders denken. Ik zal wel degelijk iedere morgen mijn dag beginnen met de krant open te leggen om te zoeken, niet naar politiek, niet naar oorlogen of spanningen, maar naar de mensen die dichterbij komen middels goede artikelen.
Volkskrant, doe je best.