herinneringen



14.08.2011

Ik zoek tussen mijn woorden en vind de zinnen niet, geen vorm vormt zich ook al rijg ik alle woorden in volgorde aan elkaar.
Dagen ben ik vervreemd van mijn eigen taal. Het leeft niet, creëert niet. Totdat ik begrijp wat er aan de hand is.
Door het opruimen van lades, dozen en kasten, ben ik met mijn verleden bezig, herinneringen, zowel de leuke als de minder geslaagden.
Verleden, het woord zegt het al. Niet dood maar wel verleden tijd,herinnering.
Gestolde woorden op papier.
Maar er moet opgeruimd worden, boeken op stapels gelegd en losse foto's in een map om later te rubriceren.
Ik vind een foto van mijn grootvader, een mooie foto.Op de achterkant staat geschreven 'vader van Meerkerk'. Het handschrift van mijn moeder. Waarom ze juist deze woorden heeft geschereven is mij een raadsel.Er spreekt afstandelijkheid uit. Vader van Meerkerk. Iedereen die er toe deed wist wie mijn grootvader was. Daar zorgde hij zelf wel voor en wie hem niet kende hoefde toch niet meer te weten. Mijn moeder hield niet van haar schoonfamilie. Zij vond ze bazig en wisten precies wat en hoe het moest gebeuren, bemoeials. Aan mijn oma heb ik geen herinneringen, zij stierf toen ik zes was of net zeven.In die tijd werd er niet zo vanzelfsprekend gereisd als tegenwoordig.
Een treintje ging uit rijden, van Amsterdam naar Rotterdam en soms zat ik achter een raampje. Aan het huis van mijn grootouders heb ik wel herinneringen. Een etage op de Hooidrift, drie kamers achter elkaar, een keukentje, zonder gas en warm water en een zijkamertje waarin een dochter praktijk hield als pedicure.Er liep een lange gang van het zijkamertje naar de keuken, daar kon je ongemerkt spelen.Vlakbij woonden een oom en tante met vier nichtjes, daar kwam ik graag.Mijn oom was een broer van mijn moeder en mijn tante een zus van mijn vader.Mijn nichtjes waren bijna mijn zusjes.
Mijn grootvader vond ik een leuke man, toen ik ouder werd en zijn gevoel voor humor kon waarderen. Hij knoopte met jan en alleman een praatje aan.Mijn moeder stond dan met kromme tenen te wachten tot ze door zouden lopen. Mijn vader had ook dat praatjesmaken-gen en eerlijk gezegd kan ik dat ook heel goed.Wat soms mijn dochters kromme tenen bezorgden.
Hij is oud geworden, mijn grootvader. Gestorven in de leeftijd van bijna 89 jaar.Ik was toen 23 jaren oud.Hij komt niet vaak in mijn gedachten voorbij maar als hij er is, dan ontlokt hij mij nog altijd een glimlach. Hij was zeer autoritair, altijd goed gekleed, misschien geen mooie man maar met zijn witte haren en snor en blauwe ogen onder een zwarte bolhoed, een persoonlijkheid. Zoals hij zei dat het moest, moest het.
Vader van Meerkerk, via zijn zoon, mijn vader, zijn er toch een paar genen van hem bij mij terecht gekomen. Ik heb er volledig vrede mee.

btemplates

4 reacties:

lebonton zei

dat valt wel mee, dat van taal vervreemd zijn, althans nu.
wil ik even buigen voor 'gestolde woorden'?
ja.

Athy zei

Dank, Ton voor je buiging. Ik heb weer een begin gemaakt vandaag, geloof ik.

Hippocampi zei

soms loop ik met mijn grootouders,
iets wat ik geleerd heb van mijn grote inspiratiebron thich nhat hanh; we zijn onze voorouders en al diegenen die nog geboren moeten worden

fijn dat je de woorden vond,
maar het gevoel zegt meer,

groet,

Martin

Athy zei

Dat gevoel heb ik, wanneer ik tot aan mijn enkels in de aarde sta en met mijn handen bezig ben, lichtelijk de grond te bewerken.Ik voel en zie bijna, hoe ik sta in de keten van voorouders en nazaten.Geweldig gevoel.Dag Martin!

Een reactie posten