rouwen

Een artikel in de krant: Mensen die langer rouwen dan zes maanden hebben een psychische stoornis. Dan hebben ze dus een psychiater of psychotherapeut nodig. Weer een facet van de mens dat gehospitaliseerd kan worden. Voer voor psychologen.

Ik heb moeite met deze opvatting. Natuurlijk ben ik een leek, maar toch.....

Rouwen hoort bij het leven zo goed als liefhebben, blijdschap en verdriet.

Uit elke emotie kan een obsessie ontstaan, dat zegt iets over de persoon in kwestie. Dan ligt het niet aan het rouwen maar aan de persoon in kwestie en is bovengenoemd artikel een open deur intrappen.

Psychologen en psychiaters houden ervan mensen te rubriceren, etiketje op te plakken, in een laatje te stoppen. Klus geklaard. De werkelijk goeden niet te na gesproken.

Rouwen duurt jaren en komt en gaat in golven. Momenten van diepe wanhoop en inzichten van 'er uit komen'. In handleidingen over rouwen wordt geschreven dat de eerste drie jaren het zwaarst zijn. Ik vond het zevende jaar verdomde zwaar.

Er zullen zeker mensen zijn die zo diep voelen dat zij nooit meer onbezwaard kunnen leven. Toch zullen er ook voor hen momenten van 'geluk' zijn, blijdschap bij een geboorte in de familie, of een ideaal dat bereikt is door een kind.

Ons leven is een leven van facetten en niet alles is haalbaar of maakbaar. Maar het moet wel geleefd worden, doorleefd. Liefst zonder etiketje, zonder wegstoppen. Rouwen is een warme kant van leven.