mooie zin

13 mei 2010

Een paar dagen geleden vouwde ik mijn ochtendkrant dicht en dacht: ik heb al een tijd geen mooie zin meer gevonden. Misschien was ik even niet op zoek, niet ontvankelijk voor mooie zinnen.

Mijn leven heeft zoveel facetten die aandacht behoeven, vandaar.

Prompt komen dan die zinnen te voorschijn.

Bij voorbeeld: Wie heeft een ziel nodig als je over techniek beschikt.....

Gehoord tijdens een tv programma over cabaret in de jaren 32-38.

Een dag later, in de krant: Eén ziel is elke ziel.

Dat vind ik een hele mooie. Zo kom ik bij de vraag, wat is een ziel?

Een 82jarige dame van mijn Maarssense schrijverskring volgt filosofiecursusssen en op deze vraag antwoordde zij: Het brein is het enige wat een mens maakt tot wat hij is. Verlies je een stuk van je brein, dan raak je een stuk van jezelf kwijt. Gaat je brein dood, ben jij dood. Je brein, daar moet je het mee doen. Geen ziel dus?

Alle romantiek ten spijt, je hart is een holle spier, zonder dewelke je niet kunt leven. Je ziel is een hersenspinsel van religieuzen waarmee ze hun macht verankeren?

Onze taal zit vol uitdrukkingen zoals 'je hart volgen'; zieleroerselen etc. Fout dus, het komt allemaal voort uit je brein.

Ik heb geen antwoorden slechts vragen. Voorlopig ben ik dus nog even zoet met mijn zieleroerselen van mijn brein.

Het verschil weten tussen goed en kwaad, breinwerk. De behoefte de zwakken te beschermen, de zieken te helpen, breinwerk.

Ooit schreef een vriend mij: soms verlang ik naar de dood. Opgaan in het niets, dat lijkt mij zo heerlijk.

Dus dood zijn en niet alles op een andere manier nog eens over doen. Geen paralelle wereld waarin ik 'weet', waardoor ik over mijn achtergebleven geliefden kan waken?

Ik wil een compromis in mijn denken. Opgaan in de stilte.

Jaren terug, op weg naar het station, hoorde ik ineens de ultime stilte, een ervaring die mij overkwam en van mijn fiets deed vallen. Ik kan het niet uitleggen. Maar met die stilte in mijn herinnering lijkt dood zijn niet meer zo erg.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl