Leeftijd

Ik wil een blog schrijven en wat gebeurt er, er komt een migraine rondedansje voor mijn ogen. Ik zie maar de helft van alles en het schittert.
Daar word ik boos van zoals ik boos kan worden over alles wat mij dwarsboomt; leeftijdskwaaltjes, niet slapen, geen energie en mijn leeftijd. Vooral mijn leeftijd.
Nooit heb ik aan leeftijdsdiscriminatie gedaan. Jong of oud, alles was welkom.
In mijn twintiger jaren had ik diep respect voor oude mensen. Zij hadden geleefd en de meesten ook veel doorleefd. Dat moest ik nog maar zien te doen.
Er is moed voor nodig, om zo oud te worden.
Ik krijg de indruk dat jonge mensen, van de maakbare wereld, geen idee hebben dat ze binnen de kortste keren zelf als oud beschouwd zullen worden.
Het is in deze tijd voor niemand gemakkelijk. Twintigers, dertigers zelfs veertigers, zij moeten zoveel ballen in de lucht houden dat ik snap dat ze niet verder kijken dan hun eigen leeftijdsgroep.
Maar er zou op micro niveau toch kruisbestuiving kunnen bestaan van wederzijds opgedane ervaring?

Toen ik 70 werd veranderde mijn kijk op leeftijd
Als ik er  zelf niet zo van onder de indruk was geweest, had ik de afgelopen twee jaar leuker geleefd.
Het is een gevoel, ik heb er geen woorden voor, nog niet.
Oud heeft er de laatste jaren behoorlijk van langs gekregen, vooral de kranten konden er wat van. Het maakte mij onzeker.
Toen ik op een vroege ochtend met de bus naar het ziekenhuis moest voelde ik mij misplaatst tussen al die jonge koppies. Een studente bood mij haar zitplaats aan en dat vond ik zo hartverwarmend.
Twee meiden naast mij waren met elkaar in gesprek en toen één naar mij keek kon ik vragen wat zij studeerden. Het werd een leuk ontmoeting.

Met een vriendin van mij, acht jaar jonger en nog zeker een jaar aan het werk kwamen wij ook op ouder zijn. Opmerkingen van haar twee zonen hadden haar aan het denken gezet.
   Wij vergissen ons mooi, zei ze tegen mij, wij dachten wel dat we ouder zouden worden maar daar gewoon vrolijk binnen zouden hupsen met veel lol en gelach. Nou, pijntje hier, prikje daar, dat hupsen kunnen we wel vergeten.
Maar we schoten wel in de lach. Gelukkig lachen we nog steeds veel.
Dit is niet de tekst geworden die ik in gedachten had. De migraine heeft daar een stokje voor gestoken. Maar dit is wel mijn dagelijkse gang van zaken, dit zijn wel mijn gedachten die komen en gaan.
Ik zou zo graag mijn dagen op een zinnige manier vullen, dat lukt soms goed en soms minder maar het stroomt. Soms naar het verleden, soms in het heden. Een toekomst? 


De kracht van het hier en nu, daar houd ik mij aan vast. Iedere dag opnieuw.

btemplates

12 reacties:

Anoniem zei

Het komt me allemaal erg bekend voor, al ben ik toch nog wat jonger dan jij. Die moeheid, de kwaaltjes, alle dingen die toch niet meer gaan zoals we hadden be- en gedacht, kunnen je telkens weer overvallen, terwijl je op andere momenten bedenkt dat je eindelijk lekker leeft en geniet.
Misschien is het je vakantie, je bent weggeweest en het thuiskomen kost moeite, misschien is de voorbereiding op de herfst en winter lastig.
Ik hoop dat je je snel wat beter voelt!

Athy zei

Wat ik wilde overbrengen was een totaalbeeld. Het idee dat oud niet meer mee doet; ik ben daar kennelijk niet helemaal in geslaagd.

lebonton zei

wij zijn een in duur beperkt organisme met een afnemende kracht. het zij zo. het hinderlijkst is het bewustzijn.

Anoniem zei

graag gelezen en ik pik even iets mee ;-) namelijk "De kracht van het hier en nu, daar houd ik mij aan vast. Iedere dag opnieuw." en er is ook herkenning in "Gelukkig lachen we nog steeds veel"...

brekebeen zei

Je moet niet steeds willen blijven doen wat je ooit deed. Dat vermoeit en remt. Je moet leren niets te doen en als dat lukt, er blij mee zijn. En sommige dingen doe je gewoon omdat ze geen moeite zijn en geen gedachten en beslissingen vereisen. Beetje huis- en tuinhouden, weekje vakantie. Je moet leven volgens je mogelijkheden. Simpel, dus heel moeilijk :-)

Athy zei

In een boek van Agatha Christie, ik meen de Giftige Pen, zegt iemand: Er is wijsheid nodig om niets te doen.
Jij zegt eigenlijk het zelfde, Brekebeen.

Athy zei

En hoe moeilijk is het, Ton, dat bewustzijn eens even uit te schakelen.

Athy zei

Anne, altijd grashalmen om ons aan vast te klampen.

Anoniem zei

Graag zou ik iets wijs willen zeggen, maar ook ik merk dat het ouder worden met moeite gaat bij mij, ik herken een aantal zaken ervan, echter ik weet dat jij met jouw dosis humor het wel weer overwint en verder gaat..
Van mij

Athy zei

Die humor moet ik soms uit mijn tenen schrapen maar zodra ik mij dat realiseer, schiet ik ook in de lach om mijzelf. Dank dat je mij daar even op wijst.

Ellie Schmitz zei

Ik vind bovenstaande reacties een samenvatting van alle emoties die door mij heen dansten toen ik je stukje las, wat kan ik toevoegen? Mooi verwoord, beeldend en heel herkenbaar al ben ik een paar jaar jonger...Groet!

Athy zei

Ellie, dank voor je reactie.

Een reactie posten