speelgoeddeskundige





Wat heerlijk toch dat er tegenwoordig voor iedere vraag een deskundige bestaat.
Dit keer een speelgoeddeskundige, die ouders informeert om te kijken hoe hun kinderen spelen en daar op af te stemmen met speelgoed.
Dat ik daar zo'n dertig jaar geleden zelf niet aan gedacht heb. Het raadplegen van een speelgoedeskundige.
Lawaaispeelgoed was destijds in opmars en mijn kinderen kregen het niet. Een klereherrie vond ik dat.
Wiegenkindjes met ronddraaiende tingeltangels boven hun hoofd. Hoezo overprikkeld.
Als toegewijde moeder wist ik toch zelf wel hoe mijn kind in elkaar stak. Maar ja, had ik toen geweten van een speelgoeddeskundige, dan had ik misschien getwijfeld.

Sara hield van knutselen. Dus was er een verjaarspartijtje met het maken van stokpopjes waarna de kinderen twee aan twee achter een bank werden gezet om een toneelstukje op te voeren, met hun zelfgemaakte popje.
Rebekka gaf te kennen dat zij geen knutselkind was. Dus zetten we een spelletjes speurtocht uit in de wijk, met vaderlief in een zandbak in het park, met brandende toortsen waar als sluitstuk een spannend verhaal werd voorgelezen.
Er kwam geen deskundige aan te pas. Misschien heb ik het helemaal fout gedaan.
In de buurt woont een leuk joch met een vader die van schreeuwen en lawaai houdt. Het kind heeft dan ook een toeter waaruit het 'we are the champions' klinkt, uren lang. Hij overheerst op een kwade dag het hele speelplein met z'n lawaai.
Gelukkig heeft hij een verstandige moeder. 'Is je toeter weg, wat jammer nou! Nee ik zou niet weten waar hij is. Ga maar met wat anders spelen...'. Dat doet het kind dan ook. Zonder dreinen. Ik zei het al, het is een aardig joch.
Maar ja, misschien moeten ze wel naar de speelgoeddeskundige.
Een maakbare wereld, een bemoeizuchtige wereld.
Ik geloof niet dat dat goed is.
Verwennen is niet goed. Verwennen staat gelijk aan verwaarlozen.
Het is beter te constateren dat je een verkeerd stuk speelgoed hebt gekocht om dat de volgende
keer te kunnen voorkomen.

btemplates

2 reacties:

Gerda zei

Oeps, als ik jou stukje lees voel ik me wel een slechte tante hoor. Al vrij jong werd ik tante. Heerlijk vond ik dat. Elke zaterdag ging ik naar mijn zus en vaak verwende ik ze met wat lekkers of een klein kadootje. En dan het liefst een kadootje dat een beetje leven maakte (een beetje hoor, niet keihard). Dit vond ik leuk omdat mijn zus en zwager dat niet deden en het kind moest toch wat:-))
Dus ohhh wat ben ik slecht geweest. En ik kocht ites wat leven maakte en ik verwende ze graag.

Spijt?? Nee hoor, zowel zij als ik hebben een heerlijke tijd gehad!

Dus Athy geniet van de goede herinneringen en laat de speelgoeddeskundige maar een andere carriere zoeken.

Athy zei

Ik denk dat ik als tante hetzelfde gedaan zou hebben, alleen 40 jaar geleden was er (gelukkig) nog niet echt veel lawaaispeelgoed. Ik ben een geluidsneuroot! Maar verwennen deed ik toch wel, dat mogen tantes. Verwennen in de trant van "Oh, wat leuk dat ik je zie..."
Jij was vast een leuke tante, Gerda.

Een reactie posten