techniek en menselijkheid



4 augustus 2010

De logeer partij van Lieve en Mees, voor het eerst samen bij oma was gezellig, spannend, voor Mees, er werd geverfd en getekend, gelezen en grapjes gemaakt.
Als toetje mocht Lieve bij de Wijze Kater een steen voor het nieuwe schooljaar uitzoeken en Mees mocht nieuwe Pokémonkaarten kopen bij Bart Smit.
Moesten we eerst alle bagage in een kluis zetten op het CS, daarna zouden we doorgaan naar hun huis.
Nu ben ik onzeker en dus onhandig zodra het, mij onbekende electronica betreft.
Bagage in de kluis en de deur sloeg met een onheilspellend geluid dicht.Koffer, grote knuffels, kunstwerken en poezendeken lagen achter slot en grendel.
Na het bestuderen van alle aanwijzingen heb ik gepind, alles ging goed en opgelucht ging ik de stad in.
Elk kind liep later trots met een tasje met nieuwe aankoop mee naar de kluis, die niet open ging, wat ik ook probeerde.
Een ouder echtpaar legde uit dat ik mijn kaart in de gleuf moest steken en dan zou de deur open gaan.
Welke kaart vroeg ik ongerust, want ik had geen kaart. Waarop de man van het stel uitgebreid alle rampen begon op te noemen die ons te wachten stonden. De kinderen gingen maar wat dichter bij oma staan, die tevergeefs probeerde de man te laten stoppen met zijn onheilsboodschap.Een forse elleboog van zijn vrouw deed hem even naar adem snakken en toen snapte hij het.
Wij gaan naar de spoorwegpolitie, zei ik opgewekt tegen de kinderen, wat wij in de kluis gestopt hebben, halen wij er ook weer uit.
De politieagent stond ons vriendelijk te woord, totdat een collega binnen kwam, terug van vakantie en ja, die moest eerst uitgebreid begroet.
Ik trok de kinderen mee een ingang verderop, waar ik eerst een kaartje uit de automaat moest halen voor reizen in het buitenland, balie drie, inlichtingen over reizen in het buitenland, loket 14 en nog iets wat ik niet nodig had.
Uit een ooghoek zag ik dat bij de gewone kaartjesbalie twee loketten vrij waren.
Kom mee, riep ik en liep daarheen.
Heus, het komt goed, suste ik, met meer overtuiging dan ik in mij had.
Of ik kon vertellen wat er in die kluis zat, vroeg een vriendelijke meneer. Ik somde op...en mijn poezendeken zei Lieve en ik kan niet zonder slapen. Mijn streepjesdeken, zei Mees en ik kan dan ook niet slapen. De meneer knikte geruststellend, greep zijn mobiel en belde een rondlopende dame. Een soort van grondstewardes maar dan op een station.
Wij ontmoetten elkaar voor de kluis.
Dat is hem, wees Lieve aan, nummer 12.
Nou, zei de dame, jullie boffen en ze stak mij met een lach de kaart toe die ik nooit gezien had.
Een mevrouw die na jullie kwam heeft de kaart gezien, een briefje geschreven en die met de kaart bij mij gebracht.Ze kon jullie niet achterna, omdat ze zelf veel bagage bij zich had.
Op het briefje stond dat een dame met twee kleine kinderen dit kaartje in de automaat had laten zitten.
Persoonlijk ben ik de vrouw die dit gedaan heeft, hoogst dankbaar.
Eind goed al goed en voor de rest van mijn leven zal ik probleemloos koffers in kluisen bergen. Tenzij de methode drastisch verandert.
De volgende dag kwam ik terug in Utrecht, mijn dochter was jarig.
Toen ik binnenkwam begon een buurvrouw te lachen. Was er gisteren niet een groot avontuur met een kluis, vroeg ze.
Zelf was zij met man en twee jonge kinderen op een rondreis door Vietnam geweest.
Haar tocht was rimpelloos verlopen.

a.vanmeerkerk@zonnet.nl

btemplates

0 reacties:

Een reactie posten