ouderdom een ziekte?


31 januari.


Een spannend verhaal in de Kennisbijlage van de Volkskrant.Titel: Stop het verval,blijf bewegen. Geschreven door Ellen Visser,verschillende specialisten komen aan het woord.


Dit is wat ik lees: Na je veertigste ben je overbodig!

Hoezo, vraag ik mij af. De trend is toch zo laat mogelijk aan kinderen te beginnen? En hoe zit het met het arbeidsproces en de maatschappij? De leesbril en de warmingup voor je begint te joggen, mensen worden daar depressief van zo rond hun vijftigste.
Dat heette destijds een midlife-crisis en daarna ging je weer door met je leven.
Niemand deed daar moeilijk over, we riepen wat lacherig "Jaja, we worden oud".
En wat mijn leesbril betreft, ik had met dertien jaar mijn eerste bril en toen er leesvlakken in geslepen moesten worden heb ik daar geen consequentie aan opgehangen.Wij waren daar niet mee bezig, er waren belangrijker zaken.

Kennis is gegroeid, we weten meer. Over foutjes in de celdeling na je veertigste. nare ziekten die je kunnen belagen.
Ik krijg de indruk, al lezend, dat oud zijn een ziekte is. Een proces dat ontsluierd moet worden. Wetenschappers buigen zich over de materie. Want deze ziekte, oud zijn, kost veel geld en de bevolking vergrijst.
Daar gaan we weer!

Waarom word ik nu zo boos. Er wordt toch hard gewerkt om mij straks zo gezond mogelijk te houden, toch een win-situatie!
Er is een inconcequentie, ik voel het en probeer er woorden voor te vinden.

Aan de ene kant wetenschappers die hard werken om grip te krijgen op ouderdomskwalen. Aan de andere kant de ouderengezondheidszorg. Die praktisch om zeep geholpen wordt want er moet bezuinigd worden. Het is dus helemaal zo leuk niet om oud te worden.
We moeten, maar we mogen niet. Daar zit de inconsequentie.

Iemand van 88 jaar mag niet meer naar de ouderensoos (een beter woord voor dagbesteding) want ze is niet ziek genoeg en het is duur. De AWBZ is daar heel duidelijk in. Het zal die mevrouw misschien kwalen opleveren, alleen die kosten de AWBZ niets. Of toch? Want, in haar geval mogen haar drie kaartmaatjes wel en alleen zij niet. Wat zal ze aan frustratie overhouden, nog hogere bloeddruk, een depressie?
Niet meer een kaartje leggen met leeftijdsgenoten, kopje koffie er bij en een praatje maken.
Ik heb iemand ontmoet die zit de hele dag op de gang naast de lift, om maar mensen te zien en met een beetje geluk even een woord te kunnen wisselen.

Wat voor toekomst heeft de aankomende oudere? Of directer nog, wat voor toekomst heb ik?
Ik word een kostenlastpost.
Krijg ik geen Altzheimer, geen kanker en blijft mijn biohartklep goed functioneren dan mag ik niet klagen. Iedere dag goed bewegen, dat helpt.
Gelukkig kan ik niet in de toekomst kijken. En wanneer ik vanaf nu alle artikelen over oud en grijs en ziekte oversla, dan heb ik de kans om op een gelukkige manier oud te worden. Dan moet ook de tv. uit en de radio, want dit onderwerp is geliefd, je kunt het bijna niet ontlopen.
Gebruik je eigen wijsheid om zo lang mogelijk buiten het circuit van dokters en de doorverwijscultuur te blijven.

Oud, is geen ziekte. Er is moed voor nodig om oud te worden. En verliezen we die moed, mag dan het leven ons bijstaan.






btemplates

0 reacties:

Een reactie posten