Drang te schilderen

Het begint met een kriebel, ergens in mijn geest: Ik wil blauw, denk ik wanneer ik langs mijn atelier loop en absoluut nog geen plan heb daar naar binnen te gaan. Ik wil blauw, met wit, met lila of violet. Die gedachte blijft, al draai ik een was, maak een bed op of doe een dansje met mijn stofzuiger. Niet omdat eerst het huis aan kant moet, maar omdat ik een drempel opwerp zo hoog als....ja wat en waarom. De gedachte aan kleur blijft sudderen en dan snap ik het: ik ga gewoon de spullen klaar zetten en ga een vlak op een doek aanbrengen en daarin nog meer vlakken. Zo zal ik het organisch opbouwen.
Wanneer ik met die vlakken bezig ben komt een gedachte op de voorgrond, waar ik al vaker over nadenk. Stapelen, wij stapelen en worden gestapeld. Wij stapelen mensen in hokjes met een etiket op hun voorhoofd. Hokjes van middenklasse, elitair, a-sociaal; van geleerd en van dom. Wie buiten een hokje valt, stoppen we in een nieuw.. We stapelen in rijtjeshuizen en we stapelen in hoogbouw, in doorsnee en in opvallend etc. Ik stapel ook, op mijn doek. Er komen open deuren in want ik wil weg kunnen; er komt een stoel in want ik wil rust. Al schilderend komt er ook een gevoel van wanhoop. Wanhoop dat ik niet voor elkaar krijg wat ik wil. Dus loop ik weg en kom weer terug; ga ik voor het slapen gaan nog even kijken en bedenk iets dat ik de volgende ochtend vergeten ben. Het hoort bij mij zoals ik bezig ben. Zoekend op zoveel vlakken en op dit moment met verf. Ik schilder het idee van een trap want ik wil er uit. "Jij hebt altijd licht in je schilderijen" zegt mijn dochter wanneer ze zomaar even langs komt en in mijn schilderruimte naar binnen kijkt. "Dat vind ik zo prettig bij jou". Voorlopig zet ik dit doek tegen de muur, ik kan het altijd weer oppakken, en ik ben niet echt tevreden. Wat ik wilde heb ik te nadrukkelijk geprobeerd te maken, door lijnen aan te brengen. Ik ga een nieuw doek neerzetten, een andere manier van beginnen. Bij dit doek heb ik mijzelf klem gezet i.p.v. vrij gemaakt. Eerst massa op het doek aanbrengen en vandaar uit gaan creëren, de vrijheid zoeken die ik zo graag wil ontmoeten. Mijn weg, mijn manier.

btemplates

7 reacties:

Athy zei

Van één persoon weet ik dat hij een reactie op mijn blog heeft willen zetten, maar dat is niet doorgekomen. Andere reacties komen op facebook, dus ik probeer nu zelf wat neer te zetten om te zien waar het blijft. Ik heb te lang niet geschreven.

Ellie Schmitz zei

Lieve Athy, je hebt weer blogpost geschreven, zo leuk en daar heb ik erg van genoten! Jouw stijl van schrijven is zo ontzettend fijn om te lezen én je bent weer gaan schilderen. Waar je tegenaan loopt is zo herkenbaar. Vooraf bedenken wat je zult maken werkt meestal niet, tenzij je na-schildert, dat doe jij niet. Uit dat hoofd en doen, gewoon wat er in je opkomt, dat is de manier, je kunt het!! Probeer anders gewoon wat op papier, pak een paar kleurtjes en ga daarmee aan de slag, het helpt om weer losser met kwast en verf te worden. Dat is wat ik uit het filmpje heb gehaald waarvan ik jou de link heb doorgestuurd!

Athy zei

Dank voor je reactie. Het volgende doek ga ik ook anders starten. Weet je dat ik die link die jij mij stuurde nergens vinden kan? Zal alles nog eens goed doorzoeken. Dagdag!

bert deben zei

ik vind het toch wel mooi, dat blauwe ... en leuk ook dat je weer een blogje aanmaakt ... geniet van het creëren!

Athy zei

Heb lang pas op de plaats gemaakt Bert, soms moet dat kennelijk. Maar ik geniet weer van het creëren, inderdaad. De spanning is evenredig aan het genieten.

Anoniem zei

Dag Athy,mooi dat blauw!het doet mij denken aan dat jij me iets vertellen over mij jouw vingers van het strand en de zee! Weet je nog?

Athy zei

Een ietwat raadselachtige boodschap maar na lang nadenken geloof ik dat ik het snap, Anoniem.

Een reactie posten