schrijfmiddag. 9 oktober '09

Met tien vrouwen zit ik aan het eind van de schrijfmiddag rond de tafel.
In het midden een mandje met voorwerpen waarvan we er allemaal één kiezen.
Ik pak een theezeefje. Het is de bedoeling dat we, al associërend, een verhaaltje schrijven.


Het theezeefje.
Arm ding, oud en zo schoon, dat ik mij afvraag of het ooit gebruikt is.
Oud, ongebruikt en volslagen overbodig. Het zal je leven maar zijn.
Thee zit tegenwoordig in zakjes, platte of piramidevorm. Komt geen zeef meer aan te pas. Of je moet het ongeluk hebben dat het zakje scheurt en de thee van het ene kopje in het andere overgegoten moet worden.


Ineens denk ik aan mijn tante, de oudste zuster van mijn moeder.
Ik ging haar vaak opzoeken, op het Da Costahofje in Amsterdam, vlak bij de Bilderdijkstraat, waar haar jongste zuster woonde.


Thee met een petitfourtje wanneer ze wist dat ik kwam, thee met een kaakje als ik onverwacht even binnen wipte.
In de met schaduw gevulde kamer, er kwam nooit zon, stond in een nis haar eettafel met een stralend theelichtje. Een ouderwetse mooie theepot er boven op. Het lichtje toverde kleine puntjes op de muur.
Omstandig werd de thee geroerd en vervolgens zorgvuldig door het zilveren theezeefje gegoten
Met een vergenoegde glimlach en rode koontjes reikte zij mij dan mijn kopje aan.
"Gezellig dat je er bent".
Zij was tevreden in haar huisje van één kamer, totdat zij een beroerte kreeg en naar een verpleeghuis moest.

Met tien vrouwen rondom een tafel in een te kleine kamer met te kleine ramen. Van buiten zag het er uit als een mooi grachtenpand, dat wel.
Met haar vuisten beukte ze op de tafel wanneer zij niet op een woord kon komen. De verpleging suste meteen.
Dan dacht ik"' laat haar verdomme even uitrazen. Het zal je leven maar zijn'.
In haar tas koesterde zij het zilveren theezeefje.