nog tien jaar wachten?

18 januari 2010.

"Oma, mag ik als ik later groot ben dat schilderij van jou?"
"Ja hoor, schat, als je 18 jaar bent mag jij dat schilderij van mij. Kijk, ik zet er jouw naam op. Dan is het voor altijd van jou".
Dat was twee jaar geleden, toen was ze zes jaar.
Inmiddels heb ik bedacht dat dat wel erg lang zou duren. Nu vindt ze het mooi, dat telt.

Dus, oma het schilderij in een koker gestopt en naar Catch, lijstenmakerij o.a., gestapt.
Mooi passepartout er omheen en een rode, glanzende lijst er bij gezocht.
Natuurlijk niets tegen het kind gezegd, want het duurde nog wel even.

Zaterdag j.l. was het zo ver. Gelukkig geen gladde straten meer in de binnenstad van Utrecht. Maar het was schrikbarend koud. Niet de droge kou van vorst, ook niet de kou van sneeuw. Wat toch een warmere kou is. Maar die alles doordringende waterkou met een onaangename wind erbij. Die kou, waar ik stijf van word.

Dochterlief ging mee, want ik wist niet of ik het wel de hele weg zou kunnen dragen.
Het geheel had, ingepakt, een onhandige afmeting. De kluwen tui die ik meegenomen had om er een handvat aan te maken, was nutteloos. Te veel frictie in het geheel.
Met de glasplaat tegen mijn lijf, liepen wij terug naar het station. Het was druk in de stad, alle café's hadden een wachtrij, voordat er een tafeltje vrij kwam. Wij besloten thuis maar koffie te drinken.

Verschillende malen vroeg Sara of zij het niet van mij over moest nemen. Ik was blij dat zij er was, voor alle zekerheid, maar ik kon het niet los laten. Ik heb er, eenmaal thuis , nog lang over moeten nadenken. Ik kon het wel aan het kind geven, maar tot dan kon ik het niet los laten.

Lieve had geen idee, maar mocht het grote pak uitpakken en toen langzaam de kleuren door het noppenplastic zichtbaar werden kreeg ze door wat ze uitpakte. Haar mond viel open, ze had geen tijd haar haren uit haar ogen te vegen en ze was minstens vijf minuten stil. Dat wil héél wat zeggen voor dit kruidje roermeniet.

"Ik wil daar wel altijd naar kijken, zo mooi vind ik dat"riep Mees haar kleine broer en verbrak daarmee haar spanning.
"Jij mag altijd op mijn kamer komen om te kijken", zei Lieve, die haar stem weer terug had.
"Behalve als we ruzie hebben", voegde ze er vlug aan toe.
Schoonzoon verdween in stilte en ik ging mijn handen ontstijven onder de warmwaterkraan. Even later kwam Lieve's vader weer terug, pakte het schilderij op en verdween naar boven. Hij had meteen de plek onderzocht waar het kon hangen.

Zoals alleen jonge kinderen kunnen doen, had Lieve alles de rug toegekeerd en speelde een spel met haar broertje. We zijn later samen naar haar kamer gegaan en daar viel ze weer stil, voor even. Langzaam liep ze naar haar bed, klom erop en aaide het schilderij.
"Het past precies, oma, in mijn kamer. Alles, de kleuren, het rood van de lijst is het zelfde als van mijn boekenplank, het past hier mooi".
En het hangt mooi. Missie volbracht.



a.vanmeerkerk@zonnet.nl