korte verhalen




21.08.2011

In het Schrijven Magazine, las ik een interview met Ton Rozeman en een voorpublicatie van zijn boek Korte verhalen schrijven, een uitgave van De Schrijfbibliotheek van uitgeverij Augustus.
Ik ben meer proefondervindelijk ingesteld, maar in de voorpublicatie las ik een paar tips die ik zo concreet vind dat ik ze meteen wilde toepassen.Het boek heb ik dus besteld.Vooral het idee dat je een gegeven dat door het hele verhaal speelt, niet steeds hoeft te benoemen maar ook op andere manieren kunt duiden, deed mij meteen naar mijn eigen pennenvrucht, dat al weken lag te niksen, grijpen.
In het voorbeeld van Ton Rozeman komt een echtpaar met problemen voor, waarvan één probleem is dat de vrouw te dik is.Dat wordt éénmaal benoemd.Verderop in het verhaal koopt de man een weegschaal.Waardoor de te dikke vrouw weer in de aandacht van de lezer komt. Tot zover het artikel van Ton Rozeman.
Eigenlijk schrijf ik geen korte verhalen maar noem ik het miniaturen.Een kort, kort verhaal.Mijn spanningsboog is nooit lang geweest, ik heb het wel geprobeerd, soms lukte het ook wel, een kort verhaal van vijf pagina's maar ik voel mij het beste bij kort-kort.
De miniatuur over mijn moeder, lag ver weg gestopt, ik kon er niets mee, maar door bovengenoemd artikel te lezen zag ik het licht en haalde het weer te voorschijn.
Het verhaalt de laatste jaren van mijn moeder, die steeds meer de weg kwijt raakt,zich alleen voelt en angstig wordt.En wat doe je dan als dochter.Die machteloosheid van ons beiden.
Net zoals mijn moeder ben ik niet goed in conflicten maar ik ga ze niet uit de weg.
Mijn conflict bij het schrijven van mijn verhaal was, niet alleen de tragiek van mijn hoog bejaarde moeder, die zich niet alleen bewust is van wat ze kwijt is maar ook soms de indruk wekt te kiezen voor vergetelheid.Mijn tragiek is, dat ik aan haar kon zien wat mijzelf te wachten zal kunnen staan.Ik kan mij daar geen zorgen over maken, zegt mijn verstand, want alles gaat altijd anders dan dat je zelf bedenkt.
En toch....en toch zit ik op een ochtend mijn ontbijtje te eten, mijn blik op mijn tuin gericht en denk 'mijn mooiste plekje op aarde, want het is van mij'. Dan treft mij de gelijkenis. De tuin van mijn moeder is niet meer. Andere mensen kwamen in haar huis en namen bezit van haar mooiste plekje op aarde. Zij hebben de spa in haar grond gezet en na verloop van tijd was haar tuin niet meer. Er ging een wereld verloren.
Zo zal het ook mijn tuin vergaan.Anderen zullen de Cotoneaster omzagen, de Krent uit de grond trekken en de ingegraven waterbakken verwijderen.Het is hun goed recht en zo hoort het ook maar,opnieuw, gaat er een wereld verloren.
De foto's laten mijn moeder zien in haar Haarlemse keuken van waaruit zij zo de tuin in kon lopen om wat kruiden te knippen.En mijn moeder, 91 jaren oud, met haar vierde achterkleinkind,mijn eerste kleinkind, op schoot.
Toen ik haar een jaar later vertelde dat ook mijn jongste dochter zwanger was, haalde ze ietwat hulpeloos haar schouders op, alsof ze zeggen wilde 'wat moet ik ermee'. Dat was geen onverschilligheid, ze wist het echt niet meer. Die zomer overleed zij in de gezegende leeftijd van bijna 93 jaar.

btemplates

13 reacties:

Ragfijn zei

Je draagt over dat wat je 'denkt' te zijn verloren heel mooi mee. Je draagt het ook over, je draagt het ook uit. Nee, wat in de Geest is laat zich niet verliezen.

Dankjewel, en hartelijke groet van Ragfijn

Athy zei

Ragfijn, denk jij dat de geest intact blijft, ook in dementie?
Er is een tijd geweest dat ik daar van overtuigd was.Ik ben het kwijt. Dank voor je commentaar, dat bracht het terug.Groet!!

svara zei

Het is prachtig geschreven Athy!!!
Vooral de relatie bejaarde moeder met dochter herkenbaar met dat verschil dat mijn moeder helder was tot op het laatste moment.
Maar het inleveren, het onvermogen van beiden, het voelen zonder te benoemen maar wat vaak een ongemakkelijk gevoel gaf.
Ook zij werd 93 jaar.

De inleiding had voor mij niet zo gehoeven. Jij in relatie tot je moeder, je moeder tot jou raakte.
De reële 'fysieke' vergankelijkheid erin verweven.
Mooie foto in haar stoel!

hartelijke groet
svara

Athy zei

Dank Svara, voor je reactie. Het eigenlijke verhaal over mijn moeder komt t.z.t. op de website van schrijverskring Gyrinus natator.Deze blogaflevering laat zien hoe ik weer verder kwam met het schrijven daarvan door het artikel dat ik las. Groet!!

Ragfijn zei

Dag Athy, nog even

Ik denk dat de Geest onsterfelijk is, maar altijd in wording. Het is lastig te bepalen, wat niet aan ons is om te bepalen, wat 'intact' is. Een liefdevol en onbaatzuchtige verzorging van 'die Geest' is onze groei.

Het niet ontvangen van signalen waarmee wij ons zo standaard geruststellen, is slechts enkel dáárvan het bewijs.

Hartelijke groet van Ragfijn

Athy zei

'Maar altijd in wording',Ragfijn daarin geef je mij troost. Bedankt en groet!!

lebonton zei

dat is wel mooi, dat beeld van een tuin, die met de 'tuinier' meesterft.
en zo het huis, de sfeer, de verzameling. het is altijd meer dan de mens alleen.

Athy zei

eerlijk gezegd heb ik moeite met onze sterfelijkheid, op dit moment, Ton.

Anoniem zei

Mooi al die informatie uit het verleden.

NIne

Anoniem zei

Nu zijn er tien reacties

Nine

Athy zei

Nine, Übung macht der Meister. Groet!!

Hippocampi zei

de onderste foto is prachtig

groet,

martin

Athy zei

De laatste foto die ik van haar genomen heb, Martin.Die zelfde middag nam Rebekka nog een foto van vier generaties. Mijn moeder, ik achter haar, Sara aan haar voeten en Lieve, Sara's dochter, op schoot.Na die dag ging het snel berg afwaarts met ook toch weer, leuke momenten. Groet!!

Een reactie posten