in de keuken

Vandaag heb ik niet echt zin om te koken. Soms, maar niet vaak, vind ik dat ik lang genoeg gekookt heb in mijn leven. Het malle is alleen dat het erop neer komt dat ik nog langer in de keuken sta. Ik heb kant en klare pannenkoeken in huis. Niet echt lekker. Maar ik ga er wat geks mee doen, denk ik. Ik ga bacon bakken, lente uitjes en een een portobello. Dan smeer ik die pannenkoek in met een dun laagje crème fraiche en daarop de groente met de bacon. Misschien ook wel eentje met zalm. Geen idee of het lekker wordt. Als het mislukt heb ik pech, zo simpel is dat. Maar dan heb ik in ieder geval die malle kriebel van verzet geprikkeld. Morgen weer een nieuwe kans.

snoeien met gevoel

Vandaag eindelijk de snoeischaar en -zaag gebruikt. Doordat ik in het prille voorjaar niet in de tuin kon werken is e.e.a. behoorlijk uit de hand gelopen. Met name mijn twee Kaardenbollen zijn metershoog en staan volledig op de verkeerde plaats. Zevenblad heb ik geen moeite mee. Dat moet eruit. Maar dan kom ik met mijn snoeimes bij de Kaardenbol, of zou het Kaardebol blijven, ongevoelig voor de nieuwe spelling? Eén van de twee moet eruit. Dan zie en hoor ik de bijen zoemen en denk ik 'wat doe ik die dieren aan'. Het zijn toch de tuinen die voor alles wat vliegt moeten zorgen, nu Nederland steeds meer in asfalt verandert. Zeker tussen Amsterdam en Utrecht is het verschrikkelijk, zoveel als er wordt geofferd aan dat motorische blik. Maar goed, ik ben in mijn tuin. De foto met het kleine waterplasje ( ik heb er zo twee) laat ook zwart gras zien, dat op dit moment lila bloeit. Het zat helemaal onder het zevenblad verstopt, dat ik er één voor één met de hand heb uitgetrokken. Toen pas zag ik dat het bloeide. In die waterplasjes woont van alles. Salamander, kikker en pad. Gisteren liep ik even de tuin in en zag twee piepkleine kikkertjes hupsen op zoek naar een schuilplekje voor die reuzinnenvoeten die er aan kwamen. Een tuin heeft weinig met Natuur met een hoofdletter te maken. Ik zie het als een kleine enclave waarin alles wat vliegt, hupt of kruipt het goed heeft. Zelfs een egel woont hier.

Opspraak

Er is een verhaal van mij gepubliceerd in Opspraak, literair tijdschrift. Dit is een uitgave van Stichting Beeldspraak.

Roelandt, een volwassen moederskind die niet kan verwerken dat zij dood is. Hij ziet haar thuis en is daarin de enige. Hij zoekt haar buiten de deur en vindt haar niet. Hij wil zich herenigen met haar en gebruikt haar lingerie daarvoor.

Het is een dierbaar verhaal voor mij en nu is het gepubliceerd. Geweldig!

'probleemkind'

Op dat woord wil ik terug komen want ik vind het geen goed woord. Een kind is meer dan alleen het probleem dat hij/zij heeft of veroorzaakt doordat het is zoals het is. Ik heb het gebruikt omdat ik geen naam kan vinden die niet stigmatiseert. Laat ik het zo zeggen: La Collina Verde heeft plek voor kinderen die een speciale benadering vragen en dat is de specialiteit van de mensen die er wonen.

www.lacollinaverde.nl

De titel van deze tekst is een websiteadres van de mensen waar Nine en ik het huisje van gehuurd hebben in Alviano.

Op deze site ontvouwen zij hun droom en de vormgeving van die droom: Hoe zou je een gezin met een 'probleem'kind en hoe zou je een 'probleem'kind een goede vakantie kunnen geven. Zij bieden mogelijkheid en middelen aan. Lees die site, zij kunnen het beter uitleggen dan ik.

