op weg





28.06.2011

Ik was nog een kind toen ik ontdekte dat ik jaloers was. Jaloers op mensen die een vak konden uitoefenen, een ambacht, duidelijker gezegd.
Ik zag de stratenmaker bezig en het leek mij geweldig om dat ook te kunnen. Moestuinen met rechte rijen bonen,aardappels, tomaten en daar dan tussen allerlei bloemen, die ook een functie hadden.
Jaloers op de kennis die voor elk ambacht nodig is. Die kennis had ik ook willen hebben.
Het is er nooit van gekomen. Ja, ik kon iets met mensen maar dat was geen ambacht.
Pottenbakker werd ik, keramist en het lesgeven vond ik leuker. Mijn kursussen in eigen huis, groepen van maximaal tien en minimaal zes mensen, die waren geslaagd te noemen.
Dit weekend mocht ik weer toekijken hoe mijn buurman mijn boekenkasten aan de muur bevestigde, hoe hij bedacht wiggen onder de kasten te plaatsen.
Ik heb genoten van zijn vingervlugheid, vingerzekerheid. Alleen in de klei deden mijn vingers wat ik wilde dat zij deden. Met ieder ander gereedschap zaten zij mij in de weg. Naaien? Echt niet. Een lat bevestigen met één hand en met de ander de hamer pakken. Dag rechte lat, hij schoot altijd scheef.Echt onhandig ben ik niet maar mijn vingers....veranderden steevast in onwillige worstjes die of de naald of de draad lieten vallen.
Dan mijn buurman, met zijn ene hand een lat op zijn plek houden, zonder de kleinste verschuiving en onderwijl met zijn andere hand een beschermlaag van tweezijdig kleefband halen en het ook nog recht op de lat brengen.
"Dat is helemaal niet moeilijk, Athy"zei hij terwijl ik mijn bewondering ventileerde.
Mijn kasten staan, muurvast en kaarsrecht. Minder soepel dan een handvol losse planken op steunen. Het wordt mooi, maar wel stijf, voorlopig.Ik wil ook mijn 'rommeltjes' terug in de kast. Foto's, opgedoken scherven voor de kust van Tunesië en wat stenen. Het hoort bij elkaar.
Ik heb niet de aanleg voor het maken van een mooie kaarsrechte moestuin. Maar aanleg om met de weinige vrijheid die een echte kast biedt, toch gezellige rommeltjes te maken, die aanleg heb ik wel. Het kost even tijd. Tijd om er van weg te lopen en bij terugkomst ineens te 'zien' hoe het kan wat ik wil. Daar heb ik nog wel enige dagen voor nodig. Dus, wordt vervolgd.

btemplates

6 reacties:

svara zei

heb je geen foto's met wat kunstwerken van je Athy?
je maakt me nieuwsgierig en werk je nog steeds met klei?
groet
svara

Athy zei

Ik werk niet meer met klei,Svara, al heb ik vaak heimwee.
Foto's zal ik eens opzoeken en dan schrijf ik een blog. Goed?
Groet!!

hart en ziel zei

zo te horen hoef je nergens jaloers om te zijn
al lijkt wat een ander kan altijd moeilijker dan wat we zelf goed kunnen en dat zal de ander ook van jouw talenten ook denken

Judith zei

Fijn te lezen dat de kunsten van mijn vent ("de buurman") zo gewaardeerd worden (wist ik natuurlijk al wel). Hij zal het vast ook erg waarderen (snuif, grom, niet nodig) :-) Ik zal hem er vanavond op wijzen (als hij het niet al gelezen heeft).

Ben heel benieuwd naar het eindresultaat van je geschuif en gerommel. Tot nu toe is de transformatie van je woonkamer een succes in mijn ogen!

Athy zei

@hart en ziel, ik geloof dat ik mijzelf nooit echt als een vakvrouw heb gezien, vandaar! Groet!!

Athy zei

@ Wijs hem dan maar op twee bloggen, Juut. En kijk meteen naar die leuke foto van Joep en jou! Groet!!

Een reactie posten