67


Caroline, bij mijn links vermeld, vroeg zich af of ik wat somber ben. Daar heb ik heftig over nagedacht. Want, ik geloof niet dat ik somber van aard ben. Dus waar komt die vraag vandaan.

Waar ik wel mee bezig ben, werd ik mij bewust door haar vraag, is de gedachte dat ik in het voorportaal sta van mijn laatste levensperiode. Met andere woorden: mijn perspectief is aan het veranderen of, beter nog, aan het verschuiven.

Je bent kind en je denkt niet eens aan toekomst. Je leeft in het hier en nu. Op straat spelen, leren lezen en schrijven (de leukste dingen om te leren), vriendinnetjes.
Dan komt er nieuw inzicht. Je bent ineens geen lagere schoolkind meer. Spelen krijgt een ander karakter. Je ontdekt dat je kunt denken en formuleren en er ontstaat een begrip dat toekomst heet. De grens van die toekomst verschuift met elk jaar.
Studie of een baan, vriendjes en dan die ene. Jij zal het allemaal anders doen dan je ouders, jij gaat een steen in de rivier verleggen en jij leeft in de tijd en op de plaats waar het middelpunt van de aarde is. Waar alles wat belangrijk is gebeurt.

De grens verlegt zich opnieuw bij de komst van kindjes. Je bent je eigen en hun middelpunt en weer is het héél belangrijk wat je doet en hoe je het doet. Zonder dat je eigen toekomst vervaagt
is er de toekomst voor je kinderen en je wilt dat ze alle kansen krijgen.
En dan word je vijftig. Wat een verademing. Je hoeft nergens meer bij te horen. Mensen die jou niet zien zitten heb je niet meer nodig. Je weet wat je wilt en je hebt er de kracht voor.
De afgelopen vijftien jaar heb ik veel mensen verloren. Mensen van mijn leeftijd en mensen, jonger dan ik. Daar ben je dan bij betrokken en het zet je aan het denken.
Ineens komt het woordje 'nog' binnen geslopen. Ik wil nog... en ik kan nog.... en de grens van de toekomst verschuift niet meer, is statisch geworden. Het woordje nog, is het weerbarstige haakje.
Natuurlijk geniet ik volop van mijn leven. De kinderen en kleinkinderen zijn even zoveel zonnetjes. Ik doe nog dit en ik doe nog dat. Misschien doe ik dat nog wel twintig jaar of meer.
Maar, de taart is voor driekwart op. Hij heeft goed gesmaakt. In feite smaakt hij nog steeds naar meer.....en dat, zet mij soms aan het denken.


btemplates

1 reacties:

Gerda zei

En wanneer ben je nu 67 geworden??

Van harte gefeliciteerd nog en nog vele jaren in opperste geluk!

Een reactie posten