Zij stippen uitstapjes aan, waaronder de bronnen van Saturnia. Ik heb er in gezeten, zie foto, dat water is geweldig. Je moet niet het idee van een luxe zwembad in je hoofd hebben, zoals ik had, dan is het even aanpassen. Maar het is spannend en weldadig. Warm water en een paar rotsplateaus. Het is puur natuur, zonder kleedhokjes of riante ligstoelen. Er is een kleine uitspanning aan de rand van het terrein, daar is ook een turkse plee. Dat is de enige luxe. Een ander leuk idee is, ga ergens ijs eten, gewoon in een gelateria op de hoek van de straat. Of op een terras zoals hier in Viterbo. Dit is niet het ijs dat je in ons land krijgt. Dit is het ijs alsof er een engeltje op je tong......... dat soort ijs, dus.

jarig

In geen jaren ben ik zo uitbundig jarig geweest. Uitbundig in de betekenis van feestelijk.

De avond er voor heb ik de post en een pakje naast mijn hoofdkussen gelegd,zo kreeg ik al een feestelijk begin in de morgen. Het ontbijt wilde ik in de voortuin, daar waar ik onzichtbaar ben en lekker in de frisse lucht.De warmte was de achtertuin niet uit geweest. Onzichtbare handen hadden ballonnen opgehangen. Dankjewel buren!

's Avonds heerlijk gegeten aan de Oude Gracht met de twee meiden, die zondagmiddag met man en kinderen het feest kwamen voortzetten. 's Avonds wat vrienden en goede gesprekken. Eén verjaardagscadeau kwam maandag in de vorm van een dagje sauna. Een geweldig idee en ik heb genoten. Wel vijf soorten sauna's van binnen gezien, stoomkamer, infrarood en verschillende soorten zwemwater. IJskoud, lauw, warm.

Twee jaar terug feliciteerde iemand mij met de woorden "als je nog wat leuks wilt ondernemen moet je dat nu gaan doen.Het wordt er niet gemakkelijker op, wel moeilijker". Ik weet echt niet meer wie dit heeft gezegd. De bodem was kennelijk rijp, het heeft mij twee jaar een dip gebracht. Ouder worden en fysieke problemen vindt niemand leuk.Het is al moeilijk genoeg zonder zo'n opmerking. Dit jaar kwam ik uit die dip, dank zij een paar ballonnen, dank zij spontane vrienden, dank zij de ontspanning van de sauna.

De foto bij dit stukje tekst is genomen op de markt van Alviano, waar ik een "niemandalletje" pas, dat ik kreeg voor mijn verjaardag, dankjewel Nine. Op de feestavond heb ik de complimentjes met plezier ontvangen.

thuis'3 juli '09

Weer thuis, maar met mijn netvlies nog vol beelden van heuvels en oude stadjes. Mijn smaakpapillen nog met herinnering aan pasta's, sauzen en voortreffelijke wijnen. IJs! Nergens zo lekker als op de hoek van de straat.
Weer hier, meteen de tuin aanpakken. Zo vol als alles is wanneer je bent weg geweest. Op straat voltrok zich een klein drama. Ik hoorde een raar geluid en omkijkend zag ik iets zwarts over de straat kruipen, drie roofzuchtige katten er omheen. Een gevallen vleermuis? Ik dacht aan de "zwarte engel"van Ramses Shaffy. Maar het was een vogel die ik voor de katten weggriste. Een jonge zwaluw, het hartje klopte tegen mijn vinger. Zijn kopje hing al. 'Die gaat dood', dacht ik. 'Maar dan niet hier tussen drie katten verscheurd'.
Ik heb hem naar de tuinkas gebracht, bakje water erbij terwijl ik wist dat dat grote onzin was. Kasdeur dicht, want ik heb ook een poes. Vanmorgen lag hij op een ander plekje, dood. Hij is begraven onder de Fuchsia, in de kas. Mooi vogeltje, met een fijn, gebogen snaveltje. Zachte grijswitte veertjes, gestreept, onder zijn kopje.