Ode aan mijn liefde

Door de Spiegelstraat lopend, alweer een paar weken geleden, moest ik toch sterk aan de vader van mijn kinderen denken, mijn liefde. Nu bijna net zo lang dood als ik hem gekend heb.
De dag voordat wij uit Amsterdam verhuisden, van drie- en vierhoog naar een eengezinswoning met tuin, kwam hij de trappen opgestormd en zei, buiten adem:
  
     Het is toch verschrikkelijk, hoeveel jaren heb ik hier nu gewoond en zonet ontdekte ik op de Willems Parkweg een gevelsteen die ik nog nooit heb gezien.

Hij was er helemaal ontdaan van.
In dat eerste jaar na de verhuizing, gingen wij vaak terug naar Amsterdam, om ons te laven. Want daar waar wij woonden was helemaal niets. Een bouwput die van tijd tot tijd een paar honderd meter opschoof. Het woonde wel maar wende niet, zoals een goede vriend van ons het eens uitdrukte.
Op een avond na weer een uitstap, terug in de tijd, zei hij:

    Het is goed om hier te wonen. Hier moet je alles uit je tenen halen, in de stad ligt de wereld voor je uitgestald, komt tot je zonder er moeite voor te hoeven doen. Iedere minuut zie je weer wat nieuws, iets oogstrelend of iets waarover je na moet denken. Maar hier....en een wijds armgebaar volgde.

Een kentering, dacht ik. Inderdaad. De avond dat de warmte tussen de huizen was blijven hangen, de stadsdrukte ons om de oren toeterde en wij na een lange wandeling door de Jordaan ons in de trein lieten zakken, was een teken maar ik was te moe.
Uitstappend op station Maarssen, zei hij ineens, terwijl hij mij bij de arm pakte:

    Ruik je het, het ruikt groen, wat heerlijk ruikt het hier....

Ik begon te lachen, ja het rook groen die avond, zo ruikt dus groen. Het woonde....wij waren gewend.....

Wat ik mij deze dagen pas realiseer is, dat hij een enorm offer heeft gebracht en ik alles heel natuurlijk vond.
Zijn hele leven in Amsterdam gewoond, 55 jaren lang. Toen kwam ik zijn leven binnen gehuppeld en binnen een paar maanden was alles geregeld en geordend, een heel nieuw begin kreeg gestalte.
Een klein jaar later was ik zwanger en kwam ons eerste kind, een tweede na bijna drie jaar en toen was drie- en vierhoog wonen niet meer leuk, nieuwe onder buren; met twee kinderen die trappen af en de kinderwagen in de stalling om de hoek, hoog boven mijn hoofd op een plankier.
Reden om te verhuizen naar een woning met tuin en alles onder handbereik.
Zijn werkterrein was verhuisd naar Utrecht, wij kozen voor M'broek onder de rook van.
Ik had er wel oog voor dat het hem kostte maar tegelijkertijd vond ik het zo heel gewoon. Natuurlijk deden wij wat we deden, we waren een gezin nu...
Maar het offer dat hij bracht....Ik wilde wel dat ik dat bij zijn leven had ingezien en niet twintig jaar na zijn dood.


btemplates

10 reacties:

lebonton zei

ik denk dat het jullie beiden heeft gekost. en het heeft ook geleverd. of het de ene meer heeft gekost dan de ander weet je niet, zelfs niet wanneer je terugspiegelt. en het is zelfs de vraag of de ander dat van zich zel wel doorhad, want het leverde immers.

Anoniem zei

een 'offer' voortkomend uit liefde hoeft niet afgewogen te worden, blijf het gewoon koesteren! Een mooie ode!

Unknown zei

eerst leef je met je neus naar voren en dan loop je met je rug naar voren.... ;)
ik houd daarvan, het bespiegelen - en dat heb je heel mooi in je en doe je telkens erg integer en eerlijk. respect en dank

Athy zei

Ja Ton, het heeft mij ook gekost maar meer geleverd. Het moment dat Hans koos, voor verhuizing, mijn idee, dat was een enorm offer. En dat heb ik mij niet gerealiseerd. Het is het moment dat telt. De uitwerking komt daarna. Ik kan mij goed vinden in jouw overweging, al loop ik er de hele middag al over na te denken.

Athy zei

Nee Anne, een offer hoeft niet afgewogen te worden maar het mag wel de erkenning die het verdient.

Athy zei

Lieve Anne Vellinga, dank voor je compliment, dat betekent veel voor mij.

Ellie Schmitz zei

Bespiegelen doe ik ook, dat is goed en houdt me scherp, maar jouw bespiegeling te mogen lezen is bijzonder. Een ontroerend verhaal, je hebt het integer en met liefde beschreven, Athy!

Athy zei

Dank je, Ellie.
Naast alles is vooral die liefde gebleven.

Svara zei

Fijne manier hoe je terugblikt Athy. Mooie man met een mooie uitstraling wat in me opkwam toen ik de foto's bekeek.
Hoe graag we het ook zouden willen. Stappen overslaan in onze levenservaringen lijkt een onhaalbare zaak.
Zo'n dik twintig jaar geleden kwam ik een aantal jaren vaak op de Willems Parkweg. Heb je ooit nog gekeken of die gevelsteen er nog steeds is? Of heb je nooit geweten om welke het ging?

Athy zei

Svara wat leuk, die gevelsteen zal er nog wel zijn. Ongeveer tegenover een kleine melkboer/kruidenier, als die er nog is, in de tweede helft Willemsparkweg richting Amstelveenseweg. Toen wij weg gingen kwam daar een jong echtpaar in die zaak. Ik ben van plan er binnenkort weer eens heen te gaan.
Nee, stappen overslaan kunnen we gelukkig niet, zou ik ook niet willen. Terug kijkend op mijn leven zie ik duidelijk (soms) hoe de ene fase overgaat in de volgende. Alles grijpt in elkaar.
Groet!!

Een reactie posten