taal

12 augustus 2010

Een tijd geleden kreeg ik het plan mooie zinnen of woorden te zoeken. Zo'n idee volg ik een tijdje en dan raakt het op de achtergrond, doordat het leven even een andere wending neemt. Nu is het er weer.
Ik heb een serie rouwadvertenties uitgeknipt. Tenminste de regels die zo'n advertentie openen.
Twee daarvan vind ik erg mooi: "Gij hebt mij geweven in de schoot van mijn moeder".
Heel beeldend. Waar ik moeite mee heb is dat "Gij".Daar wordt natuurlijk God mee genoemd.
Ik ga niet zo goed om met het begrip God. Ooit heeft mijn moeder mij voorgelicht over de bloemetjes en bijtjes. In haar perceptie was het afhankelijk van God of ik kinderen zou krijgen, een man kwam er nauwelijks aan te pas. Dat stuk sloeg zij over. Ik heb er naar geleefd.
Laatst was ik bij mensen die bidden voor en na de maaltijd. "Hemelse vader, dank voor deze maaltijd waar Gij voor gezorgd hebt". Dat aanhorende dacht ik, sorry hoor, maar je vrouw heeft daar voor gezorgd. Het is nooit iets geworden tussen God en mij. Hij was mij te veel voor mannen en te weinig voor vrouwen.
Door de eeuwen heen is er zo veel leed veroorzaakt in de naam van....of hij nou Allah wordt genoemd of God.
Ik ben al heel lang op zoek naar een eigen, onbezoedeld, woord.
De eeuwige Zelf?
Geest van eeuwig Leven?
Levensadem?
Er is nog een zin: Toen God zag dat de weg te lang, de berg te hoog en 't ademen te zwaar werd legde Hij zijn arm om mij heen en zei 'Het is goed zo'.
Ook dat vind ik een mooie zin. De overgave aan de dood spreekt daar uit en het beeld van een leven dat volbracht is.
Ik zou het zo graag zonder God willen kunnen schrijven.
Misschien vind ik ooit een bevredigende naam voor datgene dat mij gaande houdt in dit leven. Ik hoop vòòr mijn eigen dood.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl